ตอนที่ 7

“เฮ้ย! เจ้าโชคดี...ตายละวา นั่นคุณหนูนิดจะพามันไปไหน หรือว่ามันเกิดพยศ โอ๊ย!...ตายแน่ไอ้เชษฐ์งานนี้”

“มีอะไรหรือนายเชษฐ์?”

เสียงห้าวหนักที่ดังขึ้นทำให้นายเชษฐ์ถึงกับสะดุ้ง ชายวัยกลางคนหันกลับไปก็พบว่าเจ้านายของเขายืนอยู่ที่คอกม้า

“มีอะไร นายเชษฐ์...ทำไมทำท่าทางอย่างนั้น แล้วนี่...เจ้าโชคดีม้าของฉันไปไหนแล้ว?”

“เอ้อ...คุณไกรสูรย์ครับ” นายเชษฐ์ทำหน้าเจื่อนขณะเดินเข้าไปหาไกรสูรย์ซึ่งอยู่ในชุดลำลองแต่สวมรองเท้าบูทซึ่งบอกให้รู้ว่าเขาเตรียมตัวจะมาขี่ม้าในตอนเช้า

“คือว่า...คุณหนูนิดพาเจ้าโชคดีไปขี่เล่นครับ คุณไกรสูรย์”

“ว่าอะไรนะ! ใครอนุญาตให้หนูนิดพาม้าของฉันไปฮะ นายเชษฐ์!”

นายเชษฐ์ยกมือขึ้นอย่างยอมจำนนพร้อมทั้งทำหน้าเจื่อนและพูดว่า

“ผมเองครับคุณไกรสูรย์...ผมเป็นคนให้เธอขี่เจ้าโชคดี เห็นเธอบอกว่าขี่ม้าได้และอยากลองขี่มัน ผมเลยให้เธอพามันไป...ห้านาที”

ไกรสูรย์ย่นคิ้ว “ห้านาที แล้วตอนนี้หนูนิดขี่เจ้าโชคดีไปถึงไหนแล้ว ครบตามเวลาที่นายเชษฐ์กำหนดรึยัง?”

นายเชษฐ์หันไปทางแนวป่าติดกับไร่มัทนารีก่อนหันกลับมายังเจ้านายของเขาพลางส่ายหน้า

“เกินเวลามาสักพักแล้วครับ...คุณหนูนิดขี่เจ้าโชคดีไปทางโน้นแน่ะครับ...อะ...อ้าว!...คุณไกรสูรย์จะไปไหนครับนั่น!”

ชายวัยกลางคนอุทานออกมาพร้อมทั้งทำหน้าตื่นเมื่อเห็นไกรสูรย์จูงม้าอีกตัวออกมาจากคอกและกระโดดขึ้นบนหลังมันอย่างว่องไว

“ฉันจะตามไปดูหนูนิด นายเชษฐ์อยู่ที่นี่ล่ะ”

เขาออกคำสั่งสั้นห้วนก่อนจะควบเจ้าม้าหนุ่มสีน้ำตาลอ่อนเป็นประกายออกไปปล่อยให้ชายวัยกลางคนยืนเกาหัวแกรก ๆ อยู่ที่คอกม้า

ไกรสูรย์บังคับเจ้าม้าหนุ่มของเขาให้วิ่งเข้าไปในป่าละเมาะซึ่งอยู่ใกล้กับแนวสันเขาติดกับไร่มัทนารีอันกว้างใหญ่พลางก็ส่งเสียงเรียกเด็กในปกครองที่กล้าหาญพาม้าคู่ใจของเขาเข้ามาควบขี่เล่นในป่า

ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกโกรธที่เด็กสาวคนนั้นทำอะไรตามอำเภอใจโดยไม่ขออนุญาตหรือขอคำปรึกษาจากเขาก่อนแต่อีกใจก็นึกเป็นห่วงว่าเจ้าโชคดีม้าของเขาจะพยศใส่หรือพาคัทลียาเตลิดไปไกลหรือไม่

ไกรสูรย์พยายามติดตามแกะรอยเข้าไปในป่าที่รกชัฏขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมกับความเป็นห่วงเป็นใยที่เพิ่มมากขึ้นเมื่อตะวันบ่ายคล้อยแต่เขาก็ยังคงติดตามร่องรอยจากความชำนาญที่เคยเป็นทหารอยู่ในกองทัพมาก่อน

“หนูนิด!...หนูนิด!”

ชายหนุ่มส่งเสียงตะโกนเรียกเมื่อเริ่มแน่ใจ แล้วเขาก็ได้ยินเสียงตอบกลับมาจากอีกกด้านหนึ่งของแนวป่าที่เขาตามรอยบุกฝ่าฝ่าดงเข้ามาจนใกล้เชิงเขา

“คุณอาไกรสูรย์...คุณอาไกรสูรย์คะ...หนูนิดอยู่ตรงนี้”