ตอนที่สี่ สร้างสัมพันธ์ใกล้ชิด (NC)

ตอนที่สี่ สร้างสัมพันธ์ใกล้ชิด

ซ่งอี้หนิงเงยหน้าเผยสีชมพูระเรื่อบนพวงแก้มแล้วเอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา

“ท่านอ๋องตอบรับด้วยความงามของข้าหรือเพคะ”

“นั่นก็ส่วนหนึ่ง ถึงอย่างไรชายาเอกก็คือสตรีที่ต้องเคียงข้างออกงานกับข้า หากไม่ชวนมองคงฝืนใจพิลึก”

ยามนี้สองหนุ่มสาวเริ่มเขยิบมาชิดใกล้ร่างกายจึงเริ่มถูไถจนร้อนรุ่ม

“แล้วส่วนอื่นเล่าเพคะ”

“เจ้าเป็นสตรีที่ใจกล้า ทั้งกล้าที่จะลุกขึ้นมาแบกรับภาระของจวนทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องทำ แล้วยังกล้าตัดสินใจแก้ปัญหาอย่างฉลาด ข้าจึงคิดว่าหากมีเจ้าอยู่ด้วย ข้าคงสบายยิ่งขึ้น”

อ้อ...เขาคิดจะให้นางมาเป็นม้าใช้นั่นเอง

ชิ...ไม่คิดว่าคนที่ฉลาดยิ่งกว่าก็คือท่านอ๋องผู้นี้ ได้เมียมาอุ่นเตียงแล้วยังได้คนมาช่วยทำงานอีก

“เอาล่ะ บรรยากาศดีเช่นนี้ พวกเราไม่ควรเสียเวลาพูดเรื่องเคร่งเครียด ซ่งอี้หนิง

อ้อ...ข้าควรเรียกเจ้าว่า ‘น้องหญิง’ ให้ชิน ส่วนเจ้าก็เรียกข้าว่า ‘ท่านพี่’ ก็แล้วกัน ระหว่างเราไม่ต้องมากพิธีรีตอง ไม่ต้องใช้คำพูดเช่นเชื้อพระวงศ์คนอื่นให้รุงรัง

น้องหญิง พวกเรามาสร้างความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกันดีกว่า”

จบประโยคเถรตรงริมฝีปากอุ่นก็เคลื่อนมาใกล้แล้วประกบลงบนปากแดงอย่างละมุนละม่อม มือใหญ่เอื้อมช้อนศีรษะด้านหลังเพื่อประคองให้หญิงสาวอยู่นิ่งไม่หันหนีจุมพิตอันอบอุ่นของตนเอง

ริมฝีปากแดงอุ่นสัมผัสละเลียดลิ้มชิมรสหวานล้ำพร้อมสอดแทรกลิ้นร้อนเพื่อไขว่คว้าหาความฉ่ำชื้นแล้วกวัดแกว่งราวเรียกหาลิ้นของอีกฝ่ายให้เข้าหา

ซ่งอี้หนิงเผลอส่งลิ้นเล็กเข้าพัวพันตวัดเกี่ยวก่อนจะถูกเขาล่อลวงรุกไล่จนม้วนเข้าหากันไม่ยอมห่าง

หญิงสาวถูกกล่อมเกลาจนสมองพร่าเลือนเคลิ้มไหวล่องลอยไปกับรสละมุนแว่วหวาน ด้วยหมิงอ๋องไม่จู่โจมเร่งรัดแต่ค่อยๆ กลืนกินละเมียดละไม

ด้วยมัวเคลิบเคลิ้มไปกับจุมพิตหวานกว่าจะรู้ตัวก็เมื่อสาบเสื้อถูกแหวกออกจนรู้สึกเย็นวาบยามผ้าบังทรวงถูกถอดแล้วดึงทิ้ง

มือของหมิงอ๋องโอบประคองร่างบางให้เอนลงนอนบนพื้นเรือที่ลอยนิ่งแล้วกอบกุมเต้าหู้นุ่มเพื่อเคล้าคลึงปลุกความหวามไหวอย่างทะนุถนอมราวของล้ำค่า

แม้จะฟอนเฟ้นไม่มีหยุดเดี๋ยวเคล้นซ้ายคลึงขวาบีบขย้ำแต่กลับไม่สร้างความเจ็บปวด มีแต่จะเพิ่มความเร่าร้อนจนเม็ดบัวตูมชูช่อเชิญชวนให้ปาดป่าย

ครั้นหญิงสาวอยากหันใบหน้าหนี ลิ้นอุ่นกลับไม่ยอมปล่อยวางไล่รุกเร้าระรัวเร็ว เป็นเวลาเดียวกับที่มือใหญ่กอบฟอนเฟ้นบีบขย้ำเล่นสนุกกับทรวงอกอิ่มของนางจนล่องลอย

จ้าวจื้อหมิง สมฉายาอ๋องเสเพลผู้ช่ำชองด้านกามา ยังไม่ทันไรกายขาวเนียนด้านบนก็ถูกเขารุกเร้าจนเคลิ้มไหว

ยิ่งอ๋องหนุ่มเคลื่อนริมฝีปากไล่ลงมาเรื่อยๆ จากซอกคอขาวผ่านไหล่เนียนถึงเนินอกนุ่มฟูแล้วขบเม้มยอดปทุมสีหวานก่อนจะดูดดุนเบาๆ ราวหยอกล้อ

หญิงสาวยิ่งเผลอไผลเด้งอกหยุ่นส่งถึงปากจนเขากลืนกินส่วนชี้ชันสีชมพูแล้วอ้าอมดูดกลืนจนจมหายไปในอุ้งปาก

“อ้า...” คุณหนูใหญ่หลุดเสียงครางออกมาอย่างพลั้งเผลอเรียกรอยยิ้มจากร่างใหญ่ด้วยความสมใจ

สองมือจึงช่วยกันกอบกุมก้อนเต้าตึงแน่นเคล้าคลึงโอบส่งเพื่อให้ลิ้นได้เลียไล้ดูดดุนสร้างแรงวาบหวามจนสาวงามเคลิบเคลิ้มคล้อยตาม

หมิงอ๋องใช้เวลาดูดกลืนซาลาเปาขาวอวบด้วยความสำราญจนเต็มไปด้วยรอยแดง เมื่อเห็นสีหน้าล่องลอยของใบหน้าหวาน จึงไม่ยอมปล่อยโอกาสงามให้หลุดมือด้วยยามนี้เสื้อผ้าของนางแทบจะหลุดออกจากร่างเล็กจนเปิดเปลือยความขาวเนียนกระจ่างตา

มือใหญ่จึงลากผ่านหน้าท้องนุ่ม ไต่ไปลากชายกระโปรงยาวขึ้นแล้วลูบเนินเนื้อนุ่มผ่านผ้าชิ้นเล็กราวหลอกล่อให้ตายใจ

เนินโหนกของซ่งอี้หนิงนับว่าอวบใหญ่ ผ้าชิ้นน้อยหรือจะปิดบังความนูนแน่นซึ่งดุนดันอยู่ได้ เมื่อแลเห็นส่วนกลางกายอันนูนเด่น มือหนาถึงกับเลื่อนลงไปทักทายแทบไม่ทัน

ทันทีที่มืออุ่นแหวกกลีบนุ่มสัมผัสความชุ่มฉ่ำ ซ่งอี้หนิงจึงเผลอเด้งร่างด้วยอาการขนลุกซู่คล้ายหนาวสั่น

ยิ่งนิ้วร้อนสอดแทรกปาดป่ายไปทั่วร่องกลีบซ้ายขวา หญิงสาวยิ่งรู้สึกดั่งกำลังลอยเคว้งคว้างไปกลางนภากาศ

ซ่งอี้หนิงมัวบิดกายไปกับความรัญจวนหวานแม้เรียวขาจะถูกอ้ากว้างเผยร่องดอกไม้สีหวานกระทั่งลิ้นอุ่นชิ้นลากเลื่อนเลียปาดจึงเพิ่งรู้สึกตัวรีบหุบขา