บทที่9 อยากมีลูก?

“ไม่ต้องหรอก เธอไปนอนเถอะ” ปฐพีปฏิเสธพร้อมกับยกกาแฟขึ้นมาดื่ม รสชาติกลมกล่อมของกาแฟทำให้ปฐพีรู้สึกชุ่มชื่นขึ้นจนอดไม่ได้ที่จะชื่นชมคนชงในใจ

“ไม่ค่ะ นาไม่นอนหรอก นาจะเข้านอนพร้อมคุณดินค่ะ” หญิงสาวบอกก่อนจะหยิบงานของชายหนุ่มมาอ่านอย่างถือวิสาสะ “อันนี้รีบไหมคะ อันไหนไม่รีบเนี่ยก็เอาไว้ก่อนดีกว่านะ คุณดินควรมีเวลาพักบ้าง”

“ฉันต้องรีบเคลียร์ก่อนไปลาสเวกัส”

“ยังอีกตั้งหลายวัน ทำวันละนิดก็ได้ หรือไม่ก็เอารวดเดียวให้จบเลยวันต่อ ๆ ไปจะได้พักเต็มที่” หญิงสาวบอกก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ “มา เดี๋ยวนาช่วย”

“แน่ใจว่าช่วยได้?”

“อย่ามาดูถูกนะ เห็นมีพรสวรรค์เป็นบาริสต้าแบบนี้ก็เถอะอย่าลืมสิ นาก็จบบริหารมาเชียวนะ”

“ถ้าอย่างนั้นช่วยจัดโต๊ะให้หน่อยแล้วกัน แฟ้มไหนเซ็นต์แล้วเอาไปตรงนั้น” ชายหนุ่มบอกก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารที่ต้องตรวจและเซ็นต์อนุมัติ เนตรนลินทำตามที่ได้รับมอบหมายอย่างไม่เกี่ยงงอนก่อนจะกลับมานั่งให้กำลังใจข้าง ๆ โดยไม่รบกวน

เกือบ4ทุ่มปฐพีจึงเงยหน้าจากงานและปิดเอกสารเล่มสุดท้ายก่อนจะหันมามองคนข้าง ๆ ที่หลับไปกว่าชั่วโมงยังไม่พอ ยังอาศัยไหล่เขาเป็นหมอนเสียด้วยรอยยิ้ม ตั้งแต่จำความได้เขาไม่เคยมีใครมานั่งให้กำลังใจข้าง ๆ แบบนี้มาก่อนเนตรนลินเป็นคนแรกที่ทำแบบนี้และเขาก็รู้สึกดีมาก ๆ ที่มีเธออยู่ตรงนี้

“นา นา”

“หือ” เธอครางตอบเบา ๆ แต่ไม่มีทีท่าจะตื่นปฐพีจึงต้องอุ้มร่างบางไปวางลงบนเตียงอย่างอ่อนโยน

“หลับเป็นเด็กเชียวนะ” ชายหนุ่มพึมพำแต่ไม่ทันได้ลุกไปทำอย่างอื่นดวงตาหวานก็ลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย

“งานเสร็จแล้วเหรอคะ?” เธอถามมาอย่างงัวเงียและยกมือขึ้นขยี้ตา

“เสร็จแล้วล่ะ นอนต่อเถอะ” เขาตอบพร้อมกับหยิบผ้าห่มขึ้นมาห่มให้แต่คนที่เมื่อครู่ตาปรือตอนนี้กลับมองเขาตาแป้ว “ไม่นอนฉันจะไม่ให้เธอนอนนะ มาทำตาแป้วใส่แบบนี้น่ะ”

“ไม่ให้นอนได้ด้วยเหรอ?” หญิงสาวถามอย่างไม่เข้าใจแต่ก็เพียงไม่นานก็เข้าใจในบัดดลเมื่อชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้

“ได้สิ” พูดจบปฐพีก็ยื่นริมฝีปากมาประกบกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา สัมผัสที่อ่อนโยนพาให้เนตรนลินอ่อนลง ในตอนนี้เธอได้สัมผัสกับจุมพิตแรกในชีวิต สมองของหญิงสาวขาวโพลนและว่างเปล่าแต่ก็ซาบซ่านและรู้สึกซู่ซ่า หัวใจก็เต้นระรัว อย่างประหลาด

“เธอพร้อมจะมีลูกหรือยัง?” ชายหนุ่มถามหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

“ลูก? คุณดินอยากมีลูกเหรอ?”

“อายุฉันสมควรจะมีหรือยังล่ะ?” เขาถามกลับ

เนตรนลินเงียบไปด้วยวัยวุฒิของปฐพีแล้วเหมาะสมที่จะมีลูกมีครอบครัวตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ

“เรื่องฉันอยากมีหรือไม่ไม่สำคัญหรอกนะ สำคัญที่เธอพร้อมหรือยังมากกว่า ถ้าไม่พร้อมฉันก็พร้อมที่จะหยุด” ปฐพีเอ่ยพร้อมกับจ้องมองริมฝีปากที่เขาผละออกอย่างเสียดาย เขาอยากจะสร้างครอบครัวมีลูกน่ารัก ๆ ไว้สืบสกุลแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเอาแต่ใจตัวเองจนไม่สนใจคนที่เขาเลือกมาเป็นแม่ของลูก เนตรนลินจะพร้อมที่จะตั้งท้องหรือไม่และพร้อมจะเป็นแม่คนหรือยังไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องตัดสิน แต่เป็นเธอที่เป็นคนตัดสินใจ

“ทะเบียนสมรสก็จดแล้ว...คุณดินก็เป็นสามีนา นาแล้วแต่คุณดินค่ะ” หญิงสาวเอ่ยทั้งที่ในใจนั้นกล้า ๆ กลัว ๆ ชีวิตเธอจากนี้ไปเธอตัดสินใจแล้วว่าจะแล้วแต่เขา...แต่ถ้าเขาอยากมีลูกจริง ๆ ก็ต้องทำอย่างว่ากัน หญิงสาวรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก ครั้งแรกของเธอนั้นเนตรนลินจดจำอะไรไม่ได้เลยแต่รู้อย่างหนึ่งก็คือเจ็บ แล้วครั้งต่อ ๆ ไปล่ะ? มันจะไม่เจ็บเหมือนครั้งแรกหรือไง

“กลัวใช่ไหม?” อยู่ ๆ ปฐพีก็ถามราวกับอ่านใจหญิงสาวออกก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนนุ่ม “อย่ากลัว มันไม่ได้น่ากลัวแบบนั้นหรอก”

“แน่เหรอคะ?”

“เรื่องแบบนี้พูดเฉย ๆ ไม่ได้หรอก มันต้องพิสูจน์” เขาเอ่ยแค่นั้นก็ยื่นริมฝีปากเข้ามาจูบเธออีกรอบในขณะที่มือนั้นไล้เลื้อยไปตามร่างกายอย่างแผ่วเบาก่อนจะเริ่มลงมือพิสูจน์ให้เนตรนลินได้รู้ด้วยความนุ่มนวล ปฐพีค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปเพราะไม่อยากให้คนอ่อนประสบการณ์เกิดความกลัวและมอมเมาคนไม่ประสีประสาด้วยลีลาที่นุ่มนวลและเร้าร้อนอยู่ในทีให้หลุ่มหลงจนไม่อาจถอนตัว