ตอนที่3. โลกมนุษย์

“อย่างที่เจ้าแอบลากดาวไปเรียงเป็นแถวยาวราวทางช้างเผือก จนเหล่ามนุษย์ตื่นตกใจเอาไปตีความเป็นลางร้ายจนแตกตื่นไปทั่วน่ะรึ”

ผู้เป็นตาประชด

“นั่นน่ะ ผลงานชิ้นเอกอุของข้าเชียวนะ ข้าตกแต่งอยู่นาน” เลโอยิ้มกริ่ม

เลลาพยายามสะกิดบอกเจ้านายให้รู้ตัว.... เหลือบดูสีหน้าตนอื่นๆเสียบ้าง ไม่มีใครชื่นชมผลงานของเลโอด้วยหรอกนะ

“เหลวไหล” ผู้เป็นตาตวาด “เห็นทีข้าจะปล่อยไว้แบบนี้ไม่ไหวเสียแล้ว พ่อแม่ของเจ้าคงจะเอือมระอาอย่างถึงที่สุดถึงส่งเจ้ามาอยู่ที่นี่ ข้าหวังจะอบรมบ่มนิสัยให้เจ้าเป็นเทวดาที่ดี หากก็จนปัญญาเหลือเกิน ไม่คิดว่า เจ้าจะดื้อดึงถึงเพียงนี้”

ผู้เป็นตาถอนหายใจ ก่อนเบือนหน้าไปอีกทาง

จะว่าไปแล้ว ก็ทำใจลำบากเหมือนกัน เพราะเลโอเป็นหลานชายคนเดียวที่ตนรักใคร่ ครั้นเมื่อเลโอต้องตามนางฟ้าทิพย์ธิดาผู้เป็นลูกสาวกลับไปอยู่กับคิวปิดอังเดรผู้เป็นพ่อ ตนรู้สึกใจหายคิดถึงเจ้าหลานชายคนนี้มาก

แต่แล้ว เลโอกลับมาครั้งนี้ รังแต่สร้างความเดือดเนื้อร้อนใจอย่างที่ผู้เป็นแม่ฟ้องมาไม่มีผิด

ที่ประชุมเทวดาต่างมีมติให้ส่งเลโอลงไปเกิดบนโลกมนุษย์ ไม่ต่างจากความเห็นของเหล่า

คิวปิดแองเจิ้ลที่เคยมีมาก่อนหน้าแล้ว

“ข้าต้องส่งเจ้าไปเกิดบนเมืองมนุษย์เพื่อให้เจ้าชดใช้ความผิดทั้งมวลที่ก่อไว้” ผู้เป็นตาตัดสินใจ

“ไม่ ไม่นะ ท่านตา” คราวนี้ เลโอรีบปราดเข้ามาเกาะแขนเอาอกเอาใจ เหมือนทุกครั้งที่เคยทำมาแล้วได้ผลจนทำให้เลโอรอดพ้นไม่ต้องรับโทษสูงสุด

“ข้าไม่อยากเกิดเป็นมนุษย์” เขาคร่ำครวญ ก่อนอ้าง “แม่ของข้าก็คงไม่ยินดีด้วย”

“เสียใจ” นางฟ้าอาวุโสคนหนึ่งแทรกขึ้น “ทิพย์ธิดายอมทำตามความต้องการของพวกเราแล้ว เจ้าจะต้องลงไปเกิดเร็ววันนี้ เลโอ”

“อะไรนะ” เลโอไม่อยากเชื่อหูตัวเอง

“นี่ไง หลักฐาน” เทวดาอาวุโสอีกตนคลี่ม้วนหนังที่ใช้สลักข้อความยินยอมของนางฟ้าทิพย์ธิดาผู้เป็นแม่ของเลโอ

“ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหมท่านตา”

ผู้เป็นตายืนนิ่ง คล้ายยืนยันคำบอกเล่า

“ข้าบอกเจ้าแล้ว เลโอ มีเรื่องด่วน” เลลาส่ายหน้าไปมา รู้สึกสงสารเลโอจับใจ

“เอาเถอะ ถึงอย่างไรเจ้ายังมีทางเลือกที่จะไม่ทำให้เจ้าต้องไปเกิดเป็นมนุษย์”

เลโอหูผึ่ง หันขวับมาระล่ำระลักถามด้วยท่าทีร้อนรน

“ทางไหน ท่านตา ทางไหน บอกข้ามาเดี๋ยวนี้ ทำอย่างไรข้าถึงไม่ต้องไปเกิดบนเมืองมนุษย์”

...

โลกมนุษย์

สามทุ่มกว่าแล้ว นุดีหันไปมองนาฬิกาปลุกโบราณเรือนเล็กที่หัวเตียง ก่อนปิดปากหาวหวอด ปกติหล่อนไม่เคยนอนดึกเกินสองทุ่มครึ่ง คงติดนิสัยมาตั้งแต่เด็กๆที่คุณย่าจะยอมให้หล่อนดูข่าวในโทรทัศน์เท่านั้น ส่วนละครหลังข่าวไม่ต้องพูดถึง

“มีแต่เรื่องประโลมโลก ย่าล่ะเกลียดนัก หนูดีอย่าไปดูเลยลูก รังแต่จะรกสมองเสียเปล่าๆ ย่าจะเล่านิทานให้ฟังดีกว่า”

นุดีจึงเข้านอนพร้อมกับนิทานพื้นบ้านของคุณย่าที่สรรหามาเล่าให้หลานรักฟังจนหลับปุ๋ย เป็นแบบนี้มาหลายปีนับตั้งแต่เด็กหญิงสูญเสียพ่อแม่เพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ทิ้งให้คุณย่ารัญจวนเลี้ยงหลานมาตามลำพัง

โชคดี คุณย่ารัญจวนเชื้อสายผู้ดีเก่ามีมรดกเก็บกินเป็นที่ดินรวมทั้งตึกเก่าหลายแห่งที่ล้วนไม่เคยว่างคนเช่า คุณย่าจึงมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงดูหลานสาวคนเดียวไม่ให้ตกระกำลำบาก ส่งเสียนุดีจนเรียนจบมีการงานทำที่มั่นคง

คืนนี้ นุดีนอนดึกกว่าปกติเพราะมัวแต่เอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนเพลินอ่านนิยายเล่มหนา

ที่จริง พรุ่งนี้ต้องลุกขึ้นมาใส่บาตรกับคุณย่าแต่เช้าตรู่ ต่อให้เป็นวันอาทิตย์ที่หล่อนไม่ต้องตื่นเช้าไปทำงานก็ตามแต่กิจวัตรที่หล่อนไม่ลืมต้องใส่บาตรกรวดน้ำส่งให้พ่อกับแม่ที่ป่านนี้คงขึ้นไปอยู่บนสวรรค์แล้ว

นิยายที่กำลังอ่านติดพันทำให้นุดีวางไม่ลง หล่อนชอบอ่านนิยายประเภทเจ้าคุณหลวงรักกับนางในวังอะไรเทือกนี้ คงเพราะนิทานพื้นบ้านของคุณย่าทำให้หล่อนชอบเรื่องราวย้อนยุคทุกเรื่อง