ตอนที่5.ชายหนุ่มในชุดเสื้อราชปะแตนโจงกระเบนสีเขียว

เปลือกตาหญิงสาวเริ่มหนักหน่วงขึ้นทุกที

นุดีตัดสินใจปิดหนังสือ ก่อนวางมันลงที่โต๊ะไม้เล็กๆข้างเตียง พร้อมถอดแว่นสายตาวางเคียงกัน แล้วหันมาขยับหมอนให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนพนมมือขึ้นสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอน

ครู่หนึ่งจึงหันกลับมาพร้อมไถลตัวลงนอน

แต่แล้ว......

“อ๊ากกกกกก........” หล่อนตกใจแทบสิ้นสติ ตะโกนร้องดังลั่น มือไม้แขนขาอ่อนยวบลงแทบหมดแรง

“อี้ อี้.....” นุดีชี้นิ้วไปเบื้องหน้า หลุดปากไม่เป็นภาษาคล้ายคนขากรรไกรค้าง น้ำหูน้ำตาไหลราวคนตกใจแทบเสียสติ

ที่ตรงนั้น ตรงหน้าหล่อน ตรงปลายเตียง

ชายหนุ่มในชุดเสื้อราชปะแตนโจงกระเบนสีเขียว หวีผมเรียบแปล้ติดหัว ยืนยิ้มให้หล่อน ขนาดว่า สายตานุดีสั้น เห็นเพียงลางๆแต่ถึงกระนั้น หล่อนก็แน่ใจว่าตาไม่ฝาด

“โอ๊ย เจ้าที่เจ้าทาง อย่าทำอะไรลูกเลย ลูกกลัวแล้ว จะทำบุญตักบาตรไปให้” นุดียกมือไหว้ตัวสั่นเทา หลับตาปี๋ ขนลุกชันไปทั้งตัว หล่อนไม่อยากเชื่อ อยู่เรือนไทยหลังนี้มาหลายปีมาเจอดีเอาอะไรป่านนี้ แล้วนี่ญาติฝ่ายไหนของหล่อนกันเล่า จะสื่อสารกันรู้เรื่องหรือเปล่า

“หนูดี ไม่ต้องกลัวนะ”

เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงดังขึ้นด้วยคำปลอบประโลม นุดียังไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง

“หนูดี เราไม่ทำอะไรเธอหรอก สัญญา”

เสียงเดิมพยายามร้องบอก นุดีทำใจดีสู้เสือค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้ง แต่แล้ว......

ภาพเดิมยังคงฉายชัดเหมือนหนังถูกวนซ้ำ

“อ๊ากกกกกก........” หล่อนตกใจแทบสิ้นสติ ตะโกนร้องดังลั่นมือไม้แขนขาอ่อนยวบลงแทบหมดแรง

“อี้ อี้.....” นุดีชี้นิ้วไปเบื้องหน้า หลุดปากไม่เป็นภาษาคล้ายคนขากรรไกรค้าง น้ำหูน้ำตาไหลราวคนตกใจแทบเสียสติ

ที่ตรงนั้น ตรงหน้าหล่อน ตรงปลายเตียง ความกลัวถูกเบิ้ลขึ้นเป็นเท่าตัว

......มันไม่ได้มาตัวเดียว....นุดี ปากคอสั่น พร่ำบทสวดมนต์ที่นึกได้ทุกบท

ให้ตายเถอะ!!! นอกจากผู้ชายที่ใส่เสื้อราชปะแตน ยังมีผู้หญิงใส่สใบกับผ้าถุงกรอมเท้าอย่างกับนางไม้ ที่สำคัญ นางไม้ตัวเล็กจิ๋วลอยอยู่ในอากาศเสียด้วย

นุดีหลุดรอดเสียงแผ่วเบาเป็นประโยคสุดท้าย“คุณย่า ช่วยหนูดีด้วย” ก่อนเป็นลมหมดสติไป

“อ้าว แล้วกัน” เลโอกุมขมับ

“ฮึ ไหนเจ้าว่า เธอจะประทับใจเราสองตนไงเล่า” เลลาทำเสียงขึ้นจมูก

“ข้าทำพลาดไปได้ยังไง อุตส่าห์คิดคอสตูมให้เจ้ากับข้าเหมือนตัวละครในนิยายที่เธอชอบแล้วเชียวนะ ข้าก็เหมือนเจ้าคุณ ส่วนเจ้าก็เหมือน.....”

“นางไม้ ผีไทยสาวๆยังไงล่ะ” เลลาต่อความให้

“เธอเห็นเจ้าเป็นผีเรือนต่างหาก เลโอ” แองเจิ้ลน้อยกอดอกหัวเราะเยาะ ก่อนหมุนตัวกลับมาอยู่ในเครื่องแบบของแองเจิ้ลน้อยสีชมพูดังเดิม

“เจ้าก็ควรกลับไปอยู่ในชุดเดิมได้แล้วก่อนที่ข้าจะทำให้เธอฟื้น จะได้ไม่ตกอกตกใจจนสิ้นสติไปอีก” เลลาบอกก่อนหันไปร่ายมนตร์ให้นุดีลืมตาฟื้นขึ้นอีกครั้ง

หญิงสาวสลัดหัวไปมาด้วยความมึนงง ภาพตรงหน้ายังพร่าเลือน หล่อนจึงค่อยๆเอื้อมไปหยิบแว่นตามาสวม งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น รู้สึกเหมือนเมื่อครู่จะเคลิ้มฝันไป

เงยหน้าขึ้นอีกครั้ง หล่อนเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งที่ปลายเตียง

“นาย นายเป็นใคร” นุดีผวาลุกขึ้นนั่ง มองผู้ชายคนนั้นเต็มตา เขาแต่งตัวเหมือนพวกเทวดาฝรั่งที่เคยเห็นภาพตามหนังสือ

คราวนี้ หล่อนไม่ตกใจช๊อคอย่างเมื่อครู่ เพราะเลโอปรากฏร่างแท้ของตัวเอง จะว่าไปก็ไม่ต่างจากชายหนุ่มที่หล่อเหลาราวเทพบุตรกรีกสามารถเป็นดาราบนโลกมนุษย์ได้อย่างสบายๆ

“ขอโทษ ที่ทำให้เจ้าตกใจ” เลโอบอกนุดีก่อนแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว

“พูดไป เจ้าอาจไม่เชื่อ แต่ทั้งหมดคือเรื่องจริง เราเป็นคิวปิดหรือกามเทพที่จะมาช่วยเจ้าให้สมหวังในความรัก”

นุดีอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนเปิดปาก “อ๋อ เดี๋ยวนี้ พวกแกทำงานกันด้วยวิธีนี้แล้วหรือ แกจะมาเล่นละครอะไรหลอกฉัน ที่แท้เป็นหัวขโมยใช่ไหม แกอยากได้อะไรเอาไป แต่อย่าทำอะไรฉันนะ”

“ฮึ ฮึ จากผีกลายมาเป็นโจร” เสียงเลลาที่แอบซ่อนตัวอยู่ใกล้ใบหูของเลโอกระซิบบอกอย่างขบขัน

“เฮ้อ” เลโอส่ายหน้าไปมา งานหินจริงๆด้วยจึงล่อด้วยแต้มคะแนนที่สูงนัก ทำไมแม่มนุษย์ผู้หญิงคนนี้จึงเข้าใจอะไรยากเสียจริง