ตอนที่22.

แม้นางไม่ใช่ผู้ฝึกยุทธและไม่สามารถฟังเสียงพฤษาได้เช่นมารดา แต่นางสามารถเรียกขานเทพมังกรดินได้ และประสาทหูของนางค่อนข้างไว ในน้ำเสียงนั้นมีความตื่นเต้นระคนตื่นตระหนกของคนที่มีความคิดทำเรื่องไม่ดีอยู่หลายส่วน นางเห็นแผ่นหลังของชายสองคนไวๆ เดินเลี้ยวทางแยกแล้วหายไป หญิงสาวก้าวพรวดพราดอย่างลืมระวังตัว ร่างเล็กเลี้ยวไปตามทิศทางที่ตนคิดว่าใช่ ทว่าร่างของนางกับปะทะกับแผงอกของบุรุษผู้หนึ่งเข้าเต็มแรง ไม่คิดว่าตนเองจะพลาดท่าง่ายดายเช่นนี้ เท้าเล็กรีบถอยหลังทว่าช้าเกินไปร่างของนางถูกรวบไว้แล้วลากเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของหญิงสาวเบิกกว้างด้วยความตกใจ บุรุษร่างสูงใหญ่สวมชุดดำดวงตาคมกริบดุจกระบี่จ้องมองเหมือนจะฉีกผิวกายของนางออกมาเป็นชิ้นๆ

เล่นสนุกซุกซนอยู่บ่อยครั้ง แต่ไม่เคยใกล้ชิดบุรุษใดเช่นนี้มาก่อน ดวงตาคู่คมที่จับจ้องปล้นเอาสติของนางไปด้วย ที่เคยคิดว่าตนเองนั้นสามารถดูแลตัวเองไม่ให้ใครมารังแกได้ มาบัดนี้นางรู้แล้วว่าตัวเองนั้นอ่อนแอยิ่งนัก และเพราะตกใจจนเผลออุทานเสียงเบาออกมา แม้เสียงไม่ดังนักแต่เป็นเสียงหวานใสของสตรี เสื้อผ้าบุรุษที่สวมอยู่ไม่อาจช่วยปกปิดซุกซ่อนความเป็นหญิงของนางได้

ซิ่นฮวาถูกดันไปชิดกับผนังห้อง นางกลอกตามองไปด้านข้างเพื่อหาช่องทางหลบหนี ทว่ามือใหญ่กลับยื่นมายันผนังกักขังนางไว้ตามด้วยร่างใหญ่ที่บดเบียดมาแนบชิด นางสะบัดใบหน้าหนีเป็นจังหวะเดียวกับที่มือใหญ่อีกข้างยกขึ้นดึงปิ่นปักผมของนางออก เส้นผมสีดำสนิทที่ขมวดไว้ทิ้งตัวลงมาราวกับม่านไหม หญิงสาวสะบัดหน้ากลับมาขึงตาใส่แต่กลับพบแววตาคู่นั้นมองนางอย่างหยอกล้อ โน้มใบหน้าลงมาทาบริมฝีปากกดทับริมฝีปากของหญิงสาวที่เผยอขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

ดวงตากลมเบิกกว้าง ริมฝีปากล่างถูกขบเม้มทำให้ซิ่นฮวาได้สติ ชายแปลกหน้าขบริมฝีปากนุ่ม ดวงตาคู่คมและดำมืดจ้องมองนางไม่กะพริบตา

จุมพิต?

นางถูกจุมพิต!

มือเล็กพยายามดันอีกฝ่ายเต็มแรงแต่ไม่ทำให้บุรุษตรงหน้าขยับตัวเลย

สักนิด เขาใช้ร่างของตนกักขังนางไว้อย่างแนบชิด เพราะนางเผยอริมฝีปากอยู่ก่อนแล้วทำให้เขาแทรกลิ้นเข้ามาในโพรงปากได้ง่ายดาย ปลายลิ้นแตะถูกลิ้นน้อยๆ ร่างเล็กเริ่มดิ้นรน ลมหายใจถูกปิดกั้นจนแทบหมดสติ ดวงตาคมที่จ้องมองมีแววรื่นรมย์ ยอมถอนริมฝีปากให้หญิงสาวได้สูดอากาศเข้าไปเฮือกใหญ่

“เท่าไร?”

“!” หญิงสาวยังมึนงงจึงได้แต่กะพริบตาจ้องมองใบหน้าของชายแปลกหน้า ทรวงอกของนางสะท้อนขึ้นลงรุนแรงเพราะแรงหอบหายใจทำให้บดเบียดแผงอกที่เบียดชิดนางอยู่

“ค่าตัวเจ้าเท่าไร”

คำถามซ้ำอีกครั้งของเขาทำให้ซิ่นฮวาได้สติ หญิงสาวขึงตาใส่ด้วยความโกรธและโมโห ทำให้พวงแก้มแดงจัดขึ้นไปกว่าเมื่อครู่

เขาถามค่าตัวนาง! ชายผู้นี้เห็นนางเป็นหญิงคณิกา!

“ข้าไม่ใช่หญิงคณิกา!”

นางเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจะได้ขึงตาใส่อย่างดุดัน หวังข่มขวัญให้เขากลัว ทว่านางกลับเห็นใบหน้าเคร่งเครียดแต่แววตามีรอยยิ้มของเขา นางกลับรู้สึกว่า

ตัวเองพลาดอีกแล้ว นางผงะถอยหลังและกลอกตาหาช่องทางหลบหนี หญิงสาวรับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของชายหนุ่ม เขาโน้มหน้าลงมาใกล้ มือเล็กที่ทุบไปที่แผงอกไม่อาจทำให้เขาสะเทือนได้เลย นางจึงยกมือขึ้นปิดปากของเขาแทน

เมื่อรู้ว่านางไม่ใช่คนของหอนางโลมยังคิดลวนลามนางอีก คิดแล้วทั้งโกรธทั้งโมโหจนขาดสติ คิดได้ว่าตนเองมีถุงหอมที่ใช้ป้องกันตนได้จึงลดมือลงหมายจะล้วงมือไปหยิบ ทว่ากลับถูกมือใหญ่จับข้อมือไว้ได้ก่อน หญิงสาวร่างกายแข็งค้างไปทั้งร่าง ร่างทั้งร่างถูกเขานาบตัวประกบแนบชิดจนไม่อาจขยับได้ นางเผชิญหน้ากับบุรุษใบหน้าเคร่งขรึม ทว่าแววตาที่จ้องมองหยอกเย้าที่คล้ายจะกลายเป็นเปลวเพลิงได้ในคราวเดียว