บทที่ 2 หลอกลวง (1)

บทที่ 2 หลอกลวง (1)

ณ ห้องเช่าแห่งหนึ่งในคอนโดเก่าระดับล่างย่านชุมชนกลางเมืองหลวง

“ปตินญา วิตฤณ” นั่งเหม่อลอย มองออกไปนอกหน้าต่างแคบๆมีเหล็กดัด ภายในห้องมีเพียงฟูกที่นอน 3.5 ฟุต เก่าๆขนาดพอดีตัว กับเครื่องใช้ไฟฟ้าอีกไม่กี่ชิ้น พัดลมไฟฟ้าและกระติกน้ำร้อน เสื้อผ้าพับเรียงในลังกระดาษ กำลังนั่งทบทวนและวางแผนชีวิตว่าจะเดินไปทางไหน ในช่วงการระบาดโควิด ทำให้เกิดการติดเชื้อโควิดเป็นวงกว้าง ซึ่งมีการระบาดในชุมชนที่เธออาศัยก่อนหน้านี้ เมื่อ 6 เดือนก่อนเป็นผลให้ เธอและครอบครัวเธอติดเชื้อกันทั้งบ้านเป็นผลให้ พ่อแม่ของเธอเสียชีวิตที่บ้าน แม้พ่อแม่จะอายุยังน้อยแต่มีโรคประจำตัวคือเบาหวาน ความดันทำให้มีอาการรุนแรง ทั้งช่วงที่พ่อแม่เธอป่วย โรงพยาบาลเต็ม โรงพยาบาลสนามเต็มไม่มีใครมารับไปรักษาทำได้เพียงสั่งพริกข่าตะไคร้นำมาต้มและสูดดม แม้แต่ยาสมุนไพรก็ขาดตลาดหาซื้อไม่ได้ทำได้แค่สั่งยามาส่งที่บ้าน ตามอาการป่วยเนื่องจากเธอก็ติดเชื้อด้วยเช่นกันเพียงแต่ไม่หนักเท่าจึงไม่กล้าออกจากบ้าน กลัวว่าออกไปแล้วจะติดโควิด

เธอนั่งนึกถึงช่วงเวลาความวุ่นวายหดหู่ที่คนแถวบ้านเช่าแต่ละหลังเริ่มทยอยเสียชีวิตทุกวันมีรถมาขนศพออกไปทุกวัน ไม่มีใครได้ไปงานศพของผู้เสียชีวิตในละแวกบ้าน เพราะรีบเผารีบจัดงานแม้แต่จะช่วยทำบุญช่วยงานก็ไม่มีใครช่วยนักเพราะต่างคนต่างเก็บตัวอยู่ในบ้าน บางบ้านคนหนุ่มสาวตายหมดเหลือไว้แต่คนแก่ๆ คนเดียวในบ้านไม่นานก็ฆ่าตัวตายด้วยการกระโดดตึก ตายตามคนในครอบครัวไป หลายๆคนตกงานเพียงเพราะหาผลตรวจ RT-PCR มาให้นายจ้างไม่ได้ รวมถึงพ่อของเธอด้วยที่เสียงานไปด้วยเหตุนี้

เธอยังจำได้ถึงการยืนต่อแถวเพื่อตรวจหาเชื้อข้ามวันข้ามคืนเพื่อจะได้สิทธิ์ตรวจ แม้เหตุการณ์จะผ่านมาแล้ว 6 เดือนแต่ก็สร้างแผลในใจให้ ปตินญา อย่างไม่อาจลบไปได้สุดท้ายหลังจากจัดการเรื่องงานศพพ่อแม่เรียบร้อยแล้ว ถึงพบว่าบ้านที่อาศัยอยู่เป็นบ้านเช่าซื้อที่ผ่อนตรงกับเจ้าของ เจ้าของบ้านใจดีเอาสัญญามาให้เธอดูพร้อมกับคืนเงินผ่อนบ้านส่วนที่เหลือจากหักเป็นค่าเช่าบ้านทำให้เหลือเงิน อยู่ประมาณ 200,000 บาทเป็นทั้งหมดที่เธอมีที่เหลือจากการจัดการหนี้สินที่พ่อแม่เธอทำไว้ หักลบเงินในบัญชีและเงินประกันสังคมที่ทิ้งไว้ให้

ตอนนี้เธอหยุดเรียนเนื่องจากต้องเรียนออนไลน์ เธอไม่พร้อมหลายๆอย่างจึงหยุดเรียน ตอนนี้เธออายุ 18 ปียังเรียนไม่จบ ม.6 ชีวิตค่อนข้างเคว้ง สุดท้ายได้อยู่ที่คอนโดห้องนี้ของ รุจีรัฐ

พ่อของ ปตินญา กับ พ่อของ รุจีรัฐ มีปู่ทวดคนเดียวกัน จึงไม่ได้สนิทกันมากแต่ครอบครัวรุจีรัฐ ที่มาร่วมงานวันเผาศพและสอบถามเรื่องความเป็นอยู่ จึงเสนอให้เช่าห้อง ในคอนโดแห่งนี้ในราคาเดือนละ 1000 บาทไม่รวมค่าน้ำไฟส่วนกลางและภาษี เธอนั่งคิดหลังจากโรงเรียนเปิดออนไซต์ เมื่อไรเธอจะกลับไปเรียน ให้จบแล้วจะเริ่มเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เธอรู้ว่าชีวิตต่อจากนี้จะต้องยากลำบากและดูแลตัวเองให้มาก เพราะหากเธอเป็นอะไรไปจะไม่มีใครมาดูแลเธออีก

เธอนั่งบนฟูกเพื่อคิดถึงความหลังค้นหากำลังใจจากความทรงจำในอดีต กอดเขาตัวเอง เพื่อเตรียมพร้อมสู้กับโลกกว้าง เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน โลกภายนอกห้องนี้ไม่มีญาติสนิทอีกแล้ว ขณะ นึกทบทวนอยู่ ก็มีเสียงโทรศัทพ์มือถือดังขึ้น

เป็นสายเรียกจาก รุจี เธอจึงรับสายทันที

"ติน เธอว่างไหม รุจี มีเรื่องจะปรึกษาสะดวกคุยไหม"

"สะดวกมีอะไร คุยได้เลย"

“ติน เธอวางแผนการเรียนต่อไปยังไงหลังจากนี้ละ”

“เราว่าจะ รอให้โรงเรียนเปิดออนไซต์ แล้วจะไปเรียนต่อให้จบ”

“แล้วหลังจากนั้นล่ะ”

“ก็ว่าจะหางานทำค่ะ พี่รุจี” รุจีตอนนี้เธออายุ 25 จบพยาบาลทำงานที่คลีนิคแห่งหนึ่ง

“แล้วไม่เรียนต่อ ในระดับปริญญาตรีหรือ”

“ก็ ว่าเรียนไปด้วยทำงานไปด้วยค่ะ”

“แบบนี้จะไหวหรือ ติน เรียนในมหาลัยมันหนักนะ เรียนอย่างเดียวก็จะไม่ไหวแล้วไหนจะงานที่ต้องส่งอีก”

“ติน จะเรียนมหาวิทยาลัยเปิดค่ะ ไม่ลงเต็มทุกวิชาน่าจะพอไหวค่ะ”

“แล้วโควต้าที่ได้ละ จะทิ้งไปหรือ”

“ตินคงเรียนในระบบไม่ไหวค่ะ อีกอย่างค่าเทอมก็แพง ติน จ่ายไม่ไหว”

“…………..ถ้าพี่มีงาน ง่ายๆเงินดีได้เงินเร็ว ติน สนไหม”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอขมวดคิ้ว แล้วเงียบเสียงไปนาน กำลังคิดว่างานอะไร

“ไม่ใช่งานผิดศีลธรรมอะไรหรอกนะ” รุจีรีบพูดหลัง ปติน เงียบไปนาน

“เป็นงานไม่ผิดศีลธรรมแต่ผิดกฏหมายในประเทศ”

“งานอุ้มบุญ น่ะ คือมีลูกค้าที่คลีนิค ผนังมดลูกบาง มีความดันสูง มีประวัติครรภ์เป็นพิษ แต่อยากมีลูกมาก เขากับสามีอยากหาแม่อุ้มบุญ พวกเขายินดีที่จะจ่ายเงินจำนวนมาก ติน สนใจไหม”