บทที่ 2. หลอกล่อ...

นารินชาวาบไปทั้งตัวเมื่อเรียวปากหยักสวยทว่าร้อนผ่าวทาบลงมาบนกลีบปากระเรื่อของตนอีกครั้ง.. สาวน้อยเผยอปากอย่างตระหนกลืมตัวทำให้ดามพ์ฉกฉวยโอกาสอันงามนี้สอดลิ้นเข้าไปรัดร้อยพัวพันดูดดื่มเสาะหาความหวานจากโพรงปากสาวละมุน นารินทำอะไรไม่ถูกสมองน้อยๆ ขาวโพลนรู้สุกเหมือนล่องลอยขึ้นจากพื้นโลกแล้วถูกจับโยนเหวี่ยงไปทางซ้ายทีขวาทีจนเธอกลัวว่าตัวของตนจะลอยหลุดออกไปนอกโลกจริงๆ มือเล็กเกาะเกี่ยวบ่ากว้างของเขาไว้แน่นเบียดกายเข้าหาอกกว้างของเขาอย่างลืมตัวซ้ำยังแหงนเงยรับจุมพิตเร่าร้อนของเขาอย่างเต็มอกเต็มใจซึ่งสิ่งที่เกิดขึ้นนารินไม่รู้เลยว่าเธอทำมันไปได้อย่างไร แต่สิ่งที่กำลังพบเจออยู่มันก็ตื่นเต้นและน่าค้นหาไม่น้อย...

ในขณะเดียวกันใจหนุ่มเต้นกระหน่ำไม่แพ้สาวน้อยในอ้อมแขนที่เขาโอบรัดเข้ามาแนบชิด กลิ่นกายหอมละมุนติดตรึงใจนั้นยั่วยุให้เลือดในกายหนุ่มร้อนระอุได้ไม่ยาก ยิ่งได้สัมผัสลูบไล้ผิวกายเนียนนุ่มมือ ดามพ์ก็แทบอยากจะพาเธอไปที่คอนโดของเขาเสียตอนนี้ แต่ยังก่อน...

“อืมมม.. หากเธอยังคงจูบตอบฉันแบบนี้ ฉันจะพาเธอไปที่คอนโดฉันนะสาวน้อย...” เสียงแหบพร่าของเขาทำให้นารินกะพริบตาปริบๆ แล้วผละออกจากอกกว้างทันที แก้มสาวแดงจัดเนื้อตัวสั่นระริกอย่างน่าละอาย

“ขะ ขอตัวนะคะ ขอบคุณที่มาส่ง..” พูดจบร่างเล็กก็เปิดประตูก้าวลงจากรถแล้ววิ่งลิ่วเข้าไปในตัวอาคารตนที่พักอาศัยอยู่ทันที

ดามพ์มองตามร่างบอบบางไปจนลับตาก่อนจะยกยิ้มในหน้าด้วยความชื่นมื่น

“เธอไม่มีวันหนีพ้นมือฉันหรอกแม่สาวน้อยแก้มแดง แล้วแก ไอ้นาท แกจะต้องกระอักแน่ๆ ที่น้องสาวของแกเป็นแค่ของเล่นฉัน”

นารินทำงานด้วยใจไม่เป็นสุขทั้งระแวงว่าดามพ์แสงรวีจะรู้เรื่องของเธอกับดามพ์และกลัวว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรห่ามๆ เหมือนวันก่อน ทั้งอยากพบหน้าชายหนุ่มผู้กุมหัวใจของเธอทั้งดวง...

ตอนนี้เธอกับดามพ์แอบคบกันได้หนึ่งเดือนแล้ว... นารินไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องราวมันจะเตลิดมาถึงขั้นนี้ ขั้นที่เรียกว่าเธอเป็นกิ๊กของประธานบริษัทผู้หล่อเหลาเพียบพร้อม เป็นที่หมายปองเป็นที่ชื่นชมของสาวๆ ทั้งประเทศเช่นนี้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว.. เธอรักดามพ์และดามพ์ก็รักเธอ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา ดามพ์คอยรับส่งเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยนเอาใจใส่ ไม่เคยล่วงเกินเธอมากกว่าการจับมือและหอมแก้มเบาๆ ก่อนจากกัน ก่อนนอนก็จะโทรศัพท์หรือไม่ก็ส่งข้อความมาราตรีสวัสดิ์ ในวันหยุดเขาก็จะพาเธอไปดูหนังไปรับประทานอาหารหรือไม่ก็ไปเที่ยวต่างจังหวัดกันสองคนแบบไปเช้าเย็นกลับ

ดามพ์อ่อนโยนและช่างเอาอกเอาใจ แต่เพราะฐานะที่แตกต่างกันเธอจึงยังไม่อยากให้ใครๆ รู้ว่าเธอกับดามพ์คบหากัน เพราะกลัวคนอื่นๆ จะมองว่าเธอเป็นเด็กเส้นและหวังจับเขาทางอ้อม ซึ่งดามพ์ก็เข้าใจและบอกเธอว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับของเขาและเธอ และจะพิสูจน์ให้เห็นว่าเขารักเธอจริงๆ และไม่คิดว่าเธอจะจับเขาเหมือนหญิงสาวคนอื่นๆ นารินดีใจที่ดามพ์เข้าใจและมองตนในแง่ดีและไม่รังเกียจที่เธอไม่ได้ร่ำรวยหรือมีชื่อเสียงเหมือนหญิงสาวที่เขาเคยคบ สาวน้อยคิดแล้วก็หน้าแดงอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุข...

“อุ้ย...” นารินสะดุ้งตกใจที่จู่ๆ แก้มสาวก็โดนฉกฉวยความหอมกรุ่นไป

“ตกใจอะไรครับคนสวย..” นารินหันมองรอบกายเลิกลักกลัวว่าจะมีคนเห็นก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เมื่อพบว่าไม่มีใครแล้วนอกจากเธอกับดามพ์

“คุณอย่าทำแบบนี้สิคะ”

“จะทำเพราะรินไม่ทำตามที่เราตกลงกันไว้” ดามพ์หน้าตาขึงขังนารินหน้าเสียเพราะคิดว่าเขาจะลงโทษเธอด้วยจุมพิตร้อนแรงอีก

“ไม่นะคะ รินไม่ได้ทำอะไรผิด รินไม่เคยบอกใครเรื่องของเรา”

“ไม่ใช่เรื่องนั้นเสียหน่อย”

“แล้วเรื่องอะไรคะ แต่รินมั่นใจว่ารินไม่ได้ทำผิดสัญญาของเรา” นารินร้อนใจพลางหันมองรอบกายอีกครั้งอย่างหวาดระแวง

“รินเรียกพี่ว่าคุณ...” นารินครางในลำคอเบาๆ อย่างเข้าใจแล้วค้อนเขาหนึ่งทีที่ทำให้เธอใจหาย

“คนบ้า รินนึกว่าเรื่องอะไร รินขอโทษค่ะ พี่ดามพ์อย่าโกรธอย่าทำโทษรินเลยนะคะ” ขอโทษพร้อมทั้งขอผ่อนผันการลงโทษจากเขาเพราะรู้ดีว่าคนอย่างดามพ์เอาแต่ใจแค่ไหน...

“ไม่ยกโทษให้ และทีนี้ก็ถึงเวลาต้องโดนทำโทษรินแล้ว”

“ไม่นะคะ ที่นี่ไม่ได้เดี๋ยวใครเห็นเข้ามันจะไม่ดี” นารินยกมือยันอกกว้างของเขาไว้แล้วเบี่ยงหน้าหลบจมูกโด่งสวยของเขาอย่างเอียงอายใบหน้างามแดงเรื่อ

“ถ้าอย่างนั้นหากไม่ใช่ที่นี่พี่ลงโทษรินได้น่ะสิ”

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อยโมเมหาเรื่องเอาเปรียบรินอยู่เรื่อยเลย” สาวน้อยพ้อหน้าแดงปลั่งน่ารักน่ากินเสียเหลือเกิน...

“หึหึ ก็รินน่า เอา เปรียบทำไมล่ะ” สายตาคมพราวระยับกับคำพูดสองแง่สองงามทำให้นารินเขินจัดจึงทุบอกกว้างไปสองทีเบาๆ

“เอาล่ะ เราไปกันเถอะ”

“ไปไหนคะ” จู่ๆ ดามพ์ก็เปลี่ยนเรื่องแล้วจูงมือเธอไปที่ลิฟต์ส่วนตัว นารินเดินตามเขาไปงงๆ แล้วก็ต้องหัวใจพองโตเมื่อลิฟต์เปิดออก...

“โอ... คุณพระ...” สาวน้อยอุทานด้วยความตื่นเต้นตะลึงมองภาพดอกกุหลาบสีแดงสดนับร้อยๆ ช่อที่อยู่ในลิฟต์ตัวใหญ่ด้วยความตื้นตันจนพูดไม่ออก... นารินเดินเข้าไปในลิฟต์เอื้อมมือไปแตะต้องกลีบดอกกุหลาบสวยเบาๆ ราวกับกลัวว่ามันจะหายไป แต่สิ่งที่เธอสัมผัสได้คือกลีบดอกที่นุ่มละมุนมือและกลิ่นหอมฟุ้งจรุงใจ...

“ชอบรึเปล่า...” ดามพ์ถามเบาๆ แล้วหยิบกุหลาบช่อสวยที่จัดแต่งไว้อย่างงดงามช่อหนึ่งออกมาจากกระถางที่ถูกจัดแต่งอย่างงดงามยื่นมาตรงหน้าเธอพร้อมทั้งคุกเข่าลง

“พี่ดามพ์ทำอะไรคะ”

“พี่ดามพ์รักริน รินแต่งงานกับพี่นะ”

“พี่ดามพ์... จริงหรือคะ พี่ดามพ์จะแต่งงานกับรินจริงๆ หรือคะ...” นารินหูอื้อตาลายไปเลยทีเดียวใจเต้นแรงราวจะทะลุกออกมา ดีใจจนน้ำตาก็แทบจะไหลออกมาเสียให้ได้พลางยื่นมือไปรับกุหลาบช่อใหญ่จากเขาด้วยความปลาบปลื้มยินดี

“จริงสิ หลังรินรับปริญญาเราแต่งงานกันนะ”

ดามพ์ลุกขึ้นแล้วหยิบแหวนวงเล็กประดับด้วยเพชรเม็ดงามออกมาจากกล่องกำมะหยี่สีแดงสวมลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธอ ซึ่งสวมได้พอดิบพอดี...

“พี่ดามพ์...” นารินมองแหวนเพชรน้ำงามบนนิ้วนางข้างซ้ายของตนอย่างตื้นตันใจไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีวันนี้ สาวน้อยก้มลงมองมือตัวเองแล้วมองหน้าเขาสลับกันอย่างไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

“รินไม่ได้ฝันไปใช่ไหมคะ”

“อยากรู้ว่านี่คือความฝันไหม ต้องโดนจูบสักรอบสองรอบ” ใบหน้าหล่อเหลาทำท่าจะโน้มลงมานารินจึงยกช่อดอกไม้บังใบหน้าของตัวเองไว้ด้วยความขัดเขิน

“มะ ไม่ต้องค่ะ รินเชื่อแล้วว่านี่ไม่ใช่ความฝัน..”

“เราไปฉลองวันดีๆ ของเรากันดีกว่า ไปเถอะ” ดามพ์ยิ้มบางๆ แล้วกดลิฟต์ให้ปิดลงพาเธอไปยังรถคันเก่งก่อนจะขับเคลื่อนมันไปยังสถานที่ ที่เขาเตรียมไว้สำหรับเธอ...

นารินมัวแต่มองดอกไม้ช่อสวยในอ้อมแขนและแหวนเพชรน้ำงามด้วยความสุขอิ่มเอมใจ จึงไม่ได้เห็นแววตาของดามพ์ที่ปรายตามองเธอเงียบๆ ชายหนุ่มยกยิ้มบางๆ กับตัวเองอย่างสมใจ

ในที่สุด เหยื่อก็ติดกับ...