ผิดหวัง

LIKE | เทรย์เลอร์

Milk : "หมอเทรย์ทานข้าวกลางวันหรือยังคะ"

: "มิลล์ซื้อลูกพลับมา เดี๋ยวมิลล์เอาขึ้นไปให้บนห้องนะคะ"

ถึงแม้จะมีแค่ฝั่งมิลล์คนเดียวที่พิมพ์ข้อความหาหนักขวาตลอด แต่ทว่าเธอกลับไม่ยอมถอดใจอย่างน้อยเขาก็ยังเปิดอ่านข้อความของเธอ ถึงแม้จะไม่ตอบอะไรก็ตาม นั้นคงเป็นเพราะสไตล์เงียบๆ นิ่งๆ ของเขาจึงทำให้หญิงสาวคิดเข้าข้างตนเอง

"น้องมิลล์กินข้าวหรอยังลูก"

"ยังเลยค่ะพี่ลูกสอน"

"อ้าวทำไมไม่ไปกินละ เที่ยงแล้วนะหรือหนูพักช่วงไหน"

"อ๋อ พอดีมิลล์ไม่ได้ซื้อข้าวมาค่ะเมื่อเช้า ตื่นสายนิดหน่อย แต่เดี๋ยวมิลล์สั่งในแอพเอาค่ะ"

เธอเลือกที่จะบอกรุ่นพี่ไปแบบนั้นเพราะไม่อยากให้ลูกสอนรู้ว่าเธอตื่นมาทำอาหารให้ผู้ชายจนสายไม่ได้ทำอาหารมาเผื่อตัวเอง และไม่ได้ซื้ออาหารเข้ามากินอีกด้วย

"โอเค งั้นหนูไปพักเถอะถึงเวลาแล้ว"

"ได้ค่ะ"

เท้าเล็กลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ เดินตรงเข้าไปในห้องพักพยาบาลถือถุงกระดาษที่บรรจุกล่องลูกพลับที่ตกแต่งอย่างสวยงามน่ากินขึ้นไปยังชั้น 15

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

หญิงสาวเคาะประตูห้องทำงานของหมอหนุ่มเสียงเบาๆ เพื่อเป็นสัญญาณเตือนให้คนที่อยู่ภายในตั้งตัว แต่เมื่อนิ่งเงียบไปสักพัก กลับไม่มีเสียงตอบรับจากด้านใน เธอจึงค่อยๆ แง้มประตูออกเล็กน้อยเพื่อสอดส่องสายตาเข้าไปหาคนตัวโต แต่กลับไม่เจอเช่นเคย

"ไม่อยู่ ไปไหนนะ?"

ร่างเล็กเดินก้าวเข้ามาภายในห้องว่างถุงกระดาษไว้บนโต๊ะ รีบหันหน้าไปมองยังถังขยะใต้โต๊ะในทันใด เมื่อยังคงหวังลึกๆ อยู่ในใจว่าเทรย์เลอร์คงจะไม่ใจร้ายซ้ำรอยรอบสอง แต่ทว่าเธอต้องผิดหวังเมื่อเจอช่อดอกไม้ และกล่องอาหารของเธออยู่ในนั้นเช่นเดิม

"อื้อ ใจร้ายจัง"

ตากลมสวยเริ่มหดเกร็ง กะพริบตาถี่ๆ ไล่กลิ่นอายของความชื้นแฉะออกจากดวงตาทั้งสองข้าง เธอรีบก้มลงไปหยิบกล่องอาหารในถังขยะโดยไม่คิดจะรังเกียจมันแม้แต่นิดเดียว แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อเสียงประตูกำลังเปิดออก

แอ๊ดดด!!

เสียงเปิดประตูดังแทรกขึ้นกลางห้องพักแพทย์ ปรากฏร่างใหญ่เดินตรงดิ่งเข้ามาภายในห้องด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า แต่ทว่าเขากลับต้องชะงักเมื่อมองเห็นร่างเล็กกำลังใช้มือปัดเศษฝุ่นและเศษกระดาษที่เปียกชื้นจากกาแฟหกเมื่อเช้าออกจากกล่องอาหาร และช่อดอกไม้ของเธอ

ทันทีที่หางตากลมเหลือบไปเห็นร่างใหญ่ของใครบางคนที่ยังคงยืนจ้องมองเธออยู่หน้าประตูห้องพัก ฉุดให้มิลล์รีบเบนสายตาหันไปปะทะกับดวงตาคู่คมของในเขาทันที ก่อนที่เธอจะเผยยิ้มออกมาจางๆ ให้กับเขาที่ยังคงยืนนิ่งเงียบขรึมอยู่ภายในห้อง

"มิลล์เอาลูกพลับมาฝากคุณหมอค่ะ มิลล์รู้ว่าหมอเทรย์ชอบทานลูกพลับ"

รอยยิ้มจางๆ เผยออกมาจากเรียวปากเล็ก ราวกับกำลังอดกลั้นความรู้สึกผิดหวังเอาไว้ แต่ก็ไม่วายแสดงออกมาบนใบหน้าจนคนตัวโตสัมผัสได้

"เฮ้อ!!"

เสียงถอนหายใจของคนเทรย์เลอร์ดังเฮือกใหญ่ ใบหน้าและท่าทางของเขายังคงนิ่งเฉยไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบโต้เธอแม้แต่น้อย

เมื่อมองเห็นใบหน้าหล่อยังคงนิ่งเฉย แต่ทว่ากลับแสดงออกมาด้วยท่าทางเบื่อหน่ายคนน้องที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างชัดเจน กระตุ้นให้นิ้วมือเล็กเรียวบีบกล่องอาหารที่เปื้อนไปด้วยคราบกาแฟเอาไว้แน่น เธอค่อยๆ ขยับตัวถอยห่างเทรย์เลอร์ไปเรื่อยๆ ก่อนจะเปิดประตูออกไปจากห้องทันที โดยไม่มีแม้คำล่ำลาหลุดออกจากปากของเธอเลยสักคำ

ทันทีที่ร่างเล็กลับสายตาไป เขาทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้อีกครั้งด้วยความรู้สึกสับสน ไม่รู้จะทำตัวยังไงเมื่อเห็นว่ามิลล์รู้ความจริงว่าเขาไม่ยอมทานข้าวที่เธอทำมาให้ แถมโยนช่อดอกไม้และกล่องข้าวของเธอทิ้งขยะโดยไม่แยแสมันเลยแม้แต่นิด

ห้องน้ำ

"อึก ฮือๆ ใจร้ายมากๆ เลยนะรู้มั้ย"

หญิงสาวปล่อยโฮเสียงสะอึกสะอื้นอยู่ในห้องน้ำเพียงลำพัง เมื่อมองไปยังกล่องอาหารที่เลอะเทอะไปด้วยคราบกาแฟ มือเล็กถูกยกขึ้นมาปัดหยดน้ำตาออกจากแก้มสวย

"ทิ้งลงได้ยังไง ไม่เปิดมันดูด้วยซ้ำว่าข้างในมีอะไร?"

กล่องอาหารถูกเปิดออกมาอย่างเบามือ หญิงสาวรู้สึกเสียดายเพราะวัตถุดิบทุกอย่างที่เธอเลือกมาทำให้มีแต่ของดีๆ มิลล์จึงเลือกที่จะนำอาหารทั้งหมดกลับไปทานที่ห้องพักพยาบาลด้วยความรู้สึกเศร้าใจและผิดหวังกับสิ่งที่เกิดขึ้น

ห้องพักพนักงานโรงพยาบาล

มิลล์ยืนมองตัวเองในกระจกใสบานใหญ่ภายในห้องน้ำ ก่อนที่เธอจะตัดสินใจดีแล้วว่าจะไม่เสียใจให้กับเรื่องแค่นี้อีกต่อไป เธอยังคงอยากทำอาหารให้เขา ถึงแม้เขาจะไม่ทานมันเลยสักครั้งและก็ทิ้งมันมาตลอดก็ตามแต่ อย่างน้อยเหลืออีก 19 วัน เธอจะตั้งใจจีบเทรย์เลอร์ให้ดีที่สุดเท่าที่คนคนหนึ่งจะทำได้

"เชอะ คิดหรอว่าฉันจะยอมแพ้ง่ายๆ หมอเทรย์!!"

เสียงบ่นพึมพำกับตัวเองในเงากระจก มือเล็กรีบยกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลรินอยู่ที่แก้มทั้งสองข้าง พลางส่งยิ้มหวานๆ ให้กำลังใจกับตัวเองในเงาของกระจกใส พลันหยิบแตงกวาและสมุนไพรที่ผสมไว้ขึ้นมาจัดแจงทาพอกหน้าขาวโพลนไปทั่วโครงหน้า

LIKE | เทรย์เลอร์

Milk : "พรุ่งนี้มิลล์หยุด หมอเทรย์อยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ?"