34

“คงไม่มั้ง....ไส้ติ่งอักเสบถึงมือหมอแล้วก็ไม่น่ากังวัลหรอก ไม่ได้แตกนี่” ชายหนุ่มออกความเห็นอย่างที่เคยได้ยินมา

“นั่นสิคะ…….แต่ถึงยังไงพี่พิมก็คงทุกข์ใจน่าดูลูกชายทั้งคนยังไงก็อดกังวลไม่ได้หรอกค่ะ”

“อืมก็ร้องห่มร้องไห้ยกใหญ่นั่นแหละ......พรุ่งนี้น้องข้าวช่วยไปทำงานแทนพิมเขาหน่อยได้ไหม .....ช่วงนี้ไม่ยุ่งเท่าไหร่หรอก แต่ถ้ารอพิมคงหลายวัน”

“ได้สิคะ...ด้วยความยินดีค่ะ” ข้าวหอมยิ้มให้สามีเพื่อยืนยันว่าหล่อนเต็มใจจริง ๆ

“คิดไว้แล้วเชียว ว่าเมียพี่ต้องทำได้”

“ไม่ได้ยากเย็นอะไรนี่คะ”

“งั้นไปครับ.....พี่หิวแล้ว” เพลิงโอบประคองร่างบางเดินไปด้วยกัน ส่งผลให้คนในอ้อมแขนรู้สึกอุ่นวาบในอก......ถ้าจะขอให้ชีวิตสงบสุขแบบนี้ตลอดไปจะเป็นการร้องขอที่มากเกินไปหรือเปล่านะ.....

เช้าวันใหม่

ข้าวหอมกลับเข้ามาในห้องนอนหลังจากออกไปที่ระเบียง....โทรคุยกับบุ้งกี๋จึงได้รับรู้ความเป็นไปของเพื่อนหล่อนรู้สึกยินดีกับเพื่อนด้วยจริง ๆ เพราะรู้ว่าเพื่อนสาวเฝ้านับวันคอยที่จะเรียนจบเพื่อไปอยู่กับผู้ปกครองหนุ่มสุดที่รัก.....แล้วจู่ ๆ ก็โดนรวบรัดกลายเป็นคู่หมั้นของเขามีหรือที่บุ้งกี๋จะยอมปล่อยโอกาสให้ลอยผ่านไปง่าย ๆ......เสียดายที่ยังไม่ได้ถามข่าวคราวของอันนา ตั้งแต่วันที่เพื่อนบอกว่าจะไปเป็นพริตตี้ก็ยังไม่ได้คุยกันอีกเลย...เฮ้อ !...ชีวิตนอกมหาวิทยาลัยนี่ยากชะมัด แค่จะคุยกันให้ครบสามคนยังยากเลย ขนาดว่าอยู่ประเทศเดียวกันแท้ ๆ .......

“เป็นอะไรหืม.....ถอนหายใจแต่เช้า” ชายหนุ่มมองตามร่างบางไม่วางตา ไม่อาจละสายตาไปทางไหนได้ ยิ่งผมเผ้ายุ่ง ๆ กับชุดนอนแนบเนื้ออวดส่วนเว้าส่วนโค้งแบบนี้แทบจะอดใจไม่ไหวอยากกระโจนเข้าหาพาหล่อนมากดลงบนเตียงซะให้รู้แล้วรู้รอดไป.......

“เปล่าค่ะ....ข้าวแค่โทรหาเพื่อนแต่เวลาไม่ค่อยตรงกันเลย ไม่ได้คุยกันครบ ๆ สักที” หญิงสาวบ่นไม่จริงจังนักยังไม่รู้ชะตากรรมของตัวเองว่าจะโดนขย้ำอยู่รอมร่อ….

“เหงาเหรอ...เอาไว้เราไปเที่ยวกันไหม...จริงสิ ตั้งแต่แต่งงานกันเรายังไม่ได้ไปฮันนีมูนกันเลยนี่” สามีหนุ่มดึงมือข้าวหอมให้ลงมานอนด้วยกันอีกครั้งพูดจาเหมือนไม่เคยทำเรื่องเจ็บช้ำน้ำใจเอาไว้กับเมียสาวทำราวกับตัวเองเป็นสามีที่แสนดีเสียเหลือเกิน

“อย่าเลยค่ะ ข้าวรู้ว่างานพี่เพลิงเยอะแค่ไหน แค่เสียเวลาเกณฑ์คนมาทำซุ้มให้ข้าวก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ” หญิงสาวพูดอยู่กับแผงอกแกร่งแล้วยังได้ยินเสียงหัวของเขาเต้นแรงอีกต่างหากแต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้....

“จะเกรงใจอะไรกัน...ผัวนะไม่ใช่คนอื่น พูดแบบนี้สงสัยต้องย้ำบ่อย ๆ ซะล่ะมั้ง” ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มยังพลิกร่างหนาขึ้นทาบทับ พร้อมกับซุกหน้าเข้าหาลำคอขาวผ่อง แกล้งถูไถตอหนวดเข้ากับผิวเนื้อเนียนละมุน จนทำให้เจ้าของผิวกายขนลุกซู่....

“พี่เพลิงอย่าค่ะ...วันนี้ข้าวต้องไปทำงานที่สำนักงานนะคะ”

“ช่างเถอะ ช้านิดช้าหน่อยไม่เห็นเป็นไร ไร่ของเราคงไม่เจ๊งหรอก” ชายหนุ่มยังเดินหน้าคลุกเคล้าคลอเคลียไม่ห่าง

“พอแล้วค่ะ..เมื่อคืนก็แทบจะไม่ได้นอนอยู่แล้ว” ข้าวหอมบ่นอุบอิบไม่เต็มเสียงนักเพราะจะว่าไปมันก็เรื่องของคนสองคน หล่อนเองก็หลงเพลินไปกับเขาทุกครั้งเหมือนกันหลัง ๆ มานี้หล่อนเหมือนถูกล่อลวง จงใจมอมเมาให้หลงอยู่ในวังวนพิศวาส

“เหนื่อยเหรอ” ชายหนุ่มผงกศีรษะขึ้นมองหน้าข้าวหอมที่ไม่ยอมสบตาด้วยได้แต่พยักหน้าอย่างอาย ๆ ....

“เอ๊ะ...นอนเฉย ๆ เหนื่อยได้ไงพี่เป็นคนทำแท้ ๆ ออกแรงไปตั้งเยอะ ยังไม่เห็นเป็นอะไรเลย”

“พี่เพลิง ห้ามพูด” มือบางเอื้อมไปปิดปาก ปิดกั้นวาจาเราะร้ายที่ชอบสั่นคลอนจิตใจคนฟังอยู่ร่ำไป

ชายหนุ่มกลับคว้ามือเล็กเข้ามาจูบแล้วขบกัดทีละนิ้วอย่างมันเขี้ยวพลางมองเมียสาวด้วยสายตากรุ้มกริ่ม

“อื้อ...เจ็บนะ” ข้าวหอมพยายามดึงมือกลับ ความจริงเขินมากกว่าเจ็บ....เดี๋ยวนี้ทำไมถึงขยันทำให้ใจสั่นเสียจริง

“โอเค..งั้นค่อยมาต่อกันคืนนี้นะครับ...” เพลิงยอมถอยง่าย ๆ อย่างผู้ชายใจดีแต่ก็ไม่วายฟัดแก้มนิ่มจนหนำใจส่งท้ายก่อนจะข่มใจยอมลุกออกจากที่นอน

สำนักงานไร่แสงจันทร์

“สวัสดีค่ะนาย.....นายหญิง” บัวตองทักทายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสดวงตาเป็นประกายบ่งบอกความสุขที่ปรี่ล้นออกมาจากข้างใน ........วันนี้ข้าวหอมมาถึงก่อน จึงทันได้เห็นบัวตองนั่งซ้อนท้ายจักรยานคันเล็กของตัวเอง แต่วันนี้มีเปียกทำหน้าที่เป็นคนขี่ส่วนคนซ้อนท้ายกอดเอวเขาเอาไว้แน่นใครที่เห็นก็อดยิ้มตามไม่ได้แม้แต่พี่เพลิงที่เป็นไม่เบื่อไม้เมากับเปียกก็ยังอดยิ้มตามไม่ได้

ข้าวหอมถูกพาเข้ามาในห้องทำงานของสามี เขาแนะนำหล่อนเรื่องงานที่จะให้หล่อนทำ ซึ่งไม่เหลือบ่ากว่าแรงโดยให้หล่อนใช้โต๊ะทำงานของเขา...ส่วนตัวเขาเองจะไปดูงานในส่วนอื่น ๆ ซึ่งหญิงสาวรู้ดีว่าเขามีภาระงานมากมายแค่ไหน

“พี่ไปก่อนนะครับ......อยากได้อะไรก็บอกไอ้เปียกมันเดี๋ยวกลางวันพี่จะมารับไปกินข้าวด้วยกัน”

“ไม่เป็นไรค่ะ ข้าวกินที่นี่กับสองคนนั้นดีกว่า .....บอกป้าจันทร์ไว้แล้วค่ะ เดี๋ยวให้เปียกไปรับปิ่นโต”

“งั้นก็รออยู่ที่นี่....... เดี๋ยวพี่ให้คนมาส่งเอง ให้เปียกมันเฝ้าอยู่ที่นี่ไม่ต้องไปไหนเป็นผู้หญิงอยู่กันแค่สองคนมันอันตรายรู้ไหม...ถึงแม้จะเป็นไร่ของเราเองก็เถอะคนงานเยอะส่วนมากก็ผู้ชายทั้งนั้น” ชายหนุ่มห่วงเรื่องความปลอดภัยเป็นพิเศษเพราะมันเคยมีเหตุการณ์ไม่ดีแต่ก็หลายปีมาแล้ว ตั้งแต่เขากลับมาคุมงานเต็มตัวก็ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก แต่ก็ไม่อาจตั้งอยู่บนความประมาทได้........ ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าความหวงห่วงใยของเขาที่มีต่อข้าวหอมนั้นมันเพิ่มขึ้นมากมายเพียงใด

“ขอบคุณค่ะพี่เพลิง” หญิงสาวรับรู้ถึงความห่วงใยที่เขามีให้อย่างซาบซึ้งใจ...เฮ้อ...ถ้าจะห่วงกันขนาดนี้เลิกระแวงก็ได้......