ลงสนาม

เมื่อถึงเวลา เพทายเดินออกมาจากห้องพักตนเองพร้อมกับใบหม่อน ที่ทานข้าวเสร็จแล้ว เพทายเตรียมแต่งตัวชุดนักแข่งครบเซต หมวกกันน็อค คู่ใจ

"กระทิงพี่ฝากดูแลใบหม่อนด้วย" เพทายหันมาบอกรุ่นน้องอีกครั้ง

"ครับเฮีย" กระทิงตอบออกมา

"เดี๋ยวรอชมความชนะได้เลย" เพทายหันมาพูดเบา ๆ กับใบหม่อน จนเธอหันมามองคนอื่น ทุกคนไม่ได้สนใจเธอ ใบหม่อนอยู่ ๆ มีคนมาบอกว่าจะจีบ ปุบปับจะมาขอเป็นแฟน เธอทำตัวไม่ถูกเลยทีเดียว

"เต็มที่ สู้ ๆ นะคะ ถ้าพี่แพ้ ต้องมาเป็นเบ้ให้ใบหม่อนหนึ่งเดือน" ใบหม่อนเสนอข้อต่อรอง ได้รุ่นพี่มาคอยดูแล อะไรมันก็ดี

"ถ้าพี่ชนะ เธอต้องมาเป็นแฟนพี่จนจบเทอมโอเคไหม" เพทายยื่นคำท้าทายให้ใบหม่อน

" ขาดทุนยับ " ใบหม่อนบ่นจนเขาเดินออกไปขึ้นรถตนเองในสนาม

มอร์แกน ทีม airspeed มาด้วยรถคู่ใจรถแข่งสีดำคาดแดง นั่งรอเพทายในรถ

เพทายเดินมาขึ้นรถตนเอง รถสปอร์ตแข่ง แต่งด้วยสีน้ำเงินสีโปรดของเขาทั้งคันเบาะหุ้มหนังสีดำสนิท

การแข่งขันที่กำลังจะเริ่มขึ้น เสียงสัญญาณการแข่งดังขึ้น ทั้งสองคนขับรถตีคู่กันมาตลอดทาง ความเร็วมอร์แกนแตะเบรกเล็กน้อยทำให้รถไถลมาจะชนคันเพทาย แต่เพทายรู้ทันแตะเบรกชะลอก่อนที่จะเหยียบเบรกจนมิดไมล์ ตีเลี้ยวโค้ง ทำให้รถของมอร์แกนแฉลบลงข้างสนาม ก่อนที่จะกลับเข้ามาในสนามอีกครั้ง เร่งความเร็วตีกันมา

ใบหม่อนมองจอความสูสีของทั้งสองคัน เธอเองแอบเชียร์เพทายลึก ๆ คันคู่แข่งเหมือนจะเล่นตุกติกในสนามแต่เพทายกลับใช้ความชำนาญบวกกับใช้สนามแข่งนี้มาแต่ต้นขับตีขึ้นมานำคันของมอร์แกน

"เฮียชนะอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก ฝีมือเฮียใครก็สู้ไม่ได้" กระทิงบอกใบหม่อน

"ไม่ได้อยากให้พี่เขาชนะหรอกน่า" ใบหม่อนบ่นพึมพำออกมา

และแล้วภาพในจอเป็นคันของเพทายที่เข้าเส้นชัยมาก่อนมอร์แกน เสียงกรี้ดกร๊าดในสนามเรียกชื่อเจ้าของสนามที่เดินลงมาจากรถหลังจากจอดรถเข้าเส้นชัยในเวลาทำลายสถิติตัวเองด้วย มอร์แกนมาจอดขนาบข้าง มองเพทายด้วยความแค้นใจที่ไม่ได้ชนะในครั้งนี้ เพราะมอร์แกนต้องเสียรถคันที่เอามาลงแข่งให้เพทาย

"แพ้แล้วก็วางมาสิครับ กุญแจรถ" เพทายหันมาทางมอร์แกน มอร์แกนเองกำลังหงุดหงิดโมโห โยนกุญแจรถมาทางเพทาย ซึ่งเพทายรับเอาไว้ และโยนต่อให้ลูกน้อง "รางวัลของทีมเราเอาไปขายได้เท่าไหร่พวกแกทุกคนก็เอาไปแบ่ง ๆ กัน"

"รถราคาไม่น่าจะเกินสองแสน" เพทายประเมินราคา ถูกกว่าราคารถตนเองเกือบสองเท่า เพทายไม่ได้สนใจรถ

"ขายไม่ได้นะเว้ย นัดหน้ากูชนะ กูจะมาเอารถกูคืน" มอร์แกนพอได้ยินเพทายจะขายลูกรักก็โมโหจนเลือดขึ้นหน้า

"แลกกับอะไร" เพทายเอ่ยถาม แต่พอดีใบหม่อนเดินออกมาหาเพทาย

"เสียใจด้วยนะครับที่พี่ชนะ" เพทายเลิกสนใจมอร์แกนบอกใบหม่อนที่เดินเข้ามา ทางตนเอง

"ครั้งหน้า เดิมพันของที่กูอยากได้ ขาว สวยเลยวะ" มอร์แกนหันมามองใบหม่อนยืนข้างเพทาย ถ้าได้สักครั้งเพทายคงจะดิ้นเหมือนลูกหมาข้างถนนแน่ มอร์แกนพูดจบเดินไปที่รถอีกคันที่ขับมา

" ไอ้เวรเอ๊ย" เพทายตะโกนด่าตามหลังไป มอร์แกนยื่นมือออกมานอกหน้าต่างชูนิ้วกลางมาทางเพทาย

"ทีนี้มาถึงเดิมพันของเราแล้ว ก่อนลงแข่งใบหม่อนบอกว่าอะไรนะ ถ้าพี่แพ้ต้องมาเป็นเบ๊ใช่ไหม ถ้างั้นเสียใจด้วย เพราะพี่ชนะ"

"น้องใบหม่อนก็จะได้ทั้งแฟน แถมเบ๊ไปสามเดือน" กระทิงที่ผ่านมาได้ยินตอนจะลงสนาม เลยพูดขึ้น

" ไม่ตกลงค่ะ มัดมือชกกันชัด ๆ เลยค่ะ"

"อ้าวนี่จะเปลี่ยนคำพูดกันดื้อ ๆ เลยหรือไง ไม่รู้ละแต่ตอนนี้พี่เป็นแฟนใบหม่อน แล้วพี่ก็ขี้หึง ขี้หวงมาก มาก " ใบหม่อนได้แต่อ้าปากค้าง ตอนนี้ในสนามเสียงกรี๊ดเฮกันลั่นสนาม เมื่อถึงประกาศรางวัล เพทายเดินขึ้นไปรับรางวัลอีกครั้งด้วยรอยยิ้ม หันมาโบกไม้โบกมือให้กองเชียร์ในสนาม และร่วมถ่ายภาพกับทุกคน และรวมถึงใบหม่อน กระทิงถ่ายภาพหมู่ ออกมาเป็นภาพคู่สองคน แล้วส่งเข้าเครื่องของเพทายโดยที่เจ้าตัวยังไม่ทราบ

"อยากลองเอาเจ้านี่ลงสนามไหม ว่างมาได้เลยพี่อนุญาต" เพทายถามใบหม่อน

"อยากค่ะ สนามที่นี่ไม่ค่อยโค้งเยอะเท่าไหร่ " ใบหม่อนมองรอบ ๆ สนามตอนนี้my uoคนในสนามช่างเยอะเกินไปที่จะเอารถไปลงลองสนาม

"ใบหม่อนขอตัวกลับก่อนดีกว่า" ใบหม่อน เดินมาที่รถของตนเองหยิบเสื้อหนังสีดำมาใส่ ดึงรูดซิปด้านหน้าปิดจนถึงคอ หูกระต่ายบนผม กลายมาเป็นผ้าปิดจมูก แล้วสวมหมวกกันน็อคเต็มใบ ช่วงจังหวะที่ใส่หมวกเพทายเดินมากระซิบข้างหูของใบหม่อน

"พรุ่งนี้พี่ไปรับนะครับคุณแฟน" เพทายทวงสิทธิ์การแข่งขันเมื่อเขาชนะจากเธอ ใบหม่อนเองได้ฟังกลับยิ้มอยู่บนใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อค เพทายไม่สามารถรับรู้ความรู้สึกของใบหม่อนได้เลย จนใบหม่อนสตาร์ทรถและขี่ออกไปจากสนามของตนเอง

"ลูกพี่ครับ เย็นนี้เราจะฉลองความชนะ หรือ ฉลองที่ลูกพี่สละโสดดีครับ" กระทิงเอ่ยแซวเพทาย

"ทั้งสองอย่าง" เพทายพูดจบเดินกลับเข้าห้องทำงานของตนเองไป

เพทายนึกย้อนไปวันแรกที่เขาเจอใบหม่อนที่อู่ซ่อม ตอนนั้นใบหม่อนอยู่แค่ ม.6 ช่วงนั้นอู่ของเธอกิจการไม่ค่อยดี ไม่ค่อยมีลูกค้า ความที่เธอคิดน้อยนั่นแหละครับ แกล้งวางตะปูเรือใบบ้าง เธอจะเลือกวางก่อนถึงหน้าร้านตัวเองประมาณ 100 เมตรได้ วันแรกที่เจอกันคือความซวยของผม

เพทายที่เจอดีเข้าจนได้ ด้วยความมืดแล้ว ขับรถมาตลอดทางปกติดีครับ ขับมาเรื่อย ๆ เหมือนยางล้อรถเหยียบอะไรเข้า การวิ่งไม่เรียบจนผมต้องเข้าจอดข้างทางก้มลงไปดู มีแผ่นไม่อัด มีตะปูตัวหนึ่งมันเจาะเข้าไปล้อรถผมจนมิดเลยครับ

ผมจึงมองซ้ายมองขวาครับ เผื่อมีรถผ่านไปผ่านมาจะได้ขอความช่วยเหลือ สายตาดันมองเห็นป้ายอู่ซ่อมรถ ผมเลยเดินตามทางมาเรื่อย ๆ คือร้านปิดแล้วครับ แต่ด้วยความที่ไฟด้านในอู่ยังเปิดสว่างจ้าอยู่ ผมเลยลองตะโกนเรียกไปครับ

*ขอโทษนะครับ มีใครอยู่ไหมครับ" ตะโกนไปรอบแรก เงียบครับไม่มีใครตอบ คิดในใจ เอาอีกรอบ

"ช่างครับ ช่างยังอยู่ไหมครับ"ผมมองลอดช่องประตู เหล็กเห็นคนสไลด์ออกมาจากใต้ท้องรถ ที่กำลังซ่อม มือไม้ดำสนิท ใบหน้าที่มีคราบน้ำมันเครื่อง กำลังเดินมาทางนี้พอดี

"มีอะไรคะ" ใบหม่อนเดินออกมาด้วยชุดช่าง ด้วยความหน้าเลอะ จนเพทายเองมองใบหม่อนอยู่แบบไม่ได้คิดอะไรมาก

"รถผมยางรั่วครับ พอจะมีช่างปะยางให้ผมไหมครับ"

"มี รอแปบหนึ่งนะ" ใบหม่อนเปิดประตูรั้วออกมา "รถจอดตรงไหนละ" ใบหม่อนเอ่ยถาม เพทายชี้ไปทางด้านที่เดินมา ใบหม่อนยกยิ้มมุมปาก

" รอแปบหนึ่ง" ใบหม่อนหยิบเตรียมอุปกรณ์ แม่แรงที่จะไปยกรถขึ้นจะได้ถอดล้อออกได้

"จะทำได้เหรอ" เพทายเอ่ยถามใบหม่อน

"อยู่อู่มาตั้งสิบเจ็ดปีแล้วทำไมจะทำไม่ได้ " ใบหม่อนเอ่ยตอบ แล้วจัดการทำให้เพทายดู ไม่ถึงสิบนาทีล้อรถก็ร่วงลงมา

" พี่กลิ้งเข้าไปในอู่ให้ใบหม่อนทีได้ไหมคะ" ใบหม่อนขอความช่วยเหลือจากเขา เพทายเองยินดีช่วยกลิ้งยางล้อรถ เข้ามาในอู่ให้