บทที่ 1 ข่าวร้าย

บทที่ 1 ข่าวร้าย

ประเทศ T เมืองหลวงของประเทศ

ช่วงเวลาทำงาน ณ ตึกสำนักงานให้เช่าย่านใจกลางเมืองธุรกิจ

“ธนพล เอกฐานทัต” นั่งในห้องทำงานส่วนตัวบนเก้าอี้ธุรกิจ ตรงหน้าคือโต๊ะขนาดใหญ่พร้อมคอมพิวเตอร์ครบชุดพร้อมหน้าจอขนาดใหญ่จำนวน 3 จอ จ่องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากได้อ่านข่าวที่ สุนัย เพื่อสนิทส่งลิงค์ข่าวมาให้ ตัวหนังสือเด่นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้นว่า

“ คลินิก ชื่อดังสำหรับปัญหาสุขภาพท่านชายถูกยกเค้า น้ำเชื้อคนดังหายเพียบ เจ้าของคลินิกเชื่อเกิดจากคนในเพราะ หายไปเฉพาะน้ำเชื้อ”

นั้นคือคลินิก ที่เขาเก็บน้ำเชื้อไว้เมื่อดูจากรูปของสถานที่เกิดเหตุประกอบข่าว ก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นคลีนิคเดียวกัน

เหตุที่ สุนัย เพื่อนของเขาและเป็นเจ้าของคลินิก ส่งข่าวมาให้เขาเนื่องเพราะสุนัย เป็นผู้แนะนำเรื่องนี้ให้เขาเก็บน้ำเชื้อไว้ที่คลีนิค เนื่องจากอุบัติเหตุจากกีฬาปีนผา Rock climbing เขาตกจากหน้าผาจากการเกาะหน้าผาพลาดแล้วตกลงมา โชคดีที่สามารถเกาะหน้าผาไว้ได้ทันและมีอุปกรณ์ป้องกันที่ดีแต่ก็ยังทำให้ บริเวณก้นและเป้าถูกหินที่ยื่นออกมากระแทกอย่างรุนแรงจนรู้สึกชาไป 2 อาทิตย์ มีอาการเสื่อมสมรรถภาพ ชั่วคราว

ธนพล กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก ด้วยเพราะเขาเป็นลูกคนเดียว เขาวุ่นกับงาน เรื่องคอมพิวเตอร์และโปรแกรมต่างๆ ในช่วง 10 ปี มานี้ที่วงการเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์พัฒนาอย่างก้าวกระโดด ต้องเรียนรู้และพัฒนาตัวเองไม่หยุดทำให้ไม่มีเวลาสนใจเรื่องอื่นนอกจากเรื่องงาน ไม่มีเวลานึกถึงเรื่องสร้างครอบครัว

จนเมื่อเกิดอุบัติเหตุขึ้นเขาจึงรู้สึกกังวลว่าเขาจะไม่อาจมีทายาท ดังนั้นเมื่อสุนัย ที่เป็นผู้รักษาและเป็นเพื่อนสนิทเสนอให้เขาเก็บน้ำเชื้อไว้เผื่อว่าหากมีเหตุการอะไรเกิดขึ้นเขาจะได้มีทายาทไว้ดูแลทรัพย์สินที่เขาหามาและช่วยดูแลพ่อแม่ของเขาหากเขาเกิดอะไรขึ้น

ปีนี้ เขาอายุ 30 ปีแล้ว เขาจึงตกลงที่จะเก็บน้ำเชื้อไว้ในคลินิก ตามที่สุนัยเสนอ ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขาตัดสินใจผิดเสียแล้ว

ไม่นาน ธนพล โทรศัพท์ถึง สุนัย

สุนัย “ขอโทษ จริงๆเพื่อน ตอนนี้เราตรวจสอบ น้ำเชื้อที่หายไปแล้วว่าเป็นของใครบ้าง เราทำประกันไว้แล้วจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดให้ตามสัญญาแน่นอนเพื่อน"

รอไม่นาน สุนัยรีบพูดเมื่อโทรศัพท์ถูกรับสายขึ้น

ธนพล “เป็นของ เรา หรือเปล่าที่ถูกขโมยไป”

สุนัย “………………..ขอโทษจริงๆเพื่อน”

เท่านั้นก็รู้แล้วว่าเขาแจ็คพอตแตก

ธนพล “……. อืม” พร้อมกับถอนหายใจ

“แล้วที่ส่งข่าวมาให้ต้องการให้ช่วยอะไรบ้างไหม”

“เราอยากให้นาย ช่วยเรื่องติดตามรถคนร้ายจากกล้อง CCTV ของทางราชการอีกแรง เราแจ้งความไปแล้วและให้ข้อมูลคนร้ายและลักษณะรถที่คนร้ายขับขี่ไปแล้ว เมื่อครู่เพิ่งสอบถามไปแต่ไม่ได้ความคืบหน้าอะไรเลย เลยอยากให้นายเจาะเข้าระบบกล้องตรวจจับของทางราชการแล้วใช้คอมพิวเตอร์ วิเคราะห์เส้นทางการหลบหนี ของคนร้ายอีกแรง เนื่องจากสิ่งที่ขโมยไป เป็นแค่น้ำเชื้อตำรวจอาจจะไม่สนใจที่จะติดตาม จับคนร้ายและเอาของกลางคืนมา อาจจะถูกมองว่าน้ำเชื้อไม่มีค่าอะไร ช่วยหน่อยนะเพื่อน”

ธนพล “ได้”

หลังจากวางสายเขาเริ่มเจาะระบบกล้อง CCTV ของเมืองหลวงอัพโหลดภาพทั้งหมดของกล้อง CCTV ในช่วงเวลาดังกล่าว แล้วเริ่มติดตามรถผู้ต้องสงสัย แต่ไม่นานก็พบปัญหา เพราะหลายๆจุดเป็นกล้องดัมมี่ ใช้ไม่ได้จริงรวมทั้งกล้องส่วนใหญ่เป็นรุ่นเก่าความละเอียดต่ำ ดังนั้นข้อมูลที่ได้มาจึงมีจำนวนมากไม่สามารถจำเพาะเจาะจงได้ ต้องเจาะเข้ากล้อง CCTV ของเอกชนเป็นรายๆเพื่อติดตามรถผู้ต้องสงสัย แต่บางรายก็เป็นกล้องแบบ offline หากจะขอข้อมูลจะต้องทำเรื่องจากตำรวจ จากการสืบค้นจึงพบว่าคนร้ายวาวแผนมาอย่างดีกับการโจรกรรมครั้งนี้ ลายนิ้วมือไม่พบ การแต่งตัวมิดชิด ใช้รถไม่มีป้ายทะเบียน แต่สามารถหลบกล้อง CCTV ได้อย่างดีเยี่ยม สุดท้ายจึงพบทางตันที่จะติดตามจนพบ ทางสุนัย แจ้งมาว่าน้ำเชื้อที่หายไป เป็นของบุคคล 5 ราย เป็นนักธุรกิจ 2 อาจารย์มหาวิทยาลัย 1 เศรษฐีนิรนาม 1 รวมเขาอีก 1 เป็น 5 ราย ทุกคนที่ทราบเรื่องต่างก็ไม่ติดใจเอาความเพราะต่างเป็นหนุ่มโสดไม่มีครอบครัว เมื่อรู้ว่าผู้ลงมือไม่ได้ลงมือแบบสุ่มแสดงว่า เมื่อได้ไปแล้วจะต้องใช้อย่างระมัดระวังไม่นำไปขายต่อในราคาถูกแน่ๆ อย่างมากที่สุดพวกเขาทั้ง 5 อาจจะมีลูกอยู่ที่ไหนสักแห่งและมาเรียกร้องขอรับการดูแล ในอนาคตเท่านั้น แต่เรื่องนี้ก็สร้างความไม่พอใจให้ ธนพล อย่างมากเพราะไม่รู้ว่าผู้ลงมือตั้งเป้าหมายไว้ที่น้ำเชื้อของใคร จึงไม่สามารถติดตามเหตุจุงใจในการลงมือได้ รวมถึงไม่สามารถเปิดเผยรายชื่อผู้เสียหายรายอื่นได้ เพิ่มความยากในการติดตามตัวคนร้าย สร้างความหงุดหงิดให้เขาเป็นอย่างมาก ได้แต่รอวันที่คนร้ายตัวจริงนำลูกของเขาเองมาเรียกร้องสิทธิ์และทรัพย์สินของเขา รอการเอาคืนอย่างสาสมที่ทำให้เขาเสียหน้าในครั้งนี้