ตอนที่ 7 ผู้จัดการส่วนตัว

ผู้จัดการส่วนตัว

"แม่หนู...ตื่นแล้วเหรอจ่ะ" แม่บ้านเอ่ยถามต้นข้าว เมื่อเธอรู้สึกตัว และลืมตาขึ้นมา

"ที่นี่...เอ่อ...แล้วคุณ" ต้นข้าวมองสำรวจรอบๆ อย่างงงๆ แล้วเอ่ยถามคนตรงหน้า

"อ๋อ...พี่เป็นแม่บ้านประจำกองนี้ค่ะ พี่ชื่อ พี่ใบบัว เรียกพี่บัวเฉยๆก็ได้จ่ะ" ใบบัวแนะนำตัวเอง

"ค่ะพี่บัว...หนูชื่อต้นข้าวค่ะ ขอบคุณน่ะค่ะ ที่ดูแลหนู แล้วคุณเมฆล่ะค่ะ"

"อ่อพี่ลืมไป คุณเมฆฝากบอกพี่ไว้ว่า ถ้าหนูตื่นแล้วให้ไปหาที่ห้องแต่งตัว ทางด้านโน้นค่ะ" ใบบัวเอ่ยบอกพร้อมกับชี้นิ้วไปทางที่ห้องแต่งตัวของนักแสดง

"ขอบคุณค่ะ...ข้าวไปก่อนน่ะค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยขอบคุณ และรีบเดินไปตามทางที่ใบบัวบอกทันที เพราะไม่อยากให้ซุปตาร์หนุ่มรอนาน

"สวัสดีคนสวย...มาทำงานวันแรกเหรอจ่ะ" ระหว่างทางที่เดินไปที่ห้องแต่งตัวของนักแสดง ก็เจอเข้ากัทีมงานชายกลุ่มหนึ่ง ที่กำลังเดินผ่านมาพอดี

"เอ่อ...คือ..." ต้นข้าวหยุดฝีท้าวเอาไว้ทันที และเริ่มขยับถอยหนี

"มีอะไรกันเหรอครับ" เสียงเข้มเอ่ยถาม เมื่อเปิดประตูออกมา "มาถึงแล้วทำไมไม่รีบเข้ามา มัวยืนทำอะไรอยู่" แล้วเอ่ยเสียงอ่อนลงเมื่อพูดกับต้นข้าว พร้อมกับคว้าแขนของเธอ แล้วกลับเข้าไปในห้องเดิม

"ชอบนักเหรอ!...ยืนให้ผู้ชายลุมล้อม" เสียงเข้มเอ่ยประชดประชัน พร้อมสายตาจ้องมองใบหน้าคนตรงหน้า

"คือ...ว่า"

"รู้ว่ากองนี้ ผู้ชายเยอะ ไปไหนมาไหนก็ระวังตัวหน่อย พี่พัดให้เธอมาคอยดูแลฉันน่ะ ไม่ใช่ให้ฉันต้องคอยดูแลเธอ!" เสียงเจ้มเอ่ยขึ้นมาอีกรอบ จนต้นข้าวไม่กล้าเอ่ยคำใดออกมา

"ฉันทราบค่ะ ขอโทษด้วยที่ทำให้คุณเสียเวลา และก็ขอบคุณน่ะค่ะ ที่อุ้มฉันมา" ต้นข้าวเอ่ยเสียงนุ่มขอบคุณซุปตาร์หนุ่ม

"ตัวหนักเป็นบ้า...หัดออกกำลังกายลดน้ำหนักบ้างก็ดีน่ะ แขนฉันชาไปหมดแล้วเนี้ย" เอ่ยจบพร้อมกำไปที่ต้นแขนของตัวเอง

"เดี๋ยวฉันนวดให้น่ะ" ต้นข้าวกำลังจะขยับเข้าไป

"ไม่ต้อง!...ช่วยฉันแต่งตัวก็พอ" แต่เสียงเข้มจากคนร่างสูงเอ่ยห้ามไว้เสียก่อน

เมื่อได้ยินดังนั้น ต้นข้าวจึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่ซุปตาร์หนุ่มจะใส่เข้าฉากในวันนี้

"คุณช่วยย่อตัวลงหน่อยได้ไหม..." ต้นข้าวเอ่ยบอกเมื่อคนร่างสูงตรงหน้ายืนนิ่ง พร้อมกับเธอที่ตัวเล็กกว่าเขามาก จะสวมเสื้อให้ก็ไม่ถนัด

"ยัยเตี้ย!"

"ตามมาตรฐานความสูง 160 ถือว่าตามเกณฑ์น่ะ คุณสูงมากกว่าต่างล่ะ" ต้นข้าวเอ่ยต่อปากต่อคำมาทันที

"บ่นอะไร ฉันได้ยินน่ะ"

"ไม่ได้บ่น ตั้งใจพูดให้ได้ยินต่างหากล่ะ"

"อย่าปากเก่งให้มันมากนัก เพลาๆลงหน่อยก็ดี" เสียงเข้มเอ่ยเตือนพร้อมกับหยิบเสื้อจากมือเธอมาสวมใส่

"ฉันพูดมาก ต่อปากต่อคำ กับเฉพาะคนบางคนเท่านั้นแหล่ะ"

"คุณเมฆค่ะ!...ถึงเวลาเข้าฉากแล้วค่ะ" เสียงทีมงานมาตามไปเข้าฉากพอดี

"ถือ...แล้วตามฉันออกมา" เสียงเข้มเอ่ยสั่ง พร้อมกับยื่นกระเป๋าและของใช้ส่วนตัวให้ต้นข้าวถือ แล้วเดินนำออกไปเข้าฉากทันที

อีกด้าน

ทางด้านของพัสกรและชีโน่ ก็กำลังจะออกเดินทางไปที่กองถ่ายเหมือนกัน ซึ่งงานนี้เป็นคิวออกกองที่ต่างจังหวัด

"พี่พัด!...พี่โทรเช็คไอ้เมฆยังพี่ ว่ามันลุกไปทำงานได้ไหม" ชีโน่เอ่ยถาม เมื่ออยู่บนรถ ที่กำลังจะออกไปทำงาน

"ไม่ต้องห่วงหรอก...พี่เชื่อว่าต้นข้าวมีวิธีจัดการไอ้เมฆได้แน่นอน" เสียงเรียบเอ่ยบอก พร้อมกับขับรถออกไปยังจุดหมายทันที

"พี่ดูไว้ใจต้นข้าวมากเลยน่ะครับ...ผมถามพี่พัดจริงๆน่ะ พี่คิดกับน้องเขาแค่พี่น้องจริงๆ ไม่คิดเป็นอย่างอื่นบ้างเหรอพี่ " ชีโน่เอ่ยถามขึ้นมา เพราะดูจากใบหน้าของพัสกรทุกครั้งที่เอ่ยถึงชื่อของต้นข้าวขึ้นมา ใบหน้าช่างมีความสุขเหลือล้นทุกครั้ง

"พี่คิดกับเธอแค่พี่น้องจริงๆ...ไม่งั้นพี่จะให้เธอไปอยู่ที่คอนโดกับไอ้เมฆทำไม ถ้าพี่ชอบเธอน่ะ พี่เก็บเธอไว้ใกล้ตัวพี่ไม่ดีกว่าเหรอ" พัสดรพูดบอกพร้อมกับสายตาที่จ้องโฟกัสไปที่ถนน

"พี่ส่งเธอไปอยู่กับไอ้เมฆ พี่ไม่กลัวไอ้เมฆมันจะทำอะไรมิดีมิร้ายเธอเหรอพี่ ถึงยังไงเธอก็เป็นผู้หญิงน่ะ" ชีโน่กล่าวขึ้นมาอย่างมีเหตุผล เพราะหากเป็นเขา ถ้าให้ผู้หญิงเข้ามาอยู่ด้วยสองต่อสอง เขาคงไม่ปล่อยให้รอดมือไปเป็นแน่

"พี่เชื่อใจไอ้เมฆ...ว่ามันจะไม่ทำอะไรต้นข้าว แล้วอีกอย่างต้นข้าวก็ตรงกันข้ามกับสเปคมันทุกอย่าง พี่คิดว่ามันคงไม่ทำอะไรต้นข้าวหรอก นอกเสียจากจะมีมวยกัน แต่ถ้าเกิดมันรักต้นข้าวขึ้นมาจริงๆ พี่นี่แหล่ะจะเป็นแม่งานให้มันเองเลย" พัสกรพูดขึ้นมาอย่างมั่นใจ และเชื่อมั่นในตัวของปุยเมฆ

"มันก็ไม่แน่หร้อก...พี่ก็อย่าไปไว้ใจมันมากนักล่ะ พี่ก็รู้ว่ามันเสือผู้หญิงแบบเงียบ แต่มีเหยื่อมาล่อขนาดนี้ ผมก็ว่ามันก็ไม่แน่น่ะพี่พัด" ชีโน่พูดขึ้นมา

"เหมือนนายใช่ไหม...กินไม่เลือก!" พัสกรตอกสวนขึ้นมาทันที

ทำเอาชีโน่พูดอะไรไม่ออก ได้แต่ถอนหายใจยาวเหยียด

"โถ่วพี่...ไงมาโยงเรื่องผมไปได้ ไม่คุยกับพี่แล้ว ผมขอพักสายตาแปปหนึ่ง เมื่อคืนดึกไปหน่อย ถึงแล้วปลุกด้วยน่ะครับ คุณผู้จัดการ" เอ่ยจบก็เบี่ยงเอนตัวนอนไปตามเบาะทันที

ส่วนทางด้านปุยเมฆและต้นข้าว เมื่อเวลาเดินทางมาถึงเวลาพักก่อน และเป็นเวลาช่วงเที่ยงที่จะต้องรับประทานอาหารกัน ปุยเมฆเดินไปนั่งรอที่เก้าอี้สนามที่เจ้าตัวพกมาด้วย

"น้ำค่ะ" ต้นข้าวยื่นแก้วน้ำมาให้ปุยเมฆ

"อื้ม...ขอบใจ เธอหิวก็ไปหาอะไรทานได้เลยน่ะ ไม่ต้องตักมาเผื่อฉันน่ะ อีกเดี๋ยวฉันจะออกไปทานข้างนอกเอา" เสียงเข้มเอ่ยบอก

"คุณเมฆไม่ทานข้าวที่กองถ่ายหรือค่ะ งั้นคุณก็ไม่บอก ฉันจะได้ทำอาหารเองมาให้ทาน" ต้นข้าวเอ่ยถามขึ้นทันที เพราะไม่รู้ว่าซุปตาร์หนุ่มจะเรื่องมากขนาดนี้

"พูดยังกับว่าตัวเองจะตื่นทำทันงั้นแหล่ะ ขนาดเช้านี้เป็นฉันที่ต้องปลุกเธอ"

"ถ้าคุณต้องการที่จะทาน ฉันลุกขึ้นมาทำได้จริงๆค่ะ" ต้นข้าวเอ่ยขึ้นมาอย่างตั้งใจ

"ตามใจ...ฉันจะออกไปทานข้าวข้างนอกน่ะ" ร่างสูงลุกขึ้นยืน

"ฉันไปด้วยสิ!" ต้นข้าวเอ่ยขอทันที เพราะเธอก็ไม่กล้าอยู่ และเธอยังไม่รู้จักใครด้วย แล้วอีกอย่างทั้งกองทีมงาน มีปู้หญิงอยู่ไม่กี่คนเอง

"ตามใจ...แต่จ่ายเองน่ะ"

"ค่าาา...อ้ายเมฆ"

"นี่ยัยเตี้ย!"

"ไม่เรียกยัยข้าวเน่าแล้วเหรอ!"

"กวนประสาทฉันตลอด...จะไปก็รีบตามมา เดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันเข้าฉากช่วงบ่าย" เสียงเจ้มเอ่ยบอก พร้อมกับท้าวยาวก้าวเดินออกไปทันที