บทที่ 1 พรหมลิขิตข้างห้อง 2

“คุณเพิ่งย้ายมาที่นี่เหรอครับ” วิลเอ่ยถามขณะที่พวกเขาเดินขึ้นบันได “มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

“ฉันเพิ่งเรียนจบน่ะค่ะ แล้วก็ได้งานที่นี่ ดีใจมาก ๆ เลย” สลิลหยุดยิ้มกว้างไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องงาน เธอกำลังตั้งตารอการเริ่มต้นชีวิตจริงของตัวเองเสียที “ส่วนที่เลือกคอนโดฯ แห่งนี้...ก็แหม...ค่าเช่ามันพอสู้ไหวใช่ไหมล่ะคะ” เธอหัวเราะเบา ๆ “ก็เลยเลือกที่นี่แหละค่ะ”

แต่เมื่อสบตาเขาอีกครั้ง สลิลก็เริ่มไม่แน่ใจว่าพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า เอาตามตรง เขาดูไม่เหมือนคนที่จะต้องเลือกที่อยู่เพราะเรื่องเงินเลยสักนิด สูทสั่งตัดเข้ารูปที่สวมอยู่นั้นบ่งบอกฐานะได้เป็นอย่างดี แต่ก็นั่นแหละ ในเมื่อเขาอยู่ที่นี่ มันก็ต้องมีเหตุผลของเขาสิน่า

“ใช่ครับ ที่นี่ก็ดีทีเดียว” เขาพยักหน้ายิ้ม ดูไม่ถือสาอะไร “ผมชอบที่นี่เพราะมันอยู่ใกล้ที่ทำงานของผมน่ะครับ”

“เหมือนกันเลยค่ะ!” สลิลโพล่งออกไปอย่างลืมตัว “ใช่ค่ะ เดินไปทำงานได้เลย สะดวกมาก”

ในที่สุดทั้งคู่ก็มาถึงหน้าห้องของเธอ สลิลผลักประตูให้เปิดกว้าง พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่รู้สึกอับอายกับสภาพห้องที่รกจนแทบไม่มีทางเดิน เพราะเขาก็คงเข้าใจดีว่าการย้ายเข้าห้องใหม่มันวุ่นวายขนาดไหน

“คุณดูสิ...ผมชอบหนังสือเล่มนี้มากเลย!” วิลหยิบหนังสือเล่มหนึ่งจากกองหนังสือของเธอขึ้นมายิ้ม ๆ “คุณรสนิยมดีมากเลยนะครับ ผมชอบคอลเลคชั่นหนังของคุณด้วย ไว้วันหลังอาจจะต้องขอดูคอลเลคชั่นเพลงของคุณบ้างแล้วล่ะ”

“จริงเหรอคะ? อ้อ...ขอบคุณค่ะ หนังสือเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“ผมก็เหมือนกัน” รอยยิ้มของเขาทำให้หัวใจของสลิลเต้นผิดจังหวะอีกครั้ง เขาจำเป็นต้องมีเสน่ห์ขนาดนี้เลยหรือ มันทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้องเลยจริง ๆ เขาดูเหมือนจะอายุมากกว่าเธอพอสมควร แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีดูแคลนเลยแม้แต่น้อย “ผมชอบอ่านหนังสือมากครับ”

พวกเขาสนทนากันเรื่องหนังสืออย่างออกรส เชื่อมโยงกันในระดับที่สลิลไม่เคยคาดคิด และดูเหมือนยิ่งวิลช่วยเธอมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งดูมีอะไรหลายอย่างที่คล้ายกับเธอมากขึ้นเท่านั้น สลิลพยายามอย่างหนักที่จะห้ามใจไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน เพราะนี่คือผู้ชายคนแรกที่เธอได้พบเจอหลังจากเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ตอนนี้ในท้องของเธอกลับรู้สึกราวกับมีผีเสื้อนับพันตัวกำลังโบยบินปั่นป่วนจนน่าใจหาย

สมองของเธอยังคงวาดภาพบ้า ๆ บอ ๆ ภาพที่เธอไม่ควรจะฝันกลางวันถึงมันด้วยซ้ำ ริมฝีปากของเขา...มือของเขา...ลิ้นของเขา...

โอ๊ย พระเจ้า...เธอยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องแบบนั้น!

“ผมว่าคุณคงดีใจใช่ไหมครับที่ห้องนี้มีเฟอร์นิเจอร์ให้บางส่วนแล้ว” วิลถามขณะวางกล่องใบสุดท้ายลง “อย่างน้อยคืนนี้คุณก็ไม่ต้องมาเหนื่อยประกอบเตียงเพื่อให้มีที่นอน”

“นั่นสิคะ” สลิลพยักหน้าเห็นด้วย “แต่ฉันก็ยังต้องใช้เวลาทั้งอาทิตย์เพื่อจัดของ แค่คิดก็ท้อแล้วค่ะ” เธอเท้าสะเอว “ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี อยากให้มันเสร็จ ๆ ไปเลยจัง”

นี่คือเหตุผลที่เธอต้องรีบย้ายเข้าห้องก่อนเริ่มงาน เพราะรู้ดีว่าตำแหน่งใหม่คงจะทำให้เธอยุ่งจนหัวหมุน ยุ่งเกินกว่าจะมาจัดข้าวของไปพร้อมกันได้ บางทีเธอควรจะเริ่มลงมือเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่เธอกลับไม่มีอารมณ์เลยสักนิด ตอนนี้เธอเหนื่อยเกินกว่าจะทำอะไรทั้งนั้น และอยากจะทิ้งตัวลงนอนอย่างเดียว

“เอ่อ...ในฐานะที่ผมเป็นคนเดียวที่คุณรู้จักที่นี่” วิลเริ่มต้นพูด “ผมรู้สึกว่ามันเป็นหน้าที่ของผมเลยนะครับที่จะต้องพาคุณไปทานมื้อเย็นด้วยกันคืนนี้ เพื่อให้คุณได้คุ้นเคยกับที่อยู่ใหม่สักหน่อย คุณว่าไหมครับ”

เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์นิด ๆ มาให้ ทำให้สลิลรู้ว่านี่เป็นข้อเสนอที่จริงจังมากกว่าจะเป็นแค่เรื่องของหน้าที่ ซึ่งแน่นอนว่ามันทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกมานอกอก

สลิลไม่เคยกินข้าวกับผู้ชายคนไหนมาก่อน เธอไม่เคยแม้แต่จะโดนจูบ ไม่ต้องพูดถึงการออกเดทเลย นี่อาจจะเป็นแค่ความเป็นเพื่อนมากกว่าเรื่องโรแมนติก แต่สำหรับเธอมันก็ใกล้เคียงกับคำว่า ‘แฟน’ ที่สุดเท่าที่เคยประสบมา และมันก็น่าประหม่าจนแทบคลั่ง มากพอที่เธออยากจะปฏิเสธออกไป

แต่เธอปฏิเสธไม่ได้...เธอจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร? นี่คือการเริ่มต้นประสบการณ์ใหม่ การเติบโต และการเป็นผู้หญิงในแบบที่เธออยากจะเป็นมาโดยตลอด การไป ‘กึ่งเดท’ ครั้งนี้ถือเป็นการเริ่มต้นที่ดีเยี่ยม แล้วถ้าไม่ไป...เธอจะทำอะไรล่ะ? นั่งอุดอู้อยู่ในห้องคนเดียว มองดูกล่องที่ยังไม่ได้จัด แล้วก็ได้แต่นั่งเสียดาย เสียใจกับการตัดสินใจโง่ ๆ ที่ปฏิเสธเขาไป

“ค่ะ...ก็ดีเหมือนกันค่ะ”

เธอพูดออกไปแล้ว พูดออกไปจริง ๆ หรือนี่?

ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจหรือดีใจก็สุดจะเดา สลิลหวังว่าเขาคงจะดีใจที่เธอตอบตกลง

“เยี่ยมเลยครับ งั้นผมให้เวลาคุณเตรียมตัวสักหน่อยนะ อยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าหรืออะไรก็ตามสบายเลย ผมอยู่ห้องข้าง ๆ นี่เอง ถ้าพร้อมแล้วก็มาเคาะเรียกผมได้เลย” เขาเอามือลูบท้องเบา ๆ “ผมพร้อมเสมอถ้าคุณพร้อม ผมหิวจะแย่แล้วหลังจากทำงานมาทั้งวัน วันนี้มันยาวนานจริง ๆ ครับ”

สลิลโบกมือให้เขาอย่างคนทำอะไรไม่ถูก และทันทีที่บานประตูห้องปิดลง เธอก็กระโดดโลดเต้นไปรอบห้องอย่างตื่นเต้นเหมือนคนบ้า

นี่มันเหลือเชื่อจริง ๆ ใช่ไหม? เธอจะได้ไปกึ่งเดทตั้งแต่วันแรกที่ย้ายมาเลยนะ!

นี่อาจจะเป็นการตัดสินใจย้ายบ้านที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยทำมาเลยก็ได้ ตอนนี้...ในที่สุดสลิลก็รู้สึกเหมือนว่าเธอสามารถหายใจและเติบโตได้อย่างเต็มที่เสียที ปราศจากเงาของดำรงที่คอยกดทับ ในที่สุดเธอก็จะได้เป็นตัวของตัวเองเสียที...ไม่ว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอจะเป็นอย่างไรก็ตาม

“นี่มันบ้าไปแล้วจริง ๆ” สลิลกุมหน้าอกตัวเองขณะที่หัวใจเต้นโครมครามราวกับกลองศึก “นี่อาจจะเป็นวันแรกของชีวิตใหม่ที่เหลืออยู่ทั้งหมดของฉันก็ได้นะ!”