บทที่ 4

“อ้าปากสิ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอก็อยาก!” อันธิกาเม้มริมฝีปากแน่น ไม่ยอมปล่อยให้คนใจร้ายได้ในสิ่งที่ต้องการไปง่ายๆ แต่อย่างเธอจะไปต่อกรอะไรกับเขาได้ เพราะแค่ถูกบีบเคล้นหน้าอกหนักๆ ริมฝีปากมันก็อ้าทำท่าจะส่งเสียงร้องไห้เขารู้ว่าเธอเจ็บ และนั่นมันทำให้คนที่เฝ้ารอจังหวะนี้อยู่แล้ว ได้รับชัยชนะไปอย่างง่ายดายในทันที

“อื้อ” ลิ้นอุ่นร้อนของเธอถูกดูดดึงเขาๆ จากคนที่มีผลกระทบต่อหัวใจเป็นอย่างมากกับทุกสิ่งที่เขาทำ หญิงสาวไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเสื้อผ้าถูกปลดออกไปจากร่างกายตอนไหน กว่าสติจะกลับคืนมา ทั้งและเธอเขาต่างก็เปลือยเปล่าเสมอกันไปแล้ว ภาพความงามที่มองให้ตายเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลยสักครั้งทำวิศรุตยกยิ้มเมื่อได้เห็น เขาบีบเคล้นหน้าอกคู่สวยอย่างย่ามใจก่อนจะก้มลงดูดกลืนจนมันหายเข้าไปในปากอย่างรุนแรง

“อ๊ะ! พี่รุจ…อันเจ็บคะ” อันธิกาเอ่ยบอกอีกคนทั้งน้ำตา สัมผัสรักของเขาไม่มีเลยสักครั้งที่จะอ่อนโยนต่อกัน ทุกๆ อย่างที่เกิดขึ้นล้วนแล้วแต่เต็มไปด้วยความรุนแรงตามอารมณ์ร้ายๆ ของเขา

“เจ็บสิดี! ยิ่งเธอเจ็บมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้น!” หญิงสาวน้ำตารินกับคำตอบที่ได้รับ สุดท้ายแล้วเขาก็อยากจะเห็นเธอเจ็บปวดอยู่ดี นั่นมันเลยทำให้เธอหลับตานิ่ง ปล่อยให้ทุกๆ สิ่งเกิดขึ้นต่อไปโดยไร้ซึ่งการขัดขืนเพราะรู้ดีว่าฝืนไปก็เท่านั้น

“หยุดดิ้นทำไม! ดิ้นต่อสิ!” วิศรุตตวาดลั่นพร้อมจ้องมองแม่ตัวดีใต้ร่างอย่างเอาเรื่อง เป็นอีกครั้งแล้วที่อันธิกาทำตัวเหมือนหุ่นไร้ชีวิตขณะร่วมรักกับเขา ซึ่งเขาไม่ต้องการที่จะเห็น สิ่งเดียวที่อยากเห็นคือสีหน้าที่เจ็บปวดของเธอเท่านั้น และคนที่จะทำให้เธอเจ็บปวดได้มันต้องมีแค่เขาคนเดียว!

“พี่รุจอยากจะทำอะไรก็รีบทำเถอะค่ะ อันเหนื่อย…ฮึก!” อันธิกาตอบกลับทั้งน้ำตา เธอเหนื่อยกับการทำในสิ่งที่มันไม่มีวันทำสำเร็จ ในเมื่อเขาอยากจะทำอะไรก็ปล่อยให้เขาทำมันให้สาแก่ใจ

“ร่าน! แค่นอนเฉยๆ จะไปเหนื่อยอะไร แต่ถ้าอยากขนาดนั้นฉันก็จะสงเคราะห์ให้! รับรองว่าถึงใจเธอชนิดที่เธอจะไม่มีวันเรียกหาผู้ชายหน้าไหนอีกเลยอันธิกา!” คนโมโหร้ายตวาดก่อนจะสานต่อบทรักที่คั่งค้าง หลายต่อหลายครั้งที่เขาทำให้อีกคนกรีดร้องขึ้นสุดเสียง

แต่นั่นมันก็ไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาหยุดตัวเองได้ สะโพกสอบยังคงทำหน้าที่ของมันต่อไปเรื่อยๆ บทรักครั้งต่อๆ มาก็เหมือนจะรุนแรงมากขึ้น จนอันธิกาแทบจะทนรับต่อไปไม่ไหว สิ่งสุดท้ายที่ได้ยิน คือเสียงครางอย่างสุขสมของเขา ก่อนที่เธอจะหมดสติไป

“อัน! อันธิกา น้องอัน!” วิศรุตเอ่ยเรียกคู่หมั้นด้วยเสียงที่ตกใจไม่น้อยเมื่อจู่ๆ อีกคนก็หมดสติไปต่อหน้าต่อตากัน เขาพยายามเรียกเธออยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล สุดท้ายจึงค่อยๆ ถอนร่างกายถอยห่าง วิ่งวุ่นไปหาผ้าชุบน้ำมาทำความสะอาดพร้อมเช็ดตัวให้อย่างอ่อนโยน

“ฉันก็แค่สมเพชเธอเท่านั้น!” ชายหนุ่มตอกย้ำกับตัวเองก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อสานต่อความต้องการที่เหมือนจะยังไม่สิ้นสุดมันพาลให้นึกแค้นคนที่หมดสติไปดื้อๆ ขึ้นมาตลอดเวลา

ฟื้นเมื่อไหร่พ่อจะเอาคืนให้ลุกไปจากเตียงไม่ได้เลยคอยดู!

อันธิกาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งก็พบว่าตัวเองกำลังนอนหลับสนิทอยู่ในอ้อมกอดของคนใจร้ายที่รังแกจนเธอหมดสติ หญิงสาวพบว่าตัวเองไม่ได้สวมใส่อะไร ต่างจากอีกคนที่เหมือนว่าเขาจะอาบน้ำเรียบร้อยแล้วจึงค่อยๆ พาตัวเองออกมาจากอ้อมกอดเขา เดินโซเซเข้าห้องน้ำก่อนจะปล่อยให้มันชำระคราบรักออกไปจากร่างกายทั้งน้ำตา สองมือน้อยๆ ยกขึ้นกอดตัวเองเอาไว้แน่น

ยิ่งเขาทำแบบนี้เธอก็ยิ่งเกลียดตัวเองหนักมากขึ้นเข้าไปทุกวัน ราคีที่เขาขยันสาดใส่กันนั้นทำให้เธอหมดสิ้นทุกๆ ความภาคภูมิใจในชีวิตไปจนหมด แม้ว่าเขาจะมีสิทธิ์ทุกอย่างฐานะคู่หมั้น แต่นั่นมันก็ไม่แปลว่าเขามีสิทธิ์กระทำต่อกันเหมือนเธอไม่ใช่คน ไม่มีชีวิต ไม่มีความรู้สึกแบบนี้เลย เขาไม่มีสิทธิ์ทำมันสักนิด!