มาสนาม

วันอาทิตย์ สนามแข่งรถของเพทาย Speed Park วันนี้ที่สนามของเขามีกลุ่มคนมากมายที่มารอชมการแข่ง วันนี้ เพทายเจ้าของสนาม เขากำลังจะลงแข่ง กับ มอร์แกน คู่แข่งที่มาท้าเขาถึงสนามเมื่อหลายวันก่อน

"ฝากดูแลคนในสนามด้วยนะ อย่าให้ใครมีปัญหา ใครตีกันไล่ออกจากสนามได้เลย" เพทายเอ่ยบอกลูกน้องในสนาม เขาสั่งงานแล้วเดินกลับมาที่รถ ที่ทีมช่างดูแลเรื่องรถยนต์ในนี้ห้ามคนนอกเข้าเด็ดขาด

"ฝากเช็กทุกทีี่เลยนะ เอาให้ดี ถ้าชนะรางวัลยกให้เลย" เพทายบอกทีมงาน เที่ยงตรง ทางด้านใบหม่อน เธอเองขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คู่ใจมาจอดที่หน้าสนาม Speed Park เป็นแบบที่เพทายบอกทีมงานคุมแน่นหนา

"พี่เพทายให้ใบหม่อนเข้ามาดูได้ค่ะ" ใบหม่อนเอ่ยบอกการ์ดที่คุมสนาม

"ไม่มีบัตรเชิญ ก็ห้ามเข้าครับ ผมขอโทษนะครับ ผมทำตามหน้าที่"

"ถ้างั้นใบหม่อนขอโทรหาพี่เพทายก่อน" การ์ดหันมามองกันที่เธอรู้จักกับเจ้าของสนาม เธอหยิบมือถือขึ้นมาโทรจริงๆ ไม่นานเพทายเองรับสาย

"ครับ" เพทายเอ่ยเสียงนุ่มใส่ในสายมือถือที่มีคนโทรเข้ามา

"พี่เพทายค่ะ ใบหม่อนเองคะ""ครับ"

"คือการ์ดด้านหน้าสนามไม่ให้ใบหม่อนเข้าไปนะคะ" เพทายหันมามองที่กล้องวงจรปิดตรงด้านหน้าเห็นเธอนำรถคู่ใจมาด้วยและใส่ชุดขี่มอเตอร์ไซค์มาเต็ม สวยสะดุดตามากเวลาที่ใบหน้าไม่มีคราบน้ำมันเครื่อง

"ถ้างั้นรอพี่แปบนึงครับ" เขากดตัดสายไปแล้วให้ลูกน้องของเขาไปพาเธอเข้ามา

"กระทิง ไปพาน้องผู้หญิงคนที่ขี่ Ducati สีดำ เข้ามาทีให้เขาเอารถมาจอดในนี้ได้เลย" เขาเอ่ยสั่งลูกน้อง

"ครับเฮีย รถโคตรสวยเลยเฮีย ผู้หญิงขี่สะด้วย" กระทิงหันไปมองตามจอที่เพทายบอกพิกัด กระทิงเดินออกไปหน้าทางเข้าของสนาม

"เด็กเฮียเพทายให้เข้ามาได้" กระทิงกระซิบข้างหู คนดูแลทางเข้าสนาม

" น้องขับเขาไปในโรงจอดทางนั้นได้เลยครับ เฮียเพทายให้เข้าไปจอดในนั้น" กระทิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเพทาย ด้วยความเพทายเป็นเจ้าของสนาม เขาเลยเรียกเฮีย

"ขอบคุณคะ" ใบหม่อนหันมาขอบคุณกระทิง แล้วหันไปขึ้นรถของตัวเอง ติดเครื่องยนต์รถตนเองอีกครั้ง ขับสองล้อคู่ใจเข้าสนามไปจอดในโรงจอดรถของเพทาย ซึ่งเพทายยืนรอเธออยู่แล้ว

"พาลูกรักมาจนได้นะใบหม่อน"

"ใบหม่อนมาทันพี่เพทายลงใช่ไหมคะ" เธอจอดรถ ถอดหมวกกันน็อคออก ผมที่สยายลงมายาวกลางหลัง ผ้าเช็ดหน้าเอามาทำผ้าคาดผมผูกเป็นหูกระต่ายตรงกลางตั้งขึ้น เล่นทำเอาช่างในโรงจอดรถของเพทายถึงกับมองกันตาค้าง

ตอนแรกทุกคนพากันมองรถคิดว่าเป็นผู้ชายขับเข้ามา เพทายเองก็จ้องมองน้องด้วยความสวยสะดุดตา แถมชุดที่เธอใส่เสื้อยืดธรรมดาแต่แนบเนื้อจนหน้าอกดันเสื้อยืดออกมา

"เฮ้ย จ้องอะไรกันวะ ไปดูรถพี่นู่น" เพทายบอกลูกน้องตนเอง

"พี่เพทายเองก็ เช็ดน้ำลายก่อนดีกว่าไหมค่ะ ไหลย้อยลงมาแล้วค่ะ" ใบหม่อนเดินมาหาเขา

"พี่ไม่ได้น้ำลายยืดขนาดนั้นนะ นั่งก่อนสิ บ่ายสองพี่ถึงลงไปสนาม" เขาดูเวลา ตอนนี้เพิ่งเที่ยงกว่า ๆ กระทิงเดินตามเข้ามา เอามือมาจับรถมอเตอร์ไซค์ของใบหม่อน ด้วยความชื่นชอบ

"ตัวนี้เอาลงสนามผมว่าชนะแหงพี่เพทาย" กระทิงเอ่ยออกมา รถถูกแต่งมาเต็มทั้งคัน แทบไม่ต้องใส่อะไรเพิ่มอีก

" อย่าจับเยอะคะ เดี๋ยวเป็นรอยมือ ช่วงนี้ยังไม่ค่อยมีตังเอาไปล้าง" ใบหม่อนบอกกระทิง เธอหวงรถมากไม่ชอบให้ใครแตะ

"ไปทำงานแกเลยไป" เพทายเห็นว่าใบหม่อนไม่ค่อยชอบ ขนาดรถของเพทายเอง เขายังไม่ชอบให้ใครมาแตะเลย

"พี่เพทายใช้คันนี้ลงหรอคะ" เธอเดินดูรอบรถที่เขาจะใช้แข่ง

"อืม ใช่ ช่างใหญ่ว่าขาดอะไรไหม" เพทายเอ่ยถามใบหม่อน

"ทีมงานของพี่เพทายน่าจะมีประสบการณ์มากกว่าใบหม่อนนะคะ" เธอตอบเขา มองรอบคันไม่มีอะไรผิดปกติ

"กินอะไรมาหรือยัง สั่งแม่ครัวที่นี่ได้นะ สั่งจากด้านนอกมาก็ได้ " เพทายเอ่ยถาม

"งั้นสั่งในนี้ก็ได้ค่ะ" เพทายกดโทรไปสั่งแม่ครัว เรื่องอาหารสองคนทาน ปกติเขาเองก็ทานที่นี่

"แล้วพรุ่งนี้ ไปเรียนไหม พี่แวะไปรับได้นะ" เพทายถามใบหม่อน

"จะไปรับทำไม ไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย"

"อยากจะจีบ จะให้เป็นแฟนไหม"

"เตี่ยรู้ว่าใบหม่อนมีแฟน เตี่ยไม่ให้มาเรียนอีกแน่เลยพี่"

"เราก็แอบคบกันไง พี่ยังไงก็ได้ งั้นเอางี้ ถ้าวันนี้พี่ชนะ เรามาเป็นแฟนกัน"

"โห แบบนี้ก็ได้หรอ ไม่คิดจะให้ใบหม่อนมีหนุ่ม ๆ วิศวะมาจีบเลยหรือไง"

"ไม่ได้อะ อุตส่าห์เล็งเอาไว้ตั้งแต่เปิดเรียนแล้ว ตั้งแต่วันที่พี่เจอเรารับน้องวันแรก" เพทายเอ่ยความรู้สึกตนเองออกมา

ใบหม่อนนั่งทำตาโตใส่ไม่คิดว่าเพทายจะชอบตนเองคุยกันสักพักข้าวของทั้งสองคนก็มา เพทายเลยบอกเด็ก ๆ นั่งทานข้าวกันในนี้เพราะเขาเองสั่งมาเพื่อไม่อยากให้ใครออกไปข้างนอก ส่วนเขาชวนใบหม่อนไปนั่งในห้องทำงานของตนเองที่มีเมนูต่าง ๆ มากมาย บนโต๊ะตรงโซฟาภายในห้องทำงาน

"นี่พี่พักที่นี่เลยหรอ" ใบหม่อนเอ่ยถามกล่องรองเท้าเยอะมาก มีแต่รองเท้าสำหรับแข่งรถทั้งนั้น หมวกกันน็อคหลายใบ เสื้อนักแข่งรถแขวนเอาไว้มากมาย

"ถามทำไม ถ้ามีแฟนกลับไปนอนคอนโด ตอนนี้ไม่มีจะนอนตรงไหนก็ได้จริงปะหละ" เพทายตักกับข้าวมาใส่จานให้เธอ

"เดี๋ยวก่อนพี่ตักให้ทำไม" ใบหม่อนระแวงเพราะเตี่ยสอนเสมออย่ากินของที่ยังไม่ตรวจเชค เธอหยิบเข็มที่พกมาตลอดจิ้มลงเมนูอาหารทุกเมนู ทุกอย่างปลอดภัยดี แม้กระทั่งแก้วน้ำ จานข้าว เพทายที่แอบมองยังตกใจ

"ระวังตัวเองขนาดนี้เลยหรอ" เพทายเอ่ยถามใบหม่อน

"เตี่ยสอนให้ระมัดระวังตัวเองนะพี่ อย่ากินอะไรสุ่มเสี่ยง"

" ระวังมากแค่ไหน แต่ก็เป็นผู้หญิงตัวเล็ก " เพทายเอ่ยออกมา"แล้วคิดว่ากลัวที่ไหนหละพี่ มือก็มียกขึ้นไหว้ ขาก็มีรีบวิ่งให้ไว" ใบหม่อนพูดติดตลกจนเพทายหัวเราะออกมา ภายในห้องมีเสียงพูดคุยและพากันหัวเราะเสียงดัง จนน้องๆ คิดว่า เจ้านายตนเองคงไปไหนไม่รอดแล้ว

" พี่กระทิง ลูกพี่เราจะมีซ้อใช่ไหมเนี่ย" ลูกน้องกระทิงเอ่ยถาม

"คงงั้นมั้ง อย่าไปแซวเฮียหละ โดนถีบตีนยิ่งหนัก ๆ อยู่ " กระทิงบอกน้องในทีม

"รีบกินข้าวตรวจเชครถอีกรอบ ใกล้จะลงสนามแล้ว" กระทิงบอกทีมช่างทุกคน ตรวจเชคอีกรอบ