การเกิดใหม่ที่โคตรเฮ็งซวย!

*มีการบรรยายของความน่ากลัวและความสยดสยอง ท่านใดอ่อนไหวง่าย      ได้โปรดระวังครับผม

"โง่จริงๆ มึงนี่นะมีตั้งสองคนเสือกสู้คนๆเดียวไม่ได้" 

เด็กหนุ่มยืนสบถด่าอยู่คนเดียวบนถนนขณะรอไฟจราจรขึ้นสีแดง ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างก็หยุดมองอย่างสงสัยว่าเด็กตรงหน้าด่าใคร พอหาคำตอบไม่ได้พวกเขาก็ต่างก็ส่ายหัวแล้วเดินหนีไป 

'บ้าหรือเปล่า ด่าอะไรอยู่คนเดียว' 

"ถ้ากูเป็นตัวร้ายพวกมึงสองตัวนะ กูช่วยกันอัดพระเอกตายเรียบแล้ว" เสือยังคงยืนอ่านนิยายของนักเขียนชื่อดังเขี้ยวเสืออย่างออกรสออกชาติ ด้วยความที่ชื่นชอบผลงานของนักเขียนท่านนี้มาก เด็กหนุ่มจึงอ่านนิยายเรื่อง ปวินอิงดาว ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีวันเบื่อ ถ้าจะให้เขาเล่าเรื่องราวในนิยายอย่างละเอียดก็ย่อมได้

ความรักของพระเอกที่มีต่อนายเอกมันช่างโรแมนติกยิ่งนัก จุดเริ่มต้นเรื่องราวก็คงต้องเริ่มเล่าจากปวินและอิงดาวนั้นเป็นคู่หมั้นกัน แรกๆทั้งคู่ก็เป็นไม้เบื่อไม้เมา ไม่รักไม่ชอบกันสักนิด แต่พอได้รู้จักนิสัยใจคอกันจริงๆ ก็ทำให้ทั้งคู่นั้นตกหลุมรักซึ่งกันและกัน ปวินประกาศให้โลกรู้ว่าอิงดาวคือผู้ชายที่เขารักมากที่สุด ทว่าเมื่อยักษ์ใหญ่และมังกรสองพี่น้องมาเฟียตัวร้ายรู้เข้า ด้วยทุนเดิมที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตกันมาตั้งแต่ต้นตระกูลอยู่แล้ว จึงสั่งลูกน้องลักพาตัวอิงดาวมาหวังทำร้ายให้ปวิณแค้นเคืองใจเล่น แต่บทพื้นฐานของนิยายคือพระเอกย่อมมาช่วยนายเอกได้ทันเสมออยู่แล้ว ทว่าสองพี่น้องตัวร้ายก็ยังไม่ยอมรามือ ยังคงคอยทำลาย ทำร้ายปวิณและอิงดาวสารพัด แต่สุดท้ายแล้วปวิณก็ปกป้องอิงดาวได้ดีมาโดยตลอด เรื่องดำเนินมาถึงตอนที่มีการจัดงานประมูลเพชรราคาสูง เป็นงานที่จัดขึ้นเฉพาะคนที่ได้รับเชิญเท่านั้นที่จะเข้าได้ ซึ่งพระเอกและนายเอกย่อมได้รับเชิญเป็นพิเศษเพราะเป็นแขกคนสำคัญ และสองพี่น้องตัวร้ายก็ถูกรับเชิญมาเช่นเดียวกัน ทั้งคู่วางแผนฆ่าพระเอกในห้องรับรอง แต่ทว่าสองคนกลับสู่หนึ่งคนไม่ได้ สองตัวร้ายพ่ายแพ้ให้กับพระเอกอย่างง่ายดาย สุดท้ายตัวร้ายตายพระเอกก็ได้ครองรักกับนายเอกอย่างมีความสุข จบบริบูรณ์ แต่เขาไม่จบ เขาทั้งเม้นทั้งด่าว่าทำไมนักเขียนถึงเขียนให้ตัวร้ายได้ตายอย่างโง่งมขนาดนี้ ตายโง่มากๆจนเขารับไม่ได้

เด็กหนุ่มยังคงก้มหน้าอ่านนิยายในโทรศัพท์อยู่อย่างนั้น สองท้าวก้าวยาวข้ามถนนที่ตอนนี้ขึ้นสีแดงแล้ว แสดงให้เห็นว่าเขาข้ามถนนเส้นนี้ได้ 

"อ่านกี่ทีๆ มึงมันก็โง่เหมือนเดิ...เห้ย เหี้ย!!"

ปี้นนนนนนนน 

พลั่ก! โครม! 

กรี๊ดดดด 

ร่างเด็กหนุ่มโดนรถชนจนลอยกระเด็นตกลงพื้นดังอั่ก เลือดสีแดงสดไหลนองเต็มพื้น ส่วนหัวกะโหลกเปิดออกจนเห็นก้อนเนื้อสมองที่ยังคงกระตุกตุบๆ ดวงตาเหลือกค้างข้างนึง ส่วนอีกข้างหลุดออกมาจากเบ้ามองดูน่าสยดสยองยิ่งนัก ผู้คนที่เห็นต่างกรี๊ดลั่น สภาพศพเด็กหนุ่มตรงหน้ามันทำให้ผู้คนรอบข้างหวาดกลัว บ้างก็วิ่งไปอ้วกด้วยสีหน้าที่ซีดเผือด

ชายแก่มึนเมาสุรารีบลงจากรถมาดูว่าผู้ที่ถูกเขาชนเป็นใคร สองขาโซเซก้าวย่างช้าๆอย่างสั่นกลัว หัวใจเต้นระส่ำจนแทบทะลุออกจากอก ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างด้วยความช็อกสุดขีด ร่างกายชายชราสั่นเทาทรุดลงตรงเด็กหนุ่มตรงหน้า สองมือตะกรองกอดร่างไว้อย่างไม่นึกรังเกียจ สีเลือดอาบย้อมผ้าสีขาวจนไม่เห็นเป็นสีเดิม เนื้อตัวเละเทะจนแทบมองไม่ออกว่าเป็นมนุษย์ ทว่าใบหน้าก็ยังพอมีสภาพครบให้จดจำได้อยู่ว่าเป็นใคร  น้ำตาใสไหลอาบยังใบหน้าที่เหี่ยวเฉา ลำคอพยายามเปล่งเสียงออกมา แต่ทว่าทำได้แค่เปล่งเสียงอึกอัก ก่อนจะพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดเอ่ยเสียงเรียกเด็กหนุ่มด้วยน้ำเสียงราวจะขาดใจ

"อึก อะ อัก"

"..."

"สะ...เสือลูกพ่อ"

"..."

"สะ..เสือลูก ไม่นะไม่ ไม่ๆๆๆๆ ฮึก"

"..."

"ม่ายยยยยยยยยย!!"

.

.

.

.

.

.

.

"อืม" 

ดวงตากลมค่อยๆลืมตาขึ้นมา แสงสีขาวของแดดสาดส่องเข้ามาทำให้เขาต้องหยีตาหนีอีกครั้ง 

ที่นี่ที่ไหนกัน

เขาจำได้ว่าเดินอ่านนิยายอยู่ดีๆก็โดนรถชนนี่นา แล้วนี่เขาอยู่ไหนกัน โรงพยาบาลเหรอ แต่ว่าทำไมไม่เจ็บเนื้อเจ็บตัวเลยล่ะ จำได้ว่าตอนโดนรถพุ่งมาชนเขาเจ็บร้าวไปหมดทั้งตัวเลยนี่นา 

ร่างบางยังคงใช้มือลูบไล้กายตัวเองเพื่อเช็กว่ามันไม่เจ็บจริงๆ พลันยกแขนขึ้นเพื่อตรวจมองเช็กร่างกายว่ามีบาดแผลตรงไหนอีกหรือเปล่า 

เดี๋ยวนะ...

นะ...นี่แขนใคร ทำไมขาวจัง 

ละ...เล็กมากด้วย 

กระจก! ต้องหากระจก 

กระจกๆๆๆ

เสือดีดตัวลุกผึ่ง ไม่ทันได้มีสติไปสำรวจห้องว่าเป็นห้องอะไร สองเท้าก้าวไปยังห้องน้ำหวังเพื่อส่องกระจก สุดท้ายก็ต้องตกใจสุดขีด 

นี่ไม่ใช่เขา ผิวเขาต้องสีแทนไม่ใช่ขาวอมชมพูสวยแบบนี้ 

ตัวเขาต้องสูงร้อยเก้าสิบ ไม่ใช่เตี้ยแค่ร้อยเจ็ดสิบแบบนี้

หน้าเขาต้องคมเข้ม ไม่ใช่สวยเหมือนผู้หญิงแบบนี้ 

ผู้หญิง?

มือหนาล้วงเข้าไปในกางเกงคลำสิ่งที่ตนเองสงสัย เมื่อจับไปแล้วยังเจอก็โล่งใจว่าตัวเองยังเป็นผู้ชายเหมือนเดิม 

แต่เล็กจัง ของเขาต้องใหญ่กว่านี้สิ 

"มันใช่เวลามาซีเรียสเรื่องปิกาจูเหรอไอเสือ"

ร่างบางสบถด่าออกมาคนเดียวอยู่เบาๆ มือสวยยกขึ้นเกาหัวแกรกๆ ทั้งงงทั้งสงสัยว่าไอคนที่ยืนอยู่หน้ากระจกเป็นใคร ถ้าเป็นเขาจริง แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วที่นี่มันคือที่ไหน ตอนนี้เสือสับสนมึนงงไปหมด 

ความคิดตียุ่งเหยิงอยู่คนเดียว อยู่ๆก็มีเสียงเรียกของผู้ชายคนหนึ่งดังอยู่ในกระจก 

'พี่เสือครับ' 

"เหี้ย! ผีหลอก!" เสือตกใจสุดขีดเมื่ออยู่ๆเงาใบหน้าในกระจกของเขาก็พูดเองโดยที่เขาไม่ขยับปาก 

'พี่เสือฟังผมก่อน'

"มะ...มึงเป็นใครวะ แล้วรู้จักกูได้ยังไง!" ถึงจะกลัวมากแต่เสือก็ทำใจดีสู้ผียอมคุยกับมัน 

'ผมชื่อเสือ อายุสิบเก้าปีครับ ผมเป็นเจ้าของร่างที่พี่สิงอยู่ ผมกินยาฆ่าตัวตายครับ'

"ละ...แล้วทำไมกูมาอยู่ในร่างมึงได้วะ!"

'ผมก็ไม่รู้ครับ' 

.....

'แต่ผมเชื่อว่าเราคงมีโชคชะตาต่อกันแน่ๆเลยครับ' 

"โชคชะตาเหี้ยไร!"

'ฟังก่อนสิครับ' 

"อึ่ก" เสือเตรียมจะสบถด่าอีกรอบก็ต้องหยุดชะงักเมื่อคนในกระจกกลับมีสีหน้าที่เขียวช้ำเลือดช้ำหนองจนน่ากลัว 

"อะ...โอเค มะ...ไม่ขัดแล้วจ้า"

'ผมมีรสนิยมชอบผู้ชายครับ ผมมีแฟนเป็นผู้ชายครับ ผมรักเขามากๆเลย แต่เหมือนเขาจะรักผมแค่ที่เงินครับ' 

....

' ผมดันไปเห็นเขามีอะไรกับผู้หญิงครับ ผมเสียใจมากๆเลย ผมก็เลยกินยาฆ่าตัวตายเลยครับ' 

....

'แต่พอผมตายกลายเป็นวิญญาณ ผมกลับพึ่งมาคิดได้ว่าผมโง่มากครับที่ฆ่าตัวตาย ผมยังไม่ได้แก้แค้นไอแฟนเก่าเลย ผมพยายามจะเข้าร่างตัวเองเท่าไหร่ก็เข้าไม่ได้สักทีครับ' 

....

'แต่จู่ๆก็มีวิญญาณพี่พุ่งเข้ามาร่างผมได้เฉยเลยครับ พี่เข้าร่างผมได้ แถมชื่อเสือเหมือนกัน อายุมากกว่ากันแค่สองปีเอง ผมว่ามันต้องเป็นโชคชะตาที่ส่งพี่ให้มาแก้แค้นไอแฟนเก่าเฮ็งซวยนั่นแทนผมแน่ๆเลยครับ'

....

'โชคดีนะครับที่พ่อกับแม่ผมไม่อยู่ พวกท่านไปทำงานต่างประเทศหนึ่งอาทิตย์ น่าจะกลับมะรืนนี้ครับ' 

....

'พี่' 

"วะ...ว่าไง"

'ทำไมไม่พูดอะไรเลยครับ'

"กะ..ก็มึงให้กูฟังมึงพูดอ่ะ!" 

'อ่อ...ลืม แหะๆ ขอโทษครับ' 

"แล้วมึงจะให้กูทำยังไง กูก็อยากกลับร่างกูนะเว้ย!"

'กลับไม่ได้หรอกพี่ ชั่วแวบหนึ่งผมเห็นผู้ชายแก่ๆร้องไห้แทบขาดใจกอดร่างเละๆของพี่ไว้ด้วย เขาดูเสียใจมากๆเลย' 

"พ่อเหรอ...."

'พี่     พี่อยู่ร่างนี้เถอะนะ แล้วพี่ก็ช่วยแก้แค้นให้ผมด้วย หาผัวหล่อรวยประชดมันเลยนะพี่' 

"เดี๋ยวๆ กูยังไม่ได้บอกตกลงเลยนะ"

เสือยกมือปรามเงาในกระจก สมองทำงานหนักอย่างคิดไม่ตก นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้กันนะ

'พี่อย่าคิดมากให้ปวดหัว ร่างเก่าก็กลับไปไม่ได้แล้ว ก็อยู่ร่างใหม่เนี่ยแหละ ทั้งสวยทั้งขาวตัวเล็กน่ารักจะตายพี่' 

"กูชอบร่างเดิมกูมากกว่า"

'ร่างเละๆหน่ะเหรอพี่' 

จึ่ก!

"...."

จึ่กเลย มันจุกในอกจนพูดไม่ออกเมื่อไอเด็กผีในกระจกพูดจี้ใจดำ ใช่ เขาไม่มีร่างให้กลับแล้ว ร่างเขาแหลกเละไม่เหลือชิ้นดีไปแล้ว 

'เออพี่ ผมมีเรื่องจะบอกอีกเรื่องนะ' 

"อะไรอีกวะ" เสือเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงติดรำคาญนิดๆ ทว่าเงาสะท้อนในกระจกกลับไม่ได้โมโหอะไรกลับมา กลับกันเงาดันแสยะยิ้มจนตาหยีส่งกลับมา 

'พี่อยู่ในนิยายนะครับ    แต่ไม่ต้องห่วง' 

ไม่นะ...

'ผมเป็นแค่ตัวประกอบธรรมดา' 

ไม่นะ...ไม่ๆ 

'ไม่ได้มีบทสำคัญอะไรกับเนื้อเรื่อง' 

ขอให้ไม่ใช่อย่างที่คิด ไม่ๆๆ 

'นิยายเรื่องนี้ชื่อว่าาา' 

ไม่ ไม่ ไม่ 

'ปวิณอิงดาวครับ' 

ม่ายยยยยยยยยยยยย ไอเหี้ยยยยยย