ตอนที่3 ขอเป็นคนดูแล

“เชิญครับ” ดาเนียลเลเลื่อนเก้าอี้ให้สุภาพสตรีได้นั่งก่อน จากนั้นเขาจึงเดินอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามหญิงสาว

“ขอบคุณนะครับที่ตอบรับคำเชิญของผม”

อมยิ้มหวานเป็นคำตอบ เพราะหากพูดอะไรไปตอนนี้เธอก็คงจะพูดผิดๆ ถูกๆ แน่

“คุณวินนี่ยังไม่มีใครใช่ไหมครับ”

“เอ่อ” รอยยิ้มบนใบหน้าสวยเริ่มเลือนหายแปรเปลี่ยนเป็นมีสีหน้าฉงนแปลกใจ ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามที่ตรงไปตรงมาจากเขาเร็วเพียงนี้

“ผมถามเพราะกลัวว่าจะมีใครไม่พอใจในการดินเนอร์ของเราครับ” ดวงตาคมนัยน์ตาเต็มไปด้วยเสน่ห์เหลือร้ายยังคงจับจ้องไปยังใบหน้าสวยหวานไม่วางตา จนหญิงสาวที่มีความประหม่าอยู่มากต้องหลบสายตาของเขาเพื่อตั้งสติ

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกค่ะ ก่อนหน้านี้คุณพ่อคุณแม่ก็พยายามให้วินนี่รู้จักกับหลายๆ คนอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่เคยได้สานสัมพันธ์กับใครเลย” เธอเริ่มเงยหน้ามองเขาอีกครั้งเพราะอยากจะรู้เรื่องสำคัญจากเขาบ้างเหมือนกัน

“คุณเลล่ะคะ นัดวินนี่มาดินเนอร์ด้วยแบบนี้จะมีสาวๆ ที่ไหนไม่พอใจหรือเปล่า”

“ถ้ามีก็คงจะเห็นแล้วครับ” ไม่เพียงส่งเสียงสุขุมนุ่มลึกหวานหู เขายังส่งรอยยิ้มพร้อมสายตาหวานหยาดเยิ้มจ้องมองคนตรงข้ามไม่วางตาจนหญิงสาวต้องก้มหน้าหลบสายตาเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ต่อไปนี้ผมจะตามดูแลคุณวินนี่เองนะครับ เพราะผมชอบคุณตั้งแต่เจอกันเมื่อคืนแล้ว”

วันวิวาห์พูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะตรงไปตรงมาได้ขนาดนี้ หากเขาทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงไปกว่านี้รู้ตัวได้เลยว่าไม่นานคงได้เป็นลมล้มลงไปกองกับพื้นแน่ คนบ้าอะไรเซ็กซี่แม้กระทั่งเสียงพูด

“ถ้าคุณเอาแต่ยิ้มแล้วไม่พูดอะไรแบบนี้ผมจะถือว่าคุณตกลงนะครับ”

“คือว่า...”

“โอเค คุณตกลงแล้ว” พูดจบก็ลุกเดินมาคุกเข่าตรงหน้าของวันวิวาห์พร้อมกับคว้ากล่องสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋าแล้วดึงข้อมือของหญิงสาวไปสวมใส่

“คุณเล...” วันวิวาห์นั่งตัวเกร็งทำอะไรไม่ถูก รู้ได้เลยว่าใบหน้าตาของเธอตอนนี้คงจะเห่อแดงไปทั้งหน้าแน่นอน

“อีกไม่นานผมคิดว่าผมจะเป็นเจ้าของหัวใจของคุณวินนี่ได้ครับ” สายตาของเขายังคงไม่ละไปจากใบหน้าของวันวิวาห์ ยิ่งเห็นเธอเอาแต่นั่งเงียบขวยเขินก็ยิ่งได้ใจว่าไม่นานเขาจะขโมยหัวใจของเธอมาจนหมดได้ตามที่พูด

วันวิวาห์มองไปยังสร้อยข้อมือกระดูกงูที่ทำด้วยทองคำขาวและมีเพชรสีชมพูเจียระไนเป็นรูปหัวใจอยู่ตรงกลางอย่างตกอยู่ในภวังค์ เมื่อวานเธอเพิ่งเจอดาเนียลเลและรู้สึกประทับใจตั้งแต่แรกเห็นจนเก็บเอาไปเพ้อ

เมื่อเช้าเพิ่งรู้จากพี่ชายว่าเขาสนใจเธอแล้วถูกดาเนียลเลชวนมาดินเนอร์ แล้วตอนนี้เขาก็กำลังขอเธอเป็นแฟนใช่หรือเปล่า เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม อยากจะกรี๊ดดังๆ เพื่อระบายความสุขที่จุกอยู่ในอกตอนนี้เสียเหลือเกิน ยัยวินนี่เอ๊ย...แกได้แฟนทั้งหล่อทั้งรวยจะโชคดีอะไรขนาดนี้ ขอบคุณตัวเองเหลือเกินที่ไม่เลือกคบใครก่อนที่จะมาเจอเขา

วันเวลาพ้นผ่านนานร่วมสองเดือน ตั้งแต่วันนั้นดาเนียลเลก็ส่งดอกไม้มาให้วันวิวาห์ทุกวันไม่ขาดแม้จะไม่ค่อยได้คุยหรือเจอหน้ากันกันแต่เขาก็ทำให้เธอยิ้มได้ตลอด

เย็นของวันหยุดสุดสัปดาห์หลังเลิกงานวันวิวาห์ก็ขับรถตรงไปยังห้างสรรพสินค้าสุดหรูใจกลางเมืองใหญ่ของกรุงเทพมหานคร เธอตรงไปที่ชอปแบรนด์เนมของผู้ชายโดยเฉพาะเพื่อไปเลือกหาของขวัญวันเกิดให้แฟนหนุ่มเพราะอีกไม่กี่วันจะถึงวันเกิดของดาเนียลเล และเขาก็สัญญากับเธอว่าจะบินมาที่ประเทศไทยเพื่อมาฉลองวันเกิดกับเธอ

“คุณผู้หญิงมาซื้อของขวัญให้แฟนใช่ไหมคะ”

“อ๋อ ค่ะ” พยักหน้าพร้อมยิ้มหวานให้กับพนักงานสาว

“ไม่ทราบว่าคุณผู้ชายชอบสีอะไรคะ เดี๋ยวดิฉันจะหาเข็มขัดสีที่คุณผู้ชายชอบทุกคอลเล็คชั่นมาให้เลือกค่ะ”

“เอ่อ...ฉันไม่ค่อยแน่ใจเลยค่ะ ขอเดินเลือกเองอีกสักครู่นะคะ”

“ตามสบายนะคะ ถ้าอยากดูอะไรเพิ่มเติมนอกจากนี้เรียกดิฉันได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

“ค่ะ” ส่งยิ้มหวานให้พนักงานสาวจากนั้นก็หันกลับมามองสิ่งของที่อยู่ในมือก่อนจะวางมันลง จริงสิ เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าดาเนียลเลชอบสีอะไรเป็นพิเศษ เท่าที่เจอกับเขาไม่กี่ครั้งก็เห็นว่าเขาสวมแต่สูทสีดำหรือไม่ก็เสื้อเชิ้ตสีขาวหรือดำ แต่นั่นก็น่าจะเป็นเพราะเป็นสีสุภาพในการแต่งตัวเพื่อความสง่าดูภูมิฐานน่าเชื่อถือของการเป็นประธานใหญ่ หากไม่รู้ก็แต่ถามเท่านั้นเอง คิดได้ดังนั้นจึงล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วกดโทรหาดาเนียลเลในทันที

หญิงสาวรอสายอยู่ครู่หนึ่งปลายสายก็กดรับ “คุณเลว่างคุยกับวินนี่ไหมคะ” ถามด้วยน้ำเสียงหวานและใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

“เค้าไม่ว่างคุยกับเธอหรอก” เสียงตอบกลับมาเป็นเสียงของผู้หญิงที่พูดภาษาไทยไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำนัก ยังไม่ทันที่เธอจะได้โต้ตอบอะไรจากนั้นสายก็ถูกตัด

เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นอย่างงั้นเหรอ? วินาทีนั้นวันวิวาห์ยืนอ้าปากค้างตัวชาวาบหัวใจเต้นแรงและรู้สึกหน่วงในใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเมื่อครู่เธอโทรผิด คิดได้ดังนั้นก็รีบเดินออกมาจากชอปแบรนด์เนมแล้วดูเบอมือถือที่โทรออกอีกครั้ง สรุปว่าเธอก็ไม่ได้โทรผิด แล้วผู้หญิงที่รับสายเธอคือใครกัน

วันวิวาห์ไม่คิดที่จะปล่อยให้เป็นเรื่องคาใจ เธอรับโทรกลับไปอีกครั้ง อีกครั้ง และโทรอีกครั้งเป็นครั้งแล้วครั้งเล่าจนเธอเริ่มมือไม้สั่นหายใจแรงด้วยความไม่พอใจ เพราะปลายสายไม่คิดจะรับสายของเธอให้เธอได้หาความจริงในเรื่องที่คาใจ

“คุณไม่ได้หลอกลวงอะไรวินนี่ใช่ไหมคุณเล คุณมาทำให้ฉันชอบคุณมากไปแล้วนะคะ” เธอเอ่ยพูดเสียงสั่นก่อนจะตัดสินใจโทรหาดาเนียลเลอีกรอบ ถ้าครั้งนี้ไม่มีใครรับสายอีกเธอจะตีตัวออกห่างจากดาเนียลเลทันที

ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สุดท้ายเขาก็ปล่อยให้สายตัด

สามวันแล้วไม่เป็นอันทำงานเพราะยังรู้สึกเสียใจกับเรื่องที่มีผู้หญิงรับโทรศัพท์ของดาเนียลเล หนำซ้ำหลังจากวันนั้นเธอก็ติดต่อเขาไม่ได้เขาก็ไม่ได้คิดจะติดต่อกลับมา เธอมองมือถือครั้งแล้วครั้งเล่าหวังว่าชายหนุ่มที่ทำเธอเสียใจจนไม่เป็นอันทำงานติดต่อมา แต่เปล่าเลยมือถือของเธอเงียบสนิท แต่ดอกไม้ของเขายังคงมาส่งเธอทุกวัน

“สรุปว่าคุณก็แค่ใช้เงินเพื่อให้ได้หัวใจวินนี่สินะคะ” มองดอกไม้ราคาแพงที่เพิ่งจะคิดได้ว่าเขาคงไม่ได้มาใส่ใจสั่งให้เธอทุกวัน เพราะอาจจะจ่ายเงินครั้งเดียวในการส่งดอกไม้มาให้เธอทุกวันก็เป็นได้

เห็นเธอเป็นอะไรตอนอยากได้เธอเป็นแฟนก็ทำให้เธอประทับใจได้ครั้งแล้วครั้งเล่าในเวลาไม่นาน หลังจากที่เธอตกหลุมรักเขามากไปแล้วกลับทำเป็นทิ้งๆ ขว้างๆ เธออย่างนี้ได้เหรอ

“แล้วเธอต้องมานั่งทรมานใจกับผู้ชายแบบนี้ทำไมกันวินนี่ เฮ้อ!” ลุกขึ้นเท้าเอวพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ แม้ในใจจะยังรู้สึกชอบดาเนียลเลอยู่มากแต่เธอก็ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรีให้เขามาลวงหัวใจได้อีกแล้ว