ตกลงค่าจ้าง

ยืนมองอยู่เพียงครู่หนึ่งก็ยกมือขึ้นกดอ๊อดทันที และไม่นานเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับกลิ่นกายหอมสดชื่นที่ลอยเข้ามากระแทกหน้าเธออย่างจัง

แกร๊ก แอ๊ด!!

“นี่เธอ!!”

“เฮ้ย!!” ตาโตทันทีเมื่อเสียงเข้มกล่าวทักขึ้น

เมื่อเป็นเช่นนั้นก็รีบถอยหลังแล้วเตรียมดันประตูปิด ทว่ากลับไม่ทันเพราะละอองฟ้านั้นใช้สองมือค้ำประตูเอาไว้ก่อน

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนได้ไหม พี่ช่วยฉันก่อน” มาถึงขนาดนี้แล้ว ช่วยกันก่อนไม่ได้หรือไง จะจำฝังใจอะไรขนาดนั้น ก็แค่จับโจ้ยเอง ทำอย่างกับมันเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเบอร์นั้น

“ไม่ช่วย!!”

“ไม่ได้ ช่วยก่อน อยากได้เท่าไหร่ว่ามาฉันจะจ่าย” รีบเสนอตัวหวังให้เขาเกร็งกำไร วินาทีนี้บอกเลยว่าจ่ายไม่อั้น เพราะละอองฟ้าสายเปย์อยู่แล้ว จะเรียกเท่าไหร่ก็ได้ แต่งานต้องเสร็จ

“ก็บอกว่าไม่ช่วยไง ไปบอกคนอื่นให้ช่วยไป”

“ก็มันได้มาแล้ว จะให้ไปหาใคร อีกอย่างแด๊ดดี๊บอกให้มาหาพี่...อย่าเรื่องมากได้ปะ จะอะไรนักหนากับอีแค่จับๆ บีบๆเนี้ย” กล่าวด้วยความหงุดหงิดพร้อมกับปรายตาไปมองเป้าเขา จนเจ้าของอย่างเขาถึงกับรีบเอามือมาปิดบังความใหญ่โตเอาไว้

“ฉันหวงของฉันก็แล้วกัน ออกไปได้แล้วยัยเด็กโรคจิต”

“ไม่!!” ตอบกลับเสียงแข็งแล้วรีบถือวิสาสะแทรกตัวเขาไปในช่องเล็กๆ ที่เขาแง้มไว้ทันที

“นี่ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ใครให้เข้ามาไม่ทราบ” ร้องโวยวาย ไม่วายเดินไปดึงแขนเธอให้กลับออกไปอีก แต่ทันทีที่ฝ่ามือใหญ่นั้นสัมผัสเข้ากับผิวนุ่มลื่นราวผ้าแพรเนื้อดีของเธอนั้น ก็ต้องรีบชักออกทันที เพราะรู้สึกเหมือนมีไฟฟ้าแรงสูงไหลผ่านจนเขานั้นแทบคุมไม่อยู่

“หน็อย!!รังเกียจถึงขั้นนั้นเลยเหรอ นี่...มีแต่คนอยากแตะตัวฉันทั้งนั้นกล้าดียังไงมาทำท่ารังเกียจกันแบบนี้กัน” พอเห็นท่าทีของเขาก็เอ่ยถามไปด้วยความหัวเสีย สวยแซ่บซี๊ดขนาดนี้ มาทำท่ารังเกียจ นี่เธอเป็นคนนะ ไม่ใช่ขยะเปียก และไม่รู้เลยว่าเหตุผลที่เขารีบชักมือออกนั้น ไม่ใช่เพราะรังเกียจเธอ แต่มันเหมือนมีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านจนเขาต้องรีบดึงออกต่างหาก

“อืม ก็เธอเป็นโรคจิต”

“ก็บอกแล้วไงว่าเมา ฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ถ้าไม่เมาจะจับไหมล่ะ...”

“ออกไป!! ยังไงฉันก็ไม่ช่วย!!”

“โธ่ พี่สุดหล่อ...ช่วยหน่อยนะคะ...อีกอย่างคลิปนั่นก็มีหน้าพี่เต็มๆ ถือซะว่าเพื่อตัวเองไง” ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้ก็ต้องใช้ไม้อ่อน เอาน่า ละอองฟ้าขี้อ้อนอยู่แล้ว งัดลูกอ้อนออกมาใช้เลย

“แต่ฉันเป็นผู้เสียหาย ฉันไม่สนใจหรอกนะ ว่าหน้าของฉันจะชัดเจนแค่ไหน ออกไปได้แล้ว ยังไงฉันก็ไม่ช่วย” ปฏิเสธเสียงแข็ง และยืนยันด้วยความหนักแน่นว่าไม่ช่วย

“ดี!! ถ้าไม่ช่วยก็จะนอนมันที่นี่แหละ!!” คนหัวดื้อ เดินไปถอดรองเท้าเตะๆ ไปที่หน้าประตู จากนั้นก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาของเขาหน้าตาเฉย วินาทีนี้บอกเลยว่าหน้ามึนเท่านั้น และยิ่งเขาออกตัวว่าไม่สนใจเธอแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้เธอนั้นสนใจ เอาสิ ไม่ชอบก็ยิ่งดี จะได้สนุกกันล่ะงานนี้ อะไรที่ท้าทายแบบนี้ละอองฟ้าชอบ

“นี่!! ไม่ได้นะ เธอจะมานอนบ้านผู้ชายแบบนี้ไม่ได้นะ ไม่รู้สึกอายบ้างหรือไง”

“ไม่นะ ก็ปกติ”

“ว่าไงนะ...อย่าบอกนะว่านอนกับผู้ชายคนอื่นไปทั่ว” เมื่อได้ยินคำตอบก็ถึงกับตกใจ เธอพูดอะไรแบบนั้นออกมาหน้าตาเฉยได้อย่างไร ไม่รู้สึกอะไรเลยหรือไง

“คนอื่นอะไร คนกันเองทั้งนั้น”

“...” เธอตอบออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่กับฟร้องค์เรื่องแบบนี้เขาถือมากๆ ไม่ได้เป็นอะไรกันจะไปนอนด้วยกันไม่ได้ เห็นแบบนี้เขาก็ให้เกียรติผู้หญิงอยู่นะ แต่กับเธอนี่สิ ทำไมถึงได้แก่แดดแก่ลม พูดออกมาได้ไม่กระดากปากเอาเสียเลย พูดราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ นี่เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกัน

“กับแด๊ดดี๊ กับเฮียป้องก็เคยนอนมาแล้วนะ แล้วอย่างพี่เนี้ย ก็คงไม่ยากอะไรที่ฟ้าจะนอนด้วย” แม้จะดูล่อแหลมอย่างที่พูด แต่ความหมายของเธอก็คือนอนหลับพักผ่อน ไม่ได้หมายถึงการหลับนอนแบบลึกซึ้งแต่อย่างไร

“หน้าไม่อาย เอาเรื่องแบบนี้มาพูดไม่ละอายใจบ้างหรือไง”

“อายอะไร มีอะไรต้องอายคะ”

“ออกไป!!” กดเสียงต่ำ ย้ำเธออีกครั้ง

“ก็ช่วยก่อนสิแล้วจะไป หรือว่า...ไม่ได้เก่งอย่างที่แด๊ดดี๊ชมเอาไว้...ชมเพราะเป็นเพื่อนมั้งทรงนี้...” เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน ดูถูกในฝีมือของเขาจนเจ้าตัวถึงกับเลือดขึ้นหน้า

หน็อย!! นี่แฮกเกอร์มือดีเลยนะ ไอที เจาะระบบคือที่หนึ่งเลยขอบอก กล้าพูดได้ไงว่าไม่เก่ง แบบนี้หยามกันชัดๆ ไม่ได้การล่ะ จะปล่อยให้เด็กนี่ดูถูกในวิชาชีพของเขาไม่ได้เด็ดขาด

“ฉันเก่งของฉันก็แล้วกัน แต่ฉันไม่รับงานมั่วๆ โดยเฉพาะเด็กแบบเธอ จะเอาปัญญาไหนมาจ้างคนฝีมือดีอย่างฉัน”

“เท่าไหร่ เงินของฉันซื้อชีวิตของพี่ได้ก็แล้วกัน”

“แล้วถ้า...ฉันไม่ได้คิดค่าตัวเป็นเงินล่ะ...เธอจะจ่ายฉันไหวไหม?” ไม่พูดเปล่ากลับยกยิ้มแล้วใช้สายตาดุดันนั้นกวาดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

จะว่าไปเด็กนี่ก็ไม่เลว ไม่สิต้องพูดว่าโคตรดี ขาวจั๊วะหน้าเจี๊ยะชะมัด แต่ติดที่ว่าโรคจิตนี่แหละ ที่รับไม่ได้อย่างแรง อีกอย่างเด็กนี่ทำให้เขาต้องอับอายขายขี้หน้าในงานแต่งเพื่อนรักอย่างปลาบปลื้มอีก มันเลยทำให้เขาขยาดที่จะเข้าใกล้เธอ

“ไม่รับเป็นเงิน แล้วจะรับค่าจ้างเป็นอะไร” เธอเชิดหน้าถาม ไม่ได้รู้สึกเกร็งกลัวต่อสายตาหื่นกระหายของฟร้องค์เลยแม้แต่นิดเดียว

“แรงกระแทก2ยก ถ้ารับได้ ฉันจะช่วย แต่ถ้ารับไม่ไหว ก็ออกไปซะ” โรคจิต!! ในหัวของเธอตอนนี้พูดได้คำเดียวว่าโรคจิต กล้าดียังไงมาบอกว่าเธอโรคจิต ทั้งที่ตัวเองนั่นแหละที่โคตรจะโรคจิตเลย

แน่นอนแหละที่เขายกข้อเสนอนี้มาเพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่รับแรงกระแทกของเขาได้สักคน ทุกคนที่โดนก็ต้องเป็นอันบอกลาเขากันทั้งนั้น ราวกับถูกต้องคำสาปให้ต้องผิดหวัง สำหรับเธอก็คงไม่ต่างกัน หากอยากขับไล่เธอไปให้พ้นๆ ก็คงต้องใช้วิธีนี้แหละ จะได้เลิกวุ่นวายกับเขาเสียที

ชีวิตความรักของเขาไม่เคยสวยงามเลย แรกๆ ตอนคุยกันก่อนได้กันก็นับว่าดีแฮปปี้แหละ แต่พอจบกันที่เตียงทุกคนก็เอาแต่พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า รับไม่ไหว ความสุขที่เขาคิดว่ากำลังจะสุด ก็ไม่เคยได้สุด ก็ไม่รู้ว่าปัญหามันอยู่ที่ความรัก หรือว่าความใหญ่เกินไปของเขากันแน่

ผู้หญิงไม่ชอบอะไรใหญ่ๆ เหรอวะ คำถามนี้พลันแล่นเข้ามาในหัว จนทุกวันนี้เขาก็ยังตามหาผู้หญิงคนนั้นไม่เจอสักที ผู้หญิงที่ทนแรงกระแทกและแรงดันแบบลึกสุดโคนของเขาได้

“ไอ้บ้า โรคจิต!!” พ่นคำด่าใส่หน้าเขาก็เดินตึงตังไปหยิบกระเป๋าแล้วเตรียมเดินออกจากห้องของเขาไป

“ไม่ต้องมาอีกนะ”

“ไม่มาหรอก อย่าหวังว่าจะได้แอ้มฉันเลย ไอ้บ้า!!” ให้ปั่นประสาทน่ะพอรับไหว แต่หื่นกระหายใส่แบบนี้ รับไม่ได้อย่างแรง ที่บอกว่าชอบเนี้ย ขอถอนคำพูดนะ หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นคนแบบนี้เลย

ปึ้ง!!

จากนั้นก็ปิดประตูห้องของเขาดังสนั่นลั่นตึก ด้วยท่าทีที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าหัวเสียสุดๆ ก็รู้แหละว่าสวย แต่ความสวยที่เป็นพิษเป็นภัยแบบนี้ก็แย่อยู่นะ นี่ทั้งชีวิต ผู้ชายที่ดีๆ คงจะมีแค่เฮียๆ ทั้งสามและพ่อของเธอใช่ไหมเนี้ย