มันจบแล้ว

ดวงตาคู่คมชำเลืองตามองโครงหน้าสวยของคนน้องที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่แปดเปื้อนใบหน้า เขากลับรู้สึกได้ถึงความสับสนภายในจิตใจของตนเองที่กำลังวิ่งเข้ามารุมเร้าจนแทบบ้า ความโมโหที่แสดงออกไปเมื่อก่อนหน้านี้ พลันดับวูบลงเมื่อคำขอโทษเอ่ยออกมาคลุกเคล้ากับหยดน้ำตาจากเธอ

ปัง!!

บานประตูห้องพักปิดลงด้วยเรี่ยวแรงที่อ่อนล้าของคนตัวเล็ก แต่ทว่าชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งมองตามใบหน้านั้นจนลับสายตาไป ก่อนจะซัดกำปั้นหนักกดลงที่โต๊ะทำงานแน่น ดวงตาคู่นั้นเฝ้าจ้องมองพื้นเรียบสีขาวสะอาดตาบนโต๊ะทำงานนิ่ง ภายในใจชายหนุ่มกำลังเต้นสั่นด้วยความรู้สึกที่หลากหลายยากที่จะอธิบายให้ชัดเจนเมื่อเธอออกจากห้องไป

หญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากห้องพักเทรย์เลอร์ด้วยความเจ็บปวด เธอเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะปล่อยร้องไห้โฮสะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้นอย่างบ้าคลั่ง

"มันจบแล้วมิลล์ ทุกอย่างมันจบแล้วจริงๆ อือ ฮือๆ"

มิลล์นั่งร้องไห้อยู่ในนั้นนานหลายนาที เฝ้าคร่ำครวญถึงความรักที่เธอมีให้เขาแต่เพียงผู้เดียวมาตลอด 3 ปี พยายามทุ่มเทให้ทุกอย่าง คอยอดทนยอมรับความเจ็บปวดที่ผ่านมาทั้งหมดไว้อย่างน่าสมเพช จนมันถึงเวลาที่เธอควรจะกอบกุมหัวใจที่พังทลาย และความรักโง่ๆของตัวเองกลับคืนมาสักที

20 นาทีผ่านไป

"เจ็บพอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็หยุดร้องไห้ซะ"

มือเล็กถูกยกขึ้นมาปาดหยดน้ำตาที่ไหลหลั่งอาบแก้มทิ้ง หญิงสาวยอมรับความพ่ายแพ้ให้กับความรักครั้งนี้ ยอมรับความจริงว่าเขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลยสักครั้ง ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอสู้คนเดียวมาตลอดจนกระทั่งถึงตอนนี้  นิ้วเล็กสวมแว่นหนาสีใสสะอาดที่คุ้นเคย ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก้าวเท้าเล็กเดินออกมาหยุดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในห้องน้ำ

'ถึงมันเจ็บปวดมากหน่อย แต่เธอเก่งมากเลยนะ สู้ไปด้วยกันมิลล์'

หญิงสาวเฝ้าจ้องมองตัวเองในเงากระจก พลางคิดอยู่ภายในใจ เพื่อดึงสติและให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าล้างตาตัวเองที่ชอกช้ำ แดงก่ำไปด้วยร่องรอยของคราบน้ำตา

"กลับไปทำงานต่อกันเถอะ!!"

ร่างเล็กพูดเบาๆ พลางส่งยิ้มจางๆให้กับตัวเองในกระจก ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากห้องน้ำไปเพื่อกลับไปทำงานต่อ เธอพยายามกัดกลั้นความรู้สึกเจ็บปวด และความเสียใจนั้นเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว คอยดึงสติตัวเองฝืนทนทำงานต่อจนกระทั่งถึงเย็น

20.20 นาที

ติ่ง!!

เธอเดินออกมาจากลิฟต์ด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ความรู้สึกที่พยายามกลั้นเอาไว้ทั้งหมดกำลังจะระเบิดมันออกมาเป็นหยดน้ำตาอีกครั้งในอีกไม่ช้า เมื่อสมองน้อยๆกลับครุ่นคิดวนเวียนอยู่แต่กับเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างเธอและเขา

"อึก"

หยดน้ำเม็ดอุ่นๆไหลลงมาโดยไม่ทันได้ตั้งตัว หญิงสาวรีบยกมือน้อยขึ้นปัดมันออกทันที เพราะกลัวว่าจะมีคนเห็นหยดน้ำตาของเธอในตอนนี้

'พอได้แล้วมิลล์ พอก่อน ฮึบไว้ๆ'

เสียงพร่ำเพ้อตักเตือนกับตัวเองภายในใจ แต่แล้วตากลมคู่สวยภายใต้แว่นใสราวกับถูกแรงดึงดูดให้หันไปมองยังลานจอดรถอย่างคุ้นเคย พลันบล็อกขาทั้งสองข้างให้หยุดยืนนิ่งสงบอยู่คนเดียว เพื่อจ้องมองรถยนต์คันหรูหราสีดำสนิทที่จอดอยู่ที่เดิมอย่างเศร้าใจ

ดวงตาคู่นั้นยังคงเต้นสั่นเครืออยู่ร่ำไร อยู่ๆน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้ กลับไหลออกมาอีกครั้ง เมื่อนึกถึงเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา มือเล็กรีบถอดแว่นใสออกจากใบหน้า ก่อนจะพยายามเช็ดน้ำตาออกจากแก้มอยู่ร่ำไร

"มิลล์!!"

อีกฝั่งของตัวอาคาร ร่างใหญ่เดินออกจากห้องประชุมของภาควิชา แต่ทว่าสายตาคมดันสาดส่องไปเจอคนน้องที่ยืนนิ่งสงบจ้องมองรถของตนเองอยู่อีกฝั่ง ตากลมคู่นั้นบวมแดง ส่องประกายความเจ็บปวดและเศร้าใจออกมาได้อย่างชัดเจน จนเทรย์ต้องลอบเอ่ยชื่อเธอขึ้นมาบางเบา

"เฮ้ย!! ไอ้เทรย์นั้นมันน้องมิลล์นิ!!"

ร่างท้วมของกายที่เดินตามหลังเทรย์เลอร์ออกมา เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อมองตามสายตาและใบหน้าเพื่อนสนิทตนเองที่กำลังมองไปยังหญิงสาวร่างบางที่ยืนมองรถยนต์ของเทรย์เบอร์อยู่อีกฝั่ง

"อืม"

"น้องมิลล์ยืนรอมึงหรอ เห็นยืนจ้องมองรถ"

"ไม่ใช่!! อย่าไปสนใจเลย รีบไปเถอะพวกนั้นรอที่ร้านแล้ว"

เทรย์เลอร์เอ่ยขึ้น ก่อนจะก้าวเท้ายาวเดินนำหน้ากายออกจากตรงนั้นทันที

"เอ๊า!! รีบอะไรขนาดนั้นวะ ปกติก็ไม่เห็นจะรีบ"

กายบ่นพึมพำในทันที เมื่อเห็นร่างท้วมเดินตามหลังเพื่อนตรงไปยังห้องพักของตนเองที่อยู่ติดกับเทรย์ด้วยความงุนงง

หญิงสาวยังคงยืนมองรถของเทรย์เลอร์อยู่ไม่นาน เธอรวบรวมแรงที่มีพยุงร่างที่อ่อนล้าเดินห่างออกไปอย่างช้าๆ และหายเข้าไปในความมืดสลัวๆในซอกตึกไร้ซึ่งแสงไฟสาดส่องถึง

ห้องพักแพทย์

พรึบ!!

มือหนาเหวี่ยงเสื้อกาวน์พาดลงบนพนักพิงอย่างรวดเร็ว เขาทรุดตัวนั่งลงที่เก้าอี้ สมองพลางครุ่นคิดเรื่องของหญิงสาวเพียงแค่เห็นร่างบางยืนอยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มรู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย เขาเองคิดเข้าข้างตัวเองว่ามิลล์มายืนรอที่ลานจอดรถเหมือนเฉกเช่นที่เคยผ่านมา เรื่องเมื่อตอนกลางวันเธอคงแค่น้อยใจที่โดนเขาไล่เท่านั้นเอง เลยพูดอะไรออกมาเพื่อประชดกัน

"คำพูดที่บอกจะเลิกยุ่งกับพี่ ทำได้จริงๆหรอมิลล์?"

"หึ!! เดี๋ยวพอหายน้อยใจก็มาตามตื๊ออีกเหมือนเดิมแหละ"

พอคิดได้แบบนั้นริมฝีปากหยักเผยยิ้มเล็กน้อยที่มุมปากด้วยความลืมตัว เขายืดตัวบิดขี้เกียจไปมา 2-3 ครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก้มเก็บข้าวของแล้วเดินออกจากห้องพักไป

ห้องพักพนักงานโรงพยาบาล

แอ๊ด!!

เสียงประตูห้องเปิดออกด้วยแรงเพียงเล็กน้อย มือน้อยเอื้อมไปเปิดไฟที่หน้าประตูทางเข้าอย่างชำนาญ ก่อนที่ทั่วทั้งห้องจะสว่างไสวชัดเจนมากขึ้น มิลล์เดินตรงมายังเตียงนอน ก่อนจะวางทุกอย่างลงบนเตียงช้าๆ เอนตัวนอนราบลงด้วยความเหนื่อยล้า และเศร้าใจ

"หยุดเลยนะมิลล์ ฉันรู้ว่าเธอกำลังจะร้องไห้ หยุดมันซะ"

เสียงเล็กเอ่ยขึ้นมาเพียงเบาๆ เพื่อดึงสติตัวเองอีกครั้ง เมื่อกำลังคิดถึงเรื่องราวที่ทำให้ตนเองรู้สึกเจ็บปวด

"ทุกอย่างมันจบแล้วมิลล์ ฉันตัดสินใจดีแล้วจะไม่ยุ่งกับหมอเทรย์อีก"

หญิงสาวพยายามฝืนทนทำจิตใจให้เข้มแข็ง เอื้อมมือไปหยิบมือถือในกระเป๋าออกมาส่งข้อความหาใครบางคน

LIKE | เอวา

Milk : "อยากออกมั้ยคืนนี้?”

เอวา : "โทษทีวะมึง ไปไม่ได้จริงๆวันนี้มีธุระกับอาม่า อย่าโกรธนะ"

Milk : "ไม่เป็นไร เข้าใจ"

เอวา  : "มึงไลน์ชวนอีไหมกับอีแนนเลย"

Milk : "ไม่ดีกว่า ไว้วันหลังเถอะ"

"โอเค ไม่เป็นไรหรอมิลล์เพื่อนไม่ว่างก็ไปคนเดียวได้นิ จริงมั้ย"

มิลล์ตัดสินใจลุกขึ้นจากเตียง ตรงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปนั่งดื่มระบายความเศร้าเพียงคนเดียว ความรู้สึกเจ็บปวดและความเสียใจมันมากจนไม่สามารถมีอะไรมาทดแทนได้ เธอไม่อยากมานอนร้องไห้และหมกมุ่นจมปลักอยู่กับเรื่องราวของเขา อย่างน้อยออกไปข้างนอกยังเจอผู้คนมากมาย เจอเรื่องราวต่างๆที่จะทำให้จิตใจของเธอหลุดโฟกัสกับเรื่องราวแย่ๆที่ค่อยฉุดกระชากความรู้สึกให้จมดิ่งลงเหวแบบนี้ได้บ้าง

สปอย  ตอนต่อไปเลือดสาดกระจาย?

อ้อนๆ กดติดตามให้ไรท์หน่อยนะงับ รี๊ดที่รัก