ตามตื้อ

DAY 3

LIKE I เทรย์เลอร์

อ่านแล้ว

Milk : "หมอไม่คิดจะตอบมิลล์หน่อยหรอคะ"

.....…………………………………………

"จะเอางี้ใช่มั้ยหมอเทรย์...ได้!!"

ถึงแม้เทรย์เลอร์จะทำเป็นเย็นชาและเงียบขรึมใส่เธอ แต่อย่างน้อยมิลล์ยังคงยิ้มหน้าบานและมีกำลังใจ ทำให้ใจน้อยใจบางฮึดสู้ตายอีกครั้งเพียงแค่คนพี่อ่านแชทเท่านั้น

เช้าวันต่อมา

รถยนต์คนหรูสีดำสนิทวิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถส่วน VIP ของโรงพยาบาล ร่างใหญ่ของใครบางคนก้าวขายาวลงจากรถด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง แต่ทว่าเมื่อเขากำลังจะปิดประตูรถกลับต้องชะงักเมื่อเจอใครบางคนยืนยิ้มหวานอยู่ฝั่งตรงข้ามเหมือนวันก่อนๆ

"หมอเทรย์คะ"

โครงหน้าสวยในชุดธรรมดาจนดูแปลกตา ส่งยิ้มหวานหน้าบานให้กับเขาที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่ข้างๆ รถยนต์ ชายหนุ่มสอดส่องสายตามองไปที่มือเล็กของคนตรงหน้า ก่อนจะพบว่าเธอถือถุงกระดาษใบใหญ่สีสันสดใสมาด้วย ซึ่งภายในนั่นเขาเองก็พอจะเดาออกว่ามันคืออะไร แต่ทว่าในใจกลับรู้สึกเบื่อหน่ายและหนักใจไม่รู้จะปฏิเสธเธอยังไงดี

"มาทำไมมิลล์"

มือหนาผลักประตูรถปิดเข้ากับตัวรถเสียงดังฟังชัด พลางส่งสายตาเย็นชาไร้ความรู้สึกมาให้เธอที่ตั้งท่าจะเดินตามเขาเข้าไปในตัวอาคาร

"มะ หมอคะ"

"จะทำอะไรมิลล์?"

"มิลล์ทำอาหารมาให้หมอไงคะ"

มือเล็กรีบยื่นถุงกระดาษใบใหญ่ให้กับเขา ใบหน้ายังคงยิ้มกว้างส่งมาเทรย์ตามตื๊อร์ด้วยท่าทางสดใสจนน่าใจหาย ราวกับเป็นคนละคนกับหญิงสาวคนเมื่อวานที่พยายามเช็ดคราบกาแฟออกจากกล่องอาหารในห้องทำงานของเขา

"บอกไปแล้วว่าไม่ต้องลำบาก เพราะถึงทำมายังไงก็ไม่กินอยู่แล้ว"

"ถึงหมอไม่กินแต่ได้โปรดรับไว้เป็นสินน้ำใจจากมิลล์ก็ยังดีนะคะ"

เธอเอ่ยขึ้นเบาๆ มือเล็กพลางขยับแว่นใสและส่งยิ้มหวานให้กับเขาที่ยังคงยืนนิ่งเฉย หันใบหน้าไปทางอื่น ไม่แม้แต่จะมองหน้าคนตัวเล็กที่ยื่นถุงอาหารมาให้

"ไม่รับแล้วกันนะ มิลล์"

"หมอเทรย์ คือ เดี๋ยวค่ะ"

หมอหนุ่มไม่ฟังแม้แต่เสียงเล็ก เสียงน้อยของเธอ รีบม้วนตัวหันหลังเดินเข้าไปในตัวอาคารของโรงพยาบาลทันที

"ได้!! ไม่รับใช่มั้ยค่ะหมอเทรย์ ไม่รับงั้นมิลล์จะไปประเคนถึงในห้องพักเลย"

โครงหน้าสวยยิ้มร่าออกมาอย่างน่าหมั่นไส้ ก่อนจะเดินดุ่มๆ ถือถุงกระดาษตามแผ่นหลังหนาของคนตัวใหญ่เข้าไปในตัวอาคารทันที

ติ่ง!!

ประตูลิฟต์เปิดออกมาสู่ชั้น 15 เท้าเล็กเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องพักแพทย์

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

มือเล็กค่อยๆ แง้มบานประตูออกเมื่อไม่ได้รับคำตอบจากข้างใน เธอส่องสายตามองไปทั่วทั้งห้องที่มีแต่ความว่างเปล่าเฉกเช่นเดิม ไม่มีแม้แต่ร่างของคนที่เธอรักอยู่ในนั้น

"ไม่อยู่เหมือนเดิม งั้นเราก็นั่งรอในห้องนี้ละกัน"

หญิงสาวหย่อนก้นลงนั่งโซฟารับแขกภายในห้อง มือเล็กหยิบมือถือขึ้นมาตรวจเช็คดูนั้นดูนี่อยู่สักพัก จนกระทั่งได้ยินเสียงคนคุยกันขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น

แอ๊ดด

"อ้าวเฮ้ย!! น้องมิลล์ใช่มั้ยครับ?"

ประตูเปิดออกพร้อมกับร่างของผู้ชายสองคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี กายรีบหันมามองหน้าเพื่อนสลับกับโครงหน้าสวยก่อนจะยิ้มกรุ้มกริ่มพลางเอ่ยถามมิลล์ที่นั่งอยู่ในห้อง

"สวัสดีค่ะ หมอกาย"

มือเล็กยกขึ้นไหว้ชายหนุ่มที่อยู่ในฐานะหมอประจำในโรงพยาบาล ตามด้วยรอยยิ้มหวานส่งไปหาเขา ก่อนจะเบี่ยงเบนสายตาไปมองยังคนตัวสูงที่ยังคงยืนนิ่งเฉย ยกมือทั้งสองข้างเท้าสะเอวอยู่หน้าประตู

"เอ้ มาหาไอ้เทรย์ด้วยชุดแบบนี้แสดงว่าจะออกไปข้างนอกกันหรอครับ?"

"ไม่ใช่เว้ย!!"

สิ้นสุดเสียงของกาย เทรย์เลอร์รีบเอ่ยปากปฏิเสธทันทีเพื่อตัดบทสนทนาไม่ให้มีใครเข้าใจผิดคิดไปเองคนเดียว

"เปล่าหรอกค่ะหมอกาย มิลล์เอาอาหารมาฝากหมอเทรย์คะ"

"เอากลับไปเถอะ ก็บอกไปแล้วว่าไม่กินไง"

น้ำเสียงทุ้มต่ำในตอนแรกกลับแปรเปลี่ยนเป็นความดุดัน ใบหน้าหล่อเริ่มแสดงอาการหงุดหงิดเต็มทนที่เห็นว่าคนตัวเล็กยังคงตามตื๊อและดื้อด้านอยู่ในห้องพักแพทย์ของเขา

"เห้ยใจเย็นๆ ไอ้เทรย์"

"ไม่ค่ะ มิลล์ไม่กลับ"

"ว่าไงนะ?"

คราบคุณหมอมาดนิ่งตอนนี้เริ่มเก็บทรงไม่อยู่ด้วยความโมโห ฉุดให้ดวงตาคมคู่นั้นแข็งกร้าว ใบหน้าเริ่มแดงก่ำเมื่อสิ้นสุดคำพูดของคนน้อง

"มะ มิลล์ตั้งใจทำมา..."

"ก็บอกว่าไม่ต้องทำ มิลล์ฟังภาษาคนรู้เรื่องมั้ย"

"เฮ้ยเทรย์ กูว่ามึงใจเย็นๆ ค่อยๆ คุยกัน"

เสียงตวาดดังลั่นห้องพลันทำให้โครงหน้าสวยหรี่ตากดต่ำลงเพื่อหลบหน้าเขาด้วยความตื่นตกใจ หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นสะเทือนไปหมดทั้งดวง เพราะตั้งแต่รู้จักกับเทรย์เลอร์มาเขาไม่เคยแสดงพฤติกรรมแบบนี้ให้เห็นเลยแม้แต่ครั้งเดียว

"คุยเหี้ยอะไร กูบอกมิลล์ไปตั้งหลายครั้งแล้วว่าไม่กิน ไม่ต้องทำมาให้ แต่ก็เหมือนพูดไม่รู้เรื่อง"

เสียงตวาดดังลั่นขึ้นมาอีกครั้ง พานทำให้ใบหน้าหล่อคมแดงจัดจากความโมโห พานทำให้หญิงสาวตัวสั่นระริกมากกว่าเดิม

"ฟังนะ เลิกยุ่งสักที พี่ไม่ได้ชอบมิลล์เลยสักนิด"

สิ้นสุดเสียงทุ้มต่ำที่ตวาดใส่หน้าเธอ ความตื่นตกใจและความเจ็บปวดกระตุ้นหยาดน้ำใสเม็ดอุ่นๆ คลอเคลียอยู่รอบรองดวงตากลม ก่อนที่หยดน้ำตาจะไหลลงอาบแก้มที่มีแต่รอยแดงโชว์หราต่อสายตาของเทรย์เลอร์และกาย หญิงสาวรีบก้าวขาที่สั่นเครือเดินคอตกออกจากประตูห้องพักแพทย์ไปอย่างรวดเร็ว