ep3

“งั้นเหรอ.. วันนั้นเธออยู่ในเหตุการณ์ด้วยเหรอ”

เสธ.อาร์มถามไปเรื่อยๆ คล้ายไม่ได้สนใจ เพราะในระหว่างถาม เขาก็ยังสั่งดริ๊งให้เธอ และเหน็บแบงค์ให้เธออยู่ตลอดเวลาในระหว่างที่เธอบีบๆ นวดๆ เขาอยู่

“ไม่อยู่หรอกค่ะ หนูอยู่หลังร้านกำลังจะกลับบ้าน ออกมาก็เห็นนอนจมกองเลือดแล้ว”

“แสดงว่าเขามารับมาส่งกันทุกวัน”

“ค่ะ ดูท่าทางจะข้าวใหม่ปลามัน”

“แล้วเธอล่ะ ไม่คิดจะมีบ้างเหรอ?”

“โอ๊ย...ถ้าหนูจะมี ไม่เอาพวกหน้าจืดอย่างผัวดาหวันหรอกค่ะ ต้องแบบท่านสิคะ”

หญิงสาวชม้อยตามอง เสธ.อาร์มอย่างมีความหมาย พลางเลื่อนฝ่ามือลงไปลูบไล้ที่เป้าหว่างขาของชายหนุ่มอย่างช้าๆ เขาเอนตัวพิงเบาะ ขยับท่าทางนั่งให้สบายๆ เพื่อให้หญิงสาวลองทำหน้าที่ของเธอดู

“ถ้าฉันจะชวนเธอออกไปข้างนอกก็ได้งั้นหรือ?”

“มันก็แล้วแต่ว่า...ท่านจะให้หนูพอใจแค่ไหน”

ทส.คนสนิทมองตาเจ้านายตัวเอง คล้ายรอคำสั่ง แต่เสธ.อาร์มส่ายหน้าเล็กๆ เป็นอันรู้ว่าเขาจะจัดการเอง

“ถ้าฉันอยากจะได้ดาหวันล่ะ”

“คะ?” หญิงสาวชะงักมือไปในทันที เธอลูบไล้เขาทั้งเนื้อทั้งตัว เบียดบดทรวงอกถูไถปลุกอารมณ์เขาก็ตั้งมาก แต่เขากลับถามหาดาหวันเสียอย่างนั้น

“ถ้าท่านอยากได้ดาหวัน ก็คงต้องคุยกับเขาเองค่ะ เพราะนักร้องที่นี่ จะออกไปกับแขกตามความพอใจของแต่ละคนเท่านั้น”

ถ้าเงินถึง...ก็ไปได้ใช่ไหม?”

“ถึงคิวหนูร้องเพลงแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับดริ๊งนะคะท่าน ส่วนดาหวันท่านคุยกับเขาเองเถอะค่ะ”

รุจิตัดบทอย่างเสียดาย ก่อนจะเดินหน้าเชิดออกไปอย่างไม่แคร์ เพราะแขกคนอื่นๆ ก็รอเธออยู่เช่นกัน

******

ดาหวันตื่นขึ้นมาด้วยความมึนงง รอบข้างกายเธอมีแต่ความว่างเปล่า หญิงสาวปรับสายตาให้เคยชินกับความสลัวอยู่ชั่วครู่ จึงรู้ว่าเธอนอนอยู่บนเตียงภายในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ รอบด้านปิดทึบ มีเพียงแสงสว่างลอดเข้ามาตามช่องรอยแตกของแผ่นไม้กระดาน ทำให้เธอรู้ว่าที่นี่ไม่น่าจะใช่โรงแรม แต่น่าจะเป็นบ้านหรือรีสอร์ตที่ไหนสักแห่ง เธอไล่เลียงความทรงจำอย่างรวดเร็วเพื่อเอาตัวรวด

หญิงสาวจำได้ว่าหลังจากนั่งคุยกับแขกหลายโต๊ะตามมารยาทและปฏิเสธทุกคนเหมือนเคยกับการออกไปนั่งต่อข้างนอก กระทั่งหลังเลิกงาน เธอเดินออกมาเรียกแท็กซี่เจ้าประจำ ก็ปรากฏว่ามีชายฉกรรจ์เดินเข้ามาหาเธอ ก่อนจะบังคับให้เธอเดินไปกับเขา ดาหวันจำได้ว่าเธอขัดขืน และในทันทีที่เธออ้าปากจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ก็มีมือมาปิดปากเธอเอาไว้อย่างรวดเร็วแล้วหลังจากนั้นกลิ่นฉุนๆ อย่างยาก็ทำให้เธอหมดสติไป

“ดาหวัน เลิกร้องเพลงเถอะ ผมเลี้ยงคุณได้”

“ให้ฉันเลิกร้องเพลง ฉันจะเอาอะไรกินคะ ลำพังคุณยังขอเงินคุณพ่ออยู่เลย”

“ก็แค่ตอนนี้เท่านั้น อีกไม่กี่ปีผมก็เรียนจบ แล้วก็จะบอกเรื่องของเรากับคุณพ่อ”

“งั้นก็เอาไว้คุณเรียนจบมีงานทำเมื่อไหร่ ฉันจะเลิกร้องเพลง”

“โธ่ ดาหวัน...ผมไม่อยากให้คุณร้องเพลงจริงๆ นะ ผมหวง แล้วพวกเสี่ยๆ มันกลัดมันทั้งนั้น ไม่รู้ว่าวันไหนมันจะมาฉุดคุณไป”

คำพูดของเธอกับอรรถพรฉายชัดเข้ามาในความทรงจำอีกครั้ง “เสี่ยกลัดมันพวกนั้น” หรือว่าจะเป็นเสี่ยที่มันรุมกระทืบอรรถพรจนตาย สั่งลูกน้องให้มาลักพาตัวเธอมาที่นี่!

ดาหวันถึงกับสะท้านเยือก เมื่อคิดได้ว่าศัตรูของเธอ คือคนพวกนั้น เพราะเธอให้การกับตำรวจซัดทอดพวกมัน แต่เธอลืมไปว่าคดีแบบนี้ มันมีเงินมากมายที่จะประกันตัวออกมาต่อสู้ แล้วก็หวนกลับมาทำร้ายเธอจนได้

“คุณอรรถขา...ฉันจะทำยังไงดี”

ดาหวันกอดตัวเองแล้วร้องไห้เงียบๆ สักพักเธอก็เริ่มทำใจแล้วลุกขึ้นจากเตียง เดินไปที่ประตูอย่างระมัดระวัง บานประตูทำด้วยไม้ มีกลอนอยู่ภายใน แต่ปิดแน่น นั่นแสดงว่าภายนอกคล้องกุญแจไว้ หญิงสาวค่อยๆ แนบใบหูเพื่อฟังเสียงจากภายนอก แต่ทุกอย่างก็เงียบราวกับไม่มีคนอยู่

หญิงสาวเดินไปที่หน้าต่าง พยายามมองลอดรอยแตกของไม้ออกไปภายนอก ก็พบว่าด้านนอกเป็นต้นไม้หนาทึบ และยังไร้ร่องรอยใดๆ จากผู้คน

ถ้าเราตะโกนเรียกให้คนมาช่วย...เขาจะช่วยเราไหม? หรือว่าจะยิ่งเร่งเวลาให้มันกลับมาทำร้ายเราอีก

ดาหวันใคร่ครวญกับตัวเองด้วยความสับสน เธอเริ่มรื้อค้นภายในห้องว่ามีอะไรบ้าง นอกจากเสื้อผ้าที่แขวนอยู่ในตู้ และน้ำดื่ม กระทั่งกระเป๋าของเธอก็ไม่รู้ว่าหายไปไหน หญิงสาวเดินงุ่นง่านอยู่สักพักก็พยายามผลักประตู หน้าต่างเพื่อหาทางออก เธอทำทุกๆ วิถีทางที่จะออกจากห้องนี้ไปได้ แต่ก็ไม่เป็นผล