ความบรรลัยบังเกิดแล้ว

ผ่านไปสองวันกับการที่เขาต้องอยู่ในร่างใหม่ที่ไม่ค่อยคุ้นเคยเท่าไหร่ วิญญาณผีเด็กเจ้าของร่างคนเดิมก็หายหัวไปเลย ไม่โผล่มาให้เขาเห็นอีก  

ทิ้งปริศนาธรรมที่เขาสงสัยว่าไอเด็กผีนั่นมันรู้ได้ไงว่ามันเป็นตัวประกอบในนิยายเรื่องปวิณอิงดาว

แล้วตัวละครคนอื่นจะรู้หรือเปล่า ตอนนี้เขางงไปหมด

เจ้าเสือมารู้ทีหลังว่าหลังว่าเขาสามารถใช้สกิลพิเศษในการรื้อความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเหมือนในนิยายที่เขาเคยอ่านๆมาได้ด้วย ซึ่งเขาก็ไม่รู้ว่าทำได้ยังไง  มารู้ตัวก็ตอนปวดหัวจี๊ดจัดๆนี่แหละ อยู่ๆความทรงจำของเสือคนก่อนก็พรั่งพรูเข้ามาในหัวเขาไม่ยอมหยุด เขาจึงได้รู้ว่าพ่อแม่ร่างนี้เป็นคนรวยมากๆในระดับหนึ่ง แต่แค่รวยไม่ได้มีอำนาจใหญ่โตอะไร ทั้งสองรักร่างนี้เอามากๆ ถ้ารู้ว่าลูกตัวเองตุยไปแล้วคนพวกนั้นจะรู้สึกยังไงนะ

วันนี้เป็นที่คุณหญิงวดีกับคุณท่านชาตรีกลับจากการท่องเที่ยวที่ต่างประเทศ

ร่างบางที่ไม่รู้จะทำอะไรจึงลงมานั่งเล่นที่ห้องนั่งเล่นด้านล่างเหมือนเคย มันเป็นแบบนี้มาสองวันแล้ว เขาเอาแต่กินกับนอนอย่างเดียวไม่ได้ไปไหน เสือร่างนี้ไม่ได้เรียนหนังสือเนื่องด้วยความขี้เกียจเรียนของมันนั่นแหละ พ่อแม่ก็ตามใจเออ.ออไม่ให้เรียนก็ได้ เขาจึงเลยไม่ต้องไปโรงเรียน 

มันถึงโง่คิดสั้นฆ่าตัวตายไง ไอเด็กผีเอ๊ย!

"อ้าวยัยลูกแมวน้อยของแม่ วันนี้ไม่ได้ออกเที่ยวไหนเหรอคะ"

!!

ร่างบางที่กำลังนอนเอกเขนกดูทีวีโดยมีพี่สาวแม่บ้านคนสวยคอยป้อนองุ่นให้อยู่ก็สะดุ้งโหยง 

ภาพตรงหน้าปรากฏหญิงชายสูงอายุสองคนกำลังมองมาทางเขาด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรัก หัวใจดวงน้อยพลันกระตุกวูบ พลันคิดถึงพ่อตัวเองในโลกก่อนที่ไม่เคยสนใจไยดีตนเลยสักนิด วันๆเอาแต่กินเหล้าเมามายโทษว่าเป็นเพราะเขาที่ทำให้แม่ตายอยู่เสมอ

เขาต้องเตือนสติตัวเองว่าทั้งสองนั่นไม่ได้สื่อความรักให้ตน แต่สื่อความรักให้เสือคนเก่าต่างหาก! 

"เป็นไรไปไอเสือ แม่เขาถามไม่ตอบ"

ชาตรีชายแก่เอ่ยถามลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยความเป็นห่วง สองขายาวก้าวเดินเข้ามาหาลูกชายผู้อันเป็นที่รัก มือหนาเหี่ยวย่นค่อยๆยกขึ้นลูบหัวอย่างทะนุถนอม 

"เปล่าครับ   เปล่าๆ" เมื่อได้สติร่างบางก็รีบเอ่ยตอบกลับไป แต่การกระทำที่แสนอบอุ่นของชายแก่นั้น มันไปกระตุ้นจิตใจที่อ่อนแอของเสือให้ร้องไห้ออกมาดื้อๆ ด้วยความที่โลกก่อนนั้นตอนเขาเกิดมาได้ไม่กี่วันแม่ก็เสียไป ทำให้พ่อเขาเสียใจเป็นอย่างมาก พ่อจึงเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของเขาที่เกิดมาทำให้แม่ต้องตาย พ่อเลี้ยงดูเขาแบบส่งๆ ข้าวให้กินบ้างไม่ให้กินบ้าง วันไหนทำอะไรไม่พอใจก็ทุบตี บางทีก็เอาเขาไปฝากให้ญาติพี่น้องเลี้ยงแทน พอเขาเริ่มโตขึ้นก็แอบไปสมัครเรียนโดยมีญาติบางคนที่ยังใจดีอยู่บ้างคอยช่วยเหลือ ตั้งใจเรียนจนเป็นนักเรียนทุนเรียนฟรีตั้งหลายปี แต่พ่อก็ไม่เคยภูมิในตัวเขาเลย เอาแต่ก่นด่าว่าให้เขาว่าเป็นต้นเหตุให้แม่ตายไป เป็นภาระที่ไม่น่าเกิดมา

"เสือลูก"

"...."

"เสือ"

"...."

"เสือ!!""คุณหญิงวดีที่เห็นว่าลูกชายสุดที่รักร้องไห้ก็รีบวิ่งเข้าไปหา หวังจะถามว่าลูกเป็นอะไร ใครทำมาหรือเปล่า แต่เรียกเท่าไหร่ลูกชายของเขาก็นิ่งค้างเหม่อลอยอยู่อย่างนั้น

"ครับ!!"

ร่างบางสะดุ้งสุดตัว หลุดออกจากภวังค์ที่คิดอยู่ทันที เขาขานรับหญิงสูงวัยตรงหน้า 

"แม่เรียกหนูตั้งนานแล้วนะลูก       หนูเป็นอะไร"

"ผมไม่เป็นไรครับ แต่ผมขอกอดพ่อกับแม่ได้มั้ยครับ" คุณหญิงวดีกับคุณท่านชาตรีต่างยืนงงมองหน้ากันไปมา ร้อยวันพันปีลูกชายไม่เคยออดอ้อนอะไรแบบนี้เลย วันนี้มาแปลกเสียจริง

"ได้สิลูก มาๆ  มากอดกันเร็ว" หญิงชราเข้าไปโอบกอดลูกชายเอาไว้ สองมือลูบหลังเบาๆ ชายแก่ก็ไม่น้อยหน้า รีบเข้าไปโอบกอดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนไว้เช่นเดียวกัน 

เจ้าเสือโอดร้องในใจ มันเป็นความรู้สึกที่เขาโหยหามาตลอด ถึงแม้ทั้งสองคนไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของเขา แต่ความรู้สึกเขาก็หลงรักและเคารพท่านทั้งสองไปเสียแล้ว 

"ฮึก" ร่างบางสะอื้นไห้เบาๆ ดีใจที่ได้รับสวมกอดที่อบอุ่น เสียใจที่ตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆของคนทั้งสอง เสือกระชับอ้อมกอดทั้งสองคนแน่นไม่ปล่อย 

"เสือลูก ยัยแมวน้อยของแม่ พรุ่งนี้ไปกับแม่นะ"

"นั่นสิ ไปเปิดหูเปิดตากับพ่อที่งานประมูลเพชรดีกว่านะ" 

ทันทีที่ได้ยินประโยคชวนไปงานประมูลเพชรเสือก็สะอึกทันที 

งานประมูลเพชรนั่นมัน... งานรวมตัวเอกตัวร้ายเลยนี่หว่า  ถ้าเกิดไปแล้วขืนโดนลูกหลงจากเหตุการณ์ยิงกันของปวิณกับสองพี่น้องตัวร้ายขึ้นมาจะทำไงล่ะ ไม่เอาหรอก เขาไม่อยากเสี่ยงตาย อุตส่าห์ได้มีครอบครัวที่อบอุ่นแล้วแท้ๆ ไม่ไปเด็ดขาด 

ร่างบางคิดสะระตะไปเรื่อย หัวคิ้วขมวดชนกันจนเป็นปม 

"ไปนะลูก"คุณหญิงวดียังคนดื้อดึงชักชวนให้ลูกไปกับเธอ

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอมักตามใจยัยแมวน้อยตลอด ไม่อยากเรียนก็ไม่ให้เรียน อยากคบกับผู้ชายเธอก็อนุญาต อยากไปเที่ยวใช้เงินเท่าไหร่ก็ยอมหมด จนมันทำให้ลูกชายเพียงคนเดียวของเธอเสียคน ทั้งเอาแต่ใจ โมโหร้าย และทำตัวห่างเหินคนเป็นแม่กับพ่อเอามากๆ แต่วันนี้หลังจากที่เธอกลับจากต่างประเทศมา ลูกชายของเธอก็เปลี่ยนไป ทั้งร้องไห้ง่าย ขี้อ้อน แววตามีความกังวลกลัวตลอดเวลานั่นอีก ยังกับ....

ไม่ใช่เสือคนเดิม 

"ผมไม่ปะ...ไปครับ"

"ไปเถอะลูก พ่อขอ" ชายสูงวัยเอ่ยสมทบภรรยาอีก เขาเองก็อยากให้ลูกชายสุดที่รักได้ไปทำความรู้จักกับผู้หลักผู้ใหญ่ในงานบ้าง เผื่อจะฝากฝังงานให้ได้เข้าทำสักบริษัทหนึ่ง

.

.

.

.

.

.

บอกว่าไม่ไปๆ แต่สุดท้ายก็ถูกลากมาที่งานประมูลจนได้....

พ่อแก้วแม่แก้วช่วยไอเสือด้วย 

ขออย่าให้เกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นเลย 

หรือถ้าเกิดก็ขออย่าให้ผมหรือครอบครัวผมหรือคนที่ไม่เกี่ยวข้องโดนลูกหลงด้วยเถิด สาาาาาาธุ!