ความอ่อนแอ

หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งลงบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า เธอพยายามอดกลั้นความน้อยใจ และความเจ็บปวดเอาไว้ลึกสุดในก้นบึ้งของหัวใจ

แต่ยังไม่ทันจะทำใจยอมรับความรู้สึกเหล่านั้นได้ ร่างผอมสูงของฟ้าใส และร่างอวบอั๋นของข้าวฟ่างก็เดินออกมาจากห้องพักของคนไข้ ฟ้าใสรีบตรงดิ่งมายังเคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อเขียนเอกสารคำสั่งแพทย์อย่างขะมักเขม้น

"หมอเขียนโน๊ตแจ้งหมออายุรกรรมแล้วนะจ๊ะ เรื่องเคสคุณสุพัตรา"

เธอรีบหันมาคุยกับข้าวฟ่างที่ตั้งหน้ารอรับออเดอร์คำสั่งการรักษาจากเธอ

"พี่ไก่ครับ ผมจะส่งเคสนี้ปรึกษาหมออายุรกรรม ช่วยประสานงานให้หน่อยครับ"

ยังไม่ทันที่ฟ้าใสจะเขียนสั่งการรักษาเสร็จ ร่างใหญ่ของเทรย์เลอร์ก็เดินเคียงคู่ออกมาจากห้องพักคนไข้เช่นกัน พานทำให้ทั้งสองคนได้เจอกันอีกครั้งในรอบของวันนี้

"อ้าวคุณหมอเทรย์ สวัสดีค่ะ"

"สวัสดีครับหมอฟ้าใส"

ดวงตาที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางเปล่งประกายแวววาวออกมา เมื่อเจอหน้าชายหนุ่มที่เธอหมายปอง เธอยังคงจ้องหน้าหมอหนุ่มด้วยความเสน่หา จนทำให้คนรอบข้างสังเกตพฤติกรรมที่แสดงออกนอกหน้านอกตาของเธอได้อย่างชัดเจน

"หมอเทรย์ได้รับอาหารและช่อดอกไม้ของฟ้าใสแล้วใช่มั้ยคะ?"

ใบหน้าสวยหรูหราของฟ้าใสหันไปส่งสายตายียวนให้กับ มิลล์ที่เงยใบหน้าขึ้นมาจ้องมองเธอ เมื่อได้ยินคำพูดที่จงใจพูดออกมาจากเรียวปากแดงนั้น

"อ้าวเป็นของคุณหมอฟ้าใสเองหรอครับ?"

เมื่อสิ้นสุดเสียงทุ้มต่ำของเทรย์เบอร์ร่างบางภายใต้แว่นหนาตกใจจนตัวสั่น มือน้อยเต็มไปด้วยเหงื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นสั่นระริก พร้อมกับข้าวฟ่างที่มายืนสะกิดแขนเธออยู่ข้างๆ

"ใช่ค่ะ ฟ้าให้แม่บ้านที่บ้านเอามาส่งให้แต่เช้าก่อนมาทำงาน"

"อ๋อครับ ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ"

"คุณหมอลองทานดูได้นะคะ ฟ้าใสทำเองสุดฝีมือเลย"

ฟ้าใสยังคงส่งยิ้มหวานให้กับชายหนุ่ม สายตาที่ส่งมาหาเขานั้นช่างยั่วยวนชวนให้ชายหนุ่มมาร่วมกิจกรรมใต้ผ้าห่มด้วยกันอย่างเห็นได้ชัดเจน จนเทรย์เลอร์เองที่ถูกสายตานั้นแทะโลมถึงกับเก้ๆ กังๆ ด้วยความอึดอัดใจ

"ครับ"

"เออพี่ไก่ครับ เอาตามนี้เลยนะครับผมขอตัวก่อน"

"ค่ะหมอเทรย์"

"อ๊ะ หมอเทรย์จะไปแล้วหรอคะ?"

ทันทีที่ฟ้าใสเห็นร่างใหญ่ของเทรย์เลอร์กำลังม้วนตัวออกจากเคาน์เตอร์พยาบาล เธอก็รีบเอ่ยปากขัด พร้อมกับปิดแฟ้มเอกสารคนไข้ลง เดินตามร่างใหญ่ไปจนเดินเคียงข้างกันออกจากแผนกจนลับตาของมิลล์ที่ยืนตัวเกร็งอยู่ในเคาน์เตอร์พยาบาล

"แก!!"

มืออวบของข้าวฟ่างเอื้อมมาลูบหัวไหล่ของเพื่อนสาวเบาๆ เป็นการปลอบใจ เพราะตอนนี้คนตัวเล็กหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

"ฉันรู้สึกทะแม่งๆ ตั้งแต่เมื่อวานที่เห็นหมอฟ้าที่ลานจอดรถแล้ว"

นิ้วเล็กกำมือแน่น จ้องมองไปยังเอกสารคนไข้ที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ตาเขม็งภายใต้แว่นหนา เธอรู้สึกถึงความสัมพันธ์ของสองคนที่กำลังจะทำให้หญิงสาวหนักใจ และเจ็บปวดไปมากกว่าเดิมทันทีที่นึกถึงความน่าจะเป็นไปได้

DAY 12

"ช่างมันเถอะนะมิลล์ สู้ต่อไป"

ร่างบางจ้องมองตนเองในกระจกหลังจากตื่นนอนมาแล้วพลันนึกถึงเรื่องราวของหมอฟ้าใสและเทรย์เลอร์

"วันนี้หยุด ตั้งใจทำอาหารไปให้หมอเทรย์ดีกว่า"

"เอ้ เอาเมนูอะไรดีละ"

เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง เมนูที่เธอสรรค์สร้างขึ้นมาเสร็จสิ้นลง หญิงสาวรีบเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ และกลิ่นเหม็นของอาหาร จนกระทั่งอาบน้ำเสร็จ

"พร้อมแล้วอาหารสำหรับหมอเทรย์"

หญิงสาวเดินออกจากห้องด้วยท่าทางกระฉับกระเฉงแต่เช้า เพื่อตรงไปยังโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลกับหอพักพนักงานมากนัก

ห้องพักเทรย์เลอร์

ร่างบางแง้มประตูออกเพื่อดูภายในห้องที่ว่างเปล่าไร้ซึ่งตัวตนของชายหนุ่มที่เธอรักเช่นเคย เธอก้าวเท้าเล็กเขามาหย่อนก้นงอนนั่งลงโซฟา และว่างกล่องอาหารไว้บนโต๊ะ ก่อนจะยกมือถือขึ้นมาสอดส่องดูข้อมูลต่างๆ ที่น่าสนใจ

แอ๊ดด

เสียงประตูเปิดออกเผยให้เห็นร่างใหญ่ภายใต้เสื้อกาวน์สีขาวตัวใหญ่ เดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่เหนื่อยหน่ายเมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งยิ้มหน้าบานอยู่ที่โซฟา

"มาทำไมมิลล์ หยุดทำไมไม่อยู่ห้อง"

"มิลล์เอาอาหารมาให้หมอไงคะ"

"ไม่จำเป็น พี่ไม่กินอยู่แล้ว กลับไปซะ"

ชายหนุ่มหันใบหน้าหล่อดูดีไปอีกทาง มือหนารีบจัดการถอดเสื้อกาวน์ออกอย่างชำนาญ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ทำงานของตนเอง พลางก้มตาต่ำลงมองยังเอกสารที่เหลือค้างต้องสะสางอยู่ตรงหน้า

"มิลล์ไม่อยากกลับ ขออยู่ในนี้กับหมอได้มั้ยคะ?"

"พี่ไม่มีสมาธิ กลับไปซะ"

"มิลล์สัญญานะคะ ว่าจะนั่งเงียบๆ ไม่ส่งเสียงดังรบกวนหมอเลย"

"ไม่ได้ ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ฟังรู้เรื่องมั้ยมิลล์"

เสียงทุ้มเริ่มตวาดเสียงดังลั่น เมื่อคนน้องยังคงดื้อรั้นไม่ยอมทำตามในสิ่งที่เขาต้องการ

"หมอไม่อยากให้มิลล์อยู่เพราะกลัวใครจะมาเห็นหรอคะ"

"กลัวใครมาเห็น ทำไมต้องกลัวกลับไปซะ ก่อนที่พี่จะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้"

โครงหน้าสวยก้มลงต่ำ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ยังไงเขาก็ไม่เคยยินดีต้อนรับเธอเลยแม้สักครั้ง ไม่มีแม้คำขอบคุณเล็ดลอดออกจากปากเมื่อเธอทำอะไรให้ มีแต่ความไม่พอใจและรำคาญเธอเท่านั้นที่หญิงสาวรู้สึกได้และรับรู้มาตลอด

"แต่มิลล์ไม่อยาก..."

ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉุดให้หญิงสาวที่กำลังจะเอ่ยปากอ้อนวอนเขาหยุดชะงักลง ทั้งสองร่างภายในห้องมองตามบานประตูที่กำลังเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นร่างผอมของหญิงสาวที่จะทำให้ชีวิตของมิลล์ยากลำบากขึ้นเดินเข้ามาภายในห้อง

"หมอเทรย์คะ!!"

ฟ้าใสเดินตรงเข้ามาส่งยิ้มหวานให้กับเขาที่นั่งอยู่โต๊ะทำงาน ก่อนจะกวาดสายตาหันมาจ้องมองคนตัวเล็กที่นั่งหลบมุมอยู่ที่โซฟา

"มีอะไรหรือเปล่าครับ หมอฟ้า?"

ฟ้าใสหยุดชะงักเมื่อหันไปเห็นหน้ามิลล์ที่ส่งยิ้มจางๆ ให้ เธอตั้งใจจะมาชวนเขาออกไปทานข้าวกลางวันด้วยกัน แต่เมื่อเจอหญิงสาวแว่นใส กลับทำให้รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

"เอ่อ คือ ฟ้าจะมาชวนหมอเทรย์ออกไปทานข้าวข้างนอกค่ะ"

ฟ้าใสตัดสินใจพูดความต้องการของเธอออกไปทั้งที่รู้อยู่แล้วว่ามิลล์นั่งอยู่ในห้อง เพราะเธอเองก็ไม่แคร์ และต้องการเทรย์เลอร์อยู่แล้วตั้งแต่คราแรก

"แต่หมอเทรย์มีข้าวแล้วนั้นสิคะ มิลล์ทำมาให้"

มิลล์รีบยกถุงกล่องอาหารขึ้นเหนือศีรษะ ให้ฟ้าใสเห็นชัดๆ ว่า เธออยู่กับหมอเทรย์และทำอาหารมาให้แล้วยังไงก็ออกไปกับฟ้าใสไม่ได้แน่นอน

"ผมตกลงครับหมอฟ้า เดี๋ยว 10 นาทีเจอกันที่ชั้นล่างนะครับ"

ด้วยความที่สุดจะรำคาญคนน้องเขาจึงรีบตอบตกลงฟ้าใสออกไปทันที โดยไม่ไว้หน้ามิลล์ที่หันมาตามเสียงด้วยความตื่นตกใจ ดวงตากลมจ้องมองมายังหมอหนุ่มตาละห้อยเพื่ออ้อนวอนให้คนพี่เห็นใจเธอสักครั้งในชีวิต

"แต่หมอเทรย์คะ..."

"งั้นเดี๋ยวฟ้าไปรอชั้นล่างนะคะ"

สายตายียวนกวนประสาท ราวกับผู้ชนะถูกส่งมาจากแววตาและสีหน้าของฟ้าใส เธอรีบสะบัดตัวเดินออกจากห้องไปในทันที ทิ้งไว้แค่มิลล์ที่นั่งซึมอยู่ที่โซฟาตัวหนา

"ถ้ามิลล์ไม่ยอมกลับ มิลล์ก็อยู่ไปคนเดียวแล้วกันในห้องนี้"

ร่างเล็กไม่ตอบอะไรออกไป ก้มหน้าต่ำพยายามกลั้นหยดน้ำตาและความรู้สึกเจ็บเอาไว้ เธอกำมือแน่นไม่ยอมสบตาหรือหันหน้าไปมองคนพี่ที่กำลังย่างก้าวออกจากห้องด้วยท่าทางสะใจ จนกระทั่งแผ่นหลังของเขาลับหายจากสายตาไป มิลล์ถึงกลับปลดปล่อยหยดน้ำตาไหลหลั่งออกมาหยดลงพื้นและเเปดเปื้อนเต็มใบหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวด

"ใจร้ายจัง อึก ฮือๆ"

เธอค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นจากโซฟา พลางหยิบกล่องอาหารขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไปช้าๆ ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวไร้เรี่ยวแรง

เคาร์เตอร์พยาบาล ตึก 8

"อ้าวแกหยุดไม่ใช่หรอมาทำไม?"

ข้าวฟ่างเอ่ยถามเพื่อนสาวด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น ก่อนจะกวาดสายตาลงไปมองในมือเล็กที่ถือถุงกล่องอาหารมาพร้อมกับดวงตาที่เปียกชื้นแฉะจนน่าใจหาย

"อีกแล้วสินะ?"

"อืม"

"อึก ฮือๆ มันเจ็บมากๆ เลย เขาใจร้ายกับฉันมากเลยนะ"

ร่างอวบสวมกอดปลอบเพื่อนสาวด้วยความสงสาร เธอรู้ว่ามิลล์รักเทรย์เลอร์มากแค่ไหน แต่อีกคนกลับไม่รู้สึกหรือแยแสเพื่อนสาวของเธอเลยแม้แต่น้อย

เขายังคงทำร้ายหัวใจดวงเล็กซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่มิลล์ก็ยังยอมทนอยู่ไม่ยอมไปไหน และไม่เคยยอมแพ้สักครั้ง หัวใจของเธอแข็งแกร่งและอดทนเก่งมาก ไม่ยอมเสียน้ำตาให้เขาเห็นเลยสักหยด แต่ในบางครั้งต่อให้จะแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ทว่าสุดท้ายแล้วกลับอ่อนแอซะเหลือเกินเมื่อลับดวงตาคู่คมนั่น