บทที่ 3

“นั่งลงแล้วกินให้หมด!” อันธิกาจ้องมองเจ้าของคำสั่งด้วยสายตาสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาทานข้าวในสถานที่แบบนี้ ไหนว่าเกลียดกันนัก แล้วทำไมถึงมอบสิ่งดีๆ เหล่านี้ให้กับเธอ

“ฉันสั่งให้กินให้หมดไม่ได้ยินรึไง!” หญิงสาวจำต้องพยักหน้ารับ ก่อนจะรีบตักอาการตรงหน้าเข้าปากโดยไม่พูดอะไรให้คนตรงหน้าต้องหงุดหงิดขึ้นมาอีก ต่างจากวิศรุตที่เอาแต่จ้องมองกันไม่วางตา เมื่อเห็นว่าแม่คนอวดดีตรงหน้าไม่ได้สร้างเรื่องให้ปวดหัวเขาจึงได้เริ่มต้นรับประทานอาหารตรงหน้าของตัวเองบ้าง

“เราจะอยู่ที่นี่กันนานแค่ไหนคะ” กระทั่งเมื่อคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาได้อันธิกาถึงได้เงยหน้าขึ้นมาถาม เพื่อที่เธอจะได้เตรียมตัวถูก

“จนกว่าฉันจะพอใจ ทีนี้ก็เลิกถามงี่เง่าแล้วรีบๆ กินสักที ฉันไม่ได้มีเวลามานั่งจับเข่าคุยกับเธอทั้งคืน!” ใช่สินะ เขาคงต้องรีบทำเวลาหน่อยเพราะว่ามีใครอีกคนรออยู่ที่ห้องพัก เธอไม่น่าถามอะไรโง่ๆ เลย เพราะถามเองมันก็ยิ่งทำให้เจ็บเองสู้ไม่ถามแต่แรกดีกว่า

ทั้งสองคนใช้เวลาร่วมกันอีกสักพักก่อนวิศรุตจะเดินมาส่งคู่หมั้นถึงหน้าห้อง เขาไม่พูดอะไรสักคำแต่กลับเลือกที่จะเดินจากกันไป ซึ่งปลายทางของเขาอันธิการู้ดีแก่ใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนแน่นิ่งมองดูคนที่เธอรักที่ตอนนี้กำลังเดินหายเข้าไปในห้องของผู้หญิงคนอื่น ผู้หญิงที่น่าสนใจมากกว่าเธอ!

แล้วดูสิว่าเธอเป็นยังไง…

แค่ผู้หญิงไร้ค่าที่ไม่เคยมีความหมายในสายตาของเขาเลย

“ฮึก! หนัน…เราขอโทษ เราไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้” หญิงสาวเอ่ยขอโทษเพื่อนรักที่จากไปทั้งน้ำตา เธอไม่เคยอยากให้เรื่องในคืนนั้นเกิดขึ้น หรือถ้าเลือกได้จริงก็อยากขอเป็นคนที่จากไปแทนเพื่อนเสียยังจะดีกว่าต้องมาทนทุกข์กับความผิดที่ตัวเองไม่ได้เป็นก่อ แต่กลับต้องมาแบกรับมันเอาไว้ทั้งหมดคนเดียว

และก็ไม่รู้ด้วยว่า... เมื่อไหร่เรื่องพวกนี้มันจะจบสิ้นไปเสียที!

ทางด้านวิศรุตกลับมายังห้องพักของคู่ขาที่เขาไล่กลับไปตั้งแต่เย็นท่ามกลางความรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เขาเคยคิดว่าความทุกข์ของอันธิกามันจะทำให้เขามีความสุขขึ้น แต่ก็เปล่าเลย ทุกครั้งที่ได้เห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนใกล้จะตาย มันก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกเจ็บ!

เจ็บทุกครั้งทั้งๆ ที่ไม่ควรรู้สึกอะไรกับผู้หญิงสารเลวที่เป็นต้นเหตุให้น้องของเขาตาย ไม่ควรเลย!

อันธิกาถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วยเสียงเคาะประตูห้องพักที่เธอรู้ได้ในทันทีเลยว่าใครคือผู้บุกรุกในยามวิกาล หญิงสาวรีบเดินไปเปิดประตูก่อนจะพบกับคนใจร้ายที่กำลังยืนกอดอกจ้องมองกันด้วยสายตาไม่สบอารมณ์

“จะมัวยืนบื้ออยู่ทำไม! ถอยไปสิ!” ชายหนุ่มตวาดเมื่อคู่หมั้นไม่ยอมห่างจากประตู ซึ่งมันได้ผลทันทีเมื่อเท้าน้อยๆ ยอมเปิดทางให้ ยินยอมให้เขาเข้ามาด้านในโดยไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยขัด เพราะรู้ว่ายิ่งเธอทำ มันจะยิ่งทำให้อีกคนหงุดหงิดและพาลใส่กันมากขึ้น

“พี่รุจมีอะไรกับอันรึเปล่าคะ”

“ทำไม! ฉันต้องมีอะไรด้วยรึไงถึงจะเข้าห้องเมียตัวเองได้!”คนถูกถามตอบก่อนจะรั้งคนน่าโมโหเข้าหาตัวอย่างแรง อันธิกาขืนตัวเองไว้ได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องกรีดร้องขึ้นเบาๆ เมื่อถูกคนใจร้ายผลักจนล้มลงไปนอนที่เตียง

“พะ…พี่รุจ! อย่าค่ะ อื้อ!” ยิ่งเธอร้องห้ามเขามากเท่าไหร่ วิศรุตก็ยิ่งตอกย้ำให้คนใต้ร่างได้สำนึกว่าเขาจะไม่มีวันหยุดในสิ่งที่กำลังคิดจะทำต่อจากนี้ มันน่าหงุดหงิดทุกครั้งที่ร่างกายปรารถนาในตัวของหล่อนอย่างลึกซึ้ง และเมื่อความอดทนอดกลั้นสิ้นสุด จุดจบมันก็เป็นไปตามภาพที่ได้เห็นนี่ไง!

เขาต้องการเธอจนแทบบ้า นอนไม่หลับเมื่อไม่มีร่างนุ่มนิ่มเอาไว้กอด สุ ดท้ายเมื่อทนไม่ไหวเลยพาตัวเองมาที่นี่เพื่อปลดปล่อย

และใช่! สำหรับเขาผู้หญิงคนนี้ก็มีดีแค่เรื่องบนเตียงเท่านั้น!