ตอนที่16.ท่านอ๋องไม่เบื่อหม่อมฉันหรือ?

เขายังจำช่วงที่ภรรยาเจ็บท้องจะคลอดเจ้าเด็กแฝด นางเจ็บครรภ์อยู่ถึงสองวันสองคืน เช้าวันที่สามเสียงเด็กสองคนร้องไห้แข่งกัน แม้คลอดครั้งนั้นจะคลอดยากพอควร แต่นางก็ยังอุ้มท้องลูกคนที่สามให้เขาอีก แต่คลอดซิ่นสือครั้งนี้คลอดได้ง่ายนัก ทำให้เขาแอบหวังว่านางจะมีลูกให้เขาอีก แต่นางก็ไม่ตั้งครรภ์อีก เขาเองก็ไม่บีบบังคับและไม่คิดรับหญิงอื่นมาเป็นอนุ เขาเพียงต้องการลูกที่เกิดจากหญิงที่เขารักเท่านั้น

“เป็นข้าที่ควรขอบคุณเจ้า มอบลูกชายลูกสาวน่ารักให้ถึงสามคน”

เฟยเทียนยกมือจับฝ่ามือของนางที่แนบแก้มของเขาเลื่อนมาจุมพิตที่กลางฝ่ามือ “ตอนนี้เด็กๆ ก็เติบโตกันหมดแล้ว เห็นทีว่าตักของเจ้าคงมีแต่ข้าเท่านั้นที่จะหนุนนอน”

“สิบเจ็ดปีแล้วนะเพคะ ท่านอ๋องไม่เบื่อหม่อมฉันหรือ?” นางถามสะกดเสียงไม่ให้สั่นไหว นางย่อมโรยราลงทุกวันแต่เขายังคงดูเป็นบุรุษงามสง่าขึ้นทุกวัน

“ฮืม...” เขาแสร้งทำสีหน้าครุ่นคิด แต่พอเห็นอีกฝ่ายมีรอยกังวลในแววตาก็อดยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่ได้ “ไม่ละ ข้ามีเจ้าก็พอแล้ว”

“จริงหรือเพคะ”

“จริงสิ”

“ท่านอ๋องจะมีหญิงอื่นอีกก็ย่อมได้ เหตุใดถึงยอมตามใจหม่อมฉันเช่นนี้” แน่นอนว่า นางเคยใช้ตำแหน่งพระชายา ‘เก็บกวาด’ ฮาเร็มของสามีมาแล้ว ความปวดใจครั้งนั้นยังคงทิ้งรอยไว้ถึงวันนี้

“ก็ข้าไม่อยากถูกลูกๆ เกลียดอย่างไรเล่า” เขาถึงกับแหงนหน้าหัวเราะ แค่คิดว่า ถ้าเขารับอนุหรือมีสนมกำนัลมาปรนบัติบนเตียง ลูกทั้งสามคงไม่ยอมพูดคุยกับเขาเป็นแน่ แต่ละคนล้วนปราดเปรื่องเรื่องกลั่นแกล้งผู้อื่นเสียด้วย เห็นทีว่าทั้งตัวเขาหรือหญิงอื่นอาจไร้ความสงบสุขเป็นแน่

“อ้อ! ถ้าไม่ใช่เพราะลูกๆ ท่านก็คงมีหญิงอื่นไปแล้วสิเพคะ” นางขึงตาใส่แล้วพลิกตัวหลบสัมผัสของอีกฝ่าย ทำแง่งอนราวกับเป็นเด็กสาว

มือใหญ่รวบร่างเล็กเข้ามากอดไว้ก่อนที่นางจะลุกขึ้นเดินหนี ยื่นปากไปประทับที่ลำคอขาวผ่องระรานอย่างเกเรทั้งที่ตัวเองหัวเราะเบาๆ กับท่าทางกระเง้ากระงอดของภรรยา

“ข้าอายุมากกว่าเจ้าเสียอีก ข้าควรกังวลที่เจ้าจะไปเหลือบแลมองชายอื่นมิใช่หรือ แต่เจ้าอย่าได้หวังไปเลย เพราะเห็นทีว่าเจ้าคงต้องทนเห็นสามีผู้นี้ไปจนแก่เฒ่า และต่อให้เจ้าผมขาวทั้งศีรษะข้าก็ไม่ยอมให้ได้นอกใจข้าเป็นแน่”

“ท่านนี่ พูดจาน่าเกลียดจริงๆ” นางไม่รู้ว่าควรโกรธ โมโห หรือหัวเราะกับสิ่งที่เขาพูดได้หน้าตาเฉยเช่นนี้ดี แต่ร่างของนางถูกประคองลงบนเตียงนอน ดวงตาคมที่จ้องมองนางมีความนัยลึกซึ้ง

“เหมยเอ๋อร์ ถ้าอยากได้ยินข้าบอกรักเจ้า เห็นทีว่าข้าต้องพิสูจน์ด้วยการ

กระทำเพื่อให้เจ้าเชื่อในคำพูดของข้าแล้ว”

เสียงหอบครวญดังแว่วหวานจากห้องบรรทม ราวกับเป็นการยืนยันคำพูดของบุรุษที่ให้คำสัตย์สัญญาจะมั่นรักในหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียว...

…..

เพียงบุรุษผู้หนึ่งเดินเข้ามา เสียงสนทนาที่มีอยู่ก่อนนั้นพลันเงียบหาย ทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างสูงโปร่ง เส้นผมสีเงินยวงและใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้มอยู่เสมอนั้น น้อยครั้งที่จะเห็นรอยยิ้มเต็มปาก แต่กระนั้นก็มีใบหน้าที่ชวนมอง ทำให้เหล่าปวงเทพทั้งชายหญิงหันไปมองและส่งเสียงทักทาย

ฮวงหลงเพียงแค่ทักทายกลับเล็กน้อยตามมารยาท ขณะก้าวเดินขึ้นบันไดเพื่อเข้าเฝ้าเทพหนี่วา สายตาของเขาอดมองไปด้านข้างไม่ได้ หัวคิ้วขมวดมุ่น ปกติทุกครั้งที่มาเข้าเฝ้าเทพหนี่วาเขาต้องเห็นดอกโม่ลี่ฮวาน้อยๆ สีขาวพิสุทธิ์ส่งกลิ่นหอมจางอยู่ที่บริเวณทางเข้าตำหนักเสมอ แต่ยามนี้ไม่เห็นสิ่งใด แม้จะแปลกใจแต่ก็มิได้เอ่ยถามกับผู้ใด เขาเดินเข้าไปในสวนแสนรมรื่นย์ซึ่งเทพหนี่วาประทับอยู่ก่อนแล้ว

“มาแล้วรึ ฮวงหลง” เทพหนี่วาเอ่ยทักทายทันทีที่เห็นเทพมังกรหนุ่มเดินเข้ามา

เทพมังกรทำความเคารพกำลังอ้าปากจะเอ่ยถ้อยคำแต่อีกฝ่ายกลับชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน

“ตามสบายเถิด ที่ข้าเรียกเจ้ามาเพียงสนทนากันเล็กน้อยเท่านั้น” เทพ

หนี่วาแย้มยิ้มอ่อนโยน ปรายตามองบรรดาเทพธิดาที่ยืนเอียงอายอยู่ไม่ไกลนัก ทรงยกพระหัตถ์โบกไปมาทำให้เทพธิดาเหล่านั้นเร้นกายหายไปสิ้น