ตอนที่ 10 จิตเป็นนายกายเป็นบ่าว (1)

ย่างเข้าเดือนเจ็ด ในที่สุดความสงสัยของเซียวม่านหลิวก็ได้รับการยืนยัน

เช้าตรู่ของวันนี้ ขณะที่นางกำลังขลุกอยู่ในห้องหนังสือของวังเทียนมิ่ง ‘ชิงจู่’ และ ‘ชิงเหลียน’ สาวใช้ประจำตัวที่เคยแต่งตัวในนางในคืนสิบห้าค่ำเดือนห้าวิ่งเข้ามาเรียกนางอย่างเสียจริต เซียวม่านหลิวที่อาศัยตำรับตำราเพื่อสงบจิตสงบใจพลันรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมา สาวใช้ทั้งสองนางบอกกับนางว่าวันนี้นายท่านกลับมาไวกว่าปกติ แต่มิได้กลับมาเพียงคนเดียว ยังพาสตรีอีกสามนางติดตามมาด้วย

เซียวม่านหลิวมือไม้เย็นเฉียบ นางกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามสาวใช้ทั้งสองออกไปต้อนรับสามี ถึงแม้ว่านางจะอยากทำเป็นไม่ใส่ใจ ทว่าการพาหญิงสาวเข้าบ้าน ที่จริงอย่างน้อยภรรยาหลวงอย่างนางจะต้องรับรู้ก่อน มิใช่ว่าคิดจะพาใครมาก็พามาเลยเช่นนี้

ครั้นเดินพ้นเหลี่ยมมุมของเรือนออกไปตรงโถงทางเดิน ภาพที่เห็นทำให้นางกลืนน้ำลายอย่างเหนียวหนืด

เขาพาฟางอวี้เหยาและสาวใช้ประจำตัวของนางเข้าบ้าน

เซียวม่านหลิวหันไปถามชิงจู่และชิงเหลียน “ไหนเจ้าบอกว่าท่านพี่พาใครมาก็ไม่ทราบ แน่ใจหรือว่าพวกเจ้าไม่รู้จักนาง”

เซียวม่านหลิวรู้ดีว่าคนที่ถูกคำสาปพร้อมกับหลี่หมิงล้วนแล้วแต่เป็นคนของเขา แต่นางลืมไปแล้วจริงๆ ว่าอย่างน้อยช่วงเวลาหนึ่งฟางอวี้เหยาก็เคยเป็นนายหญิงของตำหนักนี้ ข้ารับใช้ของเขาดูเบาไม่ได้เลยจริงๆ เดิมนางคิดว่าช่วงที่คลื่นลมสงบเช่นนี้ คงไม่จำเป็นต้องเรียก ‘จิงเอ๋อร์’ สาวใช้ของนางมาจากเฉินตู ทว่าถ้อยคำของบุรุษล้วนเชื่อถือไม่ได้

อดีตนางกำนัลทั้งสองก้มหน้างุด กระทั่งหลี่หมิงและฟางอวี้เหยาสังเกตเห็นนาง คนทั้งสองแม้จะไม่คิดสนใจแต่ก็ไม่อาจละเลยได้

“เอ๊ะ แม่นางเซียว ไม่สิ…ฟูเหริน” ฟางอวี้เหยาเรียกนางเสียงหวาน ใบหน้างดงามฉาบทับด้วยรอยยิ้มดุจบุปผายามวสันต์ เรือนร่างอรชรเคลื่อนเข้าหา ใช้มือบอบบางกอบกุมมือของนางราวกับสหายที่ไม่ได้พานพบกันมานาน

ทันทีที่มือเล็กๆ นั้นกอบกุมมือนาง เซียวม่านหลิวพลันรู้สึกเจ็บแปลบราวกับถูกแมลงต่อย รีบกระชากมือของตนออกจนฟางอวี้เหยาเซถลา

“อุ๊ย!”

“พระชายา!” สาวใช้ทั้งสองนางของฟางอวี้เหยารีบถลาเข้ามาร้องเรียกนางสาวด้วยน้ำเสียงร้อนรน พลันมองหน้าเซียวม่านหลิวด้วยสายตาดุร้าย “ฟูเหรินกลั่นแกล้งกันเกินไปแล้ว”

เซียวม่านหลิวคลำมือของตนเบาๆ พลันรู้สึกราวกับว่านางกำลังเหลือเพียงตัวคนเดียวในที่แห่งนี้ เพราะภาพทั้งหมดที่นางกระทำลงไปฟ้องชัด แม้แต่ชิงจู่และชิงเหลียนก็มีท่าทางกระอักกระอ่วน

หลี่หมิงที่ยืนนิ่งอยู่นานก้าวขึ้นหน้า พลันโอบประคองฟางอวี้เหยาแล้วหันมาสบตากับเซียวม่านหลิว “อาเหยาร่างกายบอบบาง สู้เจ้าที่มีวรยุทธ์ไม่ได้หรอกนะ”

เซียวม่านหลิวลมออกหู เป็นนางต่างหากที่รู้สึกผิดปกติ แต่นางก็เผลอตัวจนสะบัดแรงไปจริง “หม่อมฉันขออภัย 'พระชายา' ด้วยเพคะ”

หลี่หมิงแต่เดิมคิดว่าเซียวม่านหลิวจะอาละวาด ผิดคาดที่นางกลับเอ่ยขอโทษฟางอวี้เหยาเสียก่อน ทั้งยังพูดเสียงดังฟังชัดราวกับสำนึกเสียใจจริงๆ

“หลี่หมิง…ข้าไม่เป็นไร” ฟางอวี้เหยาเอ่ยขึ้น ใบหน้าแดงซ่านอมยิ้มขวยเขิน

เซียวม่านหลิวได้แต่ท่องบทสวดมนต์ในใจเพื่อระงับโทสะ

“พระชายาไม่เป็นอะไรแล้ว เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัว เดิมทีเร่งรีบมาเพราะชิงจู่กับชิงเหลียนบอกว่าสามีข้าพาชู้เข้าบ้าน คิดไม่ถึงว่าจะเป็นพระชายา” เซียวม่านหลิวปรายตามองชิงจู่กับชิงเหลียนที่ยืนหน้าซีด จากนั้นจึงส่งยิ้มน้อยๆ ให้หลี่หมิง “ตั้งแต่แต่งงานกันมา ข้ายังมิได้กลับไปบ้านเลยสักครั้ง ในเมื่อช่วงนี้ท่านพี่ไม่ค่อยมีเวลาว่าง ม่านหลิวเองจึงอยากกลับบ้านไปเยี่ยมบิดาสักสามวัน”

“ข้าจะไปเยี่ยมท่านพ่อตาด้วย” หลี่หมิงพูดเสียงเรียบ

“ท่านอยู่ที่นี่ต้อนรับพระชายาของท่านเถอะ ข้าไม่รบกวน”

กล่าวจบนางก็หันหลังกลับ หัวตาร้อนวาบด้วยความรู้สึกอึดอัด สาวใช้ประจำตัวนางพลันขยับกายติดตาม ทว่าเซียวม่านหลิวกลับพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

“ข้าไม่ต้องการสาวใช้”

แม้เซียวม่านหลิวจะพูดพาดพิงเรื่องชู้สาว ทว่าฟางอวี้เหยาคือชายาที่ตบแต่งอย่างถูกประเพณีเมื่อเกือบร้อยปีก่อน แท้จริงแล้วตัวนางเองก็ไม่ต่างกับหญิงชั่วไร้ยางอายที่แต่งงานกับเขาทีหลัง ฟางอวี้เหยาหักหลังเขาแล้วอย่างไร ถ่านไฟเก่ายังสามารถจุดติดได้ ตัวนางช่างโง่เง่าจริงๆ ที่หลงเชื่อคำพูดของเขา

ระยะเวลาเดือนสองเดือนไม่อาจพิสูจน์ใจใครได้ แม้ความรู้สึกที่นางมีต่อเขาจะเกิดขึ้นอย่างราวเร็วราวกับคนที่ถูกยาเสน่ห์ แต่ในที่สุดนางก็สามารถดึงตัวเองออกมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงได้

ความเป็นจริงที่ว่าเขาพาฟางอวี้เหยากลับมา ความเป็นจริงที่ว่าตอนนี้ไหน้ำส้ม[ ความหึงหวง] ของนางส่งกลิ่นเหม็นเปรี้ยวเข้าแล้ว นางได้แต่ปลอบใจตนเองว่ามันก็แค่ความหวั่นไหวชั่วขณะเพียงเท่านั้น

เซียวม่านหลิวพยายามไม่ให้ตนเองว่างคิดเรื่องอันน่าเจ็บใจ นางเก็บข้าวของพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ระหว่างนั้นประตูห้องนอนก็เปิดออก หลี่หมิงเดินเข้ามาด้วยท่าทางเร่งรีบ

“ข้าจะไปด้วย”

เซียวม่านหลิวปรายตามองเขา จากนั้นจึงเก็บข้าวของต่ออย่างเงียบเชียบ

ชายหนุ่มเองก็มิได้เซ้าซี้ต่อ เขาเปิดตู้เสื้อผ้าเก็บข้าวของอย่างจริงจังเช่นกัน

“อย่าเสแสร้งเห็นใจข้า” นางพูดขึ้นอย่างหมดความอดทน

“ข้าเปล่าเห็นใจเจ้า” เขาปฏิเสธพลางเก็บข้าวของ “ไปเฉินตูด้วยสิ ข้าอยากพบมารดาเจ้า”

“ข้าไม่ให้ไป” เซียวม่านหลิวพูดเสียงห้วน

ทว่าหลี่หมิงยังคงหน้าด้านหน้าทนต่อ “ไม่เป็นไร ข้าเพิ่งส่งจดหมายแนะนำตัวไปที่เฉินตู มารดาของเจ้าคงเตรียมการต้อนรับไว้แล้ว”

“อะไรนะ!”

นางหันไปถลึงตาใส่เขา ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนผู้นี้จะยียวนกวนประสาทนางได้ถึงเพียงนี้

“ข้าส่งจดหมายไปตั้งแต่เมื่อวาน”

นางขยุ้มห่อผ้าของตน กัดริมฝีปากจนห้อเลือดแล้วพูดเสียงลอดไรฟัน “อย่ามาหลอกข้า”

หลี่หมิงย่อกายนั่งลงข้างๆ นาง เอียงศีรษะพูดกับนางอย่างเนิบช้า “คนอย่างข้าพูดจริงทำจริง”

น้ำเสียงของเขาไม่คล้ายล้อเล่นเลยแม้แต่น้อย

หลี่หมิงมองใบหน้างอง้ำของเซียวม่านหลิวพลางนึกขบขันในใจ คิดไม่ถึงว่าเวลานางไหน้ำส้มแตกจะน่ารักถึงเพียงนี้ เขาใช้ปลายนิ้วเคาะหน้าผากของนางเบาๆ พลันกล่าวออกมาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“หรือเจ้าอยากทดสอบน้ำยาข้าก่อนว่าเป็นของจริงด้วยหรือไม่”

เมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำ แผ่ลามจนทั่วทั้งใบหูและลำคอของนาง หลี่หมิงก็กระตุกยิ้มชั่วร้าย จงใจมองไปยังสาบเสื้อของนางแล้วพูดหน้าตายว่า “ครั้งแรกที่พบเจ้า ข้าเผลอเข้าใจแล้วจริงๆ ว่าเจ้าเป็นผู้ชาย นึกไม่ถึงว่าแม้จะอัตคัดไปบ้าง แต่ก็ดีกว่ารอยยุงกัดอยู่มาก”

ดวงหน้างามเห่อร้อน เซียวม่านหลิวตวาดอย่างลืมตัว “คนบัดซบเว่ยฉือ!”

เขาจุ๊ปาก “พูดเบาๆ สิ นั่นมันแซ่ของจักรพรรดินะ”

นางหุบปากฉับ ได้แต่ถลึงตาแดงๆ มองเขาอย่างอดสู

หลี่หมิงเห็นว่าแกล้งนางมากเกินไปแล้วจึงดึงแก้มของนางเบาๆ พลางรั้งร่างที่กำลังจะระเบิดอารมณ์อีกรอบเข้าสู่อ้อมกอด

“ข้าเว่ยฉือหลี่หมิงไม่เคยตระบัดสัตย์ เจ้าจะเชื่อใจข้าหรือไม่ก็แล้วแต่”

เซียวม่านหลิวเถียงในใจว่าไม่เชื่อ ทว่าความอ่อนโยนที่ถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดอุ่นของเขากลับเป็นของจริง ทันใดนั้นหัวตาก็ร้อนวาบ นางเผลอสะอึกสะอื้นออกมาอย่างลืมอาย

“ฮือๆ คนบัดซบ เจ้าหลอกกินข้าแล้วคิดจะทิ้งข้า รู้เช่นนี้ข้าแต่งกับพี่อวี่หยางเสียก็ดี”

เขาครางฮึ่มในลำคอ เชยคางนางขึ้นแล้วจุมพิตที่หน้าผากมนเบาๆ

“จะประชดอย่างไรก็ประชดเถอะ เจ้าเป็นของข้าแล้ว เป็นของข้าคนเดียว”

“คนเห็นแก่ตัว”

“ข้าไม่เถียง”