ตอนที่8ซื้อน้ำตาล

“คุณวัฒน์!! นั่นคุณหนูนี่ครับ ไม่คิดว่าจะได้พบที่นี่ โลกมันกลมจริงๆเลย คุณหนูสวยหยาดฟ้าอะไรขนาดนี้ สาวสะพรั่ง” ยอดเอ่ยชมไม่ขาดปาก อีกทั้งยังดีใจที่ได้พบเธออีกครั้งแบบไม่คาดฝัน

“ใช่ เธอเปลี่ยนไป ยิ่งโตยิ่งสวย” อภิวัฒน์ยังคงจ้องมองไม่ละสายตา ขณะที่พ่อเลี้ยงปราชญ์รีบเดินไปหาน้ำตาล ใบหน้าแย้มยิ้ม ภาคภูมิใจที่ในคืนนี้มีสาวงามเคียงคู่ให้หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ได้อิจฉาตาร้อน แต่ทว่าน้ำตาลกลับเดินหนีอย่างรวดเร็วและพยายามหลบเลี่ยงไปทางอื่น

“จะไปไหนครับคุณน้ำตาล ไปพบท่านผู้ว่ากับผมกันดีกว่า”

“เอ่อ...ตาลรู้สึกไม่ค่อยสบายค่ะ ขอตัวไปหาที่นั่งพักสักครู่นะคะ” ท่าทางเร่งรีบ

“ครับ งั้นผมขอไปพบท่านผู้ว่าก่อน เสร็จแล้วผมจะโทรหา แล้วพาคุณน้ำตาลกลับไปส่งบ้าน ทันที”

“ค่ะ” เธอรีบเดินให้ห่างจากงานเลี้ยงอย่างว่องไว

ขณะเดียวกัน สายตาของพ่อเลี้ยงอภิวัฒน์ไม่คลาดเคลื่อนจากเธอ จนกระทั่งแผ่นหลังขาวนวลเนียนเลือนหายไปจากผู้คนในงาน

“ยอด ฉันไม่เข้าใจตัวเอง ฉันควรรู้สึกยังไง ฉันควรทำยังไงกับเธอดี ” อภิวัฒน์บอกคนสนิทด้วยความรู้สึยากเกินอธิบาย

“ในเมื่อคุณได้พบเธอแล้ว คุณวัฒน์ควรทำในสิ่งที่ถูกต้อง โอกาสไม่ได้เข้ามาหาคุณบ่อยๆ นะครับ”

“เดี๋ยวฉันมานะ”

"ครับ ไม่ต้องรีบนะครับ ตามหัวใจกลับมาให้ได้นะครับคุณวัฒน์" ยอดเผยยิ้มด้วยความดีใจ ในขณะที่นัยน์ตาคมเข้มแน่วแน่ อภิวัฒน์เดินดูภายในงาน มองหาสาวสวยที่สุดในค่ำคืนนี้ ผู้หญิงที่เขาทำผิดต่อเธอ ร่างสูงเดินลัดเลาะตามห้องต่างๆ จนถึงเส้นทางเล็กที่ทอดยาวไปยังสวนสวยของรีสอร์ทธารภูผาฝ่าความสลัวของแสงไฟทาง เขาเห็นร่างเล็กบอบบางนั่งแอบอยู่ในมุมมืด ห่างจากบริเวณที่ถูกจัดงานพอสมควร อภิวัฒน์เดินเขาไปใกล้ สายตาคมวาวแลเห็นผิวพรรณของเธอเด่นชัด ดวงหน้าหวานๆ ที่ทำให้เขานึกย้อนถึงครั้งแรกที่ได้พบกับเธอ5ปีก่อน เขาเดินเข้าใกล้เรื่อยๆจนเกือบจะถึงตัวเธอ แต่ทว่าเท้าของเขาเหยียบกิ่งไม้แห้งจนเกิดเสียง ทำให้น้ำตาลหันไปมอง พอเห็นว่าเขาเป็นใครสีหน้าเธอก็โกรธแค้นทันที

“หยุด!!หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามานะ”

"ทำไมผมต้องหยุด !!” เขามีท่าทีสุภาพกว่าแต่ก่อน

เสียงปรามของน้ำตาลไม่ได้ทำให้ร่างสูงหยุดฝีเท้า หรือเดินไปทางอื่น อภิวัฒน์เดินเข้าไปใกล้เธอมากขึ้น จนน้ำตาลหาทางออกด้วยตัวเอง เธอวิ่งหนี แต่ก็ถูกมือใหญ่คว้าเรียวแขนเล็กไว้ได้ทัน

“จะหนีผมไปไหน!!”

“ปล่อยฉัน!! อย่ามาถูกตัวฉัน!!ปล่อย!”

“ผมไม่ปล่อย ฟังผมหน่อยได้ไหม ผมข้อร้อง ผมมาดีนะ ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณต้องทำท่ารังเกียจผม ผมขอแค่โอกาสอธิบาย" ดวงตาคมวาวประสานแววตาคู่งามหาคำตอบ

“อธิบาย เชอะ!!มาดีเหรอ!! ใช่!!ฉันรังเกียจคุณ!! รู้ไหมทำไม เพราะในวันที่ฉันขอร้อง อ้อนวอนคุณ คุณกลับทำร้ายฉัน ไม่ฟังเสียงฉัน แล้วทำไมฉันต้องฟังคุณด้วย ปล่อยนะ!!” น้ำตาลพยายามสะบัดแขนออกจากมือใหญ่

“แต่ผมก็แสดงความรับผิดชอบต่อคุณ!!”

“แบบนั้นคุณเรียกว่ารับผิดชอบหรือไง!คุณดูถูกฉัน คุณเหยียบย่ำศักดิ์ศรีฉัน”

“เรื่องมันก็ผ่านมานานแล้ว ผมมาหาคุณที่นี่ เพื่อที่จะ จะ" เขานึกสรรหาคำพูดที่จะทำให้เธอยอมคุยด้วย แต่ทว่าน้ำตาลพยายามดิ้นหนีออกจากมือแกร่ง

“ฉันเจ็บนะปล่อย ฉันไม่อยากได้ยินคำขอโทษจากคุณอีก ปล่อยฉัน ปล่อย!!”

“ผมไม่ปล่อย จนกว่าจะคุยกับคุณให้รู้เรื่อง” มือหนาเปลี่ยนเป็นจับลาดบ่าเล็กแน่น น้ำตาลจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยสายตาวาวโรจน์

“ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน คุณก็เลวไม่เคยเปลี่ยน ปล่อยฉัน!!” ร่างเล็กบอบบางพยายามดิ้นหนี

คุณปราชญ์เดินตามหาพนักงานสาวสวยเพื่อพาเธอไปส่งบ้าน เขาเห็นเหตุการณ์ในความสลัวจากแสงไฟส่องทาง ก็รีบเดินเข้าไปช่วยพนักงานคนโปรดทันที

"พ่อเลี้ยงอภิวัฒน์ ปล่อยคุณน้ำตาลเดี๋ยวนี้!!"

"คุณปราชญ์!! ช่วยตาลด้วยค่ะ”น้ำตาลหันไปหาเจ้านาย ส่งสายตาอ้อนวอน

“หึ!ผมเข้าใจแล้ว!!ทำไมคุณถึงปฏิเสธผม เพราะมีต้นไม้ที่ใหญ่กว่านี้เอง เขาให้คุณเท่าไหร่!!” อภิวัฒน์สะท้อนแววตาเย้ยหยันสาดใส่ร่างบอบบางที่กำลังดิ้นหนีจากมือของเขา ทันใดนั้น น้ำตาลก็ฟาดฝ่ามือลงบนหน้าครามคมเต็มกำลัง

“เพี้ยะ!”ใบหน้าของอภิวัฒน์เกิดรอยแดง

“คุณมันเลว !!” น้ำตาลต่อว่า แววตาเคียดแค้น ท่าทางโกรธจัด

“ใช่ผมมันเลว!หึ!” อภิวัฒน์ยกมือลูบคลำผิวแก้มที่โดนฝ่ามือเล็กตบเต็มแรงอย่างโมโห แล้วฉายแววตาวาวโรจน์จ้องมองร่างอรชรสลับกับมองพ่อเลี้ยงปราชญ์ เพียงชั่วพริบตาเขาก็วางมือรั้งท้ายทอย บังคับน้ำตาลแหงนหน้า แล้วกดริมฝีปากจูบปากของเธออย่างถือสิทธิ์ต่อหน้าพ่อเลี้ยงปราชญ์

“อื้อ ฮึก ปะ” น้ำตาลยกมือทุบอกกว้าง ผลักไส้ร่างสูงเต็มแรง แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ ทันใดนั้นพ่อเลี้ยงปราชญ์โกรธจัด เขาเดินกราดเข้ามาประชิดตัวพ่อเลี้ยงอภิวัฒน์ ดึงร่างบอบบางเป็นอิสระไว้ด้านหลัง แล้วเหวี่ยงปล่อยหมัดหนักอัดใส่มุมปากอภิวัฒน์เต็มกำลัง จนใบหน้าคมคายหันข้าง

"คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับคนของผม!!ออกไปจากรีสอร์ทของผมเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะแจ้งความจับคุณ” ปราชญ์จับมือเล็กนุ่มไว้แน่นอย่างโมโห เขาฉายสายตาวาวโรจน์ แล้วพาร่างอรชรเดินออกจากสวนสวยทันที

อภิวัฒน์โกรธจัด มือหนากำแน่น มองน้ำตาลเดินหายไปกับพ่อเลี้ยงปราชญ์

"หึ!"เขาเยียดยิ้มมุมปาก แล้วใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดเลือดซิบตรงมุมปากอย่างหัวเสีย

ยอดเห็นเจ้านายหายไปนาน ก็เดินตามหาจนมาถึงสวนของรีสอร์ท ยอดรีบเข้าไปในสวนสวย เห็นท่างทางโกรธจัดของเข้านาย และใบหน้าหล่อคมคายมีรอยช้ำ

“เกิดอะไรขึ้นครับคุณวัฒน์ ทำไมปากถึงได้เลือดออกแบบนี้ล่ะครับ”

“ไปยอด กลับ”

“จะรีบกลับไปไหนครับ งานยังไม่เลิกเลยครับ”

“กลับรีสอร์ท พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาซื้อน้ำตาลที่นี่”

“เยอะแยะไปครับน้ำตาลที่ไหนก็มี”

"แต่ฉันจะซื้อที่นี่ ไป!!กลับ!!” อภิวัฒน์เดินก้าวฉับๆ ออกจากรีสอร์ทธารภูผาอย่างว่องไว

เมื่อเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันยุติลงได้ พ่อเลี้ยงปราชญ์รีบพาน้ำตาลกลับไปส่ง ภายในรถเงียบกริบเธอนั่งนิ่งไม่แม้กระทั่งประสานสายตากับเจ้านาย นอกจากหยดน้ำที่ไหลรินเปรอะเปื้อนแก้มนวล ปราชญ์หยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้

“คุณน้ำตาลครับ...”

“ขอบคุณค่ะ”มือเรียวเล็กรับกระดาษทิชชู่แล้วซับน้ำตา สูดลมหายใจยาวๆผ่อนคลายความตึงเครียดกับเหตุการณ์ที่ พึ่งเผชิญสดๆ ร้อนๆ

“คุณน้ำตาลไม่เป็นอะไรนะครับ มีอะไรที่คุณไม่สบายใจ อยากให้ผมช่วย บอกผมได้นะครับ ผมยินดีช่วยคุณทุกอย่าง”

“ขอบคุณมากนะคะ ตาลไม่เป็นไรค่ะ”

ปราชญ์ไม่เซ้าซี้ถามต่อ เขายื่นมือเกาะกุมมือบางเบาๆเพื่อปลอบโยน แล้วขับรถไปเรื่อยๆ จนถึงที่หมาย ส่งน้ำตาลกลับบ้านอย่างปลอดภัย

“ถึงแล้วครับ”

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่ให้โอกาสตาลได้ใส่ชุดสวยๆ ขอโทษที่ทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายในรีสอร์ทของคุณปราชญ์ ตาลไม่..”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณน้ำตาลสักหน่อย อย่าคิดมากเลยครับฝันดีนะครับคุณน้ำตาล”

คนตัวเล็กพยักหน้าเล็กน้อยแล้วเปิดประตูลงจากรถ ปราชญ์มองร่างบอบบางเดินขึ้นบ้านจนลับสายตาแล้วขับรถออกไปด้วยความเป็นห่วง เขายังคงสงสัยเรื่องราวระหว่างน้ำตาลกับอภิวัฒน์ แต่ก็ไม่ได้ซักถามอะไรมาก เพราะเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนตัวของน้ำตาล หวังเพียงแค่ ให้ผู้หญิงที่เขามีใจ ให้ ไว้ใจเขาและเชื่อใจเขาในท้ายที่สุด

น้ำตาลพอเข้าบ้านได้ เธอก็รีบจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาที่ห้องน้าต่าย เคาะประตูเบาๆ แค่พอได้ยิน

"กลับมาแล้วเหรอ"

“ค่ะ”

น้าต่ายเปิดประตูให้ คนตัวเล็กเดินไปที่เตียง อุ้มอลิสเดินออกจากห้องคุณน้า แล้วพากลับมานอนที่ห้องของตัวเอง กอดลูกสาวสุดที่รักไว้อย่างอบอุ่น เธอหายเหนื่อยในทุกๆเรื่องที่กำลังเผชิญ เมื่ออยู่กับอลิส ดวงใจของน้ำตาล

รีสอร์ทดุจตะวัน

“ตื่นเช้าจังนะครับ คุณวัฒน์” ยอดเดินถือกาแฟมาให้เจ้านายเป็นกิจวัตรประจำวัน

“อืม” พยักหน้า ละสายตาจากหนังสือพิมพ์

“กาแฟครับ” ยอดวางแก้วกาแฟไว้ตรงหน้าเจ้านาย

“เอาไปเก็บ เช้านี้ฉันไม่ดื่ม”

“อ้าว ทำไมล่ะครับ ปกติคุณวัฒน์ก็ดื่มทุกวัน”

“เพราะวันนี้ฉันจะไปดื่มกาแฟที่ธารภูผา เออ เดี๋ยวนายไปดูงานแทนฉัน ฉันไม่แน่ใจว่าจะกลับกี่โมง”

“ครับคุณวัฒน์”ยอดรับคำ

พ่อเลี้ยงอภิวัฒน์ลุกพรวดพราดเดินไปที่รถทันที แล้วขับรถออกจากรีสอร์ทไปยังเป้าหมายด้วยความโมโห ดวงตาคมเข้มดุดันวาวโรจน์ เมื่อคำพูดของพ่อเลี้ยงปราชญ์ก้องอยู่ในหู [คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับคนของผม] อีกทั้งท่าทีปกป้องและสนิทสนมเกินกว่าเจ้านายกับลูกน้อง

"หึ! คนของผม เดี๋ยวก็รู้ว่าคนของใคร พ่อเลี้ยงปราชญ์"