ตอนที่ 2 สองดวงใจในหุบเขา

วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าในหุบเขาอันเงียบงัน เพียงสามวันนางก็เริ่มยิ้มออกแล้ว เพราะว่าคนที่อยู่ด้วยในตอนนี้นั้นดูแลจนนางหายเศร้า

หลี่เฉินอวี่มิได้กล่าวคำหวานหรือแสดงความใคร่ล่วงเกินใดๆ เขาเพียงลงมือช่วยนางดูแลเรือน ซ่อมรั้วไม้ในจุดที่ชำรุด เก็บกิ่งไม้แห้งและตัดไม้ท่อนใหญ่มาไว้กองเต็มห้องครัวหลังเรือน

ความอบอุ่นเล็กๆ เหล่านั้นกลายเป็นเปลวไฟที่คลายความเย็นในใจหญิงสาวผู้เคยเปล่าเปลี่ยว

นางเฝ้ามองเขาอย่างเงียบงันในแต่ละวัน ไม่รู้ว่าเมื่อใดที่นางรู้สึกว่าตนเองเริ่มชินกับการที่มีเขาอยู่ และกลัวเหลือเกินว่าวันหนึ่งเขาจะจากไป แม้จะทำใจเอาไว้แล้ว แต่นางก็มิอาจทำใจได้

คืนหนึ่ง ขณะที่หมอกหนาปกคลุมป่า และสายลมเย็นพัดกลิ่นดอกไม้ป่าจากริมหน้าผาเข้ามาในเรือน เขาเรียกนางให้มานั่งตรงหน้าใต้แสงตะเกียงเล็กๆ

“แม่นางซู” เขาเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่นุ่มนวลหวานหู

หญิงสาวขยับตัวมานั่งตรงข้าม มือเรียวกำชายเสื้อไว้แน่น ไม่รู้เหตุใดหัวใจจึงเต้นรัว

หลี่เฉินอวี่ล้วงจากอกเสื้อออกมาสิ่งหนึ่ง ปิ่นปักผมหยกสีขาวแกะลายเมฆหมอกอย่างบรรจง

“นี่คือปิ่นของมารดาข้า นางให้ไว้กับข้าเมื่อคราออกเดินทางจากบ้านเกิด” เขากล่าวพลางวางปิ่นนั้นลงบนฝ่ามือของนาง

“ข้าไม่เหลือผู้ใดในโลกอีกแล้ว และหากท่านไม่รังเกียจ ข้าขออยู่ดูแลเจ้าที่นี่ตลอดไปได้หรือไม่” ดวงตาของเขามั่นคง ดุจคำสัตย์ของบุรุษที่มิคิดหวนกลับบ้านเกิดอีกครั้ง

ซูเหมยหลันมองปิ่นในมือ คล้ายหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ ปิ่นนั้นงดงาม ทว่ามิใช่ด้วยค่าเงินทอง หากเป็นความหมายในสิ่งที่ชายตรงหน้ามอบให้ ความจริงใจ และคำสัญญาว่าจะอยู่กับนางที่นี่

น้ำตาของนางรื้นขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มิใช่เพราะความโศกเศร้า

“ท่านหมายถึง”

“เป็นภรรยาของข้าเถิด ข้าจะขอใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับเจ้า และดูแลเจ้าให้ดี” เขาขอนางเป็นภรรยาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ข้าตกลง” นางตอบรับแล้วยิ้มกลับไป สามวันเท่านั้นที่ได้อยู่ร่วมกัน แต่เป็นสามวันที่นางวางใจในตัวเขา มันไม่เร็วเกินไปเลยสำหรับคนที่เข้ามาเติมเต็มในช่วงเวลาที่นางต้องต่อสู้กับการจากลาตามลำพัง

“หากท่านไม่คิดกลับใจ ข้าจะจัดพิธีไหว้ฟ้าดินกับท่าน พรุ่งนี้เช้าที่ใต้ต้นหลิวหน้าหลุมศพสามีข้า ให้ฟ้าดินรับรู้ว่าหลังจากนี้ ข้าจะเป็นของท่านเพียงผู้เดียว” นางเอ่ยเสียงสั่น

หลี่เฉินอวี่พยักหน้าช้าๆ ดวงตาสะท้อนความยินดีและอ่อนโยน

“ข้ายินดี” เขากล่าวถ้อยคำสั้นๆ ความจริงบางอย่างซ่อนอยู่ในแววตา ความปรารถนาต่อสตรีตรงหน้านั้นรุนแรงจนทำให้เขาละทิ้งความตั้งใจเดิม และแผนการบางอย่างก็คิดมาดีแล้ว ไม่คิดเสียใจในสิ่งที่ทำ

************************

ยามเช้าในหุบเขาเงียบสงบ ดวงตะวันเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า แสงสีทองอ่อนสาดผ่านม่านหมอกที่คลอเคลียยอดไม้

ใต้ต้นหลิวใหญ่เบื้องหน้าหลุมศพเซี่ยนหรง มีเพียงโต๊ะไม้เตี้ยหนึ่งตัว วางถ้วยน้ำชาและกระถางธูปเรียงเป็นแถวเรียบร้อย ใบหน้าของซูเหมยหลันนิ่งสงบ สวมชุดผ้าฝ้ายสีอ่อนที่ซักสะอาดแล้วอย่างประณีต เกล้าผมเรียบพร้อมปิ่นหยกปักผมที่ชายตรงหน้ามอบให้เมื่อวาน

หลี่เฉินอวี่ในชุดใหม่ที่นางเย็บให้จากชุดเดิมของอดีตสามี เขาก้มศีรษะลงพร้อมนาง โดยมิได้มีเหล่าแขกเหรื่อหรือเสียงแตรกลอง มีเพียงเสียงลม เสียงใบไม้ และกลิ่นหอมของธูปที่ลอยขึ้นสู่ฟากฟ้า

“ฟ้าดินเป็นพยาน” หลี่เฉินอวี่เอ่ยเสียงหนักแน่น

“ข้าหลี่เฉินอวี่ สาบานว่าจะไม่ละทิ้งนาง ไม่ทรยศ ไม่หวนกลับคำตราบจนลมหายใจสุดท้าย”

ซูเหมยหลันหลุบตาลง น้ำตาคลอในห้วงตา

“ข้าซูเหมยหลัน สาบานจะยึดมั่นในชายตรงหน้า ขอมีเพียงเขาในหทัยตราบชีวิตจะสิ้น”

ทั้งสองกราบลงพร้อมกันกราบฟ้า กราบดิน และกราบไหว้กันและกัน มีเพียงคำสัตย์ที่ฝากไว้กับผืนดินและฟากฟ้าเหนือหุบเขา

คืนนั้นอากาศเย็นจัด แต่อุ่นไอในเรือนกลับเต็มเปี่ยม หลี่เฉินอวี่ก่อไฟไว้กลางห้อง แล้วกลับมาที่ข้างตั่งไม้ที่ปูด้วยผ้าผืนสะอาด กลิ่นอ่อนๆ ของสมุนไพรลอยปะปนกับกลิ่นหอมของหญิงสาวที่นั่งรอเขาอยู่แล้ว

นางหลบสายตาเมื่อเขาเข้ามาใกล้

“เจ้าจะเขินไปไย” เขากระซิบเสียงเบา ก่อนจะวางมือแผ่วเบาบนหลังมือของนาง “เรากราบฟ้าดินกันแล้วคืนนี้เจ้าก็คือภรรยาข้า”

นางเงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาสั่นไหววาบหนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบาๆ

“หากท่านผิดคำสาบานฟ้าดินจะลงโทษท่านแทนข้า”

หลี่เฉินอวี่ขยับเข้ามาใกล้วางมือบนแก้มนาง แล้วพยักหน้า “ข้ายินดีรับ”

ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ความเย็นเฉียบบนใบหน้าอ่อนโยนของนาง ก่อนจะประคองให้นอนเอนลงช้าๆ ท่ามกลางไออุ่นของผ้าห่ม และไฟที่ลุกไหวในตะเกียง

ซูเหมยหลันหลับตาลง ปล่อยให้ความไว้วางใจและความรักเติมเต็มช่องว่างในใจที่เคยอ้างว้าง

เขาค่อยๆ โน้มลงไปบรรจงจุมพิตลงไปอย่างอ่อนโยน ริมฝีปากหนากดริมฝีปากล่างของเจ้าสาว ปลายลิ้นแทรกเข้าไปในริมฝีปากอวบอิ่ม แล้วกวาดลิ้นไปทั่วโพรงปาก เกี่ยวกระหวัดดูดรัดปลายลิ้นเล็กจนชาหนึบ

บัณฑิตหลงทางดึงอาภรณ์ของนางลงจากไหล่ทั้งสองข้าง อกอวบเด้งออกมาเชิญชวนให้เขาละสายตาไปไม่ได้ ริมฝีปากอุ่นเลื่อนลงไปที่ลำคอ สูดดมกลิ่นกายสาวที่หอมกรุ่นก่อนที่จะเลื่อนลงไปหาเนินอกอิ่ม มือทั้งสองบีบเคล้นสองเต้าขึ้นมาแล้วมองซอกนมที่ล้นออกมาจากซอกนิ้วด้วยความกระหาย ริมฝีปากอ้างับจุกชูชัน แล้วห่อปากดูดดึงจนจุกยืดขึ้นมาตามริมฝีปาก

ซูเหมยหลันครางเบาๆ ในลำคอ ความรู้สึกที่เขากำลังปลุกเร้า มันทำให้นางแทบหลอมละลายภายใต้ร่างของบุรุษสูงเจ็ดฉื่อผู้นี้

เขาลุกขึ้นแล้วถอดอาภรณ์ของตนออกไป เผยให้เห็นร่างเปลือยที่กำยำและส่วนนั้นที่แข็งขืนผงาดอยู่ต่อหน้า

เจ้าบ่าวถอดอาภรณ์ที่คาอยู่ที่เอวของนางออกไปให้พ้นทาง ก้มลงมองเรือนร่างที่ไร้เครื่องนุ่งห่มแล้วยิ้มมองอย่างพึงพอใจ

จากนั้นก็โน้มหน้าลงไปซุกที่อกอวบอีกครั้ง สองมือบีบเคล้นอย่างเต็มแรงมือ ดูดสองเต้าอวบอีกครั้งด้วยอารมณ์ที่ดุดันขึ้น จากนั้นปลายลิ้นชื้นก็ลากไล้ลงไปที่เนินอูบด้านล่าง ไล้ปลายนิ้วบดเบียดถูไถที่กลางกายสาวเพื่อปลุกเร้าให้นางยิ่งตื่นเต้น

เสียงครางของหญิงสาวแข่งกับสายฝน ขณะที่เขาแทรกกายเข้าหาแล้วหลอมรวมเข้ากับร่างอรชรนั้นอย่างเต็มแรงรัก

ซูเหมยหลันครางเสียงกระเส่า แอ่นสะโพกรับลีลาสวาทนั้นอย่างเต็มใจ

คืนนั้นบ้านไม้กลางป่าเต็มไปด้วยเสียงครางของคู่บ่าวสาวที่ครางรับกันอย่างหฤหรรษ์ ในขณะที่หลุมดินกลบใหม่ใต้ต้นหลิวนั้นสงบเงียบ มีเพียงใบไม้ที่ปลิวหล่นลงมาราวกับว่ากำลังจะปิดบังหลุมศพให้เลือนหายไป