บทที่17 ไม่อยากได้หน้าแบบนี้เหรอ

“อะไรกันคู่นี้ ยิ้มกันมาเชียว” เสียงคุณหญิงประภาพรทักขึ้นทันที่เมื่อเห็นร่างของลูกชายและลูกสะใภ้เดินตามกันเข้ามาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม รอยยิ้มของเนตรนลินนั้นค่อนไปทางยิ้มเขินจนอดทักไม่ได้

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ ลูกสะใภ้คุณแม่น่ะยิ้มเหมือนเด็กบ้าแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” คนเดินตามมาตอบพร้อมกับใบหน้าแดงระเรื่อของหญิงสาวอย่างชอบใจ ต้องยิ้มแบบนี้สิถึงจะเป็นรอยยิ้มที่เขาและมารีอยากเห็น ไม่ใช่ใบหน้าเศร้าสร้อยหรือเรียบเฉยแบบก่อนหน้านี้

“คุณแม่ดูสิคะ คุณดินว่านายิ้มเหมือนเด็กบ้าน่ะ” ลูกสะใภ้สาวรีบฟ้องแม่สามีทันทีพร้อมกับทำงอนสะบัดผมใส่ปฐพี

“เรานี่ปากเสีย ว่าน้องไปเรื่อย น้องออกจะยิ้มน่ารัก” แม่สามีผู้ชูป้ายไฟฝั่งลูกสะใภ้หันไปดุลูกชายทันทีก่อนจะหันมาบอกแก่หญิงสาว

“หนูไม่ต้องไปสนใจหรอกลูก ตอนเด็ก ๆ พี่เขานี่ยิ่งกว่าคนบ้าเสียอีก นั่งยิ้มคนเดียวได้เป็นวัน”

“จริงเหรอคะ? นาอยากเห็นจังเลย”

“งั้นขึ้นไปบนห้องกับแม่ แม่มีรูปเด็กบ้าแถวนี้เต็มเลย” คนเป็นแม่ชวนและคนเป็นลูกสะใภ้ก็ไม่ได้ขัดศรัทธา แต่เป็นปฐพีที่ถึงกับไปไม่เป็น หวังว่ารูปที่คนเป็นแม่มีจะไม่ทำให้เขาอับอายนะ

เนตรนลินหายไปดูรูปกับคุณหญิงประภาพรจวบจนถึงเวลาอาหารทั้งคู่จึงลงมา ทั้งคู่ดูเป็นปกติปฐพีจึงคิดว่าไม่มีอะไรแต่พอขึ้นมาบนห้องนอนเท่านั้นล่ะหญิงสาวก็โชว์รูปหนึ่งให้เขาดู

“ใครน๊า”

“เฮ้ย!” เพราะรูปนั้นเป็นความน่าอายที่สุดในชีวิต ปฐพีจึงถึงกับอุทานลั่น

“เอามานี่”

“ไม่ให้” หญิงสาวแกว่งรูปในมือไปมาโชว์ให้ปฐพีได้ดู รูปนั้นเป็นรูปปฐพีและปีย์วราในวัย5ขวบ ปีย์วรานั้นใส่ชุดเด็กผู้ชายดูน่ารักน่าชัง ส่วนปฐพีนั้นอยู่ในชุดกระโปรงฟูฟ่องใส่วิกผมเปียดูไปดูมาแล้วคล้ายปฐพีคือปีย์วรา ส่วนปีย์วราคือปฐพี

คุณหญิงประภาพรบอกแก่เธอว่าปฐพีไม่ชอบรูปนี้มาก และอับอายไม่อยากให้ใครได้เห็นจึงแอบเอารูปนี้ไปทิ้งแต่ท่านเห็นก่อนจึงแอบนำมาเก็บไว้ได้ทัน

“ไม่ชอบรูปนี่เหรอ ทำไมล่ะ นาว่าคุณดินน่ารักดีออก”

“ฉันไม่ชอบ เอาไปทิ้งเลย”

“ไม่ทิ้งอะ น่ารักจะตายไป นี่ มีรูปเดี่ยวด้วย” หญิงสาวโชว์อีกรูปให้ดู

“นา ไม่เอาน่า เอามานี่”

“ไม่ให้ค่ะ ขืนให้ไปคุณดินก็เอาไปทิ้งสิ”

“นา”

“ไม่ให้หรอก”

“เอามานี่”

“ไม่ค่ะ” ชายหนุ่มเข้ามายื้อแย่งแต่เนตรนลินก็หลบเลี่ยงก่อนจะเอาไปซ่อนไว้ข้างหลัง ปฐพีล็อกร่างบางไว้ในอ้อมแขนก่อนที่จะคว้ารูปที่ซ่อนไว้

“ไม่ยอมให้เอาไปทิ้งหรอก จุ๊บ” หญิงสาวบอกก่อนที่จะยืดตัวขึ้นจุมพิตที่จมูกคนตัวโต ปฐพีชะงักปล่อยมือจากรูปเปิดโอกาสให้หญิงสาวได้หลีกหนี

เนตรนลินอมยิ้ม มารีเคยบอกเธอว่าจุดอ่อนของปฐพีอยู่ที่จมูก ถ้าจูบที่จมูกหรือไปแตะโดนจมูกเข้าปฐพีจะนิ่งไปเลย

“เดี๋ยวนี้รู้จักเล่นจุดอ่อนกันเหรอ”

“ช่วยไม่ได้ ต้องไปโทษมารีนะที่บอกให้นารู้” หญิงสาวบอกก่อนที่จะนำรูปถ่ายไปใส่กรอบรูปและตั้งไว้บนโต๊ะหัวเตียง “รูปนี้คุณแม่ยกให้นาแล้ว ห้ามเอาของนาไปทิ้งนะ ถ้าวันไหนนาเห็นมันหายไปนาจะบีบจมูกคุณดิน”

“คุณแม่นะคุณแม่” ปฐพีบ่นเมื่อทำอะไรไม่ได้ พร้อมกับยกมือขึ้นปิดจมูกราวกับกลัวหญิงสาวจะมาบีบจมูกเอา คุณแม่ของเขาไม่น่าจะเก็บรูปนี้ไว้เลย และไม่น่ายกให้เนตรนลินเลย มารีก็อีกคนไม่น่าบอกจุดอ่อนเขาให้หญิงสาวรู้เลย

“น่ารักจังเลยเนาะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นหลังจากมั่นใจว่าปฐพีทำอะไรไม่ได้แล้ว

“อะไรอีกล่ะ?”

“ก็รูปนี้ไง” หญิงสาวบอกพร้อมกับชี้ไปยังรูปที่เธอเพิ่งใส่กรอบไว้ “นาอยากเห็นคุณดินย่อส่วนตัวเท่านี้จังเลย”

คนฟังยิ้มมุมปากน้อย ๆ ก่อนจะรวบร่างบางมานั่งลงบนเตียง “ฉันย่อส่วนไม่ได้หรอกนะ แต่ถ้าเป็นปฐพีจูเนียร์ฉันทำให้ได้”

“ปฐพีจูเนียร์?”

“ก็ทำให้มาอยู่ในนี้ไง” มือหนาวางลงที่หน้าท้องแบนราบ เนตรนลินเข้าใจทันทีแต่ก็ส่ายหน้าไปมา

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่ปฐพีจูเนียร์แน่ ๆ ต้องเป็นเนตรนลินจูเนียร์ซิ ก็นาจะเป็นคนท้องและคนคลอดนี่น่า ต้องหน้าตาเหมือนนานะ”

“แล้วไม่อยากได้หน้าตาแบบนี้เหรอ?” เขาถามพร้อมกับชี้ไปที่รูปที่เขาถูกมารดาจับแต่งตัวเป็นเด็กผู้หญิง

“มะ ไม่ค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงติดขัดเมื่อนอกจากถามแล้วมืออีกข้างของเขานั้นวนเวียนอยู่บริเวณลำตัว

“แน่ใจ?”

“คุณดินอย่าแกล้งนาสิ เดี๋ยวนาหยิกจมูกนะ” คนโดนรุกรานขู่ฟ่อทำเอาปฐพีหลุดขำออกมา

“ก็ลองหยิกดูสิ” พูดจบร่างบางก็ถูกจับวางลงแนบชิดกับพื้นเตียงพร้อมกับการจู่โจมที่ว่องไวไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้ทำอันตรายจุดอ่อนของเขา