ep2

“เชิญทางนี้ครับท่าน” บริกรหนุ่มคนหนึ่งปรี่เข้ามาเชื้อเชิญ เสธ.อาร์มอย่างว่องไว เมื่อเขาก้าวเข้ามาภายในคาเฟ่พร้อม ทส.ลูกน้องคนสนิทอีก ๒ คน

“โต๊ะที่จองไว้”

ทส.ใบหน้าเคร่งขรึมบอกบริการเรียบๆ บริกรโค้งหลังแทบหัก แล้วรีบพาไปนั่งโต๊ะวีไอพี มุมดีที่สุดของร้าน

“ดาหวัน มาทำงานหรือยัง”

เสธ.อาร์มหันถามบริกร เขาโค้งรับทันที

“มาถึงเมื่อครู่ครับ ประเดี๋ยวคงขึ้นร้อง เพราะมีคิวนักร้องท่านอื่นก่อนคุณดาหวันอีกสามท่านครับ”

“ลัดคิวได้ไหม?” ทส.แจ้งทันที เพื่อให้นายของตนไม่ต้องรอนาน แต่เสธ.อาร์มโบกมือห้ามไว้

“ไม่ต้อง! ดูไปเรื่อยๆ”

บริกรก้มหน้ารับคำเบาๆ แขกโต๊ะนี้ เขารู้แต่ว่าวีไอพี.กระเป๋าหนัก ก่อนจะมามีคนเคลียร์ไว้หมดแล้ว แม้กระทั่งอาหารและเครื่องดื่ม เขาจึงทำหน้าที่อำนวยความสะดวกให้เท่านั้น

“ไปทำหน้าที่ของเธอเถอะ ไม่ต้องมายืนเฝ้าฉัน”

เสธ.อาร์มโบกมือไล่ชายหนุ่ม แล้วยิ้มให้อย่างใจดี

“ครับผม” บริกรยิ้มรับแล้วถอยออกไปเร่งอาหารและเครื่องดื่มให้โต๊ะพิเศษนี้

เสธ.อาร์มนั่งฟังเพลงจากนักร้องของทางร้านไปเรื่อยๆ พร้อมกับจ่ายเงินเพื่อซื้อมาลัยทิปให้สาวๆ เหล่านั้นไปจำนวนไม่น้อย จนพวกเธอลงมาจากเวทีก็พุ่งมาหาเขาอย่างที่ต้องการ

“สวัสดีค่ะท่าน”

รุจี นักร้องวัย ๒๐ เศษ ถลาลงมากราบแทบอกของเสธ.อาร์มทันทีที่เธอลงจากเวที ทิปของเขาคืนนี้หนักว่าแขกทุกๆ คน เพราะเป็นวันธรรมดาที่ทางร้านมีแขกน้อย เธอจึงต้องเอาใจเขาเสียหน่อย

“ร้องเพลงได้ดีนี่”

เมื่อหญิงสาวขยับเข้าชิด เสธ.อาร์มก็โอบบ่ากลมกลึงเอาไว้โดยอัตโนมัติ ชุดวับแวมนั้นแทบจะไม่ได้ปกปิดส่วนสัดของเธอเอาไว้เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เนินหน้าอกอวบอัดที่เบียดชิดกันจนแทบทะลักออกมาจากชุดที่มองดูก็เหมือนบราเซียร์สีเงินยวงที่ประดับพู่ไว้

“ขอบคุณค่ะท่าน ถ้าท่านอยากฟังอีก หนูลัดคิวขึ้นไปร้องให้ฟังอีกได้นะคะ” รุจีออดอ้อน

“ลัดคิวกันได้ด้วยเหรอ?” เสธ.อาร์มแกล้งถาม

“ได้สิคะ ก็แค่ท่านเสียค่าลัดคิวนิดหน่อยเท่านั้น”

เสธ.อาร์มพยักหน้ารับยิ้มๆ

“ฉันฟังคนอื่นร้องเพลง แล้วอยู่กับเธอตรงนี้ดีกว่า ตรงนี้เธอก็เรียกดริ๊งจากฉันได้ไม่ใช่หรือ?”

“โอ๊ยย...ไม่มีปัญหาค่ะท่าน งั้นหนูสั่งเลยนะคะ”

รุจีหันไปกวักมือเรียกบริกรแล้วชูนิ้วเป็นอันรู้กันว่าเธอสั่ง ๑ ดริ๊ง สำหรับดื่มกับลูกค้า

ขณะเดียวกัน ลูกน้องคนสนิทของเสธ.อาร์มก็ไม่น้อยหน้า เขาเรียกนักร้องคนอื่นๆ มานั่งอยู่ที่โต๊ะด้วย ทำให้โต๊ะวีไอพีของเสธ.อาร์ม เต็มไปด้วยผู้หญิงที่เข้ามาพะเน้าพะนออยู่เต็มโต๊ะ

เวลาผ่านไปไม่นานนัก นักร้องที่ทุกคนจับตามองก็ขึ้นมาบนเวทีด้วยชุดบิกินี่สีสดที่ติดเลื่อมสีทองพร้อมพู่ห้อยกรุยกรายเป็นสาย ราวกับม่านมู่ลี่ที่ติดเป็นเสื้อและกระโปรงสั้น ทว่า...ไม่ได้ปกปิดส่วนสัดอันขาวผ่องกระจ่างตา

“ก็อยากดูแลให้มากกว่านี้เหลือเกิน แต่กลัวจะเพลินจนเผลอทำเกินหน้าที่ ก็ถูกให้เป็นแค่คนรู้จักเลื่อนเป็นคนรักไม่ได้สักที จึงทำเท่าสิทธิ์ที่มียามเห็นเธอเป็นทุกข์ใจ.....”

ทันทีที่เพลง “คนไม่ใช่แฟน ทำแทนไม่ได้” ของตั๊กแตน ชลดา ดังขึ้นจากเสียงร้องอันไพเราะของดาหวัน เสียงปรบมือจากแขกที่มานั่งฟังก็ดังขึ้นอย่างพร้อมเพรียงกัน หญิงสาวโค้งรับพร้อมรับพวงมาลัยติดแบงค์ไปตั้งแต่เพลงขึ้นท่อนแรก และทยอยรับพวงมาลัยไปจนจบเพลง ทำให้ เสธ.อาร์ม ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

“ผู้หญิงคนนั้น เขามีเสี่ยมาแจกพวงมาลัยมากอย่างนี้ทุกคืนหรือ?” เสธ.อาร์ม กระซิบถามนักร้องสาวที่เคลียคลออยู่ไม่ห่าง จากการสั่งดริ๊งให้เธออย่างไม่อั้น

“ดาหวันนะหรือคะ? โอ๊ย..ผัวเขาเพิ่งจะตายก็เพราะอีพวกเสี่ยๆ นี่ล่ะค่ะ หึงหวงกันเอง”

“เธอหมายความว่ายังไง”

“ก็นักร้องมีแขกติดเยอะๆ แล้วดันมีผัว เขาไม่บอกกันหรอกค่ะ เสี่ยงทั้งทิปหาย เสี่ยงทั้งอันตรายจากพวกโรคจิต แต่ดาหวันเขาไม่เชื่อ ผัวก็เลยถูกกระทืบจนตาย ขนาดวันเผาผัวตัวเอง ยังต้องมาทำงานร้องเพลงต่อ น่าสงสารนะคะท่าน”