บทที่8 คุณดินแก่

ดวงตาคมกริบเหลือบมองร่างบางที่นำเสื้อผ้ามาทาบกับลำตัวตัวแล้วตัวเล่าก่อนจะลุกขึ้นก้าวเข้าไปหา

“เลือกไม่ถูกเหรอ?”

“ค่ะ สีนี้ก็สวย ตัวนั้นก็ดูใส่สบาย คุณดินช่วยนาเลือกหน่อยสิ”

“ถ้าชอบก็เอาทั้งหมดเลยก็ได้นี่ ทำไมต้องเลือก” ถามจบก็หยิบชุดที่ดูสวยและใส่สบายอีกหลายชุดยื่นให้กับพนักงาน เนตรนลินจะอ้าปากค้านก็ต้องหุบปากฉับเมื่อปฐพีหันมาสั่งทางสายตา

เขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองไม่ใช่น้อยเลย จะฟังเธอบ้างก็ไม่ได้

“จะเอาชุดไหนอีกไหม?”

“ไม่ค่ะ” คนดื้อเอ่ยอย่างแสนงอน ปฐพีกำลังทำตัวเป็นสายเปย์ ซื้อเสื้อผ้าให้นับสิบตัวแต่เธอไม่ได้พอใจเลยสักนิด เธอต้องการแค่สองตัวเท่านั้นเอง ทำไมถึงทำตัวสิ้นเปลืองแบบนี้นะ

“งั้นเอาเท่านี้ล่ะ” ปฐพีหันไปบอกแก่พนักงานก่อนจะยื่นบัตรเครดิตให้และจูงมือหญิงสาวออกจากร้านไป

“จะพาไปไหนอีกคะ?”

“ไม่ไปเอาของที่ห้องเหรอ?” ปฐพีไม่ตอบแต่ส่งคำถามใหม่ให้แทน เมื่อพูดอย่างนี้เนตรนลินจึงได้แต่เงียบไม่กล้ามีปากมีเสียง

ใช้เวลาไม่นานปฐพีก็พาหญิงสาวมาถึงคอนโดมิเนี่ยมที่หญิงสาวอยู่มาตั้งแต่กลับมาเมืองไทยจนกระทั่งเมื่อเช้าวานนี้ แต่ไม่ทันได้เข้าไปด้านในเนตรนลินก็ต้องกำหมัดแน่นเมื่อหันไปเห็นเสื้อผ้าข้าวของของเธอกองอยู่ใกล้ ๆ กับป้อมยาม

“อ้าวคุณ มาแล้วเหรอ พอดีเลย” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของคอนโดมิเนี่ยมเอ่ยทักเมื่อเหลือบมาเห็น “คุณหญิงวาริณีให้คนขนของคุณออกมาจากห้อง มาแล้วก็เอาไปเถอะผมว่าจะเอาไปทิ้งอยู่พอดี”

“จริง ๆ เล้ย ไปทำอะไรให้คุณหญิงท่านโกรธนะถึงได้โดนดีแบบนี้” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบ่นลอย ๆ ก่อนจะหันไปสนใจอย่างอื่น เนตรนลินได้แต่นิ่งปฐพีขยับเข้ามาลูบไหล่ปลอบพร้อมกับสั่งลูกน้องเก็บข้าวของของหญิงสาวไปก่อนที่เจ้าตัวจะพาหญิงสาวกลับมาที่รถ

“นาไม่คิดเลยว่าเขาจะทำกับนาขนาดนี้” หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่น เธอรู้สึกเจ็บปวดแทบจะรับไม่ไหว ทำไมมีแต่เรื่องเข้ามากระทบใจเธอแบบนี้กันนะ เธอไม่เข้าใจเลย ไม่คิดเลยว่าคุณหญิงวาริณีจะเกลียดเธอขนาดนี้ หญิงชราคนนั้นไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

“นา ฟังฉันนะ อีกไม่นานคนคนนั้นจะได้รับกรรมที่เขาทำกับแม่เธอแล้วก็เธออย่างแน่นอน คนคนนั้นจะเจ็บปวดจากลูกสะใภ้ที่หล่อนปลื้มนักปลื้มหนากับหลานชายหลานสาวที่รักนักรักหนา เธอไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่เขาทำกับเธอหรอกนะ เดี๋ยวเขาจะโดนยิ่งกว่าแน่นอน” ปฐพีบอกแล้วก็ยื่นมือมากุมมือให้กำลังใจ “ไม่นอยด์นะเด็กดี”

“ดูดู้ พูดอย่างกับนาเป็นเด็กน้อยแหน่ะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับมีสีหน้าดีขึ้น

“ก็เด็กอยู่นะ เด็กดื้อขี้แยด้วย”

“นาไม่เด็กแล้วนะคะ” เนตรนลินเถียงด้วยท่าทีไม่ยอมรับ

“แต่ก็อายุน้อยกว่าฉันตั้งสิบปี”

“คุณดินแก่ต่างหากล่ะไม่ใช่นาเด็ก”

“นี่เธอว่าฉันแก่เหรอ” คนเพิ่งถูกหาว่าแก่ถามอย่างไม่พอใจทีเล่นทีจริง

“ก็แก่ไหมล่ะ”

“ไม่แก่ซะหน่อย” ปฏิเสธเสียงแข็ง

“แก่ค่ะ”

“ไม่”

“แก่ แก่ แก่” หญิงสาวย้ำพร้อมกับหัวเราะคิกคักกับตัวเอง “แก่แล้วนะคุณลุง”

“เธอนี่มัน...” คนถูกเรียกคุณลุงเอ่ยเพียงแค่นั้นเมื่อสู้ไม่ได้ ถึงแม้จะน่าเจ็บใจไม่น้อยที่ถูกหาว่าแก่แต่ก็ไม่โกรธเมื่อได้เห็นรอยยิ้มสดใสขึ้นของหญิงสาว เขาต้องการก็แค่นี้นี่ล่ะ

“กลับบ้านกันเลยไหม?”

“อืม ก็ดีค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบรับก่อนที่จะยิ้มกริ่มและขยับเข้าไปใกล้ “ไปเลยค่ะคุณลุง”

“นี่”

“คิก” เมื่อเห็นเจ้าพ่อโกรธแล้วค้อนใส่หญิงสาวก็ได้แต่หัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข เธอไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้ของปฐพีมาก่อนเลยก็ว่าได้ ดู ๆ ไปแล้วก็น่ารักน่าหมั่นเขี้ยวเสียจริง นี่คือเจ้าพ่อมาเฟียที่ขึ้นชื่อว่าโหดนักโหดหนาในลาสเวกัสจริงเหรอเนี่ย อย่างกับคนละคนเชียว

หลังจากเข้ามาอยู่ในบ้านคีรีราชโภคินเนตรนลินก็ได้รู้จากคุณหญิงประภาพรและปีย์วราว่าปฐพีนั้นเป็นคนค่อนข้างบ้างานจนไม่ค่อยมีเวลาพักผ่อน ด้วยความเป็นห่วงทั้งสองคนจึงไหว้วานให้เธอกล่อมให้ปฐพีพักเสียบ้าง คืนวันนั้นหญิงสาวจึงไม่ว่าง่ายอย่างเช่นคืนแรกเธอชงกาแฟมาให้กับชายหนุ่มพร้อมกับยืนอยู่ข้าง ๆ

“มีอะไรให้นาช่วยไหมคะ?”