บทที่ 2 ตัวประกัน

บทที่ 2 ตัวประกัน

ในขณะที่จูจวิ้นหาวกำลังเจรจาเรื่องการพ่ายศึกของแคว้นจิ้นกับหลี่หลงเหยียนอยู่นั้น ท่ามกลางความสิ้นหวังของผู้คนและชัยชนะอันโหดเหี้ยมของผู้รุกราน ร่างหนึ่งก็ได้ก้าวเดินเข้ามาภายในท้องพระโรง

นั่นคือ “หลี่หลานฮวา” องค์หญิงแห่งแคว้นจิ้น ผู้ซึ่งเป็นที่เลื่องลือในความงดงามและสติปัญญา และนางก็คือสตรีที่โจวอวิ๋นเทียน ฮ่องเต้แห่งแคว้นหนาน หมายปองและต้องการที่จะครอบครอง

หลี่หลานฮวาสวมชุดสีขาวทั้งตัว ผมยาวสลวยปลิวไสวตามแรงลม ใบหน้าของนางงดงามไร้ที่ติ แต่ดวงตาของนางกลับเต็มไปด้วยความโกรธแค้น โศกเศร้าและความเด็ดเดี่ยวในเวลาเดียวกัน

หญิงสาวก้าวมาหยุดอยู่ตรงหน้าของจูจวิ้นหาว โดยไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาแม้แต่น้อย

“ท่านแม่ทัพจูจวิ้นหาว ข้าคือหลี่หลานฮวา องค์หญิงแห่งแคว้นจิ้น” หลี่หลานฮวาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล แต่แฝงไว้ด้วยความหนักแน่น “ข้ายินดีเดินทางไปแคว้นหนานเพื่อเป็นตัวประกัน แลกกับความปลอดภัยของแคว้นจิ้น ท่านยินดีหรือไม่”

คำกล่าวของหลี่หลานฮวาทำให้จูจวิ้นหาวถึงกับชะงักไป ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองหลี่หลานฮวาอย่างพิจารณา สายตาอันจาบจ้วงทำให้หลี่หลานฮวาได้แต่กัดฟันแน่นด้วยความเจ็บแค้น

จูจวิ้นหาวรู้ถึงชื่อเสียงของนางเป็นอย่างดี และหญิงสาวตรงหน้าก็คือคนที่เจ้าเหนือหัวของเขาหมายปองจนถึงขั้นทำให้เขาต้องออกทัพในครั้งนี้

“จูจวิ้นหาว เจ้าจงบุกแคว้นจิ้น แล้วนำตัวนางมาเป็นของข้า” เสียงคำสั่งของโจวอวิ๋นเทียนยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเขา

ซึ่งนั่น ช่างเป็นเหตุผลที่น่าขบขันสำหรับเขายิ่งนัก แค่สตรีเพียงผู้เดียวถึงกับทำให้แคว้นล่มสลายลงได้ และสำหรับบุรุษเช่นเขาแล้ว สตรีตรงหน้าก็ไม่ต่างอะไรกับยาพิษที่ควรหลีกเลี่ยงเสียให้ไกล

สายตาคมกริบของจูจวิ้นหาว กวาดมองร่างอรชรของหลี่หลานฮวาที่ยืนอยู่ตรงหน้า แม้ความงามของหญิงสาวจะเลื่องชื่อลือชาไปทั่วหล้า แต่มันกลับมิอาจสั่นคลอนจิตใจที่แข็งแกร่งดุจหินผาของเขาได้ รอยยิ้มเย็นชาและดูแคลนผุดขึ้นที่มุมปากของชายหนุ่ม เขามิได้ใส่ใจในเล่ห์มารยาหรือความอ่อนหวานของสตรีใดๆ ทั้งสิ้น

ด้วยตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นหนาน และเป็นผู้มีอำนาจมากมายเรียกได้ว่าใต้หนึ่งคนแต่เหนือคนนับหมื่น จูจวิ้นหาวจึงสามารถครอบครองสตรีได้มากเท่าที่ใจปรารถนา ทว่าภายในจวนอันกว้างใหญ่ของเขากลับปราศจากเงาของสตรีแม้แต่เพียงคนเดียว ชีวิตของเขาอุทิศให้แก่การศึกสงครามและการสร้างเกียรติยศชื่อเสียง บุรุษผู้หมายมาดจะเป็นแม่ทัพที่เกรียงไกรไปทั่วสารทิศ ทำให้ที่ผ่านมาเขาไม่เคยข้องแวะกับสตรีผู้ใดเลย

“ดี...ข้าเองจะได้ไม่ต้องเหนื่อยพูดพร่ำอีกต่อไป...องค์หญิงหลี่หลานฮวา ท่านช่างเป็นคนรู้ความยิ่งนัก” จูจวิ้นหาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงด้วยความประชดประชันและหยามเหยียดอย่างไม่เกรงใจ

“ท่านชมเกินไปแล้ว” หลี่หลานฮวากัดฟันตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มที่เปื้อนบนใบหน้าอย่างเสแสร้ง ท่าทางหยิ่งยโสของจูจวิ้นหาวทำให้นางรู้สึกเกลียดชังยิ่งนัก แต่เพราะแผนการในใจทำให้นางต้องข่มใจเอาไว้

จูจวิ้นหาวเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งการให้ทหารถอยออกไป และเหลือเพียงเขา หลี่หลานฮวา และหลี่หลงเหยียนในท้องพระโรง

“ในเมื่อท่านตกลงอย่างว่าง่าย เช่นนั้นอีกสามวันก็เตรียมตัวเดินทางกลับแคว้นหนานได้แล้ว” จูจวิ้นหาวกล่าวในที่สุด

หลี่หลานฮวาพยักหน้า “ข้าเข้าใจแล้ว”

หลี่หลานฮวาตอบรับอย่างว่าง่าย แต่ทว่าภายในใจของนางกลับเต็มไปด้วยความคั่งแค้น หญิงสาวสาบานกับตัวเองว่าจะต้องล้างแค้นผู้ที่ทำลายแคว้นของตนให้จงได้ นางจะทวงคืนศักดิ์ศรีของแคว้นจิ้น ทุกอย่างที่ถูกพรากไป นางจะทำให้คนเหล่านั้นต้องชดใช้ในสิ่งที่พวกเขาทำลงไป

หลี่หลงเหยียนทอดมองไปยังหลี่หลานฮวาผู้เป็นบุตรสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและและความรู้สึกผิด แต่ทว่าเวลานี้ความย่อยยับที่เกิดขึ้น ทำให้เขาได้แต่อับจนหนทางยิ่งนัก

หลี่หลานฮวามองบิดาอย่างปลอบใจ นางได้แต่นึกสะท้อนใจราวกับถูกบีบเคล้นจนปวดแน่น

“ท่านแม่ทัพ เชิญท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด” เสียงตัดบทประหนึ่งขับไล่ของหลี่หลานฮวา ทำให้จูจวิ้นหาวได้แต่ข่มฟันแน่น เขายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดชายเสื้อแล้วเดินออกจากท้องพระโรงไปในทันที

หลังจากชายหนุ่มจากไปแล้ว หลี่หลานฮวาก็รีบปรี่เข้ามาประคองร่างของหลี่หลงเหยียนเอาไว้ สองตาจ้องมองบิดาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ

“หลานฮวา...ข้าขอโทษเจ้าด้วย ข้าเป็นพ่อที่ไร้ความสามารถ ทำให้เจ้าต้องลำบากเช่นนี้” หลี่หลงเหยียนเอ่ยออกมาอย่างนึกโทษตนเอง

“เสด็จพ่อ ท่านก็คิดมากอีกเลย โปรดรักษาสุขภาพด้วย” หลี่หลานฮวากล่าวปลอบบิดาด้วยความเจ็บปวดใจ “เสด็จพ่ออย่าได้เป็นกังวล ข้าจากไปครั้งนี้ ข้าสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดี และข้าจะทวงคืนทุกสิ่งกลับคืนมา”

“เจ้าคิดจะทำสิ่งใด” หลี่หลงเหยียนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงยิ่งนัก

“เสด็จพ่อ สิ่งที่แคว้นจิ้นต้องสูญเสียไป ข้าจะทำให้พวกมันต้องชดใช้อย่างสาสม เสด็จพ่ออย่าได้เป็นห่วงข้า ข้าจะให้เสี่ยวเม่ยติดตามข้าไปยังแคว้นจิ้น มีนางอยู่ข้างกาย ท่านสบายใจได้”

หลี่หลงเหยียนหัวเราะในลำคออย่างรู้สึกอาดูร เขายกมือขึ้นลูบศีรษะของบุตรสาวด้วยความสะท้อนในใจ “บุตรสาวที่ไร้เดียงสาของข้า บัดนี้เจ้ากลับต้องถูกพวกคนเหล่านั้นเหยียบย่ำ ข้า...ข้า...” หลี่หลงเหยียนคร่ำครวญออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

นับตั้งแต่มารดาของหลี่หลานฮวาจากไป เขาก็รักและทะนุถนอมบุตรสาวราวกับแก้วตาดวงใจ แต่ทว่าบัดนี้เขากลับต้องจำยอมส่งนางไปยังแคว้นหนานที่มีแต่พวกเสือสิงห์กระทิงแรด แล้วจะให้เขาทำใจยอมรับได้เช่นใด

“เสด็จพ่อ ข้าจะพิสูจน์ให้ท่านเห็น ข้าจะช่วงชิงทุกอย่าง และข้าจะทำลายทุกสิ่งให้สิ้นซาก” หลี่หลานฮวากุมมือหลี่หลงเหยียนเอาไว้แน่น ดวงตาฉายแววมุ่งมั่นพร้อมกับแผนการที่ถูกวางไว้ในใจ