บทที่5

สีหน้าเรียบนิ่งแววตาเฉยชาก้มมองบาดแผลบนฝ่ามือของตัวเองทันทีเมื่อดารินตื่นนอนขึ้นมา เธอส่ายหน้ากับเหตุการณ์ของเมื่อคืน

'มาถึงเมืองไทยวันเดียวก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้'

เธอถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการอาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมตัวไปซื้อของใช้มากักตุนไว้ในตู้เย็น

ซูเปอร์มาร์เก็ต

ร่างสวยในชุดเสื้อกล้ามกางเกงยีนสวมรองเท้าผ้าใบเดินเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งอยู่ห่างจากคอนโดไม่ไกลสักเท่าไหร่ และทันทีเมื่อเธอเดินเข้าไปด้านในก็ต้องตกเป็นเป้าสายตาของคนโดยทั่วไปทันที

ผิวสวยใสขาวออร่ากระจ่าง คิ้วโก่ง จมูกโด่ง ริมฝีปากสวย องค์ประกอบบนเรือนร่างของเธอตอบรับกันได้อย่างลงตัว

"อ๊ะ"คิ้วสวยเผลอขมวดเข้าหาทันทีเมื่อเธอยื่นมือไปคว้าตะกร้าสำหรับใส่ของขึ้นมาจับ ดวงตากลมโตก้มมองฝ่ามือข้างที่ถนัด ผ้าพันแผลสีขาวสะอาดตาตอนนี้เริ่มเปลี่ยนสีเมื่อมีหยาดเลือดซึมออกมา

'บัดซบ'ดารินสบถคนเดียวอยู่ภายในใจ เธอเดินไปเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็นและไม่ลืมที่จะซื้ออาหารสดเอาไว้ประกอบอาหารภายในมื้อถัดไป

ครืด ครืด ครืด

"ฮัลโหล"

"อยู่ไหน"เสียงหวานของใบเตยดังมาตามสายในขณะที่เธอกำลังยืนเลือกของใช้อยู่นั่นเอง

"มาซื้อของเข้าห้อง"

"เย็นนี้ว่างใช่ไหม"

"จะชวนไปไหนอีกล่ะ"ด้วยความที่คบหากันมานาน ดารินสามารถเดาออกได้ทันทีว่าเพื่อนสนิทกำลังคิดจะทำอะไรอยู่ในตอนนี้

"คลับซี พึ่งเปิดใหม่"

"ใครคนต้นคิด"

"ฉันเอง พรุ่งนี้น้ำหนาวก็ว่างไม่มีงานที่ไหน"ในเมื่อเพื่อนปูทางมาถึงขนาดนี้แล้วมีหรือดารินจะปฏิเสธได้

"โอเค แล้วเจอกัน"

"ซื้ออาหารสดไว้ด้วย ฉันสองคนอยากกินอาหารฝีมือเธอ"

"โอเค"

ริมฝีปากสวยของดารินคลี่ยิ้มบางเบา ก่อนเธอจะเก็บโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋า สายตากวาดมองหาวัตถุดิบในการทำอาหารให้กับเพื่อนทั้งสอง

"สูงจัง"เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นขวดเครื่องปรุงที่วางอยู่ชั้นสูงสุด แม้ว่าเธอจะมีส่วนสูงถึงหนึ่งร้อยเจ็บสิบแต่ก็ยังเตี้ยกว่าขวดเครื่องปรุงที่วางอยู่บนชั้นอยู่ดี

ฮึบ ฮึบ ฮึบ

"เดี๋ยวผมหยิบให้ครับ"น้ำเสียงโทนอบอุ่นดังขึ้นในขณะที่ดารินกำลังพยายามเอื้อมมือหยิบขวดเครื่องปรุง ดวงตากลมโตมือฝ่ามือใหญ่ของชายผิวขาวสะอาดตาซึ่งกำลังยื่นฝ่ามือไปหยิบเครื่องปรุงขวดนั้นมาให้

"ได้แล้วครับ"

"ขอบ..."หญิงสาวหมุนตัวกลับไปหมายจะขอบคุณ แต่เมื่อเธอเห็นร่างสูงใหญ่ตรงหน้าดวงตากลมโตคู่สวยก็เกิดอาการวูบไหว คำขอบคุณเมื่อครู่ถูกกลืนลงคอไป

ร่างสูงใหญ่มีผิวขาว ใบหน้าของเขาคมเข้มตามฉบับชายไทย ร่างของอีกฝ่ายทั้งสูงและใหญ่ยืนบังเธอจนมิด

"ขอบคุณค่ะ"ดารินเกิดความประหม่าเธอยื่นมือไปรับขวดเครื่องปรุงจากฝ่ามือใหญ่ของวายุภัค ดวงตาวูบไหวและเกิดอาการวูบโหวงในช่องท้องแบบที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้ว่ามันเกิดขึ้นเพราะอะไรเมื่อได้เข้าใกล้ผู้ชายตรงหน้า

"ไม่เป็นอะไรครับ"วายุภักษ์ยิ้มออกมาตามประสาคนที่เป็นมิตรพูดคุยได้กับทุกคน ก่อนสายตาคมเข้มของเขาจะสะดุดเข้ากับฝ่ามือเล็กที่กำลังจับตะกร้าใบใหญ่ซึ่งมีข้าวของอยู่ด้านในเกือบครึ่ง ทำให้ชายหนุ่มรีบวางตะกร้าใบเปล่าของตัวเองลงและรีบดึงตะกร้าของดารินมาถือเอาไว้

"อ๊ะ"

"เลือดคุณไหล"ใจของเขาหล่นวูบไปอยู่ตรงปลายเท้า แต่หญิงสาวเธอกลับมองแผลและเลือดบนฝ่ามือด้วยแววตาว่างเปล่า

"ฉันชินกับมันแล้วล่ะค่ะ"เธอยื่นมือข้างที่ไม่ถนัดไปตรงหน้าหมายจะขอตะกร้าคืน

"อยากซื้ออะไรเพิ่มก็เดินไปหยิบได้เลยนะครับ เดี๋ยวผมถือให้"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวฉันถือเอง"ฝ่ามือเรียวสวยชะงักค้างไว้เมื่อชายหนุ่มไม่ยอมยื่นตะกร้าให้กับเธอ

"คุณกำลังเจ็บ ไปเถอะครับเดี๋ยวผมช่วยถือให้"เขากลายเป็นเด็กดื้อตัวใหญ่ไม่ฟังคำสั่งของเธอทำให้ดารินถอนหายใจออกมา

เธอเดินเลือกซื้อของใช้ด้วยความเกรงใจร่างสูงใหญ่ที่คอยเดินถือตะกร้าตามอยู่ไม่ห่าง

'เธอดูสามีของผู้หญิงคนนั้นสิ น่ารักดีเนอะมาช่วยภรรยาถือตะกร้าด้วย'

'นั่นสิ น่ารักดีเนอะเด็กหนุ่มสาวสมัยนี้ แต่จะว่าไปเมียของพ่อหนุ่มคนนั้นสวยมากเลยนะ เป็นดาราหรือเปล่า'

'ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันสิ แต่ถ้าเขาสองคนมีลูก ลูกจะต้องน่ารักมาก ๆ เลยเนอะว่าไหม'เสียงนินทาที่ดังในระยะเผาขนของผู้คนรอบดังเข้าโซนประสาทหูของเขาทั้งสอง ดารินเหลือบมองผู้คนรอบกายเธอไม่สามารถก้าวขาเลือกเดินซื้อของต่อไปได้ ซึ่งวายุเองก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติของหญิงสาว ในใจของเขาเกิดความรู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องมาพบกับการที่ถูกผู้คนนินทา

"คุณดาริน คือผม"

"กลับกันเถอะ"เธอหมุนตัวเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์คิดเงินโดยมีสายตาของวายุมองตามไปด้วยความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นอยู่ภายในใจ

เขาตั้งใจมาซื้อของใช้ และเมื่อเห็นว่าเธอต้องการความช่วยเหลือเขาจึงอาสายื่นมือไปช่วยด้วยความเต็มใจ ไม่คิดเลยว่าการมีน้ำใจช่วยเธอในครั้งนี้มันจะทำให้เกิดความผิดพลาดมากขึ้นไปใหญ่

"ทั้งหมดสองพันหนึ่งร้อยสามสิบห้าบาทค่ะ"

"นี่ค่ะ"ดารินล้วงเงินขึ้นมาจ่ายอย่างไม่รีรอโดยมีวายุคอยยืนดูอยู่ไม่ห่าง เธอใช้มือข้างที่ไม่ถนัดรวบถุงใส่ของหลายถุงเพียงข้างเดียว

"นี่ค่ะเงินทอน โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ"

"ค่ะ"หญิงสาวรับเงินทอนก่อนจะเดินออกมา ก็เห็นวายุยืนอยู่ตรงหน้าประตูด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ในมือของเขาถือถุงขาวสีขุนเอาไว้เพราะเมื่อครู่เขาหายไหนเธอก็ไม่ทราบได้ก่อนชายหนุ่มจะเดินกลับมาอยู่ตรงที่เดิมอีกครั้งในขณะที่เธอกำลังยืนคิดเงิน

"ผมขอโทษด้วยนะครับ"

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณอย่าคิดมากเลยมันไม่ใช่ความผิดของคุณ ขอตัวก่อนนะคะ"เธอเอ่ยลาหมายจะเดินกลับไปยังคอนโดที่พักซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลสักเท่าไหร่ แต่เมื่อดารินเดินห่างออกไปได้เพียงแค่ไม่กี่ก้าวเรียวแขนของเธอก็ถูกมือใหญ่ของใครบางคนยื่นมาคว้าเอาไว้

และเมื่อเธอหันกลับไปก็เห็นร่างสูงใหญ่ของวายุภักษ์อยู่ห่างออกไปไม่ไกล และเป็นฝ่ามือใหญ่ของเขาที่คว้าแขนเธอเอาไว้

"ให้ผมไปส่งนะครับ"ดารินจ้องหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม ก่อนเธอจะดึงเรียวแขนออกมาจากฝ่ามือใหญ่

"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ฉันเดินกลับเองได้"

"แต่มือคุณเจ็บจะถือของหนักได้ยังไง ให้ผมไปส่งดีกว่านะครับ"

"แต่"

"ไปครับ รถของผมจอดอยู่ทางนั้น"วายุภักษ์ชี้ไปยังรถเก๋งธรรมดาราคาไม่กี่แสนของเขาซึ่งจอดอยู่ห่างออกไปไม่ไกล เธอคงไม่สามารถเดินกลับไปยังคอนโดที่พักของตัวเองได้ถ้าหากเขายังคอยเดินตามติดชีวิตของเธออยู่แบบนี้

ปึก

ทันทีเมื่อเธอก้าวขาขึ้นมานั่งบนรถเก๋งของเขาหลังจากนำของใช้ไปใส่ไว้ท้ายรถเสร็จ มือสวยของเธอข้างที่เจ็บก็ถูกดึงไป

"อุ้ย"

"เจ็บเหรอครับ ผมขอโทษ"

"เปล่าค่ะ ฉันแค่ตกใจ"สีหน้าซีดเผือดของวายุภักษ์กลับมาสดใสในชั่วพริบตาเมื่อได้ฟังคำตอบจากปากของเธอ

"มาครับ เดี๋ยวผมทำแผลให้ใหม่"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ เดี๋ยวฉันกลับไปทำเองที่ห้อง..."

"อย่าดื้อสิครับ"เขาดุเธอ อย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าทำ เมื่อรู้ว่าห้ามไปก็เปล่าประโยชน์ดารินจึงเลือกที่จะนั่งอยู่เงียบ ๆ ปล่อยให้วายุภักษ์จัดการกับผ้าพันแผลของเธอ

"ถ้าเจ็บก็บอกได้เลยนะครับ"เขาพูดกับเธอในขณะที่ใช้ก้อนสำลีจุ่มน้ำเกลือบรรจงเช็ดไปตามรอยบาดแผลเป็นทางยาวบนฝ่ามือของหญิงสาว

"เจ็บมากไหมครับ"

"ไม่ค่ะ"เธอส่ายหน้าตอบ แต่วายุภักษ์รู้ดีว่าเธอเจ็บเพียงแค่เก็บความรู้สึกนั้นเอาไว้ หญิงสาวหันมองไปยังนอกหน้าต่างปล่อยให้ชายหนุ่มทำแผลจนเวลาล่วงเลยผ่านไป

"เสร็จแล้วครับ"

"ขอบคุณค่ะ"ดารินหันไปมองหน้าของเขาพร้อมกล่าวคำขอบคุณ

"ไม่เป็นอะไรครับ ผมเต็มใจ"เขาตอบเธอกลับไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ริมฝีปากดูสุขภาพดีของวายุยิ้มออกมา แต่ทว่ารอยยิ้มของเขามันกลับทำให้หัวใจของเธอสั่นอย่างแปลกประหลาดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

ชายหนุ่มขับรถพาเธอมาส่งยังคอนโด ดวงตาของวายุชะงักเมื่อเห็นคอนโดหลายสิบชั้นที่หญิงสาวพักอยู่

"ส่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ"ดารินบอกวายุเมื่อรถของเขาเคลื่อนตัวมาจอดยังด้านหน้าของคอนโด

"ถือของขึ้นไปไหวใช่ไหมครับ"

"ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวเรียกนิติให้มาช่วยถือค่ะ"ดารินตอบชายหนุ่ม วายุภักษ์พยักหน้ารับรู้เขาเปิดประตูลงไปช่วยเธอขนของออกจากทางด้านหลัง

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง แล้วก็เรื่องที่ช่วยทำแผล"

"ยินดีครับ"ชายหนุ่มยิ้มรับมองเธอเดินถือถุงเข้าไปในตัวคอนโดใหญ่ เขาโล่งใจเมื่อเห็นนิติของคอนโดเดินเข้ามาช่วยถือของขึ้นไปส่งให้กับเธอ

แค่ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกันมันไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากกว่านั้น นั่นคือสิ่งที่วายุภักษ์คิดไว้