ตอนที่13.ไยเจ้าผลักไสสามีเช่นนี้เล่า

แม้งานราชกิจมากมายเพียงใด ชินอ๋องผู้นี้ไม่เคยละเลยครอบครัวเลยสักคราเดียว ว่านหนิงเหมยซึ่งบัดนี้เป็นพระชายาขององค์ชายเฟยเทียนหรือชินอ๋อง นิ้วเรียวกำลังนวดคลึงกึ่งกลางหน้าผากให้ผู้เป็นสามีซึ่งเอนกายนอนบนตักของนางอยู่

“ดีขึ้นหรือไม่เพคะ”

“ฮืม” เสียงครางรับคำในลำคอดังขึ้นก่อนที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นและมองชายารักของตน

“มองหม่อมฉันแบบนี้หมายความว่าอย่างไรเพคะ”

ว่านหนิงเหมยถามกลบเกลื่อนความเขินอายที่ทำให้แก้มเนียนแดงระเรื่อ แม้อยู่กันมากว่าสิบเจ็ดปีแล้ว แต่นางยังคงเขินอายเมื่อถูกสายตาคมวาวคู่นี้จ้องมอง บุรุษวัยสี่สิบห้ายันกายลุกขึ้น มุมปากยกยิ้มโปรยเสน่ห์ แม้ยามนี้จะไม่มีรอยสักปีศาจมังกรเพลิงที่แขนซ้ายแล้ว แต่ร่างกายยังคงมีกรุ่นอายร้อนอยู่เสมอ เขาจึงมักสวมชุดนอนเนื้อผ้าบางเบาและยามนี้เสื้อตัวหลวมเผยแผ่นอกให้เห็นรำไร แม้จะมีลูกด้วยกันสามคนแล้ว เป็นสามีภรรยากันมาสิบเจ็ดปี แต่นางอดเขินอายกับการเย้ายวนของเขาไม่ได้เสียที

เฟยเทียนพอใจกับการเห็นแก้มภรรยาแดงระเรื่อและเริ่มลามลำคอของนางแล้ว เขาหัวเราะในลำคอยื่นหน้าไปกดจุมพิตที่แก้มนุ่มเบาๆ คลอเคลียนางราวกับตนเองเป็นแมวตัวใหญ่ มือเล็กผลักไสเพราะหนวดเครานั้นระคายผิวนางให้รู้จักจั๊กจี้

“ไยเจ้าผลักไสสามีเช่นนี้เล่า” เขาแสร้งทำเสียงน้อยอกน้อยใจ แต่อีกฝ่ายกลับขึงตาใส่กลบเกลื่อนความเขินอายของตนเอง

“ท่านไว้หนวดเคราเช่นนี้ระคายผิวของหม่อมฉันสิเพคะ”

“เจ้าไม่ชอบ?” เขาลูบเรียวหนวดของตนเอง

ผู้เป็นพระชายาถอนหายใจแล้วยื่นมือไปแตะแก้มของชายที่นั่งอยู่เบื้องหน้า “ท่านคิดว่าแค่ไว้หนวดไว้เคราทำหน้าตาดุดันขึงขังแล้วจะไม่มีบุรุษใดกล้ามาฝากรักลูกสาวของเรารึ แบบนี้ท่าจะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือ? ปีนี้ฮวาเอ๋อร์อายุสิบเจ็ดแล้วนะเพคะ”

“เจ้าอยากให้ลูกสาวของเราแต่งงานออกเรือนเร็วๆ อย่างนั้นรึ” เขาทำหน้าไม่ค่อยพอใจนัก “เมื่อครั้งที่เจ้าแต่งงานกับข้าก็อายุสิบแปด”

“หม่อมฉันมิได้หมายความเช่นนั้น” เห็นสามีรักและหวงลูกสาวแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

ชายผู้นี้เคยเป็นถึงรัชทายาท เป็นโอรสขององค์ฮ่องเต้ เป็นแม่ทัพใหญ่ผู้กรำศึกมานับครั้งไม่ถ้วน แม้ภายนอกเขาคือบุรุษที่น่าเกรงขาม เพียงแค่ปรายตา

มองก็ทำให้ผู้คนหวาดกลัวจนตัวสั่น แต่เมื่ออยู่กับครอบครัว เขาเป็นบิดาที่รักและเอาใจลูกๆ มากเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นบุตรชายหรือบุตรสาว คนเล็กหรือคนโต ทุกคนล้วนได้รับความรักจากบิดาอย่างเปี่ยมล้น เฟยเทียนไม่ลังเลที่จะอุ้มเด็กสาวตัวน้อยขึ้นนั่งบนท่อนแขน ให้บุตรชายคนเล็กขี่คอ ไม่ละเลยที่จะกินข้าวเย็นรวมกันแทบทุกวัน ฝึกสอนลูกๆ ด้วยตนเอง ไม่เคร่งครัดกฎระเบียบใดๆ เขาชอบให้ลูกๆ เรียก ‘ท่านพ่อ’ ‘ท่านแม่’ ไม่สนใจว่าจะสืบเชื้อสายเชื้อพระวงศ์แต่อย่างใด และที่สำคัญ ตั้งแต่เขาแต่ตั้งนางเป็นพระชายา ก็ไม่รับหญิงอื่นใดมาเป็นชายารองหรืออนุ หรือแม้แต่สนมก็ไม่มี ชีวิตในแต่ละวัน หากไม่นับปัญหาน้อยใหญ่จากภายนอกที่เขากางแขนปกป้องสุดกำลังแล้ว ทุกวันผ่านไปราวกับคู่สามีภรรยาในครอบครัวสามัญชน

แต่คนที่ได้รับความรักมากกว่าผู้อื่นคงหนีไม่พ้นซิ่นฮวา ลูกสาวคนเดียวที่เขาทั้งรักทั้งหวง และตามใจอย่างที่สุด แม้เขารักและตามใจลูกสาวมากเพียงใด ยังคงมีมารดาที่คอยดูแลไม่ให้นางเอาแต่ใจตัวเองจนเกินไป ซิ่นหลิงถอดแบบเฟยเทียนมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว ความองอาจและเก่งกาจในการต่อทั้งยังเรียนรู้ศาสตร์การรบได้อย่างแตกฉาน ซิ่นฮวา...เอ่อ...ไม่มีพรสวรรค์ด้านการฝึกยุทธ การที่เฟยเทียนให้บุตรสาวได้เรียนรู้ด้านนี้นั้น มิใช่ต้องการให้นางออกรบถือกระบี่เช่นพี่ชายฝาแฝด แต่เพราะให้นางได้ปกป้องตนเองได้ เขาคงไม่อาจปกป้องลูกๆ ไปได้ชั่วชีวิต เขาจึงให้ลูกๆ ทุกคนได้ฝึกฝนเรียนรู้เรื่องเหล่านี้ จิ่นสือแม้ยังเด็กแต่เขาเป็นผู้ฝึกวรยุทธให้ด้วยตนเอง จึงเก่งกาจไม่ด้อยไปกว่าซิ่นหลิงนัก หากเติบโตขึ้นอีกนิดความองอาจสง่างามต้องฉายแววออกมาอย่างเด่นชัดเป็นแน่ ทว่ากับซิ่นฮวา