ตอนที่5 ขอแต่งงาน

ดาเนียลเลเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าที่เดิมเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่คิดจะรับมันจากมือของเขา “คิดอะไรอยู่เหรอครับ”

วันวิวาห์หันมาส่ายหัวให้ชายหนุ่ม สายตาแข็งกร้าวและอาการพยศของเธอเมื่อครู่อ่อนลงมากจนดาเนียลเลพอจะรู้ว่าหญิงสาวคงคลายความโกรธตัวของเขาไปบ้างแล้ว

“มองออกไปนอกหน้าต่างสิครับ”

วันวิวาห์มองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินตามที่เขาบอก ภาพเบื้องล่างที่เธอเห็นตอนนี้คือทะเลสีฟ้าสวยกำลังสะท้อนกับแสงอาทิตย์เกิดประกายระยิบระยับ แล้วหาดทรายกว้างก็มีตัวอักษรที่เขียนเอาไว้ใหญ่จนเธอเห็นได้ชัดว่ามันเขียนว่า Will you marry me?

วันวิวาห์ดีใจจนเนื้อเต้นสองมือกุมกันแน่น ริมฝีปากบางสวยเริ่มคลี่ยิ้มหวานจนตาหยีแล้วหันกลับมามองหน้าดาเนียลเลด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยอาการตื่นเต้น

“จริงเหรอคะคุณเล”

“ต่อไปนี้คุณจะได้ไปไหนมาไหนกับผมทุกที่ จะได้ไม่ต้องระแวงอีกไงครับ ตกลงจะแต่งงานกับผมได้ไหมครับ” ดาเนียลเลเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าวันวิวาห์ก่อนจะล้วงกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋าและเปิดให้หญิงสาวได้เห็นแหวนเพชรเม็ดโตที่เขาจะใช้มันตีตราจองเธอเป็นเจ้าสาว

“ค่ะ วินนี่จะแต่งงานกับคุณ”

เมื่อสาวเจ้าตอบตกลงก็รีบดึงมือซ้ายของเธอมาสวมแหวนที่นิ้วนางก่อนจะก้มบรรจงจูบมือเรียวสวยเบาๆ

วันวิวาห์ยิ้มจนแก้มปริและเริ่มมีน้ำตาคลอ การถูกขอแต่งงานครั้งนี้ยิ่งกว่าในฝัน เคยคิดว่าจะมีผู้ชายมาคุกเข่าขอแต่งงานที่ริมชายหาด แต่ตอนนี้เธออยู่บนเครื่องบินส่วนตัวและเบื้องล่างที่น่าประทับใจคือสิ่งที่ดาเนียลเลตั้งใจทำให้เธอ เขาโรแมนติกสุดๆ ไปเลย

ความโกรธเคืองก่อนหน้าที่มีต่อเขามลายหายสิ้นเพราะตอนนี้ความสุขจากการถูกขอแต่งงานมันกลบทุกอย่างจนหมดสิ้น ในเมื่อปัจจุบันมีแต่ความสุขจะเอาเรื่องทุกข์ในอดีตมาบั่นทอนความสุขทำไมกัน

ภิวัฒน์และนาถฤดีรู้ว่าลูกสาวตกลงแต่งงานกับดาเนียลเลไปแล้วก็ต้องรีบเรียกวันวิวาห์เข้ามาคุย เพราะอยากรู้ว่าอะไรทำให้ลูกของพวกเขาตัดสินใจเร็วปานสายฟ้าแล่บเช่นนี้

“ถึงพ่อกับแม่จะชอบดาเนียลเล แต่พ่อกับแม่ก็เห็นว่ามันจะไวไปนะลูกที่จะตกลงแต่งงานกับเค้า” นาถฤดีรู้ว่าดาเนียลเลสามารถที่จะเลี้ยงดูลูกสาวของเธอได้เป็นอย่างดีแต่ก็อยากจะให้ทั้งสองคุยกันนานกว่านี้แล้วค่อยคิดถึงเรื่องแต่งงาน

“แต่วินนี่ตกลงแต่งงานกับเค้าแล้วค่ะคุณแม่ แล้ววินนี่ก็มีความสุขมากๆ เวลาที่ได้อยู่ใกล้คุณเล” นั่งก้มหน้างุดที่รู้ว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยดีใจเท่าไหร่ที่เห็นเธอกำลังจะแต่งงาน

คำตอบของลูกสาวทำสองสามีภรรยามองหน้ากันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เป็นภิวัฒน์ที่ดึงลูกสาวเข้ามากอด

“ถ้าวินนี่มีความสุขพ่อก็ไม่ขัด แต่ถ้าหนูเลือกแล้ววันหน้าเกิดอะไรขึ้นหนูจะต้องยอมรับมันให้ได้นะลูก” ในเมื่อลูกพูดมาแล้วว่ามีความสุขเขาหรือจะเอ่ยอะไรขัดต่อไปได้อีก

“ตามใจวินนี่นะลูก ในเมื่อพูดมาว่าดาเนียลเลคือความสุขแม่ก็ไม่ขัดอะไร”

“คุณเลบอกวินนี่ว่าจะเข้ามาคุยเรื่องสู่ขอวินนี่กับคุณพ่อคุณแม่พรุ่งนี้ค่ะ ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ที่เข้าใจวินนี่นะคะ” วันวิวาห์รวบกอดพ่อและแม่เอาไว้แน่น ขอบคุณโชคชะตาเหลือเกินที่ทำให้เธอได้เกิดมาสุขสบายไม่พอแค่นั้นครอบครัวยังรักและเข้าใจเธอได้เป็นอย่างดีอีกด้วย

“กับคุณเลเหรอ?” พิมริตาค่อนข้างตกใจพอสมควรเมื่อเพื่อนรักมาบอกข่าวว่าจะแต่งงานกับผู้ชายที่รู้จักกันเพียงแค่สองเดือนกว่าๆ

“อืม คุณเลบอกว่าจะรีบจัดงานแต่งให้เร็วที่สุด”

“นี่ถ้าฉันไม่รู้จักนิสัยแกคงคิดว่าแกท้อง เค้าเป็นคนที่ใช่สำหรับแกจริงๆ ใช่ไหมถึงได้ตกลงแต่งงานกับเค้าเร็วขนาดนี้”

“อืม ฉันไม่ได้ตัดสินใจผิดใช่ไหม ทำไมทุกคนดูไม่ค่อยยินดีกับฉันเลย” เริ่มหน้าเจื่อนเมื่อบอกกับใครเรื่องแต่งงานต่างก็ดูจะไม่มีสีหน้าที่ยินดีด้วยเท่าไหร่นัก

“เรื่องหัวใจมันไม่มีอะไรผิดหรอก แต่ทุกคนก็คงตกใจเหมือนฉันเองที่ตกใจว่าแกจะแต่งงานกับผู้ชายที่รู้จักได้แค่สองเดือน แต่ในเมื่อแกตัดสินใจแล้วก็อย่าคิดอะไรมากเลย”

“อืม ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงฉันก็จะยอมรับกับสิ่งที่ฉันตัดสินใจเอง”

“ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงฉันก็จะอยู่ข้างแกเสมอ” พิมริตากุมมือวันวิวาห์เอาไว้แน่น

“ขอบใจนะริตา” โผกอดพิมริตาที่พยายามทำความเข้าใจในตัวของเธอเฉกเช่นคนในครอบครัว แม้เธอจะตัดสินใจทุกอย่างอย่างรวดเร็วแต่ก็ย้ำกับตัวเองอยู่เสมอว่าทุกอย่างที่เธอได้ตัดสินใจไปแล้วเธอก็พร้อมรับผลของมัน

“คุณเลจะแต่งงานกับคุณวินนี่จริงๆ เหรอครับผมว่า...เธอ” คานโลเอ่ยแย้งเจ้านายตนด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักหลังจากดาเนียลเลบอกให้เขาได้รับรู้ว่ากำลังจะแต่งงาน

“เธอนี่แหละที่เหมาะจะเป็นเจ้าสาวฉันที่สุดแล้ว”

“เท่ากับว่าอันตรายจะอยู่รอบตัวคุณวินนี่”

“ฉันถึงได้รีบแต่งงานกับเธอเพื่อที่จะได้ดูแลเธออย่างใกล้ชิดยังไงล่ะ ถ้ายังเห็นฉันเป็นเจ้านายอย่าคิดขัดอะไรฉันอีก” เริ่มมีน้ำเสียงแข็งไม่พอใจ เพราะอะไรที่เขาตัดสินใจไปแล้วเท่ากับว่าคิดทุกอย่างเอาไว้ดีแล้ว

“ครับ”

“ทางด้านดันเต้เป็นยังไงบ้าง”

“ทุกอย่างปกติครับ แต่ว่าทางเราตอนนี้มีคนตามดูอยู่ตลอดครับ”

“อืม มันคงอยากจะรู้ใจจะขาดว่าฉันจะแต่งงานจริงหรือเปล่า” พูดถึงศัตรูที่ตนเริ่มเกลียดจนเข้าไส้ก็นั่งกำหมัดแน่น เพราะความละโมบโลภมากไม่รู้จักพอของพวกมันนี่แหละมันจะได้พบจุดจบอย่างพินาศในเร็ววัน

และแล้ววันที่มีความสุขที่สุดของวันวิวาห์ก็มาถึง วันที่เธอได้สวมใส่ชุดเจ้าสาวแสนสวยดั่งใจฝัน หญิงสาวในชุดเดรสปาดไหล่สีขาวกระโปรงสุ่มเสมือนชุดเจ้าหญิงในเทพนิยาย รวบผมเก็บติดเวลรูปโบว์ซีทรูหางยางไปถึงกลางหลัง วันวิวาห์แต่งหน้าแต่งตัวเสร็จก็หมุนดูตัวเองในกระจกครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะชุดเจ้าสาวที่เธอสวมใส่อยู่ในตอนนี้เหมือนชุดแต่งงานที่เธอวาดฝันเอาไว้ทั้งหมด ขอบคุณดาเนียลเลจริงๆ ที่เนรมิตทุกอย่างให้เธอได้ภายในเวลาไม่ถึงเดือน

ทั้งงานแต่งงานวันนี้ก็จัดขึ้นอย่าเรียบง่ายตามที่เธอต้องการภายในสวนหลังบ้านของเธอ เพราะที่นี่เป็นที่ที่เธอได้เจอกับเขาเป็นครั้งแรกและได้เริ่มสนใจในกันและกันตั้งแต่วันนั้น ดีใจเหลือเกินที่เขาตามใจเธอทุกอย่างไม่คิดขัดแม้แต่อย่างเดียวด้วยให้เหตุผลว่าอยากให้เธอได้เป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุด

“วันนี้ลูกสาวพ่อสวยที่สุดเลยนะ” ภิวัฒน์เดินมาถึงห้องของวันวิวาห์ก็มองลูกสาวด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสุข แม้จะรู้สึกใจหายที่ตอนนี้ทั้งลูกชายและลูกสาวต่างก็แต่งงานออกจากบ้านของเขากันไปหมดแล้ว แต่นั่นก็เป็นสัญญาณของการเติบโตของลูกๆ ที่พ่ออย่างเขาต้องทำความเข้าใจให้ได้

“ขอบคุณค่ะคุณพ่อ”

“เจ้าหญิงน้อยของพ่อจะมีครอบครัวแล้วสินะ”

“ถึงวินนี่จะมีครอบครัวไปแล้วแต่วินนี่ก็รักและเป็นห่วงคุณพ่อคุณแม่ไม่น้อยไปเลยนะคะ” โผเข้ากอดคนเป็นพ่อ แม้จะเห็นรอยยิ้มของเขาแต่เธอก็รู้ว่าเขาคงใจหายไม่น้อยที่เธอต้องแต่งงานมีครอบครัวตามพี่ชายไปอีกคน

“พ่อเข้าใจดี เราไปกันเถอะ พ่อต้องพาเจ้าหญิงไปส่งให้เจ้าชายแล้ว” ภิวัฒน์ดึงเวลมาคลุมใบหน้าสวยหวานของลูกตนเอาไว้ก่อนจะยื่นแขนให้วันวิวาห์คล้อง

“ค่ะ” ทั้งสองพากันเดินไปในงานด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม