ตอนที่24.

ดวงตาดุจหมอกฝนในเดือนสามของเขาจ้องมองเด็กสาวที่ยิ้มกว้าง นางช่างกล้าเอ่ยปากสั่งเขา ไม่รู้นางมีเวทมนตร์อันใดทำให้เขาไม่อาจขัดใจนางได้สักครา ยอมยืนนิ่งและขึงตาข่มขวัญนางไปครั้งหนึ่งก่อนจำใจยอมปิดเปลือกตาลง

ร่างเล็กเดินไปหยิบเก้าอี้ตัวเตี้ยที่เตรียมไว้ วางไว้เบื้องหน้าเขาอย่างเบามือ เห็นหัวคิ้วของเขากระตุกเล็กน้อยแต่ยังปิดเปลือกตาอยู่ นางสูดลมหายใจลึก ยกมือขึ้นลูบหน้าอกตัวเองก่อนก้าวเท้าขึ้นเก้าอี้ ทำให้ความสูงของนางเสมอเท่ากับเขา ดวงตากลมจ้องมองริมฝีปากที่พร่ำบ่นนางเสมอทุกครั้งที่นางเอ่ยขานนามของเขา ทว่าเขาไม่เคยขัดใจนางสักครั้ง หากมีเพียงแต่ดวงตาคู่นั้นที่ฉาบด้วยหมอกบางๆ ดูเหงาเศร้าและโดดเดี่ยว นั่นเป็นสาเหตุที่นางหาเรื่องสารพัดเพียงเรียกเขามาปรากฏกาย

ปีที่นางอายุสิบห้า นางอาจหาญขอเป็นเจ้าสาวของเขา ปีนี้นางอายุสิบหกขอจุมพิตแรกและปรารถนาจะให้เขาเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้น

ทั้งที่ตั้งมั่นตั้งใจอย่างเต็มที่ กระนั้นนางก็อดประหม่าและเขินอายไม่ได้ แม้ดวงตาของเขาจะปิดสนิทแต่เมื่อเห็นเขาใกล้ถึงเพียงนี้ ขนตางามงอน หลังเปลือกตาคือดวงตาที่กลิ้งไปมาคล้ายระแวงระวัง นางยื่นปากของตนเข้าไปใกล้ ทว่าความตื่นเต้นทำให้นางประหม่าเอนตัวเข้าหาร่างสูงมากเกินไปจนกลายเป็นล้มเข้าใส่เขาเต็มแรง

ริมฝีปากนุ่มสัมผัสกันอย่างไม่ตั้งใจ

รวดเร็วดุจดวงดาวกะพริบแสง

หญิงสาวเบิกตาโตอย่างตกใจ เช่นเดียวกับดวงตาสีเทาหม่นที่เบิกกว้างจ้องมองการกระทำของนาง

สิ่งที่คาดหวัง ไม่ใช่เช่นนี้

มือใหญ่ยื่นมาจับสองไหล่ของหญิงสาวยันร่างนางออกเบาๆ ซิ่นฮวาได้แต่กะพริบตาปริบๆ งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เห็นเพียงเขาหรี่ตามองอย่างดุดันทำให้ใบหน้าของนางเห่อร้อนขึ้นมาทันที

“เจ้าทำอะไร?”

“ก็...” ถูกจับได้เช่นนี้ปฏิเสธก็ไม่ทันเสียแล้ว นางจึงยืดอกอย่างสง่าเผยทั้งที่พวงแก้มแดงจัดลามเลียลงลำคอของนางไปแล้ว “จูบไง”

“จูบ?”

“อืม”

“เหตุใดเจ้าจูบข้า”

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก กล้ำกลืนความอับอายลงท้อง “ก็ข้าชอบท่าน ข้าจูบคนที่ชอบผิดอย่างไร”

“เจ้าเป็นสตรี! ไยทำเช่นนี้”

“ก็ข้าบอกแล้วข้าชอบท่าน รักท่าน อยากเป็นเจ้าสาวของท่าน!” นางโต้เถียงอย่างไม่ยอมรับความพ่ายแพ้อันน่าอับอายนี้

“เจ้ารักข้าไม่ได้”

“ได้สิ! ข้าก็รักท่านอยู่นี่ไงเล่า!”

“เจ้า!”

ซิ่นฮวาไม่อาจคาดเดาได้ว่าสีหน้าดุจน้ำแข็งที่มีเพียงแววตาไหวระริกของเขานั้นหมายความเช่นไร สองมือของเขาปล่อยไหล่นางออกอย่างแผ่วเบา นางยังไม่ทันกะพริบตา ร่างของเขาก็หายวับไปทันที

หลังจากเหตุการณ์วันนั้น นางไม่กล้าเอ่ยนามของเขาอีกนานนับเดือน จนกระทั่งมารดาเห็นนางผิดปกติไป หญิงสาวไม่อาจซุกซ่อนความทุกข์ใจได้มิดชิด สารภาพกับมารดาไปหมดสิ้น แรกคิดว่ามารดาจะโกรธขึง แต่มารดากลับยื่นมือมาลูบผมยาวของนางอย่างเอ็นดูและอ่อนโยน

‘หากเจ้ารักคนผู้นั้นจริง เจ้าจะอดทนเพื่อเขาได้หรือไม่’

‘ได้ ลูกทำได้ทุกอย่าง เพื่อเขาแล้ว ลูกทำได้...ลูกทำได้จริงๆ เจ้าค่ะ’

หญิงสาวเผลอถอนหายใจแผ่วเบา ทว่าปลายนิ้วกลับดีดสายกู่เจิงขาด รวดเร็วเสียจนคนเหม่อไม่ทันหลบสายกู่เจิงตวัดผ่านดวงหน้าดุจหยกใส ซิ่นฮวายังไม่ทันกะพริบตา นางเห็นปลายนิ้วมือตวัดผ่านใบหน้า ข้อมือขยับพลิ้วไหวหมุนข้อมือไม่กี่ครั้ง สายกู่เจิงที่ขาดก็อยู่ในมือข้างนั้นแล้ว

“เจ้าเป็นอะไร ไยเหม่อลอยเช่นนี้” ซิ่นหลิงที่ยืนอยู่ด้านหลังก้มหน้าลงมองน้องสาวฝาแฝดของตนเอง นางนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนได้สติแล้วเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ก้มมองนางอยู่

“ซิ่นหลิง?”

“ท่านหญิงคงเหนื่อยแล้ว เช่นนั้นพักสักครู่เถิด”

“ศิษย์ขออภัยท่านอาจารย์” ซิ่นฮวาได้สติรีบเอ่ยกับอาจารย์หลีจิ้นชิว บุรุษวัยสี่สิบผู้มีใบหน้าสงบนิ่งแต่ดวงตามีแววอ่อนโยนดุจสายน้ำ บิดาเชิญอาจารย์

หลีจิ้นชิวมาสอนนางบรรเลงเครื่องดนตรี ด้วยอุปนิสัยใจเย็นและรักสงบทำให้รั้งอยู่ตุนหวงได้สามปีแล้ว