12 อาการหิวหนุ่ม

เวลาผ่านไปทั้ง 2 เรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 การเข้ามาเรียนในระดับที่สูงขึ้น ลันตาเข้ามาได้ด้วยคะแนนสะสมที่เฉียดฉิว แต่อยู่คนละสายชั้นกับแพรพิไล แม้ว่าแยกกันแต่ความเป็นเพื่อนยังคงเหนียวแน่นเช่นเดิม จะเจอกันในตอนพักรับประทานอาหารกลางวันและหลังเลิกเรียน

ลันตายังเป็นคนเดิม ไม่ละทิ้งนิสัยแย่ ๆ ที่เคยกระทำมาตั้งแต่ต้น แต่งตัวเก่ง ใช้เงินเปลือง ไม่สนใจการเรียน เจ้าชู้ เปลี่ยนผู้ชายเป็นว่าเล่น สิ่งที่เพิ่มขึ้นมาสร้างความเจ็บปวดให้กับพ่อแม่ก็คือ ไม่ค่อยกลับบ้านในเวลากลางคืนหรือกลับอีกทีก็สว่างของอีกวัน บอกแม่ว่าไปนอนกับแพรพิไล ทั้งที่ความจริงไปนอนกับผู้ชาย

ช่วงหลังแพรพิไลเริ่มห่างจากลันตาเพราะเรียนหนักขึ้น มีเวลาเจอกันน้อยลง แต่ก็ยังโทรศัพท์โทรคุยกันบ่อย ๆ แต่วันนี้ในช่วงพักรับประทานอาหารกลางวัน ลันตาดักพบแพรพิไลจนได้

“แพร แพร มานั่งตรงนี้เราสั่งอาหารให้เธอแล้ว”

“ลันตา โอ้โห รวยอะไรมาจ๊ะ อาหารตั้งหลายอย่างแน่ะ เรากินไม่หมดหรอก”

“น่า นั่งลงก่อน เราไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้ว แต่ไม่ลืมนะว่าเธอชอบอะไร นี่ผัดเปรี้ยวหวานกุ้ง ชอบใช่ม้า ตามด้วยแกงจืดเต้าหู้สาหร่ายทะเลแล้วก็ เต้าหู้ไข่ทรงเครื่อง ยำไข่ดาวเป็นไงล่ะเพื่อนอึ้ง ๆ”

“ที่เราอึ้งเนี่ยเพราะเห็นเธอแต่งหน้ามากกว่า ทำไมถึงจัดนักล่ะ อาจารย์ไม่ว่าหรือไง”

ถามทันทีที่เห็นใบหน้าที่เคยขาวเกลี้ยงสะอาดสมวัยใส บัดนี้มีสีสันของลิปสติก กรีดอายไลน์เนอร์เป็นเส้นบาง ๆ ตวัดปลายขึ้น พอกแป้งพัฟจนหนาเตอะ แทบไม่เห็นเนื้อแท้ แม้ว่าสวยขึ้นแต่ไม่สมกับสถานะนักเรียน

ผู้ที่แต่งหน้าขนาดนี้จะต้องเรียนในระดับมหาวิทยาลัย จากคำถามในเชิงตำหนิ แทนที่ลันตาจะสำนึกกลับหัวเราะชอบใจ

“เราก็อย่าให้อาจารย์เห็นสิ นั่งหลบ ๆ เอา”

“นักเรียนด้วยกันจะเก็บไปฟ้องอาจารย์นะแล้วเล่นงานเธอทีหลัง”

“ใครทำอย่างนั้นโดนแน่ แล้วจะรู้ว่าลันตาน่ะไม่ธรรมดา นี่แม่คุณหยุดเสียทีเถอะนิสัยเก่า ๆ เจอหน้าแล้วเจริญพรเนี่ย ทานเร็วๆ เข้า ฉลองเนื่องในโอกาสจะไปเจอคนใหม่”

“อีกแล้วเหรอ”

“ย่ะ ไม่ต้องถามหรือห้าม เราโตแล้ว รู้ดีชั่ว หวาน ขมเปรี้ยว ใครไม่ดี ทิ้งก่อนที่มันจะทิ้งเรา”

“ตามใจก็แล้วกัน ขอให้ประสบความสำเร็จในความรักนะ”

จากที่กำลังอร่อยกับอาหารจานโปรด กลับฝืนคอ กลืนไม่ลงเสียงั้น แพรพิไลได้แต่มองเพื่อนอย่างปลง ๆ ไม่รู้ว่าจะเลิกนิสัยเจ้าชู้ได้เมื่อไหร่ หรือว่าทั้งชีวิตซึ่งไม่ใช่เรื่องดีแต่อย่างใด ได้แต่ภาวนาให้เพื่อนเรียนจบโดยไม่มีเหตุที่ทำให้ยุติการเรียนกลางคัน

“เหยื่อรายใหม่ของเธอเป็นใคร”

“ว้าย พูดเข้าน่าเกลียด ยังกับเราเป็นปลาแน่ะ อ้าวก็ได้ ๆ ขอเป็นปลาปิรันย่าก็แล้วกัน แพรดูนี่สิ รูปใหม่ของเราเจ๋งป่ะ”

“รูปเหรอก็ดี แล้วทำไมต้องแลบลิ้นออกมาแตะริมฝีปากด้วยล่ะ”

“เธอไม่รู้อะไร บอกให้รู้ว่านี่คืออาการหิวหนุ่ม”

ไม่ว่าลันตาพูดอะไรสุดท้ายก็วกเข้ามาในเรื่องผู้ชายอยู่ดี แพรพิไลได้แต่นั่งอึ้งต่อความคิดของเพื่อน ไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย เสียดายความสวย นำมาใช้ในทางที่ผิด หากว่าประพฤติตนเป็นคนดี ครองตัวอยู่ในกรอบแห่งความถูกต้อง ใคร ๆ ก็อยากเข้ามาคบหาด้วยความจริงใจ

อาหารมื้อกลางวันแทนที่จะอร่อย กลับกร่อยเสียจนต้องรีบอิ่ม แต่ลันตาไม่ว่าอะไรเพราะคุยโทรศัพท์กับผู้ชายคนใหม่ที่ชื่อนที

ชายหนุ่มหน้าตาดีแต่ไม่เข้าขั้นหล่อ รูปร่างสูง ผมยาวหยิกดัดน้อย ๆ อยู่ในชุดนักศึกษาของมหาวิทยาลัย โดยสวมกางเกงเดฟ พับส่วนปลายขาขึ้นมาเหนือตาตุ่ม รองเท้าหนังปลายแหลมสีน้ำตาล ยืนพิงร่างเข้ากับผนังด้านนอกของร้านอาหารจานด่วนชื่อดังที่วัยรุ่นชอบเข้ามารับประทาน

สายตาคมวาวจับจ้องผู้คนที่เดินเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้า แต่ไม่เจอคนที่ต้องการพบ เริ่มหงุดหงิดต่อการรอคอย

“คุยกันแล้วว่าจะมาถึงก่อนสี่โมงเย็นนี่ก็เลยมาเกือบสิบนาที เหลวซะมั้งไอ้นที คงไม่ได้กินเนื้อหวานของเด็กมัธยมซะแล้ว”

ในหัวของชายหนุ่มที่นัดเดทครั้งที่ 3 กับลันตามีแต่เรื่องจัดการกับสาวน้อยแสนสวย ไม่ได้คิดที่จะคบหาเป็นแฟนกันอย่างจริงจัง แค่สนุก ๆ ได้ลองของใหม่ที่สด สวย ฐานะดีโดยที่เขาไม่ต้องจ่ายมากเหมือนกับคนอื่น ๆ ที่ผ่านมา