บทที่ 5

คุณตำรวจนั้นกลับออกไปคนแรกเพราะเสร็จหน้าที่แล้ว เมื่อทุกอย่างเคลียร์มนุษย์ป้าก็กลับออกไปจากจุดเกิดเหตุเป็นคนที่สอง ตามด้วยเจ้าหน้าที่ประกัน ส่วนฉันยังคงยืนอยู่กับพลเมืองดี ที่อยู่เป็นเพื่อนมาถึงสองชั่วโมง!

“พี่ขอค่าเสียเวลาพันนึงแล้วกันน้อง”

“อะไรนะพี่ นี่หนูก็นึกว่าพี่ใจดีมาช่วย” ฉันนี่อยากเอาคำว่าพลเมืองดีมากระทืบตอนนี้ เวลานี้เสียจริงๆ อุตส่าห์หลงคิดว่าเจอคนดี ศรีสังคม แต่ที่ไหนได้…

“โอ๊ย...น้อง สมัยนี้แล้วใครมันจะใจดีกันเปล่าๆ ฟรีๆ สรุปมีไหมพันนึง” น้ำเสียงของพลเมืองดีที่ตอนนี้ดีแตกเป็นฟองสบู่ในคลองน้ำเน่าฟังดูห้วนขึ้น เขาขยับเข้ามาหาฉันพร้อมจะประชิดตัว ฉันหันซ้ายหันขวาหวังหาตัวช่วย แต่ทว่าเวลานี้กลับไม่มีใครเลย แม้รถบนท้องถนนจะยังคงมีอยู่ แต่ถ้าผู้ชายคนนี้เอามีดมาจี้หรือมาจ้วงฉันเพื่อชิงทรัพย์ ถึงเวลานั้นคงไม่มีใครลงมาช่วยเหลือได้ทันท่วงทีหรอก

“นี่ครับสองพัน ได้แล้วก็แยกย้าย ผมจะได้พาน้องสาวกลับบ้าน” น้ำเสียงที่ได้ยินทำให้ฉันหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นพี่ลม ใจฉันก็ชื้นขึ้นมาทันที ฉันรอดแล้ว

พลเมืองดีแตกคว้าเงินจากมือพี่ลมแล้วเดินฉับๆ ไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ จากนั้นก็รีบสตาร์ทแล้วขับออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง

“เกิดอะไรขึ้นปาย ทำไมป่านนี้ถึงยังไม่ถึงบ้านอีก” พออยู่กันสองคน พี่ลมก็หันมามองฉันแล้วถามถึงที่มาที่ไป ฉันนี่แทบไม่กล้าสบตาพี่ลมด้วยซ้ำ มั่นใจว่าถ้าพี่เขารู้เรื่องทั้งหมดต้องเทศนาฉันอีกเป็นแน่ แต่ถ้าไม่บอกก็คงปิดไม่ได้เหมือนกัน

“กะ…ก็ตอนกลับบ้านปายขับรถไปเสยท้ายรถคันหน้าเข้า” คำสารภาพของฉัน ส่งผลให้พี่ลมหน้าบึ้งขึ้นมาทันที ฉันนี่เสียวสันหลังวาบ

“อืมม์…เล่าต่อ พี่กำลังฟัง” ขณะฟังพี่ลมก็กอดอกไปด้วย โอ๊ยยย...เห็นแล้วยิ่งอยากวิ่งหนีเข้าไปใหญ่ คนอะไรดุได้ตลอดเวลา

“พอชนเสร็จกว่าจะเคลียร์กันได้ก็ยาว แล้วตอนเกิดเรื่องผู้ชายคนตะกี้ก็เข้ามาช่วยไกล่เกลี่ยกับคู่กรณีปายให้ คนที่ปายคิดว่าเขาเป็นพลเมืองดี สุดท้ายกลับดีแตก จู่ๆ ก็มาขอค่าเสียเวลาจากปายเฉยเลย”

“สม”

“อ้าว!” ฉันอุทานออกมาได้แค่นี้จริงๆ ก่อนจะมองหน้าพี่ลมนิ่ง แต่พอสบกับแววตาดุๆ ของพี่เขา ฉันก็หงอตามเคย

“ต้นเหตุมาจากอะไร มาจากปายขับรถไม่ระวังจนเสยคันหน้าเข้าใช่ไหม” นั่นไง สิ่งที่ฉันกลัวมันกำลังจะเกิดขึ้นแล้ว

“ค่ะ” เอ่ยรับเสร็จฉันก็ได้เวลาก้มหน้าก้มตารับศีลรับพร นั่นเพราะหลวงพี่ลมได้เริ่มเทศนาแล้วโยม คืนนี้ท่าจะอีกหลายกัณฑ์

“ถ้าปายมีสติขับรถระวังๆ กว่านี้ เหตุการณ์เหมือนเมื่อครู่จะเกิดหรือเปล่า”

“ไม่เกิดค่ะ”

“ใช่…ไม่เกิด เพราะฉะนั้นอย่าโทษใครนอกจากตัวเอง แล้วคนแปลกหน้าแบบนั้นไปไว้ใจเขาได้ยังไง เกิดเรื่องแบบนี้ทำไมไม่โทร.หาพี่ ทั้งๆ ที่บริษัทก็อยู่ใกล้แค่นี้ นี่ถ้าพี่มาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้น” มาเป็นชุด ทำเอาตอนนี้ฉันเริ่มหูชาเล็กน้อยถึงปานกลาง แง๊...

“เจ็บ”

“เจ็บ…เจ็บตรงไหน แขนหัก ขาหัก หัวแตกอะไรหรือเปล่า” จู่ๆ พี่ลมก็คว้าตัวฉันไปสำรวจ หนุนซ้ายทีขวาทีเพื่อดูว่าฉันเจ็บตรงไหน นี่ถ้าฉันแขนหัก ขาหักจริงๆ คงได้หักเพิ่มมาอีกสองหรือสามท่อนแน่ๆ

“เจ็บที่ว่าคือเจ็บที่ถูกพี่ลมดุไฟแลบต่างหาก”

“มันน่าถูกดุไหมล่ะ...หืม” เวลานี้แค่เสียงหืมในคอของพี่เขา ทำไมมันช่างน่ากลัวเหมือนเสียงฟ้าร้องนักก็ไม่รู้

“ขอโทษค่ะ ขอโทษที่ปายก่อเรื่อง” ฉันยกมือไหว้เพื่อขอโทษ เรื่องวันนี้ฉันยอมรับว่าผิดเองตั้งแต่ต้น ถูกดุแบบนี้ก็สมควรแล้ว และถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นจะโทษใครได้นอกจากตัวเอง

“ช่างมันเถอะ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว”

“ขอบคุณนะคะที่เข้ามาช่วย” เอ่ยจบฉันก็ไหว้พี่เขาอีกครั้ง ไหว้ครั้งแรกคือการขอโทษ ส่วนไหว้ครั้งที่สองเมื่อครู่คือการขอบคุณ

“พี่แค่บังเอิญผ่านมาแล้วก็ยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ แล้วนี่กินอะไรหรือยัง”

“ยังค่ะ” พอได้ยินประโยคคำถามว่ากินอะไรหรือยังจากพี่ลม จู่ๆ ท้องฉันก็พากันส่งเสียงร้องจ๊อกๆ ขึ้นมาซะอย่างนั้น มันน่ากินยาขับพยาธิจริงๆ

“ยังก็ไป พี่หิวแล้ว อ้อ…เลี้ยงข้าวพี่ด้วย เพราะตอนนี้พี่ไม่มีเงินในกระเป๋าสักบาท” คำบอกของพี่ลมทำเอาฉันกะพริบตาปริบๆ ร้อยวันพันปีเราสองคนเคยไปนั่งกินข้าวด้วยกันเสียที่ไหนกัน แล้วบรรยากาศการกินข้าวด้วยกันครั้งแรกมื้อนี้จะเป็นยังไงหนอ

ไหนๆ มันก็เลี่ยงไม่ได้ เป็นไงเป็นกัน ฉันก็เป็นตัวของตัวเองนี่แหละ ถ้าพี่ลมจะดุได้ตลอดเวลาก็ให้มันรู้ไปสิ เพราะขืนคนหนึ่งเงียบอีกคนหนึ่งก็ขรึม มีหวังได้อึดอัดกันทั้งคู่

“เงินสดไม่มี แต่มีบัตรเครดิตใช่ไหมคะ” ฉันไม่วายแซว ก่อนจะเงียบเมื่อเห็นสายตาดุๆ จากคนตัวโตมองมา ใจฉันนี่ฝ่อลงไปเหมือนลูกโป่งถูกเจาะไม่มีผิด คนอะไรดุแล้วน่ากลัว

“อืมม์”

“แล้วพี่ลมอยากกินอะไรล่ะคะ ปายจะได้พาไปถูก”

“อะไรก็ได้ที่มันอิ่มๆ มาเร็วๆ เพราะตอนนี้พี่หิวมาก”

“งั้นก็ขับรถตามมาค่ะ” ในเมื่อพี่ลมให้ฉันเลือกร้าน ฉันก็จัดให้ตามคำขอ

“ยังขับได้เหรอรถเราน่ะ”

“ได้ค่ะ” ฉันยิ้มให้พี่ลมแล้วเดินกลับไปยังรถ จากนั้นก็ขับนำออกไป โดยในหัวตอนนี้มีเป้าหมายแล้วว่าจะพาพี่เขาไปกินข้าวที่ไหน นี่คือการกินข้าวด้วยกันสองคนมื้อแรกของเราก็ว่าได้ ข้าวมื้อแรกมันต้องพิเศษ จัดหนักจัดเต็มกันหน่อยสิ!