ตอนที่19. ข้าเก่งอย่างไรเล่า

“เยี่ยนหรงเหยา”

ชายหนุ่มเพียงแค่เงยจากถ้วยชาของตน

“ข้าได้ยินว่าที่แคว้นหานแล้งหนักติดต่อกันมาสามปีแล้ว ไฉนบ้านของเจ้ายังดูอุดมสมบูรณ์นัก”

“ข้าเก่งอย่างไรเล่า” เยี่ยนหรงเหยาหัวเราะด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “ข้าทำกังหันผันน้ำไว้ใช้”

แม้ร่างกายของเยี่ยนหรงเหยาไม่แข็งแรง แต่สติปัญญาเป็นเลิศนัก เป็นคนช่างคิดและประดิษฐ์สิ่งของต่างๆ อาศัยว่าตนเองร่ำรวยจึงสามารถทำในสิ่งที่ต้องการได้ ในเรือนไม้หอมของเขาจึงมีสิ่งปลูกสร้างหน้าตาแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย

“ได้ยินว่าเจ้าเมืองจะทำพิธีขอฝน” เยี่ยนหรงเหยาพูดอย่างไม่ใคร่ใส่ใจนัก เขาคร้านจะจดจำว่ากี่ครั้งแล้วที่ทำให้ไปแล้วก็ยังไร้เม็ดฝนสักหยด

ฮวงหลงเคาะปลายนิ้วที่โต๊ะอย่างครุ่นคิด เขาไม่มีหน้าที่บันดาลฝน เขาเป็นเทพมังกรดินที่ดูแลพื้นดินและสายน้ำ ทว่าอดแปลกใจไม่ได้ที่เมืองที่ชุ่มชื้นแห่งนี้แล้งยาวนานถึงเพียงนี้ ดวงตาคู่คมปิดเปลือกตาลง

เยี่ยนหรงเหยามองบุรุษเบื้องหน้า สิบปีมานี่จากร่างกายสภาพเด็กชายผอมบางที่ยื่นเท้าข้างหนึ่งเข้าไปประตูปรโลกแล้ว ไม่คิดว่าเขาจะมีชีวิตยืนยาวมาถึงวันนี้ เขาชาชินกับความเป็นและความตายของตนเอง อาศัยว่าตระกูลเยี่ยนร่ำรวยจากเหมืองแร่เงิน ท่านลุงเป็นอัครเสนาบดี ลูกพี่ลูกน้องเป็นสนมขององค์ฮ่องเต้ เรื่องเหล่านี้เขาไม่ได้สนใจนัก ด้วยสภาพร่างกายอ่อนแอตั้งแต่กำเนิด เขาเป็นบุตรชายของฮูหยินใหญ่ ทว่ามารดาตั้งครรภ์แรกเมื่ออายุมาก การให้กำเนิดเขาเป็นเรื่องเสี่ยงต่อสภาพร่างกายนัก แต่กระนั้น สตรีผู้หนึ่งก็ใฝ่ฝันจะเป็นมารดาคนจึงสู้อดทนอุ้มท้องให้กำเนิดบุตรชาย ทว่ากลับเป็นลูกชายที่เสมือนโถยาเช่นเขา

เพราะบารมีตระกูลเดิมของมารดา ความมั่งคั่งและฐานะหน้าตาทำให้ไม่มีผู้ใดกล้าทอดทิ้งเด็กชายอมโรคเช่นเขา ทุกคนคิดเสมอว่า ‘อีกไม่นานก็ตายแล้ว’ จึงดูแลเขาให้ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายอย่างเต็มที ไฉนเลยใครจะรู้ว่าหลังจากที่ปลายนิ้วของเทพมังกรดินแตะหน้าผากของเขาในวันนั้น เขาจะยังมีชีวิตอยู่มาถึงวันนี้

และเพราะความคิดว่าตนเองจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน กลายเป็นเหตุที่ทุกคนเอาอกเอาใจ ตามใจเขาทุกเรื่อง หนังสือที่เขาอยากอ่าน อาหารที่อยากกิน หรือแม้แต่เชิญอาจารย์มาสอนหนังสือที่บ้าน ไม่มีใครขัดใจเขาเลยสักเรื่อง เขาเองมักคิดว่าตนเองอาจจะอยู่ได้ไม่นาน เขาไม่คิดถึงชาติหน้าหรือภพไหน จึงอยากใช้ชีวิตให้เต็มที่ แม้จะมีชีวิตไม่ยืนยาวแก่เฒ่า แต่ได้เรียกว่าใช้ชีวิตชาติหนึ่งได้คุ้มค่า

เช่นนั้นเขาจึงหลงใหลการสิ่งประดิษฐ์ต่างๆ สนับสนุนคนเก่งมีฝีมือ แม้ตัวเองจะอยู่ในแต่เรือนของตน ทว่าประตูหลังของเรือนมักมีคนเข้าออกอยู่เสมอ

แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดว่าหนึ่งในนั้นจะมีเทพมังกรดินด้วย

เขาไม่รู้ว่าการที่ตนเองยังมีชีวิตอยู่นี่เพราะเทพมังกรดินผู้นี้หรือไม่ แต่เขายังมีลมหายใจมาถึงปัจจุบันนี้ สิบปีที่ผ่านมา เทพผู้นี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลงรูปร่างหน้าตาซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ไปมามิเคยบอกกล่าว เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น

เยี่ยนหรงเหยามองใบหน้าของเทพมังกรดินที่หลับตานิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อลืมตาอีกครั้งเขาเห็นดวงตาของเทพมังกรดินเป็นสีทองอ่อนจางและเพียงครู่เดียวเท่านั้นก็กลับคืนตามเดิม

แม้เสื้อผ้าที่สวมใส่เป็นอาภรณ์ของบุรุษแต่ไม่อาจซุกซ่อนเจ้าของเรือนร่างบอบบางดุจดอกไม้ โครงหน้าอ่อนหวาน ดวงตาเป็นประกายซุกซน และริมฝีปากแดงเรื่อ แม้อาภรณ์ที่สวมเป็นแบบเรียบง่ายแต่ไม่ได้ลดทอนความงดงามของผู้สวมใส่ได้เลย

เจ้าของร่างสูงยกมือขึ้นกอดอก ไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่

ซิ่นหลิงส่ายหน้าไปมา เวลานี้ไม่เหมือนเมื่อครั้งที่พวกเขาทั้งสองยังเป็นเด็กเล็ก สวมเสื้อผ้าเหมือนกันจนใครต่อใครต่างแยกไม่ออก เขาเคยสวมเสื้อผ้าชุดเด็กหญิง

ซิ่นฮวาเองก็เคยสวมเสื้อผ้าชุดเด็กชาย ได้ยินว่าระหว่างที่เขาไม่อยู่ นางแอบหนีออกไปนอกตำหนักก็กสวมเสื้อผ้าของบุรุษ แต่เห็นด้วยตาตนเองเช่นนี้แล้ว เขาได้แต่ขมวดคิ้ว ดูอย่างไรนางก็เป็นหญิง ไม่อาจทำให้ดูเป็นชายได้เลย