ตอนที่3.

“ได้ๆ เป็นข้าที่ผิดเอง” มือใหญ่หยาบกร้านลูบไหล่ภรรยาอย่างเอาอกเอาใจ ยามนี้ไม่มีผู้อื่นอยู่ หากใครมาเห็นเข้าคงนึกไม่ถึงว่า ชินอ๋องเฟยเทียนผู้เคยได้ชื่อว่าเป็นครึ่งปีศาจในอดีตนั้น เพียงแค่เอ่ยชื่อเขาก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัว แต่ยามนี้เขาต้องเป็นฝ่ายง้องอนภรรยาที่ดุราวแม่เสือ

“ท่านพี่ ท่านก็เป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้ฮวาเอ๋อร์ได้ใจ” ผู้เป็นภรรยาส่ายหน้าไปมา เพราะในตำหนักมีเพียงซิ่นฮวาเป็นเด็กหญิงเพียงคนเดียว ทำให้เป็นที่รักใคร่เอ็นดูของทุกคน คนสนิทของนางล้วนมีแต่บุตรชาย รองแม่ทัพหญิงซานม่านหวาและมาร์คัสได้ให้กำเนิดบุตรชายชื่อซาโม่ ส่วนจื่อเหยี่ยนแม้เป็นเพียงบ่าวรับใช้แต่นางให้ความนับถือดุจพี่สาว จื่อเหยี่ยนเป็นภรรยาของชากกี-มือขวารองแม่ทัพ

ซานม่านหวาให้กำเนิดบุตรชายชื่อกันอี๋ ส่วนนางเองให้กำเนิดบุตรฝาแฝดชายหญิงนามซิ่นหลิงและซิ่นฮวา สามปีถัดมาให้กำเนิดบุตรชายคนเล็กชื่อซิ่นสือ ในบรรดาเด็กทั้งหมดในตำหนักมีเพียงซิ่นฮวาที่เป็นหญิง บิดาจึงรักใคร่เอ็นดูทั้งเอาอกเอาใจ รวมทั้งบ่าวไพร่ก็ยังรักเอ็นดูเด็กหญิงอย่างแท้จริง

ทว่าเด็กที่เติบโตท่ามกลางคนเอาอกเอาใจนั้นมักเอาแต่ใจตนเอง นางซึ่งเป็นมารดาจึงหวั่นเกรงบุตรสาวจะเสียนิสัย และกลายเป็นสร้างความเดือดร้อนให้ตนเองและคนรอบข้างอย่างไม่รู้ตัว นางจึงคอยห้ามปราบลูกสาวสุดกำลัง แต่ทำให้นางกลายเป็นมารดาใจร้าย

“เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว ฮวาเอ๋อร์ยังเด็กนัก”

“เด็กได้อย่างไรกัน ปีนี้นางอายุสิบเจ็ดแล้ว ตอนที่หม่อมฉันอายุสิบแปดก็สมรสกับท่านแล้ว” พูดเรื่องนี้แล้วก็ใจชื้น ทั้งสองสามีภรรยาคิดตรงกันที่ไม่เร่งรีบให้บุตรสาวแต่งงานออกเรือน ไม่คิดบังคับฝืนใจหรือให้นางแต่งงานด้วยเงื่อนไขต่างๆ ขอเพียงให้บุตรสาวได้แต่งงานกับคนที่นางรักและรักนางก็เพียงพอ เหตุผลนี้รวมถึงบุตรชายทั้งสองด้วย หรือถ้านางจะไม่แต่งงานออกเรือน ทั้งสองก็ไม่คิดบีบคั้นจิตใจบุตรสาว

แต่ประการหลังนั้น...อาจจะ...หรือเป็นไปไม่ได้ เหตุเพราะนางรู้ดีว่าบุตรสาวมีชายในดวงใจแล้ว แม้บิดาใจกว้างให้บุตรสาวเลือกคู่ครองของตนได้เอง ทว่าผู้ที่บุตรสาวหลงรักอยู่นั้น บิดามิใคร่ชอบพอเท่าไรนัก เพราะชายผู้นั้นคือเทพมังกรดิน!

“เอาเถิดๆ วันนี้ หลงเอ๋อร์ กันอี๋ และซาโม่กลับมาแล้ว เจ้าเป็นมารดาควรดีใจกับพวกเขาถึงจะถูกสิ”

คนเป็นมารดาส่ายหน้าอีกครั้ง “เด็กพวกนี้ก็เหมือนกัน จะกลับบ้านก็ไม่รู้จักเขียนจดหมายส่งข่าวมาบอกก่อน พ่อแม่จะได้เตรียมตัวต้อนรับ”

มือแข็งแกร่งประคองร่างภรรยาเดินออกมาที่ห้องโถง ระหว่างเดินจากเรือนของตนนั้น ว่านหนิงเหมยหวนคิดถึงวันเวลาที่นางให้กำเนิดบุตรชายหญิงฝาแฝดคู่นั้น เด็กทั้งสองมีใบหน้าที่เหมือนกันมาก และด้วยความซุกซน เด็กทั้งสองมักสวมเสื้อผ้าแบบเดียวกันเพื่อให้ผู้อื่นทายไม่ถูกว่าใครหรือซิ่นหลิง ใครคือซิ่นฮวา แม้

ซิ่นหลิงเป็นผู้ชายแต่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสตรีอย่างไม่ขัดเขิน ซ้ำยังงดงามน่ารักไม่ต่างจากซิ่นฮวาเลยสักนิด เมื่อซิ่นฮวาแต่งกายด้วยเสื้อผ้าบุรุษของซิ่นหลิงก็ไม่ต่างกัน ทั้งสองซุกซนเหลือเกิน ทว่านางรู้ดีว่าลูกๆ เป็นคนจิตใจอ่อนโยน รักความถูกต้องยุติธรรม แม้ทั้งสองมีใบหน้าเหมือนกันมากแต่นิสัยก็แตกต่างกันมากเช่นกัน ในความซุกซนของซิ่นหลิงมีความเงียบขรึมและสงบนิ่ง ดวงตาคมวาวเช่นเดียวกับบิดา ในขณะที่ซิ่นฮวาดุจนกน้อยร่าเริงและอ่อนหวาน เป็นซิ่นฮวาต่างหากเป็นผู้ชักชวนให้ผู้อื่นเล่นสนุกซุกซนกับนาง

แต่สิ่งหนึ่งที่ซิ่นฮวาแตกต่างจากซิ่นหลิงอย่างชัดเจนที่สุดคือ นางมองเห็น ‘เทพมังกรดิน’ ตั้งแต่ซิ่นฮวายังเป็นเพียงทารกตัวน้อยดุจก้อนแป้งนุ่ม ดวงตางามคู่นั้นมักมองเลยไปที่ใดที่หนึ่งเสมอ เมื่อนางเริ่มพูดได้ สื่อความรู้เรื่องมากขึ้น ซิ่นฮวามักชี้นิ้วไปที่ใดที่หนึ่งแล้วเรียกว่า ‘พี่ชาย’ หลายคนเข้าใจไปว่า ‘พี่ชาย’ ของซิ่นฮวาคือซิ่นหลิง แต่ผู้แป็นแม่สังหรณ์ใจว่าไม่ใช่เช่นนั้น เมื่อได้คุยกับลูกสาว พี่ชายที่นางพูดถึงคือบุรุษผู้มีเส้นผมสีเงินยาวสลวย นางจึงเข้าใจได้ในทันที เพราะนางเองก็เคยพบ ‘พี่ชาย’ หรือ ‘เทพมังกรดิน’ มาก่อน