บทที่ 5

“ร้องไห้ทำไม! หรือว่าค้าง ฉันจะได้สานต่อให้” เสียงกระซิบที่ดังขึ้นพร้อมอ้อมกอดทำให้หญิงสาวตกใจเป็นอย่างมาก เมื่อหันไปก็พบคนที่เธอกำลังต่อว่าภายในใจ กำลังยืนช้อนอยู่ด้านหลังกันอยู่

“อันอยากอาบน้ำค่ะ”

“ฉันถามว่าเธอร้องไห้ทำไม เสียใจนักรึไงที่ได้ฉันเป็นผัว!” อันธิกาไม่ตอบ เพราะรู้ดีว่าคำตอบของเธอไม่ว่าจะมันจะดีสักแค่ไหนก็คงไม่ถูกใจเขาอยู่ดีอีกทั้งคำถามของเขามันก็ไร้ซึ่งคำตอบ

เธอไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจที่ตกเป็นของเขา แต่ที่รู้คือความสุขในชีวิตนับวันก็ยิ่งหายไปเรื่อยๆ จนบางครั้งเธอก็อดที่จะตั้งคำถามกับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าจะทนอยู่ต่อไปเพื่ออะไร และต้องทนไปถึงเมื่อไหร่ เมื่อไหร่จะหลุดพ้น เมื่อไหร่เขาจะเข้าใจว่าการตายของปาหนันคืออุบัติเหตุไม่ใช่ความต้องการของใครคนใดคนหนึ่ง!

หรือของเธอคนเดียว...

“ถ้าอันตาย…พี่รุจจะมีความสุขไหมคะ จะเลิกเกลียดอันไหม” คำถามที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นแข่งกับเสียงน้ำไหลทำเอาอีกคนใจสั่น วิศรุตกระชากต้นแขนของแม่ตัวดีให้หันกลับมาเผชิญหน้ากันอย่างรุนแรง ก่อนจะตวาดใส่หน้าจนเธอสะดุ้งด้วยความตกใจ

“ใช่! ถ้าเธอตายฉันคงมีความสุขมาก แต่มันก็คงไม่มากพอ! ถ้าอยากจะตายก็ตายไป แต่รู้เอาไว้เลยว่าคนที่ฉันจะเล่นงานต่อมันคือพ่อกับแม่ของเธอ!” แม้จะรู้ว่าตัวเองคงทำได้แค่ขู่แต่ก็อดใจเสียไม่ได้ที่อีกฝ่ายพูดเรื่องตายขึ้นมา เขาไม่เคยต้องการอะไรแบบนั้น ไม่เคยคิดว่าชีวิตต้องมาชดใช้ด้วยชีวิต ด้วยเฉพาะกับคนตรงหน้าคนนี้

“ฮึก! ทำไมล่ะคะ ทำไมต้องทำกับอันแบบนี้ด้วย เกลียดอันนักก็ปล่อยให้อันตายไปสิ จะได้สมใจพี่! ทำแบบนี้ทำไม!” อันธิกาถามกลับทั้งน้ำตา เธอไม่เข้าใจว่าอะไรที่มันทำให้พี่ชายที่แสนดีอย่างเขาเปลี่ยนไปได้มากถึงขนาดนี้ แล้วจะมีสิ่งไหนบ้างที่มันจะเปลี่ยนความคิดเขาให้เข้าใจว่าเธอไม่ได้เป็นคนทำให้ปาหนันต้องตาย!

เขารักน้องสาวของเขามาก เธอเองก็รักเพื่อนเธอมากเช่นกัน!

“แต่มันไม่สาแก่ใจฉัน! แค่เธอตายมันง่ายไปอันธิกา…สำหรับผู้หญิงอย่างเธอมันต้องตายทั้งเป็นเท่านั้นถึงจะสาสม! แล้วอยากรู้ไหมว่าฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็นด้วยอะไร…” นั่นไม่ใช่คำตอบเลยแม้แต่นิดเดียว เพราะทันทีที่พูดจบบทรักในห้องน้ำก็เริ่มต้นขึ้นอย่างเร่าร้อนรุนแรง มันยาวนานเสียจนอันธิกาคิดว่าตัวเองกำลังจะตายเข้าจริงๆ หญิงสาวขอร้องอ้อนวอนเขาหลายต่อหลายครั้งแต่ก็ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่เขาจะปราณีกัน