ตอนที่ 4

“ขอโทษนะที่มาช้า พอดีฉันติดธุระในเมืองเลยกลับมาถึงไร่เกือบค่ำ ยินดีต้อนรับสู่ไร่มัทนารี เอ้อ...”

“คัทลียาค่ะ เรียกหนูนิดก็ได้ค่ะ...เอ้อ...”

“ไกรสูรย์...อาไกรสูรย์เพื่อนสนิทของพ่อเธอ หนูนิด”

หญิงสาวยกมือไหว้พลางยิ้มเจื่อน ๆ เธอไม่รู้ว่าจะทำสีหน้าเช่นไร ไม่ใช่เพราะตกใจ แต่สาวน้อยวัยสะพรั่งรู้สึกประหลาดใจที่ คุณอาไกรสูรย์ ในมโนนึกของเธอนั้นตรงข้ามกับที่เธอเคยฝันถึงแทบทุกอย่าง

สิ่งที่เหมือนในฝันนั้นคือเขาตัวโตจนดูไม่เหมือนชายไทย ทั้งหน้าตาคมคายเข้มขรึม หล่อเหลาจนหญิงสาวไม่อยากเชื่อว่าเขาจะอายุใกล้เลขสี่ เรือนร่างกำยำของเขาเสริมบุคลิกดูสมเป็นชายชาตรี ดูดีจนไม่อยากเชื่อว่าเธอต้องเรียกเขาว่า คุณอา

แต่สิ่งที่ตรงข้ามกับความฝันคือใบหน้าเฉยชาปราศจากรอยยิ้ม เสียงของเขาก็กร้าวกระด้างมากกว่าที่เธอเคยได้ยินในหู ใช่ซี...นั่นมันความฝัน ที่มีเธอคนเดียวเท่านั้นรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ในขณะที่เด็กสาวกำลังคิดถึงเรื่องของตัวเอง ไกรสูรย์ก็หย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตรงข้าม สีหน้าของเขายังเคร่งขรึมขณะมองหน้าเด็กสาวผู้มาใหม่ ใช่...เขารับปากกับพ่อของคัทลียาก่อนเสียชีวิตว่าจะรับเธอมาดูแลเป็นเด็กในปกครองและเขาก็ไม่บิดพลิ้วคำมั่นนั้นจริง ๆ

ไกรสูรย์ เอ็ม. แซ็กเคอร์วิตซ์ หนุ่มชาวไทยที่ครึ่งหนึ่งในตัวเขามีเชื้อสายอเมริกัน ใบหน้าเข้มคมหล่อจัดและเรือนร่างกำยำสูงใหญ่ เขาเป็นเจ้าของไร่มัทนารีซึ่งเป็นที่รู้จักดีว่าเป็นผู้ค้าไม้ดอกไม้ประดับส่งออกอันดับหนึ่งของประเทศ

ไกรสูรย์รู้จักและสนิทกับบรรพต บิดาของคัทลียาซึ่งจริง ๆ แล้วมีอายุแก่กว่าเขาเกือบหนึ่งรอบ เขานับถือบรรพตในฐานะพี่ชายแต่บรรพตมักบอกใครต่อใครว่าเขาเป็นเพื่อนสนิทที่รู้ใจกันที่สุด

กระทั่งบรรพตล้มป่วยลงด้วยโรคร้าย ดูเหมือนเขาจะคาดเดาอนาคตตัวเองได้จึงขอร้องไกรสูรย์ก่อนเสียชีวิต เขาอยากให้ไกรสูรย์ช่วยดูแลคัทลียาลูกสาวคนเดียวของเขาซึ่งวันนี้ไกรสูรย์เคยเห็นเธอตั้งแต่อายุสิบห้า จนตอนนี้เธออายุสิบแปดย่างสิบเก้า เขายอมรับกับตัวเองอย่างหนึ่งว่า คัทลียาสวยขึ้นมากและเป็นสาวสะพรั่งจนเขาตกตะลึงงันเมื่อได้เห็นครั้งแรก

“คุณอาไกรสูรย์คะ แม่บอกว่าถ้าแม่สะสางปัญหาที่บ้านเรียบร้อยแล้ว แม่จะมารับหนูนิดกลับค่ะ...เอ้อ...หนูนิดคงจะรบกวนคุณอาไม่นาน”