บทที่5

เช้าวันใหม่มาพร้อมหิมะโปรยปรายจากฟากฟ้า

หลิวตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกตื่นเต้น เธอรีบสวมเสื้อกันหนาวแล้วออกมานอกบ้านพักทันที ลมหายใจกลายเป็นไอสีขาวในอากาศเย็นจัด

“หิมะ!” หลิวอุทานเบา ๆ ก่อนยื่นมือออกไปรับเกล็ดหิมะที่ตกลงมาอย่างนุ่มนวล เธอหัวเราะราวกับเด็กน้อยที่เพิ่งได้ของเล่นชิ้นใหม่ วิ่งวนไปมาเหมือนลืมความเหน็ดเหนื่อยจากเมื่อวาน

เคนซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งไม้หัวเราะเสียงดังลั่น “หมอเหมือนเด็กเลยนะครับ”

“ที่เมืองไทยไม่มีหิมะนี่คะ” หลิวตอบพร้อมยิ้มกว้าง ใบหน้าเปล่งประกายราวกับแสงแดดยามเช้าสะท้อนบนหิมะ

ในขณะเดียวกัน ชุนยืนอยู่หลังหน้าต่างห้องทำงาน สายตาเฝ้ามองภาพนั้นอย่างเงียบ ๆ

รอยยิ้มบาง ๆ ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว — ภาพหมอสาวในชุดหนาวกำลังหัวเราะท่ามกลางหิมะขาว มันดูอบอุ่นกว่าที่เขาคิด

ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าพนักงานป่าไม้ก็ดังขึ้นหน้าห้องทำงาน

“หัวหน้า มีอะไรจะสั่งครับ?”

ชุนพยักหน้าเล็กน้อย “ไปตามหมอกับเคนมาประชุม”

ในการประชุมสั้น ๆ ชุนแจ้งว่า สายวันนี้หลิวและเคนจะต้องเดินทางไปที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ใต้ป่า ซึ่งมีชาวบ้านอาศัยอยู่ประมาณ 14 ครอบครัว ราว 35 คน เพื่อดูแลสุขภาพและตรวจร่างกายเบื้องต้น

หลิวออกเดินทางพร้อมพนักงานป่าไม้ 3 คน รวมเป็น 5 คน รถแล่นไปตามเส้นทางที่ตัดผ่านผืนป่าสีขาวโพลนจากหิมะใหม่

ระหว่างทาง หลิวเหลือบมองไปที่กลุ่มของชุนซึ่งแยกออกไปอีกเส้นทางกับพนักงานกว่า 10 คน เธอหันไปถามพนักงานป่าไม้ที่นั่งข้าง ๆ ด้วยความสงสัย

“พวกเขาไปไหนกันเหรอคะ?”

ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เมื่อคืนมีคนเข้ามาล่าสัตว์ครับ หัวหน้ากำลังจะพาคนออกไปตามร่องรอย”

หลิวชะงักเล็กน้อย ความอบอุ่นจากการเล่นหิมะเมื่อเช้าถูกแทนที่ด้วยความกังวลในทันที…

เมื่อรถของหลิวแล่นเข้าสู่หมู่บ้านเล็กใต้ป่า ทิวทัศน์รอบตัวเต็มไปด้วยบ้านไม้เก่าเรียงรายคละเคล้ากับกลิ่นควันไฟจากเตาที่ชาวบ้านก่อเพื่อคลายหนาว เสียงหมาเห่าดังขึ้นต้อนรับผู้มาเยือน

แต่ยังไม่ทันที่หลิวจะได้ทักทายใคร เสียงหญิงชราคนหนึ่งก็รีบร้องเรียก

“หมอ! มาทางนี้เร็ว! แม่หนูมันเจ็บท้องคลอดตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ยังไม่คลอดออกมาเลย!”

หลิวกับเคนหันมามองหน้ากัน ก่อนจะรีบตามหญิงชราเข้าไปในบ้านหลังเล็ก ข้างในมีหญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ นอนหอบเหงื่อชุ่มหน้า ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เสียงร้องไห้ดังแผ่ว ๆ สลับกับเสียงหายใจหอบถี่

เคนตรวจอย่างรวดเร็ว สีหน้าขมึงตึง

“เด็กอยู่ในท่าผิดปกติ… ถ้าอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องผ่าเอาเด็กออก”

เขาหันมาสบตาหลิว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความลังเล “ผมไม่ชำนาญเรื่องผ่าตัด… ผมเป็นหมอหัวใจ ยังไม่เคยผ่าคลอด”

หลิวเม้มปากแน่น ก่อนพยักหน้าอย่างเด็ดขาด

“เตรียมผ่าตัด”

เธอหันไปสั่งเจ้าหน้าที่ป่าไม้ที่ยืนมองอยู่ด้วยความตกใจ

“หาผ้าสะอาดกับอุปกรณ์ที่ใช้ได้มาให้เร็วที่สุด! น้ำเดือดด้วย ห้ามให้ชาวบ้านเข้ามาในห้อง รออยู่ข้างนอก”

พนักงานป่าไม้รีบวิ่งออกไปจัดการตามคำสั่ง

บรรยากาศภายในห้องมีเพียงเสียงหายใจแรงของหญิงสาวและจังหวะหัวใจที่เต้นแรงของทุกคน

หลิวเริ่มลงมืออย่างมั่นคง แม้หัวใจเธอจะเต้นแรงไม่ต่างกัน แต่ในยามนี้ ไม่มีเวลาสำหรับความกลัว

เคนยืนช่วยอยู่ข้าง ๆ ส่งเครื่องมือ จับชีพจรแม่ และให้กำลังใจทั้งแม่และหลิวอย่างไม่ห่าง

เวลาผ่านไปเหมือนชั่วกาลนาน… จนในที่สุด เสียงร้องของทารกก็ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบตึงเครียด

“ปลอดภัยแล้ว” หลิวหอบหายใจแต่รอยยิ้มก็ผุดขึ้นบนใบหน้า

หญิงสาวน้ำตาไหลด้วยความดีใจ ยกมือกุมมือหลิวแน่น

พ่อของเด็กก้มศีรษะลึก “เราขอขอบคุณหมอจากใจจริง… เราจะตั้งชื่อลูกตามหมอ… เด็กคนนี้จะชื่อ ‘หลิว’”

หลิวยิ้มบาง ๆ น้ำตาซึมโดยไม่รู้ตัว

นอกบ้าน เสียงชาวบ้านส่งเสียงยินดีดังก้องไปทั่วหมู่บ้าน ท่ามกลางหิมะที่ยังคงโปรยปรายลงมาอย่างแผ่วเบา…