บรรลัยของจริง

ภายในงานประมูลต่างมีผู้ดีมีตระกูลมากมายมารวมตัวกัน บ้างก็มาเฟียน่ากลัว บ้างก็ลูกเจ้าเชื้อนาย ทุกคนต่างก็มาร่วมงานตามที่ถูกเชิญมากันทั้งนั้น จริงๆแล้วจุดสำคัญของทุกคนที่มางานไม่ใช่แค่มาประมูลเพชรกันหรอก คนพวกนี้แค่อยากมาอวดรวยอวดอำนาจบารมีกันเองเท่านั้นแหละ ทำไมเขาจะไม่รู้ เขาอ่านนิยายมานะ 

"ยัยแมวน้อยของแม่"

"ครับ"ร่างบางที่กำลังจับจ้องมองผู้คนที่อยู่ในงานอย่างเพลิดเพลินก็หันมาขานรับคนเป็นแม่ทันที 

"เดินไปหาพ่อทางนั้นสิลูก แม่จะไปคุยกับคุณหญิงทางนู้นสักหน่อย"

"ได้ครับ" ร่างบางยืดตัวตรง สองขาเรียวก้าวเท้าไปยังที่ผู้เป็นพ่อยืนคุยกับเพื่อนๆท่านอยู่ 

"อ่าวเสือลูก สวัสดีคุณลุงๆซะสิ" เมื่อเห็นว่าลูกชายเดินมาหา ชาตรีก็รีบบอกให้ลูกชายสุดที่รักไหว้แนะนำตัวเองกับคนรู้จักทันที

"สวัสดีครับ ผมเสือครับ" สองมือพนมไหว้ผู้ใหญ่สองท่านด้วยความนอบน้อม ร่างบางยังคงควบคุมสีหน้าและท่าทางของตัวเองให้นิ่งสงบไม่ตื่นคนตื่นได้อย่างดีเยี่ยม

 "อืมๆ หวัดดีลูก" 

ทุกการกระทำของเสือถูกสายตาของคนคนหนึ่งแอบมองอยู่ โดยที่ร่างบางก็ไม่รู้ตัว

ร่างบางยังคงยืนฟังผู้ใหญ่คุยกันอย่างเงียบๆ ไม่เอ่ยแทรกอะไร และไม่ถามอะไรที่ไม่ควรถาม แววตาและท่าทางยังคงสงบนิ่ง ดูสง่าและมีราศีในสายตาของใครหลายๆคน 

"อุ้ย หนูเสือหรือเปล่าจ๊ะ" หญิงสาววัยกลางคนเดินนวยนาดด้วยชุดสีแดงเพลิงมุ่งตรงมายังร่างบางทันที 

ทันทีที่เห็น ความทรงจำของเสือก็ฉายชัดขึ้นมาทันทีว่าผู้หญิงดูสวยหรูตรงหน้านี้คือใคร 

ยัยป้าข้างบ้านที่หลงรักผัวแม่คนอื่นนี่หว่า 

"สวัสดีครับคุณป้า"

"อุ้ย พี่ตรีก็มาด้วยหรือคะ ดีใจจัง" 

มือบางพนมไหว้หญิงตรงหน้า ทว่าเธอกลับทำเป็นไม่เห็นสะบัดหน้าหนีเขา แต่พอไปเห็นพ่อชาตรีเขานี่ทำเขินทำม้วนอยู่นั่นแหละ เห็นแล้วหมั่นไส้  

"อ่าว นภา ฉันก็ต้องมาอยู่แล้วล่ะ ภรรยาฉันเขาชอบเครื่องเพชรเครื่องพลอยนี่นา ฮ่าๆ" 

!!

ช็อตฟิลได้แรงสะใจมากครับคุณพ่อ

หญิงสาวในชุดสีแดงเพลิงรู้สึกเสียหน้านิดๆ ปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างนึกโกรธ ก่อนจะแสยะยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นเหยื่อรายใหม่ 

"น้องเสือเป็นไงบ้างจ้ะ แฟนผู้ชายที่คบไปกันได้ดีหรือเปล่า ระวังเขาฟันแล้วทิ้งเอานะลูก" 

....

"แล้วนี่คบคนเดียวพอมั้ยจ้ะ ป้ารู้จักเพื่อนที่มีลูกชายเป็นเกย์เหมือนหนูอยู่บ้าง ป้าแนะนำพวกเขาให้เอามั้ย"

ผู้คนที่อยู่รอบข้างได้ยินก็พากันตกใจ ต่างจับจ้องมาที่ร่างบางเป็นตาเดียวกันหมด 

ปากร้ายแสยะยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ เธอรักชาตรีมากแต่คุณหญิงวดีดันแย่งคนของเธอไป มันทำให้เธอเกลียดขี้หน้าวดีและเสือลูกชายแบบไม่มีเหตุผลเป็นอย่างมาก และวันนี้เธอจะทำให้เด็กนี่อับอายจนไม่กล้าสู้หน้าใครอีกเอง

ทว่าเด็กน้อยกลับไม่ได้ตื่นตูมอะไรสักนิด กลับกันยังคงยิ้มอย่างใสซื่อออกมา ท่าทีที่สงบนิ่งไม่เถียงหรือไม่กรี๊ดกร๊าดออกมามันทำให้หญิงสาวรู้สึกโมโหยิ่งนัก 

"ขอบพระคุณครับที่คุณป้าเป็นห่วง"

...

"ผมกับเขาก็ยังคงคุยๆกันอยู่ครับ"

...

"ส่วนเรื่องที่กลัวผมจะถูกฟันแล้วทิ้ง ผมต้องขอบคุณสำหรับความห่วงใยนี้มากๆเลยครับ"

...

"แต่ไม่ต้องห่วงเลยครับป้าภา พอดีผมมีตัวอย่างของนิดาลูกสาวคุณป้าที่ท้องไม่มีพ่อ"

!!!

"เอ ลูกสองคนแล้วใช่มั้ยครับ อายุสิบเจ็ดแต่ลูกสอง อืม"

"นี่แก!"

"เห็นว่าน้องเป็นอย่างนั้น ผมก็เลยได้ระมัดระวังตัวเองดีขึ้นเพราะน้องนิดาเลยนะครับ"

"แก!"

"เพราะฉะนั้นหายห่วงได้เลยครับ ผมไม่สำส่อนมั่วซั่ว หรือง่ายให้ผู้ชายฟันแล้วทิ้งเหมือนน้องนิดาแน่นอนเลยครับ"  ปากบางยกยิ้มตาหยีด้วยความน่ารัก ผู้คนรอบข้างที่ยืนดูเหตุการณ์ต่างก็ชื่นชมเด็กน้อยตรงหน้า ไม่ได้ขี้โวยวายอย่างที่เคยได้ยินมา ไม่ได้ด่าคำหยาบคายอย่างที่คนเขาพูด แต่กลับพูดเชือดเฉือนได้อย่างคนฉลาด ควบคุมอารมณ์ตัวเองให้เย็นเยียบ เรียบนิ่งได้เป็นอย่างดี พวกเขาต่างชื่นชมร่างบางยิ่งนัก 

หญิงสาวชุดสีแดงเพลิงแสดงอารมณ์โกรธจัด พุ่งปรี่หวังจะเข้ามาตบสั่งสอนเด็กที่กล้าว่าลูกเขาเสียหน่อย

"อีนังเด็กนี่!!" 

"หยุดนะนภา!!" ชาตรีเอ่ยปรามสาวรุ่นน้องอย่างเหลืออด เขาทนมองผู้หญิงคนนี้หาเรื่องลูกเขามานานแล้ว 

"พะ...พี่ตรี คือว่าภา" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงติดขัด สีหน้าตกใจมองมายังรุ่นพี่ที่ตัวเองรัก 

"ไปสงบสติอารมณ์ซะไป เห็นแก่ฉันแล้วอย่ามายุ่งกับครอบครัวฉันอีก ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยผ่านเธอเหมือนครั้งที่ผ่านๆมาอีก" เขาควรจะเด็ดขาดกับหญิงสาวตรงหน้านี่เสียที ไม่ใช่ว่าชาตรีไม่รู้ว่านภาคิดอะไรกับเขา เขารู้แต่เขาเลือกที่จะไม่สนใจ จนไม่คิดว่าจะมาลามปามลูกชายเขาได้ขนาดนี้ ซึ่งจุดนี้มันทำให้เขาทนไม่ไหว จึงต้องพูดไล่ออกไป 

นภามีท่าทีไม่พอใจอย่างมาก เธอรู้สึกเสียหน้าที่สุด สายตาตวัดมองเจ้าเสืออย่างคนโกรธจัด ก่อนจะหันหลังกระทืบเท้าเดินออกไปจากวงสนทนาทันที 

"ไม่เป็นไรนะลูก" ชาตรีหันมาถามคนเป็นลูกด้วยความห่วงใย มือหนายกขึ้นลูบหัวทุยหวังปลอบประโลมจิตใจ 

ร่างบางที่ได้รับดาเมจความรักจากคนเป็นพ่อซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็รู้สึกดีใจจนอยากจะร้องไห้ 

"ไม่เป็นไรเลยครับพ่อ ขอบคุณนะครับ แล้วก็ขอโทษคุณลุงคุณน้าทุกท่านด้วยครับที่ผมทำเรื่อง"

ร่างบางกล่าวตอบคนเป็นพ่อออกไป มือบางเกลี่ยเช็ดน้ำตาที่ไหลซึมที่หางตา ก่อนจะก้มหัวลงให้ทุกคนกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้งานเลี้ยงกร่อยไปชั่วขณะ 

"โถๆ หนูเสือของลุง หนูไม่ผิดเลยลูก"

"ใช่ๆลูก  หนูไม่ผิดเลย อย่าคิดมากนะคะ"  ผู้คนที่ได้ยินคำขอโทษอันใสซื่อบริสุทธิ์ของเด็กน้อย ก็อดที่จะพากันเอ็นดูและชื่นชมแล้วชื่นชมอีกไม่ได้ ต่างก็รู้สึกอิจฉาคุณหญิงวดีกับคุณท่านชาตรีเสียจริง 

ที่มีลูกชายที่น่ารักแบบนี้ 

"ขอบคุณทุกๆคนมากเลยนะครับ ที่เข้าใจผม"

...

"คุณพ่อครับ เสือขอไปข้างนอกสักครู่ได้มั้ยครับ" ร่างบางกล่าวขอบคุณคุณลุงคุณน้าอีกครั้ง ก่อนจะหันไปกล่าวขออนุญาตคนเป็นพ่อออกไปด้านนอก 

"ได้สิลูก พ่อก็จะไปร่วมประมูลเพชรแล้วเหมือนกัน งั้นอีกสักพักลูกก็ค่อยเข้ามานะ"

ชาตรีเอ่ยตอบพร้อมกับยิ้มให้ลูกชายสุดที่รัก มือหนาตบไหล่ลูกชายเบาๆ 

ร่างบางไม่พูดอะไรต่อ เขาก้มหัวให้เล็กน้อยก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป

.

 .

.

.

.

.

แต่ใครจะรู้ ว่าการขอออกมาจากงานคราวนี้มันเป็นการคิดผิดมหันต์

เจ้าเสือยังคงยืนเถียงกับตัวเองอยู่ที่เดิมมาเป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้ว 

"ตอนออกมามันก็ประตูนี้ไม่ใช่เหรอวะ แล้วทำไมเปิดเข้าไปไม่ใช่สักทีล่ะเนี่ย"

ใช่     ตอนนี้ร่างบางกำลังหลงทางหาประตูทางเข้างานประมูลไม่เจอ สองขาเรียวยังคงก้าวเท้าเดินเปิดประตูไปเรื่อยๆ 

.

.

.

.

.

.

"ไงพวกมึงสองตัว"

"..."

"กะจะฆ่ากูให้ได้เลยซิ"

ปวิณเอ่ยถามสองพี่น้องด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ดวงตายังคงจับจ้องไม่วางตา เขาโดนคนหลอกว่าอิงดาวเป็นลมอยู่ในห้องรับรองแห่งนี้

ทว่าไม่ใช่    กลับเป็นสองพี่น้องตัวร้ายที่เป็นศัตรูกันมายาวนานวางแผนลอบฆ่าเขา

อย่างที่ใครๆก็รู้ เสือย่อมอยู่ถ้ำเดียวกันไม่ได้ มาเฟียก็เช่นเดียวกัน 

"ถ้ามึงสองตัวอยากตายก็เข้ามา"

.

.

.

.

.

.

"ประตูนี้แหละถูกชัวร์!"

พลั่ก!

ร่างบางผลักประตูเข้าไปอย่างเต็มแรง มั่นอกมั่นใจว่าจะต้องเป็นบานนี้แน่นอน 

"เชี้ย"

!

!

!

แต่ทันทีที่เปิดเข้าไปก็ทำให้ร่างบางต้องตกใจ

เขาตกใจ อีกสามคนตรงหน้าเขาก็ตกใจ 

ภาพที่เห็นคือชายตัวโตคนหนึ่งกำลังถือปืนจ่อยิงชายตัวโตสองคนที่มีสภาพสะบักสะบอมอยู่  

แต่จริงๆน่าจะเรียกว่าสภาพคนใกล้ตายมากกว่า 

ซึ่งไอเหตุการณ์ที่เห็นตรงหน้ามันคุ้นเสียจนคิ้วร่างบางกระตุกยิก 

"ไม่ม้าง คงไม่ใช่อยากที่ไอเสือคิดหรอกม้าง"

ร่างบางบ่นพึมพำอยู่คนเดียว สองเท้าค่อยๆก้าวถอยหลังออกจากเหตุการณ์ที่แสนจะไม่ปลอดภัยตรงหน้า 

"มึงจะไปไหน!"

เสียงตวาดของปวิณดังลั่นทำให้ร่างบางสะดุ้งโหยง ขนแขนขนขาลุกซู่อัตโนมัติ 

แต่ก็พยายามรวบรวมสติและความกล้าที่มีเอ่ยตอบปวิณไปด้วยน้ำเสียงติดสั่นเครือ 

ร่างกายเขาสั่นเทิ่มจนเห็นได้ชัด 

กลัวจนฉี่จะราด อึจะปู้ดอยู่แล้ว

"ผะ..ผมเข้าห้องผิดครับ ผมกำลังจะออกไปครับ ขอโทษครับ" พูดจบก็เตรียมหันหลังเผ่นหนี ทว่าก็ช้ากว่าปวิณก้าวหนึ่ง 

ปืนสีดำขลับถูกจ่อมาที่หัวร่างบางทันที หากเขาขยับก็จะถูกเป่าหัวให้กระจายแน่นอน ร่างกายแข็งทื่อไม่กล้าขยับ ดวงตากลมหลับตาปี๋เพราะความกลัวจัด

พ่อแก้วแม่แก้วช่วยไอเสือด้วย 

พ่อแก้ว : มันมีปืน พ่อก็ช่วยไม่ได้...

แม่แก้ว : ช่วยตัวเองไปก่อนนะลูก

"มึงเดินมานี่"

"คะ..ครับ" เจ้าเสือเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าตัวร้ายทั้งสองอย่างที่ปวิณสั่งไว้ ใบหน้าสวยก้มลงจนคางชิดอก เหงื่อไคลไหลย้อยท่วมใบหน้า ร่างกายยังคงสั่นเทิ่มมากกว่าเดิมหลายเท่า สองมือกอบกุมไว้ตรงกลางลำตัว สองนิ้วโป้งถูกันไปมาเพื่อระบายความเครียด ถึงแม้จริงๆมันจะช่วยอะไรไม่ได้ก็เถอะ 

หางตาเหลือบไปมองไอสองพี่น้องตัวร้ายที่สภาพดูไม่ได้ก็สมเพช 

นี่พวกมึงมีกันสองคนนะ ทำไมแพ้คนๆเดียวว่ะ 

"มึงเป็นใคร" ปวิณเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบจนน่าขนลุก ยิ่งบรรยากาศภายในห้องที่เงียบสงัด บวกกับกลิ่นคาวเลือดจากการต่อสู้ทั้งสามคละคลุ้งทั่วห้องยิ่งทำให้ชวนอ้วก 

"ผะ..ผมเป็นแค่คนผ่านมาครับ" เสียงที่ขาดหายของร่างบางกล่าวตอบไป 

"กูถามว่ามึงเป็นใคร!!" เสียงโมโหตวาดร่างบางดังลั่นห้อง ปืนกระบอกเดิมถูกจ่อเข้ามาที่หัวร่างบางอีกครั้ง ปลายปืนกดลงขมับจนผิวบางๆนั่นเกิดรอยแดงช้ำเป็นวงกลม 

"ผะ...ผมชื่อเสือครับ! เป็นลูกของคุณหญิงวดีกับคุณพ่อชาตรีครับ อึก" ความกลัวจัดส่งผลทำให้น้ำตาใสไหลอาบแก้ม ปากเล็กเผยอสั่นกล่าวตอบคนตรงหน้าไป หัวใจที่เต้นแรงเหมือนจะระเบิดออกมา เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์ใกล้ความตายแบบนี้มาก่อน อย่างมากที่เคยเจอก็คือเตะต่อยกับนักเรียนต่างสถาบัน แต่เหตุการณ์ตรงหน้ามันต่างจากที่เขาเจอโดยชิ้นเชิง เขารู้สึกหวาดกลัวจนแทบอยากจะเป็นลมล้มไปเลยแหละ 

"แล้วมึงมาทำเหี้ยไรที่นี่ มาช่วยไอเหี้ยสองตัวนั่นเหรอไง!!"

"เปล่านะครับ เปล่าเลย ผมหลงต่างหาก"

....

"จริงๆนะครับ ปล่อยผมไปเถอะ" 

ปวิณทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ มือหนายังคงยกปืนขึ้นจ่อขมับร่างบางไว้อยู่ 

"กูไม่เชื่อ มึงเข้ามาห้องนี้แล้ว มึงก็ตายพร้อมพวกมันไปเถอะ"

ปัง!

ปัง!

ปวิณลั่นไกปืนออกไป แต่ด้วยความตกใจทำให้ร่างบางเอี้ยวตัวหลบไปก่อนที่ปวิณจะรั้งเหนี่ยวไกเสียอีก นัดแรกพลาดไปนัดที่สองจึงตามมา ครั้งนี้โชคไม่ดีอย่างที่คิด ไหล่บางถูกยิงจนเลือดอาบ มือเล็กกอบกุมแขนตัวเองไว้ มองดูบาดแผลตัวเองด้วยสีหน้าซีดเผือก 

ไอเหี้ย นี่กูต้องมาตายด้วยน้ำมือพระเอกเหรอเนี่ย  แล้วไอหมาสองตัวนี่อะไร นักเขียนก็ส่งบทให้มันง่อยเหลือเกิน เละเป็นเต้าหู้เลยเว้ยเห้ย

"มึงตาย" เสียงเย็นเยียบเอ่ยกล่าวก่อนจะยกกระบอกปืนจรดหัวร่างบางอีกครั้ง 

เอาว่ะไอเสือ ไหนๆก็จะตายแล้ว ขอลองท่าจระเข้ฟาดหางสามตลบใส่ไอพระเอกนี่ก่อนตายหน่อยสิวะ 

ปัก!

ร่างบางรีบถอยตัวหนีเพื่อให้ได้ระยะที่พอดี ก่อนจะหมุนตัวหันหลังยกขาฟาดไปที่ปลายกระบอกปืนจนมันกระเด็นหล่นไป ด้วยความที่ปวิณไม่ทันระวังตัวหรือความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับตัวร้ายสองคนไม่รู้นั้น ทำให้ร่างบางได้มีจังหวะหมุนเตะเข้าไปทีต้นคอพระเอกนิยายเข้าจังๆ 

"อึก..ไอเหี้...."

ตึง!

ปวิณเซถอยหลังไปหลายก้าว ร่างกายโงนเงนไปมา มือหนาคว้าโต๊ะใกล้ตัวหวังค้ำยันให้ตัวเองยืนให้อยู่ ทว่าก็ช่วยอะไรไม่ได้ สติปวินค่อยๆลดลง ก่อนที่สายตาจะปิดสนิท สติดับวูบล้มลงไปนอนหงายท้องกับพื้นดังตึง

"อึก ไอพระเอกเหี้ย"

เมื่อเห็นว่าปวิณหมดสติล้มลงไปแล้ว ร่างบางจึงทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นทันที เสียงแหบเอ่ยด่าพระเอกในเรื่องอย่างนึกโกรธ 

ก็บอกว่าหลงมาๆ ก็ยังจะฆ่ากูอีก 

ขอให้คอหักไปเลยแม่ง 

แขนเล็กนั้นเจ็บจนชา เลือดสีแดงยังคงไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าสวยเริ่มมีสีซีดลงกว่าเก่าอย่างเห็นได้ชัด สมองเริ่มมึนเบลอไม่ทำงาน ดวงตาเริ่มเปิดสู้แสงไฟตรงหน้าไม่ไหว ร่างบางที่รู้สึกว่าตัวเองฝืนไม่ไหวแล้วจึงฟุบลงกับพื้นหมดสติไป 

โดยมีมือแกร่งของสองตัวร้ายประคองรับไว้อยู่

.

.

.

.

.

"อื้อ พี่ไวน์อะทำเบาๆสิครับ"

"ซี้ดด พี่จะเบากับหนูอิงได้ครับ หนูตอดพี่แรงขนาดนี้"

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อ๊า ผมเสียวจัง"

"เสียวกว่าที่ไอวินทำให้หรือเปล่าครับหืม"

"เสียวกว่าที่สุดเลยครับ ผัวคนพี่ทั้งเย็ดดุเย็ดแรงจนผมเสียวแทบขาดใจเลยครับ อ๊ะ อ๊ะ ดีกว่าผัวคนน้องเยอะเลย อ่าส์"

ร่างสองร่างแนบชิดสอดประสานกันอยู่ในห้องรับรองอีกฝั่งหนึ่ง ทั้งคู่โถมใส่กันอย่างเร้าร้อนร่านราคะ ลำเอ็นตอกกระแทกจนคนใต้ร่างสั่นคลอน เสียงครางอื้ออึงดังไปทั่วห้องอย่างไม่กลัวใครจะได้ยิน  ไวน์พี่ชายแท้ๆของปวิณตอกลำเอ็นเข้าใส่รูฉ่ำร่านของอิงดาวแฟนหนุ่มของน้องชายอย่างเมามัน

ทั้งคู่ลักลอบมีความสัมพันธ์เชิงชู้ลับหลังปวิณมาเป็นเวลานานแล้ว สวมเขาให้ปวิณโดยที่เจ้าตัวไม่เคยรู้ตัว ต่างกับปวิณที่ไว้เนื้อเชื่อใจพี่ชายและคนรักสุดหัวใจ 

"อ่าส์ แล้วหนูอิงไม่ไปหาไอวินมันเหรอคะ"

"งื้อ พี่วินคงกำลังประมูลเพชรมาให้หนูอยู่ หนูไม่อยากไปเลยค่ะงานมันน่าเบื่อ อยากอยู่เอากับพี่นานๆแบบนี้มากกว่า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ"

"ซี้ดดด ยัยเด็กร่านคบชู้! พี่จะเอาหนูให้บานจนไอวินสงสัยเลยค่ะ!"

"อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ถ้ากลับจากงานเลี้ยงเราไปเอากันในห้องงานพี่วินกันอีกนะครับ อิงชอบ อ่าส์"