บทที่6

"เป็นยังไงบ้างลูก"เสียงหวานของมารดาดังมาจากปลายสายทำให้ดารินคลายความคิดถึงมารดาได้บ้าง ร่างสวยในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตานั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ยังเหลือเวลาอีกไม่ถึงสองชั่วโมงก็จะถึงเวลานัดของสามสาว

"รินสบายดีค่ะ แล้วแม่ล่ะคะเป็นยังไงบ้างที่นั่นหนาวมากไหม"

"ไม่เลยลูก วันนี้คุณพ่อของลูกพาแม่ไปซื้อเสื้อกันหนาวตัวใหม่"

"ถูกบังคับไปใช่ไหมคะ"ดารินตอบติดตลกอย่างคนรู้ทัน

"แม่ว่ามันสิ้นเปลือง ตัวเก่าก็ยังใส่ได้อยู่"

"แต่ดูเหมือนคุณพ่อท่านน่าจะไม่เข้าใจ"คำพูดของลูกสาวทำให้คนเป็นมารดาถอนหายใจ แม้ดารินกับวิลเลียมจะไม่ใช้พ่อลูกที่ผูกพันกับทางสายเลือด แต่ดารินก็ไม่ต่างอะไรจากลูกสาวแท้ ๆ ของวิลเลียมที่รู้จักนิสัยบิดาของตัวเองดี

"ไม่เอาแล้ว แม่ไม่อยากพูดเรื่องนี้"

"พูดทีไรแม่ก็ปวดหัว ใช่ไหมคะ"

"ดารินลูก นี่แม่เอง"

"ฮ่า ๆ "หญิงสาวหัวเราะออกมา และน้อยคนนักที่จะได้ยินเสียงหัวเราะของเธอแบบนี้ เปรมสินี เกือบจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่

"นี่ลูกหัวเราะ"

"หนูหัวเราะ มันแปลกเหรอคะ"ดารินวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ กดเปิดลำโพงเพื่อให้ง่ายในขณะที่เธอลงมือแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางราคาแพง

"มันไม่แปลกหรอกลูก แต่มันนานมาก นานเสียจนแม่แทบจะจำไม่ได้ว่าลูกสาวของแม่หัวเราะอย่างมีความสุขขนาดนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่"คำตอบของมารดาทำให้ดารินชะงักไป นั่นสินะ นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้เปล่งเสียงหัวเราะดังลั่นขนาดนี้

หนึ่งปี สองปี หรือสี่ปี หรือตั้งแต่ตอนที่เธอขึ้นมารับตำแหน่งประธานบริษัทต่อจากบิดา

"แม่ดีใจนะที่ลูกสาวของแม่หัวเราะได้แบบนี้"

"..."

"พักผ่อนให้มีความสุขนะลูก ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าลืมหาลูกเขยมาฝากแม่นะ"

"แม่คะ"

"ลูกรักใครแม่กับพ่อก็รักคนนั้น ขอแค่เขาเป็นคนดีรักลูกสาวของแม่ด้วยใจจริงก็พอ"

"แม่"

"ดูแลรักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะลูก แม่กับพ่อรักลูกนะ ดาริน"

"หนูก็รักแม่กับคุณพ่อเหมือนกันค่ะ"

ติ๊ด

ริมฝีปากของหญิงสาวคลี่ยิ้มออกมา ก่อนเธอจะชะงักไปเมื่อในหัวสมองของเธอมีภาพของชายบางคนฉายขึ้นมา แม้จะเป็นเพียงแค่ครู่เดียวแต่มันกลับทำให้หัวใจของเธอเต้นสั่นขึ้นมาได้

'แหม สองคนนั้นนั่งห่างกันก็ได้ กลัวคนอื่นเขาไม่รู้หรือไงวายุภักษ์ว่านายกำลังตามจีบคุณนุชอยู่'

คำพูดของเพื่อนสนิทในบทสนทนาวันนั้นมันดังแทรกขึ้นมาอีกครั้ง ราวกับต้องการย้ำเตือนให้หัวใจดวงน้อยของเธอหยุดเต้นหรือหวั่นไหวไปกับสิ่งที่มันไม่สามารถเกิดขึ้นกับตัวเธอเองได้

'เขามีคนที่ชอบอยู่แล้ว ดาริน'

ร่างสวยของหญิงสาวในชุดเดรสสีดำเปิดหลังทั้งแผ่นเดินเคียงคู่สาวสวยในชุดเดรสสีขาวแบบเกาะอกเข้ามาด้านในของคลับแห่งใหม่

ความสวยงามเด่นสะดุดเป็นที่ดึงดูดสายตาของหลายชาย แต่เธอทั้งสองก็ไม่คิดจะหันกลับไปมองหรือส่งยิ้มทักทายให้กับใคร ดารินกับใบเตยเดินตรงไปยังโต๊ะที่สั่งจองเอาไว้

"ช้า"

"รถติด"ใบเตยตอบน้ำหนาวที่นั่งหน้าบึ้ง แต่สายตายังคงไม่หยุดมองโต๊ะรอบข้างซึ่งส่วนมากจะเป็นผู้ชายตั้งแต่วัยรุ่นไปจนถึงวัยทำงาน

"ไม่ผิดหวัง เด่น ๆ ดี ๆ ทั้งนั้น"

"ทิชชูไหม"ดารินไม่พูดเปล่าเธอเปิดกระเป๋าล้วงหยิบทิชชูให้เพื่อนสาวที่ตาเป็นประกายเมื่อได้มองผู้ชายงานดี

"ไม่เป็นไรย่ะ เอาไว้ซับน้ำลายของตัวเองเถอะ"

"ฉันไม่ใช่คนหื่นแบบเธอ ยัยบ้า"

"เกิดมาทั้งทีก็ต้องใช้ให้คุ้มไหมล่ะ"สไตล์ลิสต์สาวเจ้าเสน่ห์ขยิบตายิ้มแพรวพราวไปให้กับชายโต๊ะข้าง ๆ อีกทั้งยังยกมือข้างที่ถือแก้วเหล้าเป็นการทักทายอีกฝ่าย การสื่อสารที่ใช้ได้กับในหมู่เสือด้วยกัน

"ปล่อยมันไปเถอะ ของขาดมาหลายเดือนแล้ว"

"หึ เธอก็ด้วยใช่ไหมล่ะ"

"ชิ เบื่อคนรู้ทัน"อายุเข้าใกล้เลขสามเต็มทีคงไม่มีผู้หญิงคนไหนปล่อยให้น้องสาวนอนเหี่ยวอุรา นอกเสียจากดารินคนนี้

แต่มันก็เป็นเรื่องปกติ ทั้งชายหญิงสมัยนี้ล้วนมีความต้องการด้วยกันทั้งนั้นซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมชาติของมนุษย์แม้แต่ตัวของดารินเองก็ตาม

"ดาริน ผู้ชายโต๊ะนั้นมองแก"ใบเตยชี้ไปยังผู้ชายรูปหล่อร่างสูงที่นั่งอยู่โต๊ะที่ห่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่

"หล่อด้วยนะ"

"อืม เห็นแล้ว"ดารินตอบเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง บรรยากาศมืดสลัวไม่อาจกลบเกลื่อนความหล่อของผู้ชายคนนั้นได้ แต่เธอก็ไม่ได้โง่ที่จะมองไม่ออกว่าผู้ชายคนนั้นต้องการอะไร

"ไม่สนใจเหรอ ฉันเห็นเขามองแกมาได้สักพักแล้วนะ"ดารินส่ายหน้า ยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มไม่สนใจผู้ชายคนนั้นที่กำลังลุกขึ้นเดินตรงมายังเธอ

"สวัสดีครับคนสวย"เขาทักทายแต่เธอกลับพยักหน้าให้

"ค่ะ"

"ชนแก้วกันสักหน่อยดีไหมครับ"เธอส่ายหน้าปฏิเสธจนชายหนุ่มหน้าเสีย แต่ก็ยังคงไม่ละความพยายามในการตามตื๊อ

"ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรครับ ผม มาวิน นะ"ดารินนั่งเงียบโดยมีเพื่อนทั้งสองคนนั่งมองสังเกตการอยู่อย่างเงียบ ๆ

"อยากดื่มอะไรเป็นพิเศษไหมครับ เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง"

"ไม่เป็นอะไรค่ะ"ดารินปฏิเสธ ซึ่งการปฏิเสธของเธอนั้นทำให้ชายหนุ่มถึงกับชะงักก่อนจะถอยหลังแล้วเดินกลับไปเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีใจอยากจะสานต่ออารมณ์ในคืนนี้กับเขา

"โห่ เสียดายอะดาริน หนุ่มหล่อเลยนะนั่น"น้ำหนาวเอ่ยขึ้นมาเมื่อผู้ชายคนนั้นเดินกลับไป แต่ยังคงมองมาที่เธอเป็นระยะ

"อยากได้ก็เอาสิ เสือกับสิงห์น่าจะเข้ากันได้ดี"

"ไม่เสียดายจริง ๆ นะฉันเอาจริงนะ"

"หึ ตามสบาย"ดารินดันกายลุกขึ้นทำให้เพื่อนทั้งสองคนต้องเงยหน้ามองตาม

"จะไปเข้าห้องน้ำ"

"ฉันไปด้วย"ใบเตยหยัดกายยืนขึ้น ทั้งสองมองไปยังน้ำหนาวสลับกับผู้ชายเมื่อครู่

"อย่าให้เสียชื่อเสือสาวล่ะ"เจ้าตัวยิ้มกริ่มออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนทั้งสองเปิดทางให้

ใบเตยกับดารินเดินออกไปปล่อยให้น้ำหนาวได้ประชิดเสือร้ายอย่างมาวินเพียงลำพัง

"แกเชื่อฉันไหม ยัยบ้านั่นใช้เวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ"

"แต่หมอนั่นก็ดูเหมือนว่าจะไม่เบา"

"ก็เข้ากันได้ดีไม่ใช่เหรอ"ริมฝีปากสวยของดารินกระะตุกยิ้ม ทั้งคู่เดินมายังห้องน้ำหญิงซึ่งมีคนยืนต่อแถวเยอะอยู่

"ไปยืนรับลมก่อนดีไหม อยู่ตรงนี้ฉันอึดอัด"

"เอาสิ"สองสาวเดินผ่านไปยังด้านหลังซึ่งเป็นลานกว้างสามารถเดินทะลุไปถึงลานจอดรถด้านข้างได้

"เมื่อไหร่นุชจะเลิกยุ่งกับหมอนั่นซะที"สี่เท้าของสองสาวชะงักเมื่อได้ยินเสียงเข้มของใครบางคนดังขึ้นมา และดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะอยู่ในอาการมึนเมา

"เบา ๆ หน่อยสิพี่นัด ถ้าพี่เมาพี่ก็กลับบ้านไปนอนไป"

"พี่ไม่กลับ จนกว่านุชจะกลับไปกับพี่"แสงไฟที่ส่องสว่างมีเพียงพอที่จะทำให้ใบเตยและดารินได้เห็นว่าสองชายหญิงนั้นเป็นใคร

"นุชไม่ไป พี่ไม่มีสิทธิ์มาบังคับอะไรนุชทั้งนั้น"

"ทำไมพี่จะไม่มีสิทธิ์"

"พี่นัด หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"พี่ไม่หยุด พี่จะไม่ยอมให้นุชไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นไอ้ขุนพล หรือไอ้วายุ พี่จะไม่ให้นุชไปยุ่งกับพวกมันสองคนอีกแล้ว"

"พี่ไม่มีสิทธิ์มาห้ามนุช นุชจะยุ่งกับใครมันก็เรื่องของนุช"

"แต่นุชเป็นเมียพี่ ได้ยินไหม นุชเป็นเมียพี่"

"นะ...นี่มันเรื่องอะไรกัน"ใบเตยยกมือขึ้นปิดปากของตัวเองเมื่อได้ยินเสียงทะเลาะของสองชายหญิง มีเพียงดารินคนเดียวที่ยืนนิ่งดูทั้งคู่ทะเลาะกันอยู่อย่างเงียบ ๆ

"พี่นัดหุบปากเดี๋ยวนี้นะ"

"ไม่ พี่จะไม่หยุด นุชเป็นเมียพี่ พี่สามารถดูแลนุชได้ดีกว่าพวกมันอีก นุชต้องการเงินเท่าไหร่บอกพี่สิพี่จะหามาให้"

พลัก

ร่างโอนเอนของคนเมาถูกผลักกระเด็นออกไปด้วยฝีมือของผู้หญิงที่เขารัก

"หึ คนอย่างแกจะมีปัญญาหาเงินมาจากที่ไหน"แววตาของนุชนารถผู้แสนดีหายไปในพริบตาจนใบเตยต้องลดมือลงมาทราบตรงทรวงอก

"เป็นแค่ผู้ชายจน ๆ บ้านที่อาศัยอยู่ก็เงินกูทั้งนั้น น้ำหน้าอย่างมึงจะหาเงินจากที่ไหนมาเลี้ยงกูได้ ตัวมึงเองยังเอาไม่รอดเลยไอ้นัด"

"นุช"

"ถ้ากูไม่ประจบผู้ชายคนอื่น มึงก็อย่าคิดว่าตัวมึงกับกูจะได้อยู่สุขสบายเหมือนกับทุกวันนี้"

"นุช พี่รักนุชนะ"

"น้ำหน้าผู้ชายอย่างมึง ถ้าไม่มีคนอย่างกูคอยช่วยก็ไม่ต่างอะไรจากหมาข้างถนน หึ"

"เพราะเงินคำเดียว ที่ทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้จนถึงขนาดนี้เลยเหรอ"ใบเตยพึมพำออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแผ่วเบา ก่อนเธอจะไปสะดุดเข้ากับหน้าจอโทรศัพท์ของเพื่อนซึ่งกำลังเคลื่อนไหวเป็นวิดีโอเหตุการณ์เมื่อครู่

"ดาริน นี่แกแอบถ่ายสองคนนั้นอย่างนั้นเหรอ"

"อืม"หญิงสาวขานรับในลำคอก่อนจะเก็บโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋าทำราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"แกว่าฉันควรบอกเรื่องนี้กับวายุไหม"

"ไม่ต้องหรอก"

"ทำไม วายุเป็นคนดีมากเลยนะ หมอนั่นจะต้องเสียใจมากแน่ ๆ ถ้ามารู้ทีหลังว่า..."

"เดี๋ยวฉันจะเป็นคนบอกเขาเอง"ดารินเดินออกมาทิ้งความสงสัยให้กับใบเตยโดยไม่คิดจะอธิบายอะไรให้เพื่อนสนิทได้เข้าใจ