บทที่ 3 หลอกลวง (2)

บทที่ 3 หลอกลวง (2)

หลังจากได้ฟังคำพูดผ่านโทรศัพท์ มือถือปตินญา นิ่งเงียบตั้งใจจะบอกปฏิเสธ รุจี ไปแต่ รุจี ก็พูดสวนขึ้นมาอีกครั้ง “เงินดีมากเลยนะ ขนาดว่าพี่ก็ยังยากทำเลยแต่พอดีพี่มีแฟนแล้ว เขาคงไม่ยอมให้ทำ ถ้าไม่บอกแฟนพี่อยู่ๆมาเจอพี่ท้องโต ขึ้นมาอาจจะเลิกกับพี่ได้”

“ และเพราะว่าทางสามีของลูกค้าพี่เขารีบมากเร่งให้ผสมน้ำเชื้อกับไข่ จนได้ตัวอ่อนมาแล้วแต่ว่าตัวอ่อนไม่แข็งแรง จะแช่แข็งเพื่อรอฝังตัวอ่อนตอนที่หาคนอุ้มบุญได้ก็ทัน และลูกค้าผู้หญิงก็อายุมากแล้ว เก็บไข่ไว้รอผสมอีกคงได้อีกไม่กี่ครั้งเลยอยากจะลองฝังตัวอ่อนให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะติดหรือไม่ติดขอแค่อาสารับงานนี้ ลูกค้าพี่ยินดีจ่ายเต็ม ถ้าไม่ติดก็จ่าย 500,000 บาทขอแค่เข้ารับการฝังตัวอ่อน แต่ถ้าติดก็จ่ายให้เพิ่มขึ้นจนกว่าจะคลอด 2,000,000 บาท งานด่วนงานรีบเพราะตัวอ่อนมีอายุได้ไม่กี่วัน พี่อยากให้ ติน รับงานนี้ไว้ ดีไม่ดีฝังแล้วไม่ติด ติน ก็ได้รับเงินฟรีๆ เห็นว่า ติน กำลังลำบากพี่เลยโทรมาถาม”

“………………”

“………หรือถ้า ติน ไม่อยากได้เงินถ้า ติน ยอมทำ คอนโดที่ ติน อยู่พี่ยกให้ก็ได้สนไหม”

“จริงหรือค่ะ! พี่รุจี”

“จริงสิ ถ้าพรุ่งนี้ ติน ยอมมาที่คลีนิคยอมให้ฝังตัวอ่ะ เดี๋ยวพี่โอนห้องให้เลย”

“เอาไม่เอา ถ้าไม่เอาพี่จะโทรหาคนอื่นแล้วนะ ถ้าได้คนแล้วเปลี่ยนใจทีหลังไม่ได้แล้วนะ”

“รับค่ะรับหนูตกลงค่ะ”

“ดีๆงั้น พรุ่งนี้มาที่คลีนิค****นะ 10 โมงเช้าพรุ่งนี้”

“ค่ะๆตกลงค่ะ”

ปตินญารีบตอบตกลงเพราะกว่าว่าเธอจะเสียห้องนี้ไป เธออยากได้อะไรบางอย่างที่มั่นคงอยากได้ที่อยู่ที่นอนเป็นของตัวเอง เธอกลัวจะเสียที่อยู่ที่ตนอาศัยอยู่ ขณะ นี้ไปจึงด้วยความกลัวจึงตอบตกลงโดยไม่ทันคิดและด้วยความอ่อนแอในจิตใจ หลังจากตอบตกลงรับปาก ปตินญา ไม่สามารถข่มตาหลับได้ตลอดทั้งคืน

9 โมงเช้า หน้าคลินิกแห่งหนึ่งแถวชานเมืองหลวง ปตินญา มาถึงสถานที่นัดหมาย ตามโลเคชั่นที่ส่งมาทาง line จ่องมองที่หน้าจออีกครั้งเพื่อความแน่ใจแล้วจึงเดินเข้าไป

ภายในคลินิกใหม่ แต่ปลอดคนเพราะตั้งอยู่ในย่านทาวน์เฮ้าส์ เป็นทาวน์เฮ้าส์ปรับปรุงใหม่ตึกด้านข้างส่วนใหญ่ เป็นที่อยู่อาศัยไม่ได้เปิดร้านค้าอะไร คลินิกเป็นคลินิกอายุรกรรมรักษาโรคทั่วไป เมื่อเข้าไปภายใน ปตินญา พบพี่รุจี อยู่หน้าเคาน์เตอร์ และมีเด็กสาวหน้าตาดีอีก 4 คนนั่งอยู่บนเก้าอี้นั่งรอภายในคลีนิค คนสุดท้ายมาครบแล้ว มาถึงก่อนเวลานัดหมายทุกคนเลยดีๆ เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้แล้วจะเรียกชื่อทีละคน แล้วเข้าไปในห้องนะ หลังจากนั้นพี่รุจีก็ไป ติดป้ายปิดคลินิกที่หน้าประตู แล้วเดินไปด้านหลังที่ถูกกั้นห้องไว้เป็นห้องตรวจและห้องผ่านตัดเพื่อเตรียมอุปกรณ์

เป็นอันว่าทุกคนที่มาอยู่ที่นั่งรอวันนี้คือผู้รับจ้างอุ้มบุญทุกคนรวมตัวเธอด้วยเป็นห้าคน

ระหว่างนั่งรอเรียกชื่อ ปตินญา ต้องต่อสู้ระหว่างความต้องการพูดคุยกับคนอื่นๆ กับความรู้สึกละอายที่มาทำเรื่องเพื่อคอนโดหนี่งห้อง ใจหนึ่งก็อยากทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมชะตากรรม อย่างน้อยถ้าหากได้พูดคุยกันอย่างน้อยจะได้ผ่อนคลายความเครียดได้ แต่ก็นั้นแหละ จะคุยเรื่องอะไรกับพวกเขาเหล่านี้กันถ้าหากมีแต่เรื่องดีๆ ในชีวิตคงไม่มีใครมาที่นี่วันนี้หรอก

เมื่อ ปตินญา นั่งลงคนข้างๆ เธอก็ยิ้มแล้วพูดกับปตินญา “สวัสดี เราชื่อ ส้มโอ นะอายุ 17 เป็นคนจังหวัด++++ ยินดีที่ได้รู้จัก”

“เรา ชื่อ ติน อายุ 18 เป็นคนที่นี่”

หลังจากนั้น ส้มโอ ก็แนะนำทุกคนที่เหลือให้ติน รู้จักคนแรกที่นั่งด้านในสุดชื่อ กัญญา อายุ 19 สาวผมสั้น Pixie Cut ดวงตาปากจมูกล้วนเด่น หากไว้ผมยาวจะยิ่งสวยหวานกว่านี้ แต่กัญญา เอาแต่นั่งจ่องมองส้มโอ รำคาญปนเอ็นดู ดวงตาเหมือนคิดอะไรตลอดเวลา

คนที่สองที่ส้มโอ แนะนำคือ ปีนัง อายุ 19 สาวผิวสีน้ำตาลดวงตาคมผมยาวประบ่า ดูอ่อนหวานไม่ค่อยพูดส่งยิ้มให้

คนที่สาม คือ นิกา อายุ 18 สาวหมวยหน้าเรียวจมูกโด่งผมยาวถึงกลางหลังสวยผิวขาวละเอียด ฝืนยิ้มให้ ติน พร้อมพูด “สวัสดีจ้ะ” เมื่อส้มโอ แนะนำ

ส่วนส้มโอ เป็นสาวน้อยอายุ 18 ตัดผมบ๊อบสั้นอารมณ์ดี ดูสว่างสดใสผิวขาวอวบอิ่ม ดวงตากลมโตดูซื่อๆ ดูเป็นมิตร จากที่ฟังการพูดคุย รู้เลยว่า ส้มโอ เป็นคนหัวช้าใสซื่อและหัวอ่อนจนน่าเอ็นดูพยายามทำลายความเงียบที่อยู่ในห้อง ติน มองด้วยความเอ็นดู

ส้มโอ “ติน เรียน ชั้นไหนแล้ว ส้มโอ จบแค่ม.3 เพราะเรียนไม่ไหวเลยออกมาอยู่บ้าน ทำความสะอาด ซักผ้า ถูบ้าน ทำกับข้าว เฝ้าบ้านส้มโอ เก่งที่สุดในการทำแกงต่างๆ เพราะจำเก่งจำมาจากคุณป้าที่เป็นแม่ครัวร้านอาหารแถวบ้าน ตอนไปรับจ้างล้างจานที่ร้านอาหาร”

ปีนัง “พอแล้วส้มโอ อย่าพูดเรื่องตัวเองเยอะมันไม่ดี อีกอย่างถามคนฟังหรือยังว่าเขาอยากฟังไหม”

ส้มโอ ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดไม่พูดอะไรอีก ทุกคนที่เหลือบ้างก็มองไปทางอื่นบ้างก็มือที่ตักตนเอง บ้างก็มองรูปถ่าย ป้ายประดับในคลีนิค

“ติน เรียนอยู่ ม.6 แต่ตอนนี้ไม่ได้เรียนแล้วมีปัญหา นิดหน่อยเลยหยุดเรียนเอาไว้” เมื่อเห็นบรรยากาศเริ่มเงียบ ปตินญา จึงพูดตอบคำถามของส้มโอ ที่กำลังก้นหน้าอยู่ เมื่อได้ยินคำตอบจาก ติน ส้มโอ เงยหน้าขึ้นมอง ติน “อื่ม ส้มโอ ดีใจที่วันนี้ตินอยู่ที่นี่ด้วย ส้มโอ กลัวนิดหน่อยน่ะ”

“ส้มโอ รู้หรือเปล่าวันนี้มาทำอะไร” ตินถาม ลึกๆเธอกลัวว่า ส้มโอ อาจจะไม่รู้ว่าวันนี้พวกเธอจะต้องเจอกับอะไร