บทที่ 3

“ขวัญนั่นแหละ กลับมาคราวนี้ระวังน้าเอมจับไปดูตัวอีกนะ” พัทธนันท์แตะไปยังต้นขาของขวัญข้าวแล้วเขย่าไปมา

“ไม่มีทางซะล่ะ เพราะเราจะปฏิเสธอย่างสิ้นเชิง ถึงเอาพ่อมาขู่ก็เถอะ” น้ำเสียงและแววตาของขวัญข้าวดูจริงจังมากขึ้น เมื่อนึกถึงแม่เลี้ยงของเธอที่ชื่อเอมอร เพราะเหตุผลหนึ่งที่เธอไปเรียนทำอาหารต่อที่ฝรั่งเศส ก็เพราะไม่อยากให้เอมอรคอยเจ้ากี้เจ้าการเรื่องดูตัว เรื่องคู่ของเธอให้มากไปกว่านี้ เพราะดูเอมอรจะสนใจเรื่องนี้ของเธอเป็นพิเศษจนเจ้ากี้เจ้าการนัดดูตัวให้เธอตั้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนเธอเริ่มอึดอัดแม้จะบอกพ่อไปแล้วว่าไม่ต้อง แรกๆ พ่อก็เข้าใจแต่ไปๆ มาๆ พ่อก็เข้าข้างเอมอรอยู่ดี

“ขวัญข้าวคนเก่าหายไปไหนเนี่ย กลับมาคราวนี้เปลี่ยนไปนะเพื่อนเรา”

“ยอมน่ะยอมได้นะฟ้า แต่เรารู้สึกว่าให้น้าเอมมาบังคับเรามากไปแล้ว เราแค่ไม่ชอบตรงนี้เท่านั้นเอง แล้วเรื่องที่คลื่นบอกตอนที่เราคุยกันว่าเห็นน้าเอมออกมาจากโรงแรมกับผู้ชายคนหนึ่งมันจริงหรือเปล่าฟ้า” พอได้ยินคำถามนี้พัทธนันท์ก็นิ่งไป เพราะเธอก็รู้เรื่องนี้จากอนวัฒน์มาอีกทีหนึ่ง ที่ไม่อยากบอกเพราะกลัวขวัญข้าวไม่สบายใจ เรื่องบางอย่างไม่รู้ไม่เห็นมันคงจะดีกว่า

“ไปเชื่ออะไรคลื่น น้องชายเราอาจจะตาฝาดไปก็ได้” พัทธนันท์อยากจะตีอนวัฒน์นักที่เผลอเอาเรื่องแบบนี้ไปเล่าให้ขวัญข้าวฟัง

“ไม่จริงก็แล้วไป เพราะถ้าเป็นจริงขึ้นมาเราไม่มีทางยอมให้ผู้หญิงคนนั้นมาทำอะไรต่ำๆ กับพ่อเราแน่” ขวัญข้าวเอ่ยอย่างมาดมั่น แววตาขี้เล่นเมื่อครู่ไม่มีให้เห็น

“จ้าๆ อย่าคิดมาก เย็นนี้อยู่ทานข้าวกับเราที่นี่นะขวัญหรือจะนอนกับเราเลยก็ได้” พัทธนันท์ลูบหัวเข่าเพื่อนสาวเบาๆ แล้วหันมองหน้าตะวันที่ยิ้มแห้งๆ อยู่ข้างๆ เธอ ก่อนจะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่น

“ขออยู่ทานข้าวด้วยอย่างเดียวพอ แต่เรื่องนอนค้างด้วยคงต้องถามตะวันว่าจะยอมให้เรานอนที่นี่หรือเปล่า เพราะถ้าเรานอนด้วยคืนนี้ เห็นทีว่าตะวันคงจะต้องนอนคนเดียวแน่” ขวัญข้าวหันไปมองหน้าตะวันพร้อมยักคิ้วให้

“อืม…” ฝ่ายคนถูกถามอย่างตะวันก็ทำท่าคิดหนัก

“ผมว่าอยู่ทานข้าวอย่างเดียวพอครับ เพราะผมนอนไม่หลับแน่หากไม่ได้นอนกอดเมียตัวเอง” คำพูดและรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของตะวันทำเอาพัทธนันท์ต้องส่งค้อนกลับไปให้ผู้เป็นสามีวงใหญ่

“บ้า…ตะวันพูดอะไรน่ะ อย่าไปเชื่อตาลามกนี่เลยขวัญ นอนไม่หลับก็ไม่ต้องนอนสิ”

“ผมพูดจริงจังนะพี่ขวัญ” ตะวันเอ่ยจริงจัง ทำเอาพัทธนันท์หันขวับ พร้อมส่งสายตาคาดโทษมาให้เขาอีกครั้ง

“ตะวัน” พัทธนันท์เอ่ยชื่อผู้เป็นสามีเสียงเข้ม ก่อนจะหันไปคุยกับขวัญข้าวต่อ ไม่อยากจะสนใจคนเจ้าเล่ห์ที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอตอนนี้สักเท่าไหร่

“อย่าเถียงกัน เอาเป็นว่าคืนนี้เราขอฝากท้องบวกกับนอนค้างที่นี่ด้วยนะ มีเรื่องอยากคุยกับฟ้าตั้งเยอะแน่ะ จะได้อยู่เล่นกับหลานทั้งสองคนให้หายคิดถึงกันไปเลย”

“ได้สิ” พัทธนันท์รับปากไม่สนใจตะวันที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่ตะวันก็แกล้งพูดไปอย่างนั้นเอง เพราะเข้าใจว่าพัทธนันท์กับขวัญข้าวไม่ได้เจอกันมานาน คงมีเรื่องที่ต้องพูดคุยกันอีกเยอะ ส่วนที่เขาบอกว่าจะต้องนอนกอดพัทธนันท์ก่อนนอนมันคือเรื่องจริง แต่สงสัยคืนนี้เขาต้องนอนไม่หลับแน่นอน

ตะวันให้พัทธนันท์อยู่คุยกับขวัญข้าวต่อ ส่วนเขาก็ขึ้นไปอาบน้ำแล้วเข้าไปห้องลูกๆ ที่ป่านนี้เจ้าตัวน้อยคงกำลังหลับปุ๋ยอยู่อย่างแน่นอน แต่พอเขาก้าวเข้ามาภายในห้องภูผาที่นอนอยู่บนเปลเด็กน้อยกลับลืมตาแป๋ว ยกมือยกไม้ขึ้นเล่นพร้อมส่งเสียงอ้อแอ้ แต่กลับไม่ร้องงอแงสักนิด ถ้าเป็นธาราหน่อยไม่ได้ ถ้าได้ตื่นขึ้นแล้วไม่เจอหน้าใครรับรองได้ส่งเสียงร้องดังลั่น จนทำเอาภูผาพลอยตกใจตื่นไปด้วย ตะวันอยู่เล่นกับภูผาสักพัก พัทธนันท์กับขวัญข้าวก็ตามเข้ามา เพราะพัทธนันท์นั้นรู้ว่าลูกจะหลับกี่ชั่วโมง พอขวัญข้าวเห็นภูผาก็รีบขออุ้มแล้วหอมแก้มยุ้ยๆ ทั้งสองข้างสลับกันไปมา ภูผาก็ร้ายเหลือเกินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ชอบใจอยู่คนเดียว

ไม่นานเด็กหญิงธาราเจ้าหญิงน้อยของบ้านก็เริ่มจะตื่นขึ้นมาบ้าง ร่างกายเล็กๆ ขยับไปมาก่อนจะเริ่มส่งเสียงอ้อแอ้ให้ผู้เป็นแม่รู้ว่าตัวเองตื่นแล้ว พัทธนันท์ได้ยินเสียงลูกสาวก็รีบอุ้มขึ้นมาแนบอกทันที ดวงตาเล็กค่อยๆ ลืมขึ้นมองเจ้าของอ้อมแขนอันอบอุ่นนี้ ก่อนจะยิ้มให้ผู้เป็นแม่ทำเอาพัทธนันท์ชอบใจกับท่าทางออดอ้อนของธารา

“น้องธาราตื่นแล้วเหรอคะ” ขวัญข้าวอุ้มภูผาเข้ามาใกล้ๆ แล้วเอ่ยคุยกับธาราบ้าง

“น้องธาราตื่นแล้วค่ะน้าขวัญ” พัทธนันท์เอ่ยตอบแทนลูกสาว ก่อนจะอุ้มน้องธาราเข้ามาใกล้ขวัญข้าว

“น่ารักน่าชังจังเลยนะเนี่ย ดูซิหน้าเหมือนฟ้ากับตะวันไม่ผิดเพี้ยน เห็นแบบนี้ชักอยากจะมีลูกกับเขามั่งแล้วสิ”

“รีบๆ มีเลยเดี๋ยวโตไม่ทันลูกเรานะ” พัทธนันท์เอ่ยแซว ก่อนจะส่งธาราให้ตะวันอุ้มแทน

“แต่ก่อนจะมีลูกคงต้องหาพ่อของลูกให้เจอก่อนอ่ะนะ ใช่ไหมคะน้องธารา น้องภูผา” ขวัญข้าวส่งยิ้มหวานๆ ให้หลานทั้งสองคน

“อยู่ที่ฝรั่งเศสมาหลายปี ไม่มีหนุ่มคนไหนถูกใจบ้างเหรอฮะพี่ขวัญ” ตะวันเอ่ยถาม เพราะขวัญข้าวก็ใช่ว่าจะเป็นผู้หญิงไม่สวยหรือขาดเสน่ห์อะไร แต่ทำไมถึงยังไม่ยอมตกลงปลงใจมีแฟนกับเขาสักที

“ใครบอกตะวันละว่าขวัญไม่มีแฟน เขานะมีคนที่ชอบอยู่แล้วต่างหากล่ะ ใช่ไหมขวัญ” พัทธนันท์นั้นรู้ดีว่าที่ขวัญข้าวปิดตัวเอง ไม่มีใครมาจนถึงทุกวันนี้ เพราะเธอรอเขาคนนั้นอยู่

“แต่ตอนนี้ชักจะเปลี่ยนใจไม่ชอบเขาละ ผู้ชายอะไรเล่นตัวชะมัด” ขวัญข้าวเอ่ยขึ้นอย่างปลงๆ เพราะนี่มันก็ผ่านมาตั้งหลายปีแล้วที่เธอแอบหลงรักเขา หลงรักนานเข้าจนกลายเป็นความเคยชินและคาดหวังลมๆ แล้งๆ ปนกัน อีกอย่างนานป่านนี้แล้ว เขาคนนั้นคงมีลูกมีเมียไปแล้วไม่มาสนใจคนอย่างเธอหรอก เพราะถ้าเขาสนใจสักนิดคงไม่ปล่อยให้เธอรอเก้ออยู่แบบนี้มาเป็นปีๆ แถมนี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วด้วย เขาก็ยังคงปล่อยให้เธอรอเขาอยู่ที่เดิม