ตอนที่8. ยังไม่เข้าใจ

ซิ่นหลิงพยายามสงบใจ เขาเป็นบุรุษเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ได้อย่างผ่าเผย แต่นางเป็นหญิงจะอยากรู้ไปทำไมกัน ที่สำคัญนางยังมิได้ออกเรือน

“เรื่องแบบนี้ให้ว่าที่สามีของเจ้าสอนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเข้าไปศึกษาหาความรู้ที่หอนางโลม” เขาส่ายหน้าไปมา น้องสาวของเขาซุกซนเกินไปแล้ว “ถ้าเจ้าอยากรู้จริงๆ ข้าจะหาหนังสือมาให้”

“ข้าเคยดูแล้วแต่ยังไม่เข้าใจ”

“......”

ซิ่นหลิงไม่คิดว่า... ซิ่นฮวาจะกล้าดูหนังสือแบบนั้น

ซิ่นฮวาเข้าใจสายตาของซิ่นหลิง นางทำจมูกย่นเหมือนแมวน้อย ท่าทางน่าเอ็นดูแต่หารู้ไม่ว่าใช้ไม้นี้กับซิ่นหลิงมิได้

“ถ้าข้าไม่ช่วย เจ้าก็ให้คนอื่นช่วยอยู่ดีใช่หรือไม่”

ซิ่นฮวาพยักหน้ารับ นั่นทำให้ซิ่นหลิงหลับตาโอดครวญในใจ ที่เขาเห็นนางแต่งกายเป็นบุรุษถูกมารดาวิ่งไล่หมายทำโทษในวันนี้ คงเพราะความคิดแปลกประหลาดเช่นนี้เป็นแน่

“เอาเถอะ ข้าจะหาทางให้ก็แล้วกัน”

“เร็วๆ ด้วย ข้าอยากไปก่อนวันบวงสรวงเทพมังกรดิน”

“หา!” ใช้งานผู้อื่นแล้วยังมีการมาเร่งอีก

“ไยรีบร้อนถึงเพียงนี้ นี่เจ้าวางแผนร้ายอันใดอยู่หรือไม่”

“ไม่ใช่แผนร้ายเสียหน่อย” นางลูบปลายจมูกตัวเอง “เอาเป็นว่าเจ้ารับปากแล้ว ต้องช่วยให้ถึงที่สุด”

ซิ่นหลิงได้แต่ถอนหายใจหนักหน่วง ที่เขาไปร่ำเรียนมาไม่มีกลวิธีรับมือหญิงดื้อและซุกซนอย่างนางเลย แล้วนี่ชายใดหนอที่จะถูกนางรังแกกลั่นแกล้งเอา

หรือว่าจะเป็น... ป่านนี้แล้ว นางยังไม่ตัดใจอีกหรือ?

ร่างบอบบางเร้นกายในความมืดกลับเข้ามาในห้องนอนของตนเองอย่างเงียบเชียบ ไร้ร่องรอยความผิดปกติใด ซึ่งนางมักทำเช่นนี้เป็นประจำ แม้ในห้องดับเทียนทำเป็นว่าเจ้าของห้องเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ซิ่นฮวาค่อยๆ วางเท้าลงไปแต่ละก้าวอย่างเบาที่สุด เมื่อเดินมาถึงเตียงนอนของตนแล้ว นางลอบถอนหายใจโล่งอก ระยะหลังนางเริ่มคล่องแคล่วกับการแอบย่องไปมายามค่ำคืน แต่หน้าห้องมีน้า

ปี้เอ๋อร์คอยเฝ้าอยู่ ทำให้นางต้องยิ่งระมัดระวังตัวให้มากขึ้น นางถอดรองเท้าแล้วปีนขึ้นบนเตียงนอนของตน มือเรียวดึงปิ่นปักผมออก ใช้นิ้วสางเส้นผมยาวสลวยของตนพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวทั้งหมด อันเป็นเหตุผลให้นางไปขอร้องให้ซิ่นหลิงช่วยพานางไปหอนางโลม

อีกสามวันจะถึงวันบวงสรวงเทพมังกรดิน ซึ่งปีนี้ตรงกับวันเกิดของนางพอดี แม้นางเคยถูกชายผู้นั้นปฏิเสธคำขอแต่งงานมาแล้ว นางก็...ไม่ยอมแพ้หรอก! นางไม่ยอมตัดใจจากรักแรกเด็ดขาด

หญิงสาวมองเหม่อไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้ายามราตรีกาล ใกล้คืนพระจันทร์เต็มดวงแล้ว ดวงจันทร์อวดโฉมงดงามอยู่บนท้องฟ้า นางปล่อยใจให้

ตัวเองคิดถึงครั้งแรกที่ได้พูดคุยกับชายผู้นั้น... พี่ชาย ...เทพมังกรดิน

ตั้งแต่จำความได้ นางมักมองเห็นชายผู้หนึ่ง เขาเป็นบุรุษรูปร่างสูงสง่า ดวงตาคู่นั้นยามมองใต้แสงพระอาทิตย์ให้ความรู้สึกเจิดจ้า แต่กระนั้นคล้ายกับฉาบด้วยหมอกเบาบาง เส้นผมสีเงินสลวยดุจเส้นไหม เขามักอยู่ในอาภรณ์สีขาวคล้ายเมฆบนท้องฟ้า ริมฝีปากบางมักเม้มจนเรียบตึง นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดมีเพียงนางที่มองเห็นชายผู้นี้ เมื่อครั้งที่นางยังเป็นเด็กเล็ก มักชี้ให้ซิ่นหลิงมองไปที่บุรุษผู้นั้น แต่ซิ่นหลิงกลับมองไม่เห็น แต่นางมั่นใจว่าคนผู้นั้นมีตัวตน เมื่อเห็นเขามองมาทางนาง นางรีบยกมือยกไม้โบกไปมา ทว่าอีกฝ่ายกลับแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น หลบตา และบางครั้งก็หายไปนานหลายสิบวันกว่าจะมาให้นางเห็นอีกสักครั้ง

ปีที่นางอายุห้าขวบ มาร์คัสกับรองแม่ทัพซานม่านหวากลับมาที่ตุนหวง หลังจากที่ทั้งสองท่องยุทธภพหลายปี นางรู้แค่ว่าทั้งสองเป็นสหายของบิดามารดา กลับมาครั้งนี้พาซาโม่ซึ่งในเวลานั้นอายุสี่ขวบมาด้วย เด็กชายตัวไม่เล็กนั้นมอง

ผิวเผินไม่ต่างจากเด็กสี่ขวบทั่วไป ทว่าดวงตาสีน้ำตาลแดงคู่นั้นต่างหากที่ถูกผู้คนหวาดกลัว ซ้ำยังมีท่าทางเหมือน ‘หมาป่า’ นั่นอีก เมื่ออยู่ใกล้ใครชอบยื่นจมูกไปดมกลิ่น ท่าทางไม่ต่างจากสุนัขนัก ซานม่านหวาเป็นรองแม่ทัพของบิดา นางเคยได้ยินชื่อเสียงมานานเพิ่งได้พบเป็นครั้งแรก ทั้งมาร์คัสเองก็ไม่เหมือนผู้อื่น ว่ากันว่าเป็นคนของชนเผ่าอีกซีกโลก