ตอนที่ 8 ออกกอง

ออกกอง

"อยากกินแบบไหนก็สั่งได้เลยน่ะ ตามสบายเลย ฉันเลี้ยงก็ได้ ถือว่าต้อนรับการทำงานวันแรกของเธอ" เสียงเข้มเอ่ยบอก เมื่อทั้งสองนั่งลงประจำที่เก้าอี้ของร้าน

"นี่คุณไม่กินข้าวที่กอง แต่พาฉันออกมากินข้าวข้างทางเนี่ยน่ะ มันแตกต่างกันตรงไหน" ต้นข้าวเอ่ยถามทันที เพราะร้านอาหารที่เขาพามาไม่ได้เป็นร้านอาหารชั้นเลิศหรู แต่เป็นอาหารตามสั่งแถวๆข้างทาง

"ข้าวข้างทางแล้วมันยังไง" เสียงเข้มถามอีกครั้ง

"เปล่า!...ฉันแค่คิดว่า ข้าวที่กอง มันก็เหมือนข้าวที่เรานั่งทานกันตอนนี้ไงค่ะ"

"เธอก็รู้ว่าฉันชอบอะไรที่เป็นส่วนตัว"

"แต่เราก็ตักไปทานที่อื่นก็ได้หนิ่ค่ะ ถ้าคุณไม่อยากนั่งทานร่วมกับคนอื่นๆ" ต้นข้าวเอ่ยขึ้นอย่างมีเหตุผล

"หยุดพูดได้เเล้ว รีบไปกินส่ะ จะได้รีบกลับ ถ้ายังไม่หยุดพูดฉันจะให้เธอจ่ายแทน" เสียงเข้มเอ่ยสั่งทันที เมื่อหญิงสาวเริ่มพูดไม่หยุด

"..." ต้นข้าวหุบปากสนิททันที และก้มหน้าก้มตาทานข้าวโดยไม่พูดและไม่มองหน้าคนตรงหน้าอีกเลย

"แก!...นั่นใช่คุณดาราไหมอ่ะแก คุณเหนือเมฆอ่ะ...ที่ละครกำลังออนอยู่ตอนนี้ไง" เสียงหญิงสาวนักศึกษากลุ่มหนึ่ง ที่ออกมาหาอะไรทาน และเดินผ่านหน้าร้านที่ซุปตาร์หนุ่มและผู้ช่วยสาวนั่งอยู่ เอ่ยซุปซิบกันเสียงดัง จนพอจะทำให้คนทั้งสองได้ยินอยู่บ้าง

"คงไม่ใช่หรอกมั้ง! เขาเป็นถึงซุปตาร์จะมานั่งทานอะไรแบบนี้ข้างทางได้ยังไงกัน...ป่ะเราไปหาอะไรทานกันเถอะ" หญิงสาวรายหนึ่งเอ่ยตอบกลับไป

"แต่ฉันว่าใช่น่ะ...แล้วผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้วยใครอ่ะแก แฟนเหรอ?" หญิงสาวรายแรกที่เป็นคนเอ่ยขึ้นมา ยืนยันอีกครั้ง

"คุณเหนือเมฆมีแฟนแล้วเหรอ...ฉันว่าไม่น่าจะใช่ คุณเหนือเมฆเป็นถึงซุปตาร์ ทั้งหล่อทั้งรวย เพอร์เฟคไปสะทุกอย่าง จะคว้าเอาผู้หญิงแบบนั้นมาเป็นแฟนได้ยังไงกัน เป็นไปไม่ได้หรอก" เสียงเอ่ยซุปซิป พร้อมกับมองเหยียดไปทางต้นข้าวนั่งอยู่

"แล้วแกคิดว่าเป็นใครกันล่ะ คุณเหนือเมฆถึงพามาทานข้าวได้ แถมยังขังรถให้นั่งอีกต่างหาก ถ้าเป็นผู้จัดการหรือผู้ช่วยส่วนตัวฉันว่าไม่น่าจะใช่ ไม่เห็นหล่อนจะทำอะไรเลย มีแต่คุณเหนือเมฆ ที่คอยบริการเธอ" เสียงซุปซิปนินทายังเอ่ยตามมาเรื่อยๆ ไม่รู้จบ

"เป็นอะไร ทำไม...หรือว่าไม่อร่อย" ปุยเมฆเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าวางช้อนลง แล้วหยุดทาน

"ฉันอิ่มแล้วค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยบอก พร้อมกับยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

ปุยเมฆที่พอจะทราบถึงสาเหตุที่หญิงสาวหยุดทานกลางคัน ก็พอจะเดาเหตุการณ์ได้ จึงเรียกให้เจ้าของร้านมาเก็บเงินทันที

"ทั้งหมดเท่าไหร่ครับ" ปุยเมฆเอ่ยถาม

"ข้าว 2 จาน ทั้งหมด 150 บาทค่ะ" หญิงสาวเจ้าของร้านเอ่ยบอก

ปุยเมฆจึงควักเงินแบงก์สีเทาออกมา 2 ใบ แล้วยื่นให้แก่เจ้าของร้าน

"ใบนี้ ข้าว 2 จาน ไม่ต้องทอนน่ะครับ ถือว่าให้ทริป" พร้อมกับยื่นแบงค์เทาอีกใบหนึ่งให้ตามมา เป็น 2 ใบ "แล้วใบนี้ ถือว่าเลี้ยงน้ำนักศึกษากลุ่มนั้นน่ะครับ เดี๋ยวข้าวจะติดคอเอา" พร้อมกับเน้นย้ำคำหลัง แล้วพาต้นข้าวลุกออกจากร้านไปทันที

เหล่าบรรดานักศึกษาที่อยู่ในเหตุการณ์นั้น ต่างหน้าเหวอกันไปเลยทีเดียว

"แรงมากแม่!..." สาวเจ้าของร้านเอ่ยออกมา เมื่อซุปตาร์หนุ่มออกจากร้านไปแล้ว และหันมายิ้มให้กับพวกนักศึกษากลุ่มดังกล่าว

เช้าวันต่อมา

"ปุยนุ่น! วันนี้ไม่ได้ออกไปไหนเหรอค่ะ คนสวยของพ่อ?" นรวิชญ์ อดีตซุปตาร์ดัง ที่ตอนนี้ผันตัวมาทำงานเบื้องหลังแทน เอ่ยถามลูกสาวเพียงคนเดียวของเขา ที่ตอนนี้นั่งหน้างออยู่ที่ห้องรับแขกคนเดียว

"พ่อจ๋า...วันนี้นุ่นขอไปทำงานกับพ่อน่ะค่ะ" ปุยนุ่นเอ่ยขอด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

"จะดีเหรอลูก พ่อออกกองนอกสถานที่น่ะ และอากาศก็ร้อนด้วย พ่อว่านุ่นอยู่บ้าน หรือไม่ก็ไปเดินห้างตากแอร์เย็นๆกับแม่นิชาดีกว่าน่ะค่ะ หรือว่าลูกจะไปหาพี่ๆ ที่บ้านโน้นก็ได้น่ะ" นรวิชญ์เอ่ยบอกลูกสาวเพราะเขาไม่อยากให้ลูกไปลำบากด้วย

"ไม่เอาค่ะ นุ่นเบื่อแล้ว นุ่นอยากทำงานน่ะค่ะ คุณพ่อให้นุ่นไปศึกษางานที่บริษัทก็ได้ค่ะ ไม่ต้องออกกองก็ได้น่ะค่าาา" ปุยนุ่นเอ่ยน้ำเสียงออดอ้อนพร้อมกับกอดแขนบิดาไปยอมปล่อย

"แต่ว่า..."

"พี่ไปร์ให้ลูกไปเถอะค่ะ...ดูสินุ่นก็อายุขนาดนี้แล้ว ตั้งแต่เรียนจบมา พี่ก็ไม่ยอมให้ลูกไปทำงานเลยน่ะค่ะ แต่กลับตาเมฆ ทำไมพี่ถึงยอมล่ะค่ะ" ณัฐณิชา ภรรยาสุดที่รักของอดีตซุปตาร์ เอ่ยขอสามรถแทนลูกสาว

"นิชาครับ...ปุยนุ่นเป็นผู้หญิงน่ะครับ"

"ผู้หญิงเเล้วยังไงค่ะพี่ไปร์ นิชาก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันน่ะค่ะ พี่บังคับให้นิชาอยู่เลี้ยงเฉยๆได้ แล้วตอนนี้ลูกก็โตกันหมดแล้วน่ะค่ะ พี่อย่าบังคับลูกเลยน่ะ ถือว่านิชาขอน่ะค่ะ" ณัฐณิชาเอ่ยขอสามีอีกครั้ง

"ก็ได้ครับ...พี่ยอมนิชาทุกอย่างเลย" นรวิชญ์เมื่อทนต่อสายตาออดอ้อนของภรรยา และลูกสาว ผู้หญิงสองคนที่เป็นสุดที่รักดั่งแก้วตาดวงใจของบ้านไม่ไหว จึงต้องยอมให้

"ขอบคุณน่ะค่ะ" เสียงหวานของภรรยาเอ่ยขอบคุณ

"ครับ...ฟอด เมียพี่น่ารักตลอดเลย" ร่างสูงสวมกอดภรรยาและหอมแก้มไปฟอดใหญ่ทันที โดยไม่แคร์สายตาของลูกสาวที่ทำหน้งงออยู่เลย

"อื้อ...น้อยๆหน่อยค่ะ อายลูกบ้าง"

"อายทำไมครับ..." เสียงนุ่มเอ่ยบอกภรรยา และหันไปทางลูกสาว "ไปแต่งตัวได้เเล้วยัยแสบ ห้ามแต่งโป้น่ะ" และสั่งทิ้งทายไว้ทันที

"ขอบคุณค่า...ฮักอีพ่อที่สู้ดดดเลย!" ร่างบางโผล่สวมกอดบิดาอย่างดีใจทันที และรีบวิ่งขึ้นไปด้านบนของบ้าน

"นิชา!" เสียงนุ่มเอ่ยเรียกภรรยา พร้อมกับสวมกอดจากทางด้านหลัง

"ค่ะ"

"นิชา...เบื่อไหมครับ ตั้งแต่ที่นิชาอยู่กับพี่มา นิชาไม่ได้ออกไปใช้ชีวิตส่วนตัวเลย พี่ขอโทษนะครับ ที่พี่เป็นเจ้าชีวิตของนิชามากจนนิชา ไม่มีเวลาส่วนตัวของตัวเองเลย แต่ขอแค่ให้นิชารู้ไว้ก็พอครับ ว่าทั้งหมดที่พี่ทำนี้ พี่ทำเพื่อนิชา และลูกน่ะครับ พี่รักนิชาน่ะครับ"

"ค่า...ขอบคุณนะค่ะ...นิชาเข้าใจพี่ค่ะ แต่ตอนนี้ พี่ปล่อยนิชาได้แล้วค่ะ"

"ขอชื่นใจก่อนครับ" เสียงนุ่มเอ่ยบอก พร้อมกับอ้อมกอดที่กระชับขึ้นเเน่นกว่าเดิม